ความผิดปกติที่สังเกตได้ในตัวเอง คือ
- เป็นคนที่โรคส่วนตัวสูงมาก
- ใครชวนไปไหนจะมีความรู้สึกว่า ไม่อยากไป จะปฏิเสธคนรอบข้างตลอด อยากอยู่คนเดียว เลยกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน
- เก็บกด ไม่ค่อยอยากพูดกับใคร ไม่อยากบอกความรู้สึกตัวเองให้ใครรู้ ถ้าวันไหนทนไม่ไหวก็จะอาละวาดโวยวาย กรีดร้อง ทำร้ายตัวเอง
- กลัวการพูดคุยกับคนที่ไม่รู้จัก คนที่ไม่รู้จักก็จะบอกว่าหยิ่งเสมอ
- ชีวิตเหมือนไม่มีเป้าหมาย อยู่ไปวันๆ เพราะตอนเรียนโดนบังคับในสายที่ไม่อยากเรียนและต้องละทิ้งความฝัน ทำงานที่ไม่อยากทำ
- พูดกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง บางครั้งพูดผิดพูดถูก บางครั้งก็ลืมว่าจะพูดอะไร
- ถ้าเจออะไรที่ผิดหวัง จะจมกับความเครียดนั้น แต่พูดกับใครไม่ได้ คนรอบข้างไม่เข้าใจ และมองว่าปัญหาของเราเล็กน้อยเสมอ
- เหมือนเป็นคนขาดความอบอุ่น ต้องการความรักจากคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากขัดแย้งกับใคร ถ้าทะเลาะกับใครก็จะรู้สึกเครียด และต้องพยามทำทุกอย่างให้คนรอบข้างดีกับเรา
- บางครั้งก็เหม่อลอย
- มีอาการปวดหัวบ่อยครั้ง ก็กินแต่พาราให้หาย
- ทำงานผิดพลาดบ่อย เพราะอาการหลงลืม และไม่มีสมาธิ
รู้สึกแย่มากๆ พูดคุยกับใครก็ไม่ได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว สามี เพราะเขาไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ บางครั้งเจอเรื่องอะไรมากระตุ้นความรู้สึกก็จะดิ่ง นิ่งเงียบ ไม่พูดคุยกับใคร พอตัดสินใจคุยให้สามีฟัง เขาก็ไล่ให้กลับไปอยู่บ้านคนเดียว แล้วถามว่า จะหายเมื่อไหร่ ต้องทนรอให้หายเหรอ ซึ่งเราก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้แล้วแกล้งว่าปกติ เป็นแบบนี้วนไป รู้สึกว่าตัวเองห้ามรู้สึกไม่ดี และต้องเก็บความเครียดไว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว ถ้าเป็นเขาก็จะถามว่าเมื่อไหร่จะหาย และบอกว่าเราเป็นภาระคนในครอบครัวถ้าเกิดเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มีโอกาสจะเป็นโรคซึมเศ้ราไหม ช่วงนี้ไม่อยากไปโรงพยาบาลเพราะกำลังมีโรคระบาด กลัวไปหมด เครียดมาก กังวลว่าถ้าเป็นมันจะมีผลกระทบกับลูก ไม่อยากส่งต่อความรู้สึกแบบนี้ให้ลูก....
ความผิดปกติพวกนี้ส่งผลให้กลายเป็นโรคซึมเศ้ราไหม หรือกำลังเป็นอยู่ไหม?
- เป็นคนที่โรคส่วนตัวสูงมาก
- ใครชวนไปไหนจะมีความรู้สึกว่า ไม่อยากไป จะปฏิเสธคนรอบข้างตลอด อยากอยู่คนเดียว เลยกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน
- เก็บกด ไม่ค่อยอยากพูดกับใคร ไม่อยากบอกความรู้สึกตัวเองให้ใครรู้ ถ้าวันไหนทนไม่ไหวก็จะอาละวาดโวยวาย กรีดร้อง ทำร้ายตัวเอง
- กลัวการพูดคุยกับคนที่ไม่รู้จัก คนที่ไม่รู้จักก็จะบอกว่าหยิ่งเสมอ
- ชีวิตเหมือนไม่มีเป้าหมาย อยู่ไปวันๆ เพราะตอนเรียนโดนบังคับในสายที่ไม่อยากเรียนและต้องละทิ้งความฝัน ทำงานที่ไม่อยากทำ
- พูดกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง บางครั้งพูดผิดพูดถูก บางครั้งก็ลืมว่าจะพูดอะไร
- ถ้าเจออะไรที่ผิดหวัง จะจมกับความเครียดนั้น แต่พูดกับใครไม่ได้ คนรอบข้างไม่เข้าใจ และมองว่าปัญหาของเราเล็กน้อยเสมอ
- เหมือนเป็นคนขาดความอบอุ่น ต้องการความรักจากคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากขัดแย้งกับใคร ถ้าทะเลาะกับใครก็จะรู้สึกเครียด และต้องพยามทำทุกอย่างให้คนรอบข้างดีกับเรา
- บางครั้งก็เหม่อลอย
- มีอาการปวดหัวบ่อยครั้ง ก็กินแต่พาราให้หาย
- ทำงานผิดพลาดบ่อย เพราะอาการหลงลืม และไม่มีสมาธิ
รู้สึกแย่มากๆ พูดคุยกับใครก็ไม่ได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว สามี เพราะเขาไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ บางครั้งเจอเรื่องอะไรมากระตุ้นความรู้สึกก็จะดิ่ง นิ่งเงียบ ไม่พูดคุยกับใคร พอตัดสินใจคุยให้สามีฟัง เขาก็ไล่ให้กลับไปอยู่บ้านคนเดียว แล้วถามว่า จะหายเมื่อไหร่ ต้องทนรอให้หายเหรอ ซึ่งเราก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้แล้วแกล้งว่าปกติ เป็นแบบนี้วนไป รู้สึกว่าตัวเองห้ามรู้สึกไม่ดี และต้องเก็บความเครียดไว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว ถ้าเป็นเขาก็จะถามว่าเมื่อไหร่จะหาย และบอกว่าเราเป็นภาระคนในครอบครัวถ้าเกิดเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มีโอกาสจะเป็นโรคซึมเศ้ราไหม ช่วงนี้ไม่อยากไปโรงพยาบาลเพราะกำลังมีโรคระบาด กลัวไปหมด เครียดมาก กังวลว่าถ้าเป็นมันจะมีผลกระทบกับลูก ไม่อยากส่งต่อความรู้สึกแบบนี้ให้ลูก....