สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา อาจจะยาวหน่อย น้ำเยอะหน่อย ยังไงก็อย่าถือสาเลยนะคะ 🙏🏻
คือเรากับแฟนคบกันมาจะ 4 ปีแล้ว คบกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย โดยเขาเริ่มจีบเราก่อนค่ะ พวกเราอยู่ห้องเรียนเดียวกันจึงเจอกันตลอดๆและเล่นต่างๆด้วยกันตลอด
พูดกันตามตรงคือตอนแรกๆเราไม่ได้มีความคิดพิสวาทกับเขาเลย ก็แค่ลองๆคบไป เรามีความคิดที่จะเลิกอยู่ตลอดเวลาค่ะ แต่เราแค่ไม่ทำจนเวลาเลยผ่านไปเรื่อยๆ...
ในส่วนของนิสัยพวกเราค่อนข้างที่จะตรงข้ามกันเลย เราชอบมีการวางแผนถ้าไม่เป็นไปตามแผนเราจะค่อนข้างไม่พอใจ ส่วนแฟนเราจะไม่มีการวางแผน เราชอบคิดมาก แฟนเราจะไม่ค่อยคิด คือเอาง่ายๆเราแทบจะเหมือนแม่เหล็กที่ขั้วตรงข้ามกันเลย
ตลอดช่วงม.ปลาย เราจะเป็นฝ่ายที่จะถูกง้อแทบจะ 100% เราหงุดหงิดอะไรเล็กๆน้อยๆขึ้นมาหน่อยแฟนเราจะรีบง้อและเอาใจทันที มีหลายครั้งที่เหมือนจะได้เลิกแต่เขาก็ง้อเราอยู่ดี จนกระทั่งช่วงผลคะแนนสอบเข้ามหาลัยออก ผลก็คือพวกเราไม่ได้ในคณะที่ต้องการ...
พวกเรามีเป้าหมายเดียวกันจึงตัดสินใจซิ่วสอบใหม่อีกรอบโดยไม่ได้เข้าไปเรียนในคณะอื่นรอหรือพูดง่ายๆก็คือซิ่วอยู่บ้าน พวกเราตัดสินใจที่จะไปติวที่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นจังหวัดใกล้บ้านด้วยกัน(แต่ไม่ได้พักด้วยกันนะ ต่างคนต่างไปอยู่หอเพื่อนของแต่ละคน) ตลอดระยะเวลานั้นเราจิตใจไม่ปกติเป็นอย่างมาก ทั้งโดนก่นด่าจากครอบครัวและญาติเรื่องสอบไม่ติด โดนดูถูกจากป้าข้างบ้านต่างๆนานา ผสมกับความเครียดที่ต้องสอบให้ติด ผลที่เกิดคือเรามีอารมณ์ที่โกรธง่ายค่ะ มันจึงไปกระทบกับแฟนเรา เราจะโมโหเขาในหลายๆเรื่องบ่อยมาก มากขึ้นกว่าตอนม.ปลาย แต่เขาก็ยังคงง้อและกลัวเราโกรธและเอาใจเราเรื่อยๆตลอดๆเช่นเคยค่ะ เคยมีตอนที่ทะเลาะจนแทบจะเลิกแต่สุดท้ายเขาก็ง้อและยอมเราค่ะ
แต่ใช่ว่าจะมีแต่ความเครียดอย่างเดียว ด้วยความที่นี่คือครั้งแรกที่เราห่างจากครอบครัวเป็นเวลานานๆค่ะ พวกเราได้มีโมเมนต์หลายๆโมเมนต์ด้วยกัน ร้องไห้ระบายความเครียดด้วยกัน ขี่รถเล่นด้วยกัน ไปกินหมูกระทะด้วยกัน กลับดึกเท่าไหร่ก็ได้ไม่มีใครจับผิด มันยิ่งทำให้เรารู้สึกรักและผูกพันกับเขามากขึ้น
เขาคือคนที่เราสามารถพูดทุกเรื่องออกมาได้ เช่น โกรธ เสียใจ เครียดก็พูดออกมาเลย ไม่ได้เก็บไว้ ในขณะที่กับเพื่อนหรือพ่อแม่เราจะไม่สามารถพูดได้มากเพราะพวกเขาไม่ชอบที่จะฟังเท่าไร
เพื่อนเราจะพูดกับเราตลอดว่า "แฟนดูรักมากเลยเนาะ" , "แฟนรักมากนะ" อะไรทำนองนี้อยู่เสมอ เพราะแฟนเราจะคอยดูแลเอาใจใส่อยู่เสมอ คอยไปรับไปส่ง คอยเป็นธุระต่างๆให้ ซึ่งเราสัมผัสได้จริงๆค่ะว่าเขารักเราจริง เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะจนแทบจะเลิกเขาจะร้องไห้และยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่เลิกกับเราเสมอค่ะ
วันเวลาก็ดำเนินผ่านไปจนถึงวันที่ผลสอบครั้งที่ 2 ออกแล้วผลก็คือ พวกเราไม่ติดในคณะที่หวังอีกแล้วค่ะ แต่คราวนี้พวกเราต้องไปเรียนจริงๆแล้ว เราได้มอจังหวัดใกล้บ้านค่ะ ส่วนเขาได้มอในเมืองหลวง เราจะได้สัมผัสกับรักทางไกลก็ครั้งนี้แหละ
แต่ยังไงเรา 2 คนก็ยังมีความมุ่งมั่นที่จะติดในคณะนั้นให้ได้ แต่คราวนี้เราต้องเรียนมหาลัยไปด้วยเตรียมสอบไปด้วย...
เขาบอกเราว่าเขาเครียดและไม่ค่อยมีความสุขที่เมืองหลวงเท่าไร เขาไม่ชอบอากาศ ไม่ชอบเพื่อน ไม่ชอบหอ เขาบอกว่าเราคือความสุขของเขา เขาอยากที่จะสอบติดมอเดียวกับเราให้ได้เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน เราได้ยินอย่างนั้นเราก็รู้สึกดีมากที่เราเป็นสิ่งที่สำคัญกับเขามากขนาดนี้
เวลาผ่านไปเขาก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้น เริ่มที่จะปรับตัวได้บ้าง แต่กับเรานั้นก็มีปัญหาเรื่อยๆเพราะเรามักจะหงุดหงิดและโกรธกับเรื่องการสื่อสารผ่านการ call/video call กับเขาเสมอเนื่องจากสัญญาณต่างๆไม่เสถียร หลายๆครั้งเข้าเขาก็เริ่มทนไม่ไหว แล้วบอกเลิกเราค่ะ แต่ไม่ใช่แค่เพียงบอกเลิกสั้นๆ เขาพรรณนาออกมาว่าเขารู้สึกไม่มีความสุขกับเราค่ะ อยู่กับเพื่อนยังมีความสุขมากกว่า เขาก็บอกว่าน่าจะเลิกตั้งนานแล้ว เขาบอกว่าเขาอาจจะรักเราน้อยลงหรือไม่ได้รักแล้วก็ได้ เขาบอกที่เขายอมเพราะเขาอยากเอาใจเรา เขาอยากให้เรายอมเขาบ้างแต่เราก็ไม่ยอมเสียที เขาไม่เอาแล้วววว
แต่เราก็ง้อเขาแล้วก็คืนดีกัน แล้วไม่ได้ใช้เวลาง้อสั้นๆ แต่นานเป็น 2-3 วันได้ เราบอกเขาว่าเราจะปรับปรุงค่ะ จะไม่โกรธเรื่องเล็กๆน้อยๆ จะต่างๆนานา เรามาตกลงกันให้เราไม่รู้สึกว่าไม่เท่าเทียมดีกว่าบลาๆ แล้วเขาก็ยอมค่ะ เราก็ถามเขานะคะว่ารู้สึกโอเคแล้วจริงหรอ เขาบอกว่าถ้าเขาจะไม่ไปต่อแล้วเขาคงจะบล็อกและไม่คุยไปแล้ว
นี่ก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วแต่เราก็ยังรู้สึกแย่ค่ะ เรารู้สึกไม่ค่อยมีความสุขค่ะ เรารู้สึกว่าเราต้องการเขาคนเดิมที่ยอมเราทุกอย่าง เรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยจะเอาใจเราเหมือนเดิม ยิ่งช่วงนี้ก็ยังออกไปเจอกันไม่ได้เพราะต้องกักตัวป้องกัน covid ก็ต้องคุยกันผ่าน call/video call แทน
สิ่งที่เราอยากรู้คือ...
-เขายังรักเราอยู่จริงๆไหม
-จะทำอย่างไรให้เรากลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิมที่เขายอมเราทุกอย่าง(แต่เราจะลดนิสัยวีนๆลง)
-จะทำอย่างไรให้ตอนนี้เราหายรู้สึกแย่
-เราควรเลิกกับเขาจริงๆไหมคะ(แม้จะทำยากก็เถอะ)
-เรารู้สึกว่าเราสำคัญน้อยลงซึ่งเรารู้สึกไม่โอเคมากๆ เราต้องการที่จะอยู่ในระดับเดิม ต้องทำอย่างไร
ปล.เรารู้ตัวว่าที่ผ่านมาเราอาจจะทำให้เขารู้สึกแย่ แต่เรามั่นใจว่าเราปรับปรุงได้ เพียงแค่เขาปฏิบัติตัวดีกับเราเหมือนตอนก่อนเกิดเรื่อง เพราะฉะนั้นถ้าพวกเราจะไปต่อกัน เราควรทำอย่างไรให้เขาปฏิบัติตัวกับเราเหมือนเดิมดีคะ
รู้สึกแย่ค่ะที่แฟนไม่เหมือนเดิมจะทำยังไงดี
คือเรากับแฟนคบกันมาจะ 4 ปีแล้ว คบกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย โดยเขาเริ่มจีบเราก่อนค่ะ พวกเราอยู่ห้องเรียนเดียวกันจึงเจอกันตลอดๆและเล่นต่างๆด้วยกันตลอด
พูดกันตามตรงคือตอนแรกๆเราไม่ได้มีความคิดพิสวาทกับเขาเลย ก็แค่ลองๆคบไป เรามีความคิดที่จะเลิกอยู่ตลอดเวลาค่ะ แต่เราแค่ไม่ทำจนเวลาเลยผ่านไปเรื่อยๆ...
ในส่วนของนิสัยพวกเราค่อนข้างที่จะตรงข้ามกันเลย เราชอบมีการวางแผนถ้าไม่เป็นไปตามแผนเราจะค่อนข้างไม่พอใจ ส่วนแฟนเราจะไม่มีการวางแผน เราชอบคิดมาก แฟนเราจะไม่ค่อยคิด คือเอาง่ายๆเราแทบจะเหมือนแม่เหล็กที่ขั้วตรงข้ามกันเลย
ตลอดช่วงม.ปลาย เราจะเป็นฝ่ายที่จะถูกง้อแทบจะ 100% เราหงุดหงิดอะไรเล็กๆน้อยๆขึ้นมาหน่อยแฟนเราจะรีบง้อและเอาใจทันที มีหลายครั้งที่เหมือนจะได้เลิกแต่เขาก็ง้อเราอยู่ดี จนกระทั่งช่วงผลคะแนนสอบเข้ามหาลัยออก ผลก็คือพวกเราไม่ได้ในคณะที่ต้องการ...
พวกเรามีเป้าหมายเดียวกันจึงตัดสินใจซิ่วสอบใหม่อีกรอบโดยไม่ได้เข้าไปเรียนในคณะอื่นรอหรือพูดง่ายๆก็คือซิ่วอยู่บ้าน พวกเราตัดสินใจที่จะไปติวที่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นจังหวัดใกล้บ้านด้วยกัน(แต่ไม่ได้พักด้วยกันนะ ต่างคนต่างไปอยู่หอเพื่อนของแต่ละคน) ตลอดระยะเวลานั้นเราจิตใจไม่ปกติเป็นอย่างมาก ทั้งโดนก่นด่าจากครอบครัวและญาติเรื่องสอบไม่ติด โดนดูถูกจากป้าข้างบ้านต่างๆนานา ผสมกับความเครียดที่ต้องสอบให้ติด ผลที่เกิดคือเรามีอารมณ์ที่โกรธง่ายค่ะ มันจึงไปกระทบกับแฟนเรา เราจะโมโหเขาในหลายๆเรื่องบ่อยมาก มากขึ้นกว่าตอนม.ปลาย แต่เขาก็ยังคงง้อและกลัวเราโกรธและเอาใจเราเรื่อยๆตลอดๆเช่นเคยค่ะ เคยมีตอนที่ทะเลาะจนแทบจะเลิกแต่สุดท้ายเขาก็ง้อและยอมเราค่ะ
แต่ใช่ว่าจะมีแต่ความเครียดอย่างเดียว ด้วยความที่นี่คือครั้งแรกที่เราห่างจากครอบครัวเป็นเวลานานๆค่ะ พวกเราได้มีโมเมนต์หลายๆโมเมนต์ด้วยกัน ร้องไห้ระบายความเครียดด้วยกัน ขี่รถเล่นด้วยกัน ไปกินหมูกระทะด้วยกัน กลับดึกเท่าไหร่ก็ได้ไม่มีใครจับผิด มันยิ่งทำให้เรารู้สึกรักและผูกพันกับเขามากขึ้น
เขาคือคนที่เราสามารถพูดทุกเรื่องออกมาได้ เช่น โกรธ เสียใจ เครียดก็พูดออกมาเลย ไม่ได้เก็บไว้ ในขณะที่กับเพื่อนหรือพ่อแม่เราจะไม่สามารถพูดได้มากเพราะพวกเขาไม่ชอบที่จะฟังเท่าไร
เพื่อนเราจะพูดกับเราตลอดว่า "แฟนดูรักมากเลยเนาะ" , "แฟนรักมากนะ" อะไรทำนองนี้อยู่เสมอ เพราะแฟนเราจะคอยดูแลเอาใจใส่อยู่เสมอ คอยไปรับไปส่ง คอยเป็นธุระต่างๆให้ ซึ่งเราสัมผัสได้จริงๆค่ะว่าเขารักเราจริง เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะจนแทบจะเลิกเขาจะร้องไห้และยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่เลิกกับเราเสมอค่ะ
วันเวลาก็ดำเนินผ่านไปจนถึงวันที่ผลสอบครั้งที่ 2 ออกแล้วผลก็คือ พวกเราไม่ติดในคณะที่หวังอีกแล้วค่ะ แต่คราวนี้พวกเราต้องไปเรียนจริงๆแล้ว เราได้มอจังหวัดใกล้บ้านค่ะ ส่วนเขาได้มอในเมืองหลวง เราจะได้สัมผัสกับรักทางไกลก็ครั้งนี้แหละ
แต่ยังไงเรา 2 คนก็ยังมีความมุ่งมั่นที่จะติดในคณะนั้นให้ได้ แต่คราวนี้เราต้องเรียนมหาลัยไปด้วยเตรียมสอบไปด้วย...
เขาบอกเราว่าเขาเครียดและไม่ค่อยมีความสุขที่เมืองหลวงเท่าไร เขาไม่ชอบอากาศ ไม่ชอบเพื่อน ไม่ชอบหอ เขาบอกว่าเราคือความสุขของเขา เขาอยากที่จะสอบติดมอเดียวกับเราให้ได้เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน เราได้ยินอย่างนั้นเราก็รู้สึกดีมากที่เราเป็นสิ่งที่สำคัญกับเขามากขนาดนี้
เวลาผ่านไปเขาก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้น เริ่มที่จะปรับตัวได้บ้าง แต่กับเรานั้นก็มีปัญหาเรื่อยๆเพราะเรามักจะหงุดหงิดและโกรธกับเรื่องการสื่อสารผ่านการ call/video call กับเขาเสมอเนื่องจากสัญญาณต่างๆไม่เสถียร หลายๆครั้งเข้าเขาก็เริ่มทนไม่ไหว แล้วบอกเลิกเราค่ะ แต่ไม่ใช่แค่เพียงบอกเลิกสั้นๆ เขาพรรณนาออกมาว่าเขารู้สึกไม่มีความสุขกับเราค่ะ อยู่กับเพื่อนยังมีความสุขมากกว่า เขาก็บอกว่าน่าจะเลิกตั้งนานแล้ว เขาบอกว่าเขาอาจจะรักเราน้อยลงหรือไม่ได้รักแล้วก็ได้ เขาบอกที่เขายอมเพราะเขาอยากเอาใจเรา เขาอยากให้เรายอมเขาบ้างแต่เราก็ไม่ยอมเสียที เขาไม่เอาแล้วววว
แต่เราก็ง้อเขาแล้วก็คืนดีกัน แล้วไม่ได้ใช้เวลาง้อสั้นๆ แต่นานเป็น 2-3 วันได้ เราบอกเขาว่าเราจะปรับปรุงค่ะ จะไม่โกรธเรื่องเล็กๆน้อยๆ จะต่างๆนานา เรามาตกลงกันให้เราไม่รู้สึกว่าไม่เท่าเทียมดีกว่าบลาๆ แล้วเขาก็ยอมค่ะ เราก็ถามเขานะคะว่ารู้สึกโอเคแล้วจริงหรอ เขาบอกว่าถ้าเขาจะไม่ไปต่อแล้วเขาคงจะบล็อกและไม่คุยไปแล้ว
นี่ก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วแต่เราก็ยังรู้สึกแย่ค่ะ เรารู้สึกไม่ค่อยมีความสุขค่ะ เรารู้สึกว่าเราต้องการเขาคนเดิมที่ยอมเราทุกอย่าง เรารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยจะเอาใจเราเหมือนเดิม ยิ่งช่วงนี้ก็ยังออกไปเจอกันไม่ได้เพราะต้องกักตัวป้องกัน covid ก็ต้องคุยกันผ่าน call/video call แทน
สิ่งที่เราอยากรู้คือ...
-เขายังรักเราอยู่จริงๆไหม
-จะทำอย่างไรให้เรากลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิมที่เขายอมเราทุกอย่าง(แต่เราจะลดนิสัยวีนๆลง)
-จะทำอย่างไรให้ตอนนี้เราหายรู้สึกแย่
-เราควรเลิกกับเขาจริงๆไหมคะ(แม้จะทำยากก็เถอะ)
-เรารู้สึกว่าเราสำคัญน้อยลงซึ่งเรารู้สึกไม่โอเคมากๆ เราต้องการที่จะอยู่ในระดับเดิม ต้องทำอย่างไร
ปล.เรารู้ตัวว่าที่ผ่านมาเราอาจจะทำให้เขารู้สึกแย่ แต่เรามั่นใจว่าเราปรับปรุงได้ เพียงแค่เขาปฏิบัติตัวดีกับเราเหมือนตอนก่อนเกิดเรื่อง เพราะฉะนั้นถ้าพวกเราจะไปต่อกัน เราควรทำอย่างไรให้เขาปฏิบัติตัวกับเราเหมือนเดิมดีคะ