แม่ไม่คุยด้วย

นับจากวันนั้นก็อาทิตย์นึงล่ะค่ะ มันเริ่มจากเราเคยมีแฟนที่คบกันมาได้2ปีกว่า สุดท้ายเค้าเลือกเดินจากไป ด้วยความที่เรารักเค้ามาก เราไม่กินข้าวเป็นเดือน ร้องไห้ทุกวัน ทุกคืน จนมาวันนึงมีรุ่นน้องของแฟนเก่าทักมาคุยค่ะ. เราก็รุ้จักดีนะ นิสัยดี น่ารัก คุยรุ้เรื่องเราเลยตัดสินใจบอกแม่ว่า แม่ตอนนี้หนูคุยกะรุ่นน้องของเค้าอยู่นะ แรกๆเหมือนจะโอเค แต่พอถามว่าบ้านเค้าทำอาชีพอะไร เราก็บอกว่าเค้าทำธุรกิจส่วนตัวกับครอบครัว แล้วก็ขายอะไหล่แต่งรถเสริมเป็นของเค้าเองด้วย
     เค้าก็บ่นเลยค่ะ ว่าไปคบทำไมไอพวกแต่งรถแต่งราเนี่ย เค้าบ่นยาวมากค่ะ ทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอหน้าเค้าเลยด้วยซำ้ แต่ที่เค้าบ่นเราไม่ได้เถียงหรือพูดอะไรนะคะนั่งเงียบปล่อยเค้าบ่น
     พอวันถัดมานั้งกันเฉยๆมีพวกรถแต่งท่อดังๆขับผ่านค่ะ เค้าก็ด่าไอพวกเ..ี้ย แต่ทำไมวะรถอ่ะ ตำ่ตม แล้วก็พาลมาเรื่องน้องคนที่เราคุยต่อค่ะ คบมันแบบลมๆแล้งๆเนี่ยนะ เหอะถ้ามันคนจริงมันเข้ามาหา..ูแล้ว ไม่ต้องมาพูดว่าบ้านมันมีฐานะหรืออะไร..ูไม่ชอบหรอกคนรวย ..ู.ตัดได้..ู.ก็ตัดนะ ตัดแล้วมันสบายใจกว่ามานั่งชำ้ เราก็ได้แต่เงียบค่ะ เราได่แต่คืดในใจ เราไม่ได้หนีตามเค้าไป หรือท้องก่อนนะทำไมแม่ต้องมาตัดเราล่ะ เราแค่คุยยังไม่ได้คบ
      ปล. แม่เค้ากลัวว่าเค้าจะหลอกเงินเรา แบบเหมือนอยากแต่งอันนี้เพิ่มอันนั้นเพิ่มขอตังหน่อยสิ ไรแบบนี้อ่ะค่ะ
แต่เท่าที่เรารู้จักเค้ามาตรงกันข้ามกับแม่คิดเลยค่ะ
   แม่บังคับเรามาตั้งแต่เด็ก บังคับทุกเรื่องไม่เคยให้เราคิดเองหรือมีประสบการณ์ชีวิตเองเลยค่ะ เรากลายเป็นคนเงียบ มีอะไรก็เก็บ ไม่มีที่ปรึกษา
ส่วนตัวเราเราไม่เคยปิดกั้นใครที่เข้ามานะคะเราจะคุยเป็นเพื่อนก่อนทุกครั้งแต่ประเด็นคือ การที่เค้าไม่คุยกะเราแบบนี้ เราจะต้องทำยังไงคะ ความรักบังคับได้ด้วยหรอคะ ถ้ามันจะพังให้มันพังเพราะเรากะน้องเค้าไม่ดีกว่าหรอคะ ทะเลาะกะแม่มันบั่นทอนจิตใจมากเลยอ่ะ
เรามีความคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยมากๆค่ะ เราไม่เคยคิดหนีออกจากบ้านนะคะ เพราะรุ้ว่าถ้าหนีคนที่หน้าอายคือแม่ แถมเราก็จะเสียเพราะโดนคนตราหน้าว่าหนีตามผุ้ชาย แต่จริงๆไม่ใช่อ่ะ