[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ขออนุญาตคุณ zionzany ด้วยนะครับ ที่บังอาจฉกฉวยโลโก้นี้มาใช้โดยปราศจากการเกรงกลัวต่อบาป และศีลธรรมอันดี

             สามทุ่มครึ่ง

             ความเหน็ดเหนื่อยหลังจากเลิกประชุมยามดึก เล่นเอาผมก้าวขาขึ้นรถด้วยท่าสโลว์โมชั่น  ไม่ใช่สง่างาม  ไม่ใช่เท่  ไม่ใช่เฉียบขาดมาดแมนแบบ‘วิน แก๊สโซฮอล์’ มันวินหัวมาจากการประชุมต่างหาก อัศวินโต๊ะกลม หรือผู้จัดการอีกห้าฝ่ายนั้นก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก

             เสียงเพลง‘ลำไย ไหทองคำ’ดังกระฉึกกระฉักขึ้นเมื่อเครื่องยนต์สตาร์ทติด ความเมื่อยล้าหายไปสองปรี๊ดเหมือนปล่อยลมล้อรถ ผมจัดการพาเจ้าคู่ชีพออกจากลานจอดชั้นสี่ ขับเวียนไปเวียนมาก็ลงไปโผล่ยังชั้นกราวด์ ไม้กั้นตรงป้อมทางออกกระดกผึง!  รปภ.ในชุดนายร้อยห้อยนกหวีดทําความเคารพขวับ! ราวกับผมเป็นผบ.หน่วยนกหวีด ผมเลี้ยวรถเลาะไปตามซอยเล็กก่อนออกสู่ถนนใหญ่

             วู้...  โลกข้างนอกโต๊ะกลมมันช่างสดชื่นดีแท้

             อ้อ.. สงสัยสดชื่นเพราะถนนโล่งก่อนเวลาเคอร์ฟิวนี่เอง

             ชําเลืองมองตัวเลขเรืองแสง ตอนนี้สามทุ่มสามสิบห้าแล้ว ใบหน้าภรรยาสุดที่รักซูมวาบขึ้นมาในหัวอย่างไม่มีปี่ไม่มีทรัมเป็ต ภรรยาผู้เป็นหนึ่งในใจผมนั้น ผู้คนรอบข้างต่างชื่นชมกันว่า เธอเป็นผู้หญิงแสนสวย สง่า เลอค่า น่าก้มหัวนอนซุกตัก ซึ่งผมก็ศิโรราบให้เสมอ ยามที่เธอแคะหู บีบสิวให้ ผู้หญิงเปรียบเสมือนดอกไม้ประดับโลก ผู้หญิงทําให้โลกสวยงาม สดชื่น แจ่มใส ไร้ความเหี่ยวเฉา เหงาหงอย ผมเห็นด้วยทุกประการ แต่วันนี้ และโดยเฉพาะคืนนี้ ผมชักจะได้กลิ่นทะแm่งบางอย่างชัดเจนขึ้น ดอกไม้ของผมเหรอ? ยังครับยัง ยังส่งกลิ่นหอม ยังสวยงาม ยังเลอค่าอยู่เหมือนเดิม แต่สิ่งแปลกปลอม ไม่ใช่สิ  สิ่งปนเปื้อนต่างหาก ที่กําลังไต่กิ่งก้านรุกขึ้นมาหาดอกไม้ของผมอย่างหน้าด้าน

             ‘เด็ดดวง สุดใจ’

             ไม่อยากเรียกชื่อ เรียกนามสกุลของมันเลย มันน่าจะเสพติดการตลาดจนขึ้นสมองเพราะความเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดนั่นเอง คนอะไร หน้าด้านใช้ชื่อ ใช้นามสกุลสื่อแทนตัวเองอย่างน่าตาเฉย ในเวลางาน ผมไม่เคยเรียกชื่อมันต่อหน้าพนักงานหญิงสักครั้ง ผมไม่อยากให้พวกเธอเขินอาย คิดดูเอาแล้วกัน ถ้าลูกน้องสาวคนใหม่ของมันมารายงานตัว แล้วเอ่ยถามมันว่า ..คุณ‘เด็ดดวง สุดใจ’ หรือเปล่าคะ?  ดิฉัน.. พร้อมใจ ค่ะ.. มันน่าเอาหัวโขกโต๊ะแท้

             สองเดือนมาแล้วที่ไอ้เด็ดมันหมายจะเด็ดดอกไม้ผม รู้ทั้งรู้ว่าดอกไม้ผมมีเจ้าของ มันก็ยังเทียวไล้ เทียวขื่อ เทียวจั่ว เทียวหลังคาไม่เลิก วันนี้ก็ไม่เข้าประชุม แต่ถึงอย่างไร อัศวินโต๊ะกลมก็ปฏิบัติภารกิจเรียบร้อยแล้ว

             อ้อ.. สงสัยวันนี้เอ็งกะจะแอบมาตีท้ายครัว ตอนฉันไม่อยู่แน่ๆ  ฝันไปเถอะ

             เหลือบมองดูนาฬิกาอีกหน

             ตายห่ะ ! อีกสิบนาทีจะสี่ทุ่ม นั่นมันเวลาเคอร์ฟิวนี่นา เท้าผมกดคันเร่งลงไปกว่าเดิม หากติดเคอร์ฟิว และหากไอ้เด็ดมันอยู่ที่บ้าน ผมต้องติดแหงกอยู่โรงพัก ไอ้เด็ดติดอยู่บ้านผมกับดอกไม้ของผม โลกมันจะหมุนต่อแบบไหนกัน

             กริ๊งง ...

             เสียงมือถือข้างเกียร์ดังขึ้น ผมคว้าขึ้นมาดูหน้าจอ ..เอ๊ะ เบอร์แปลกแฮะ.. แต่ก็กดรับทันที

             “คุงพู่ชายค๊า  มีคงแอบเข้าห้องคุงพู่หยิงค่า” เสียงคล้ายๆ คุ้นหูละล่ำละลักมา

             ว่าแล้วไง ไอ้เด็ด!

             อารามที่ใจจดจ่ออยู่แล้ว ทําให้เห็นภาพยักคิ้วหลิ่วตาของมันชัดแจ๋ว

             “เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะ เธอตั้งสติก่อนนะ แล้วย่องตามมันไปด่วน หาอะไรแข็งๆ หรือคมๆ ติดมือไปด้วย”

             “มีมีกปังตอค่า นู๋ตามมายู่ข้างหลังมังแล้วค่า”

             “ฟัน! เอ๊ะ หรือฟาดดี  เอาทั้งสองเลย เอาให้มันนิ่งสนิท  แล้วก็อย่าเพิ่งวางสายนะ”

             ที่รัก.. อย่าเป็นไรนะ  ผมกําลังมา  คุณอย่าไปใส่ใจชื่อ ใส่ใจนามสกุลมันนะ ...   เสียงโครมคราม เสียงผู้ชายร้องโหยหวนดังจากปลายสายมาผสมผสานกับเพลงผู้สาวขาเลาะ  ฟังแล้วสะใจแท้ สักพัก เสียงจากปลายสายก็รายงานมาทั้งที่หอบแฮก

             “มังซาหลบแล้วค่า ให้นู๋ทัมไรต่อค๊า”

             “ลากมันลงมาจากชั้นสอง แล้วรอคุณผู้ชายแป๊บ” ผมเหยียบคันเร่งจนมิด

             “เอ่ออ..คุงพู่ชายค๊า  บ้างเรามีชั้งเดียวนี่คะ”

              ผมสะดุ้งโหยง มือถือแทบหลุดมือ รีบเบรครถชิดข้างทาง เสียงลําไย ไหทองคําส่งเสียงแจ้วผสานมาพอดี

             .. บ่ได้โทมาเพื่อ โก๊ดดดดัน!!.. แต่ว่าฉันนั้นแค่รอ ...

              “เอ่อ.. ไม่ต้องรออะไรฉันหรอกนะ  ฉัน..  เอ่อ  ฉันอยากจะบอกเธอนิดนะ ว่า เธอโทมาเบอร์ผิดแล้วล่ะ โชคดีนะน้อง”

              ตุ๊ด!!

จบแล้วครับ