ในช่วงที่ไวรัสระบาด ใคร ๆ ก็บอกให้อยู่แต่ในบ้านจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย ปรากฏว่าแถวที่ผมอยู่นี่เงียบไปหมดเลย ไม่ค่อยเห็นใครออกมาข้างนอกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ผมชอบนะ เงียบ ๆ แบบนี้แหละดี
อีกอย่างคือผมมีเวลาอยู่กับพวกเขามากขึ้น เด็ก ๆ ไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนอีกแล้วเพราะเค้ามีให้เรียนแบบออนไลน์ อาหารก็มีเหลือเฟืออยู่ได้เป็นอาทิตย์ ทั้งหมดนี้ต้องขอขอบคุณคุณแม่คนสวยของลูก ๆ
เธอชื่อจินครับ ถึงอายุจะขึ้นเลขสี่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงสวยวันสวยคืน ผมได้มีโอกาสเห็นเธอสวมชุดนอนตัวโปรดด้วยล่ะ สีชมพูดูเข้ากับเธอมาก บอกเลยว่าภาพแบบนี้ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อย เป็นเพราะงานที่ผมทำน่ะครับ มันทำให้ผมแทบไม่ได้เข้าใกล้เธอกับลูก ๆ เลย
ช่วงนี้ผมก็เลยว่าเป็นโอกาสที่ดี ในที่สุดผมก็จะได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำมานาน ผมได้นอนข้าง ๆ จินทุกคืน ผมได้จูบหน้าผากเด็ก ๆ แล้วกระซิบข้างหูว่าขอให้หลับฝันดีนะ ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงแล้วเฝ้ามองพวกเขาหลับ มันเป็นภาพอันแสนอบอุนที่ผมอยากเห็นมานานแล้ว และที่สำคัญที่สุด คือในที่สุดผมก็ได้ลิ้มรสอาหารฝีมือเธอคนนี้แบบสด ๆ สักที จินไม่เคยทำผมผิดหวังครับ ตั้งแต่เกิดมาบอกเลยว่าผมไม่เคยทานอะไรอร่อยแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าตัวเองมีความสุขมากขนาดไหน ขอบคุณสวรรค์จริง ๆ ที่ทำให้ผมได้มาอยู่ที่นี่ สาบานว่าผมจะไม่มีวันลืมช่วงเวลาเหล่านี้อย่างแน่นอน
แต่เสียดายที่ผมดันติดเชื้อไปซะก่อน เปล่าครับ ผมยังไม่เคยบอกใคร เดาว่าคงต้องรอดูอีกสักพักก่อนจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ พวกเขาไม่เอะใจด้วยซ้ำว่าผมมาอยู่ที่นี่ ก็ถือว่าดีแล้วล่ะครับ ทุกคืนที่ผมตื่นมา ผมได้แต่หวังว่าจินจะยังคงหลับอยู่ ผมมักจะหอมแก้มเธอหนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบเศษอาหารกลับขึ้นไปกินบนห้องใต้หลังคา โชคดีเหลือเกินที่มันกว้างพอให้ผมซุกหัวนอน และผมต้องมั่นใจว่าทุกย่างก้าวของผมจะเงียบที่สุด ไม่งั้นเด็ก ๆ อาจจะตื่นได้
สามีของจินเสียไปหลายปีแล้วครับ และในฐานะคนจรจัดที่สะกดรอยตามครอบครัวนี้มานับแต่ตอนนั้น ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าผลที่ได้รับมันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม เห็นไหมครับ ถ้ารัฐบาลบอกให้อยู่ที่บ้าน ผมก็จะอยู่ที่บ้าน
ตอนนี้ผมก็แค่ต้องเลือกว่าจะไปอยู่บ้านไหนต่อ
จบ...
---
ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่สิบแปดของผม คิดเห็นติชมอย่างไรสามารถคอมเมนต์ได้เลยนะครับ ขอบคุณทุกท่านจริง ๆ ที่เข้ามาอ่านกันจนจบ สวัสดีครับ
เรื่องสั้น: "อยู่บ้าน"
อีกอย่างคือผมมีเวลาอยู่กับพวกเขามากขึ้น เด็ก ๆ ไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนอีกแล้วเพราะเค้ามีให้เรียนแบบออนไลน์ อาหารก็มีเหลือเฟืออยู่ได้เป็นอาทิตย์ ทั้งหมดนี้ต้องขอขอบคุณคุณแม่คนสวยของลูก ๆ
เธอชื่อจินครับ ถึงอายุจะขึ้นเลขสี่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงสวยวันสวยคืน ผมได้มีโอกาสเห็นเธอสวมชุดนอนตัวโปรดด้วยล่ะ สีชมพูดูเข้ากับเธอมาก บอกเลยว่าภาพแบบนี้ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อย เป็นเพราะงานที่ผมทำน่ะครับ มันทำให้ผมแทบไม่ได้เข้าใกล้เธอกับลูก ๆ เลย
ช่วงนี้ผมก็เลยว่าเป็นโอกาสที่ดี ในที่สุดผมก็จะได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำมานาน ผมได้นอนข้าง ๆ จินทุกคืน ผมได้จูบหน้าผากเด็ก ๆ แล้วกระซิบข้างหูว่าขอให้หลับฝันดีนะ ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงแล้วเฝ้ามองพวกเขาหลับ มันเป็นภาพอันแสนอบอุนที่ผมอยากเห็นมานานแล้ว และที่สำคัญที่สุด คือในที่สุดผมก็ได้ลิ้มรสอาหารฝีมือเธอคนนี้แบบสด ๆ สักที จินไม่เคยทำผมผิดหวังครับ ตั้งแต่เกิดมาบอกเลยว่าผมไม่เคยทานอะไรอร่อยแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าตัวเองมีความสุขมากขนาดไหน ขอบคุณสวรรค์จริง ๆ ที่ทำให้ผมได้มาอยู่ที่นี่ สาบานว่าผมจะไม่มีวันลืมช่วงเวลาเหล่านี้อย่างแน่นอน
แต่เสียดายที่ผมดันติดเชื้อไปซะก่อน เปล่าครับ ผมยังไม่เคยบอกใคร เดาว่าคงต้องรอดูอีกสักพักก่อนจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ พวกเขาไม่เอะใจด้วยซ้ำว่าผมมาอยู่ที่นี่ ก็ถือว่าดีแล้วล่ะครับ ทุกคืนที่ผมตื่นมา ผมได้แต่หวังว่าจินจะยังคงหลับอยู่ ผมมักจะหอมแก้มเธอหนึ่งครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบเศษอาหารกลับขึ้นไปกินบนห้องใต้หลังคา โชคดีเหลือเกินที่มันกว้างพอให้ผมซุกหัวนอน และผมต้องมั่นใจว่าทุกย่างก้าวของผมจะเงียบที่สุด ไม่งั้นเด็ก ๆ อาจจะตื่นได้
สามีของจินเสียไปหลายปีแล้วครับ และในฐานะคนจรจัดที่สะกดรอยตามครอบครัวนี้มานับแต่ตอนนั้น ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าผลที่ได้รับมันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม เห็นไหมครับ ถ้ารัฐบาลบอกให้อยู่ที่บ้าน ผมก็จะอยู่ที่บ้าน
ตอนนี้ผมก็แค่ต้องเลือกว่าจะไปอยู่บ้านไหนต่อ
จบ...
---
ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่สิบแปดของผม คิดเห็นติชมอย่างไรสามารถคอมเมนต์ได้เลยนะครับ ขอบคุณทุกท่านจริง ๆ ที่เข้ามาอ่านกันจนจบ สวัสดีครับ