เรื่องราวต่อไปนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับข้องกับสถาณการณ์โรคระบาดในขณะนี้
แต่ก็เป็นเรื่องที่บั่นทอนความรู้สึกทางจิตใจในการทำงานเหลือเกิน
คนเราทำงาน บางคนก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากนะครับ ขอแค่ความสุขพื้นฐาน และสวัสดิการที่ควรจะได้รับ ก็เพียงพอที่จะให้มีความสุข
อยากฝากไว้เป็นอุทาหรณ์สำหรับท่านที่กำลังเป็นเจ้าคนนายคน เป็นผู้บริหาร หรือผู้ที่กำลังจทำอะไรที่มีผลต่อผู้อื่น
.
.
ผมเป็นหมอในรพ.ค่ายวชิราวุธ
ทำงานมาได้ไม่ถึงสองปี
ตั้งแต่ทำงานที่นี่มา พยายามคิดและทำในสิ่งที่คิดว่าดี ภายใต้ความมีเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นรพ.ค่ายวชิราวุธ
รพ.เค้าดีมาอย่างไร มีชื่อเสียงมาอย่างไร เราพยายามอย่าทำให้ดียิ่งๆขึ้นไป
คิดถึงประโยชน์ของเจ้าหน้าที่ในรพ.และคนไข้มาก่อนเสมอ
ใครที่ได้รับประโยชน์จากการกระทำของเรา ก็คงรู้สึกดี
แต่ใครที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำนั้น ย่อมรู้สึกไม่ดี
แต่เราก็พยายามทำให้ดีที่สุด
.
.
งานเดิมมีแค่ไหน เราทำให้ครบ
งานอะไรที่ควรทำเพิ่ม ทำได้เราทำ
คนรอบข้างต้องเหนื่อยเพิ่มไปบ้าง แต่คนไข้ได้ประโยชน์ ก็ขอความช่วยเหลือกันไป
.
.
ทำงานในรพ.ทหารเนี่ยค่าตอบแทนก็รู้ๆกันอยู่ไม่ได้มากจนจะรวย แต่ก็ไม่ได้น้อยจนไม่มีกิน
พูดตรงๆเลย ความสุขของผมคือ การได้ไปงานกินข้าวประจำเดือนขององค์กรแพทย์
สมัยก่อนจัดเดือนละครั้ง สมัยนี้สามสี่เดือนครั้ง หรือเมื่อมีเหตุการณ์สำคัญ ผมก็รับได้ ปรับเปลี่ยนตามเศรษฐกิจไปไม่มีปัญหา
หลายคนคงไม่รู้หรอกว่า แค่ไปกินข้าว มันดียังไง
สำหรับผม มันคือ การได้กินฟรีครับ ได้ไปกินร้านที่อาหารอร่อย ได้เจอพี่ๆ ได้พูดคุย มันคือความสุขเล็กๆที่มีคุณค่าทางจิตใจครับ
ผมไม่ได้มีเงินเหลือเฟือไปกินตามร้านต่างๆ ไม่ได้มีผู้แทนยาเรียงตัวเข้ามาพาไปกินร้านดีๆ เวลาก็ไม่ค่อยจะมีไปหาร้านดีๆด้วย
ถ้าคิดดีๆ หลายคนคงเข้าใจ ถ้าไม่มีอคติ
.
.
วันที่ 2 ก.พ. 63 ที่ผ่านมา
มีการนัดกินข้าวครับ
ผมทราบเรื่องการนัดจากพี่ท่านหนึ่งที่บังเอิญเจอกันว่า เย็นนี้มีนัดเลี้ยง ผอ.นัด
แต่พี่บอกว่า มีพี่อีกคนโทรมาบอก แล้วจะบอกเป็นรายบุคคล
ผมเองยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร ถึงตอนเย็นก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร
จึงได้ลองถามเพื่อนดู ซึ่งคำตอบที่ได้รับคือ เพื่อนบอกว่า พี่เค้าจะโทรบอกเองไม่ให้ประกาศ ไม่ต้องบอกใคร
สุดท้ายวันนั้น ผมก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร
.
.
ลองคิดดูแล้วกันนะครับ
ถ้าคุณเจอเหตุการณ์นี้กับตัวเอง จะรู้สึกยังไง
ไม่ต้องคิดว่าเป็นงานเลี้ยงกินข้าวแบบผมก็ได้ คิดว่าเป็นงานที่เพื่อนๆนัดกัน แต่ไม่ชวนคุณ
คุณจะรู้สึกยังไง
.
.
วันถัดมา บังเอิญได้เจอพี่คนที่มีหน้าที่ในการโทรบอกทุกคน
ก็เลยตัดสินใจถาม คำตอบที่ได้คือ "พี่ลืม"
.
.
รุ่นพี่สถาบันการศึกษาอันมีเกียรติของผม ใช้คำว่า "ลืม"
ลืมผมคนเดียว
รพ.นี้มีหมอไม่ถึง 30 คน
แต่ทุกคนได้รับโทรศัพท์หมด
มีผมคนเดียว
.
.
ผมพยายามคิดเข้าข้างพี่แล้วนะ
ว่าผมสำคัญน้อยที่สุดในบรรดาหมอเกือบ 30 คนหรอ พี่ภชถึงลืมผม
ถ้างานโทรนัดพี่ๆน้องๆมันลำบากเกินไป ทำไมพี่ไม่โพสในกลุ่มไลน์
ทำไมพี่ไม่ให้เพื่อนผมบอกผม พี่จะได้ไม่ต้องโทร
คำตอบมีอย่างเดียวครับ...พี่ไม่ต้องการบอกผม
แต่ผมก็คิดว่าไม่ใช่พี่หรอกครับที่ไม่อยากบอกผม มันต้องมีอะไรแอบแฝง
พี่คงไม่เลว พี่คงไม่มีนินัยเหมือนเด็กประถม ไม่ชอบใครก็ไม่ต้องชวนเล่นด้วย
.
.
ผมไม่ได้รับคำชวนไปงานกินข้าว ไม่เป็นไรครับ
ไม่ใช่ประเด็น ผมโตพอที่จะรับฝังเหตุผลได้
ผมแค่ต้องการรู้ว่า เพราะอะไร ผมถึงไม่ได้ไป
.
.
คงไม่มีสถานที่ไหน หรือหน่วยงานไหนที่ผมจะไปถาม หรือจะให้คำตอบผมได้
นอกจาก วันประชุมองค์กรแพทย์
ผมรอโอกาสถามในที่ประชุม ถามคนที่ใหญ่ที่สุดในรพ.
ถามด้วยความอยากรู้ ถ้ามีคำตอบหรือเหตุผลที่ดี ผมก็โอเค
.
.
คำตอบที่ได้จากผอ.คือ "คงไม่ได้ชวนหมอทุกคนหรอกมั้ง"
เดี๋ยวจะให้ประธานองค์กรแพทย์ไปหาคำตอบมาให้
.
.
รุ่นพี่สถาบันการศึกษาอันมีเกียรติของผมอีกคนครับ
บริหารรพ.ทหาร เหมือนองค์กรใหญ่โต
มีระดับชั้นต่างกันมาก ต้องเป็นระบบระเบียบ
มีหลักการทางความคิดมากมาย
แต่มีคำตอบในเรื่องนี้ให้ผมแบบนี้
.
.
แล้ว เอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินว่า ในบรรดาหมอเกือบ 30 คน
จะเลือกชวนใครครับ???
ถึงตอนนี้ก็คงรู้นะครับ ว่าใครเป็นใคร พี่หรือศัตรู
คำว่าพี่วพม.ไม่มีจริงหรอกครับ
แม้แต่ความเป็นลูกผู้ชายก็ไม่มี ไม่ชวนได้ครับ แต่ต้องบอกเหตุผลได้
ถ้าไม่มีเหตุผลและคำตอบ แปลว่าไม่บอกครับ
.
.
คำว่า "พี่น้องร่วมสถาบัน" จริงๆมันเหนือสิ่งอื่นใดนะ
แต่ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้เลยหรอ
นี่น้องนะ
.
.
พี่เคยคิดบ้างมั้ย ว่าคนที่มันถูก left out มันจะรู้สึกยังไง
ตลอดเวลาผมพยายามหาคนที่โดนกระทำแบบผมนะ
ผมอาจจะไม่ใช่คนดี ไม่ใช่น้องที่ดี ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ดีที่สุด
แต่ผมมั่นใจ ผมไม่ใช่คนที่แย่ที่สุด
แล้วด้วยเหตุผลอะไรที่ไม่ชวนผม
น้ำตามันจะไม่ซึมออกมาได้ยังไง
.
.
หากผมทำอะไรไม่ดี พี่ควรจะเรียกมาว่ากล่าวตักเตือน ในฐานะที่ผมเป็นน้อง เป็นลูกน้อง
ไม่ใช่ใช้วิธีการแบบนี้
.
.
ผมอดทนมาเกือบสองเดือน รอถามในที่ประชุม เพื่อจะได้ถามอย่างคนมีการศึกษา เป็นผู้บริหาร เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา เค้าพึงจะถามกันเมื่อมีข้อสงสัย แต่ไม่ได้คำตอบ แล้วยังอ้างโน่นอ้างนี่ ที่สำคัญทำเป็นงงกับคำถามของผม คำถามง่ายๆ "ทำไมผมถึงไม่ได้รับคำชวนเหมือนคนอื่น?"
.
.
เสียใจมากครับ ความรู้สึกทุ่มเทให้คำว่ารพ.ค่ายวชิราวุธ ให้องค์กร
ทีมีผู้นำและรุ่นพี่ที่ทำตัวเหมือนเด็กประถม ไม่มีความคิดถึงน้อง ไม่นึกถึงจิตใจใคร
คนนี้เราไม่ชอบ เราไม่ชวน ไม่ต้องมาเล่นด้วย
.
.
การทำงานมีข้อถกเถียง ขัดแย้งกัน เพราะเราต่างมีเหตุผล ผมรับได้ครับ
แต่เหตุการณ์นี้มันมีผลต่อจิตใจนะครับ เหตุผลก็ไม่มีให้ ผมรับไม่ได้ครับ
ผมต้องทนอยู่กับความรู้สึกว่า ทำผิดอะไรซักอย่าง แค่ไม่มีคนบอก
ถ้าพี่มองว่าน้องทำไม่ดี มันก็ต้องบอกครับ ไม่ใช่ใช้การชวนไม่ชวน ให้น้องคิดเอง
ผมแค่อยากรู้ว่าทำไม แค่นี้ก็ตอบกันไม่ได้
.
.
ในเมื่อถามแล้วไม่ได้คำตอบ
ระบายกับใครก็ไม่ได้ เพราะทุกคนได้รับโทรศัพท์
ก็โพสระบายๆไปครับ
เบื่อ
หมอก็มีจิตใจและความรู้สึกนะครับ
แต่ก็เป็นเรื่องที่บั่นทอนความรู้สึกทางจิตใจในการทำงานเหลือเกิน
คนเราทำงาน บางคนก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากนะครับ ขอแค่ความสุขพื้นฐาน และสวัสดิการที่ควรจะได้รับ ก็เพียงพอที่จะให้มีความสุข
อยากฝากไว้เป็นอุทาหรณ์สำหรับท่านที่กำลังเป็นเจ้าคนนายคน เป็นผู้บริหาร หรือผู้ที่กำลังจทำอะไรที่มีผลต่อผู้อื่น
.
.
ผมเป็นหมอในรพ.ค่ายวชิราวุธ
ทำงานมาได้ไม่ถึงสองปี
ตั้งแต่ทำงานที่นี่มา พยายามคิดและทำในสิ่งที่คิดว่าดี ภายใต้ความมีเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นรพ.ค่ายวชิราวุธ
รพ.เค้าดีมาอย่างไร มีชื่อเสียงมาอย่างไร เราพยายามอย่าทำให้ดียิ่งๆขึ้นไป
คิดถึงประโยชน์ของเจ้าหน้าที่ในรพ.และคนไข้มาก่อนเสมอ
ใครที่ได้รับประโยชน์จากการกระทำของเรา ก็คงรู้สึกดี
แต่ใครที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำนั้น ย่อมรู้สึกไม่ดี
แต่เราก็พยายามทำให้ดีที่สุด
.
.
งานเดิมมีแค่ไหน เราทำให้ครบ
งานอะไรที่ควรทำเพิ่ม ทำได้เราทำ
คนรอบข้างต้องเหนื่อยเพิ่มไปบ้าง แต่คนไข้ได้ประโยชน์ ก็ขอความช่วยเหลือกันไป
.
.
ทำงานในรพ.ทหารเนี่ยค่าตอบแทนก็รู้ๆกันอยู่ไม่ได้มากจนจะรวย แต่ก็ไม่ได้น้อยจนไม่มีกิน
พูดตรงๆเลย ความสุขของผมคือ การได้ไปงานกินข้าวประจำเดือนขององค์กรแพทย์
สมัยก่อนจัดเดือนละครั้ง สมัยนี้สามสี่เดือนครั้ง หรือเมื่อมีเหตุการณ์สำคัญ ผมก็รับได้ ปรับเปลี่ยนตามเศรษฐกิจไปไม่มีปัญหา
หลายคนคงไม่รู้หรอกว่า แค่ไปกินข้าว มันดียังไง
สำหรับผม มันคือ การได้กินฟรีครับ ได้ไปกินร้านที่อาหารอร่อย ได้เจอพี่ๆ ได้พูดคุย มันคือความสุขเล็กๆที่มีคุณค่าทางจิตใจครับ
ผมไม่ได้มีเงินเหลือเฟือไปกินตามร้านต่างๆ ไม่ได้มีผู้แทนยาเรียงตัวเข้ามาพาไปกินร้านดีๆ เวลาก็ไม่ค่อยจะมีไปหาร้านดีๆด้วย
ถ้าคิดดีๆ หลายคนคงเข้าใจ ถ้าไม่มีอคติ
.
.
วันที่ 2 ก.พ. 63 ที่ผ่านมา
มีการนัดกินข้าวครับ
ผมทราบเรื่องการนัดจากพี่ท่านหนึ่งที่บังเอิญเจอกันว่า เย็นนี้มีนัดเลี้ยง ผอ.นัด
แต่พี่บอกว่า มีพี่อีกคนโทรมาบอก แล้วจะบอกเป็นรายบุคคล
ผมเองยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร ถึงตอนเย็นก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร
จึงได้ลองถามเพื่อนดู ซึ่งคำตอบที่ได้รับคือ เพื่อนบอกว่า พี่เค้าจะโทรบอกเองไม่ให้ประกาศ ไม่ต้องบอกใคร
สุดท้ายวันนั้น ผมก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากใคร
.
.
ลองคิดดูแล้วกันนะครับ
ถ้าคุณเจอเหตุการณ์นี้กับตัวเอง จะรู้สึกยังไง
ไม่ต้องคิดว่าเป็นงานเลี้ยงกินข้าวแบบผมก็ได้ คิดว่าเป็นงานที่เพื่อนๆนัดกัน แต่ไม่ชวนคุณ
คุณจะรู้สึกยังไง
.
.
วันถัดมา บังเอิญได้เจอพี่คนที่มีหน้าที่ในการโทรบอกทุกคน
ก็เลยตัดสินใจถาม คำตอบที่ได้คือ "พี่ลืม"
.
.
รุ่นพี่สถาบันการศึกษาอันมีเกียรติของผม ใช้คำว่า "ลืม"
ลืมผมคนเดียว
รพ.นี้มีหมอไม่ถึง 30 คน
แต่ทุกคนได้รับโทรศัพท์หมด
มีผมคนเดียว
.
.
ผมพยายามคิดเข้าข้างพี่แล้วนะ
ว่าผมสำคัญน้อยที่สุดในบรรดาหมอเกือบ 30 คนหรอ พี่ภชถึงลืมผม
ถ้างานโทรนัดพี่ๆน้องๆมันลำบากเกินไป ทำไมพี่ไม่โพสในกลุ่มไลน์
ทำไมพี่ไม่ให้เพื่อนผมบอกผม พี่จะได้ไม่ต้องโทร
คำตอบมีอย่างเดียวครับ...พี่ไม่ต้องการบอกผม
แต่ผมก็คิดว่าไม่ใช่พี่หรอกครับที่ไม่อยากบอกผม มันต้องมีอะไรแอบแฝง
พี่คงไม่เลว พี่คงไม่มีนินัยเหมือนเด็กประถม ไม่ชอบใครก็ไม่ต้องชวนเล่นด้วย
.
.
ผมไม่ได้รับคำชวนไปงานกินข้าว ไม่เป็นไรครับ
ไม่ใช่ประเด็น ผมโตพอที่จะรับฝังเหตุผลได้
ผมแค่ต้องการรู้ว่า เพราะอะไร ผมถึงไม่ได้ไป
.
.
คงไม่มีสถานที่ไหน หรือหน่วยงานไหนที่ผมจะไปถาม หรือจะให้คำตอบผมได้
นอกจาก วันประชุมองค์กรแพทย์
ผมรอโอกาสถามในที่ประชุม ถามคนที่ใหญ่ที่สุดในรพ.
ถามด้วยความอยากรู้ ถ้ามีคำตอบหรือเหตุผลที่ดี ผมก็โอเค
.
.
คำตอบที่ได้จากผอ.คือ "คงไม่ได้ชวนหมอทุกคนหรอกมั้ง"
เดี๋ยวจะให้ประธานองค์กรแพทย์ไปหาคำตอบมาให้
.
.
รุ่นพี่สถาบันการศึกษาอันมีเกียรติของผมอีกคนครับ
บริหารรพ.ทหาร เหมือนองค์กรใหญ่โต
มีระดับชั้นต่างกันมาก ต้องเป็นระบบระเบียบ
มีหลักการทางความคิดมากมาย
แต่มีคำตอบในเรื่องนี้ให้ผมแบบนี้
.
.
แล้ว เอาเกณฑ์อะไรมาตัดสินว่า ในบรรดาหมอเกือบ 30 คน
จะเลือกชวนใครครับ???
ถึงตอนนี้ก็คงรู้นะครับ ว่าใครเป็นใคร พี่หรือศัตรู
คำว่าพี่วพม.ไม่มีจริงหรอกครับ
แม้แต่ความเป็นลูกผู้ชายก็ไม่มี ไม่ชวนได้ครับ แต่ต้องบอกเหตุผลได้
ถ้าไม่มีเหตุผลและคำตอบ แปลว่าไม่บอกครับ
.
.
คำว่า "พี่น้องร่วมสถาบัน" จริงๆมันเหนือสิ่งอื่นใดนะ
แต่ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้เลยหรอ
นี่น้องนะ
.
.
พี่เคยคิดบ้างมั้ย ว่าคนที่มันถูก left out มันจะรู้สึกยังไง
ตลอดเวลาผมพยายามหาคนที่โดนกระทำแบบผมนะ
ผมอาจจะไม่ใช่คนดี ไม่ใช่น้องที่ดี ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ดีที่สุด
แต่ผมมั่นใจ ผมไม่ใช่คนที่แย่ที่สุด
แล้วด้วยเหตุผลอะไรที่ไม่ชวนผม
น้ำตามันจะไม่ซึมออกมาได้ยังไง
.
.
หากผมทำอะไรไม่ดี พี่ควรจะเรียกมาว่ากล่าวตักเตือน ในฐานะที่ผมเป็นน้อง เป็นลูกน้อง
ไม่ใช่ใช้วิธีการแบบนี้
.
.
ผมอดทนมาเกือบสองเดือน รอถามในที่ประชุม เพื่อจะได้ถามอย่างคนมีการศึกษา เป็นผู้บริหาร เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา เค้าพึงจะถามกันเมื่อมีข้อสงสัย แต่ไม่ได้คำตอบ แล้วยังอ้างโน่นอ้างนี่ ที่สำคัญทำเป็นงงกับคำถามของผม คำถามง่ายๆ "ทำไมผมถึงไม่ได้รับคำชวนเหมือนคนอื่น?"
.
.
เสียใจมากครับ ความรู้สึกทุ่มเทให้คำว่ารพ.ค่ายวชิราวุธ ให้องค์กร
ทีมีผู้นำและรุ่นพี่ที่ทำตัวเหมือนเด็กประถม ไม่มีความคิดถึงน้อง ไม่นึกถึงจิตใจใคร
คนนี้เราไม่ชอบ เราไม่ชวน ไม่ต้องมาเล่นด้วย
.
.
การทำงานมีข้อถกเถียง ขัดแย้งกัน เพราะเราต่างมีเหตุผล ผมรับได้ครับ
แต่เหตุการณ์นี้มันมีผลต่อจิตใจนะครับ เหตุผลก็ไม่มีให้ ผมรับไม่ได้ครับ
ผมต้องทนอยู่กับความรู้สึกว่า ทำผิดอะไรซักอย่าง แค่ไม่มีคนบอก
ถ้าพี่มองว่าน้องทำไม่ดี มันก็ต้องบอกครับ ไม่ใช่ใช้การชวนไม่ชวน ให้น้องคิดเอง
ผมแค่อยากรู้ว่าทำไม แค่นี้ก็ตอบกันไม่ได้
.
.
ในเมื่อถามแล้วไม่ได้คำตอบ
ระบายกับใครก็ไม่ได้ เพราะทุกคนได้รับโทรศัพท์
ก็โพสระบายๆไปครับ
เบื่อ