ใครที่จบ ม.6 แล้วไม่ได้เรียนต่อมหาลัย หรือออกจากมหาลัยตั้งแต่ปีแรกๆ แล้วไม่ได้กลับไปเรียนอีกเลย เหงากันมั้ยครับ

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะระบายครับ ปัจจุบันผมอายุ 23 ใกล้จะ 24 แล้วครับ  สมัยเรียนมัธยมผมมีเพื่อนเยอะมาก ตัวผมเองก็ชอบเข้าสังคมด้วย เรียกได้ว่าผมเป็นคนติดเพื่อน  หลังจากที่จบ ม.6 เมื่อต้นปี 2558 เพื่อนเกือบทุกคนที่ผมรู้จักก็สอบเข้ามหาลัย บางคนก็เข้าเอกชน รวมทั้งตัวผมก็ได้เข้าไปเรียนมหาลัยรัฐแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ซึ่งผมเลือกไว้เป็นอันดับสอง (คะแนนผมไม่ถึงอันดับแรกครับ อันดับแรกผมเลือกมหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพไว้ ซึ่งเป็นมหาลัยในฝันของผม) พอเข้าไปเรียนผมก็มีความสุขดีนะครับ ก็มีเพื่อนมีกลุ่มอยู่  แต่ในใจผมก็ยังอยากจะซิ่วไปเรียนมหาลัยที่ผมฝันไว้ตั้งแต่แรกให้ได้ ผมจึงลาออกครับ ลาออกเลยแบบไม่ปรึกษาพ่อแม่ โดยอ้างว่าเรียนไม่ไหว (จริงๆ เรียนไหว เพราะสาขานี้ผมชอบอยู่แล้ว แต่ผมมันทะเยอะทะยานอยากเรียนมหาลัยดังกว่านี้ ผมก็เลยโกหกว่าไม่ไหวไม่ชอบ) 

ซึ่งตอนนั้นทางบ้านก็โอเคครับ พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ ก็ออกมาอยู่บ้านเฉยๆ ทั้งที่เรียนไปแค่ 1 เทอม  แต่สุดท้ายโชคชะตาก็กลั่นแกล้งผม  เมื่อพ่อผมที่เป็นเสาหลักของบ้านเกิดมีปัญหาทางการเงิน วันนั้นพ่อเดินมาบอกผมว่า ไม่สามารถส่งให้เรียนมหาลัยได้แล้วนะ  ทางเดียว ถ้าอยากจะเรียนคือสมัครเรียนรามคำแหงเพราะค่าเทอมถูกที่สุดแล้ว  และต้องเรียนอยู่บ้านอ่านหนังสือไปสอบเองเท่านั้นไม่มีเงินให้ไปเช่าหออยู่  ผมก็โอเคในตอนนั้น ก็เรียนมาเรื่อยๆ หลายเดือน จนมาได้ดูมีซีรี่ส์วัยรุ่นหลายๆ เรื่องที่มีฉากในมหาลัย  ชีวิตมหาลัย มันทำให้ผมหวนไปนึกถึงตัวเองตอนอยู่ในมหาลัย ผมรู้สึกสะเทือนใจ ผมร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่บอกใคร ผมคิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงชีวิตมหาลัย  สุดท้ายผมเดินไปบอกพ่อว่าอยากกลับไปเรียนมหาลัยปิดอีกครั้ง ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ย พ่อโกรธผมและบอกว่าถ้าอยากเรียนแบบนั้นก็เก็บเงินเรียนเอง  ในตอนนั้นผมก็มีความมุ่งมั่นเลยครับ ด้วยความที่เราอยากกลับไปเรียนในมหาลัยมาก ถึงจะมหาลัยไม่ดังผมก็ไม่สนใจแล้วครับ ผมไปสมัครงานทำงานร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง ได้เดือนละ 9000 ผมทำงานตอนเดือนมกราคม ซึ่งมหาลัยเปิดเทอมเดือนสิงหาคม ผมมีเวลาเก็บเงิน 7 เดือน ผมตั้งใจว่าผมคงมีเงินเก็บสัก 60000 บาท สำหรับเอาไว้จ่ายค่าหอค่าเทอมในช่วงแรกๆ แล้วหลังจากนั้นก็ไปกู้ กยศ ต่อเอา

แต่ทำไปทำมาผมกลับทำงานจนเพลิน เงินก็ไม่ได้เก็บ เดือนนึงผมใช้เงินซื้อของกิน ซื้อบุหรี่ เติมเกมจนเกือบหมด จนผมไม่ได้สมัครกลับไปเรียนอย่างที่ตั้งใจไว้ จนตอนนี้เวลาผ่านเลยมาเกือบ 4 ปี เพื่อนๆ ผมเรียนจบรับปริญญากันไปหมด ตัวผมเองก็ยังเรียนรามแบบอ่านหนังสือไปสอบเอง ใกล้จะจบแล้วครับ แต่ทุกๆ ครั้งที่เห็นเพื่อนๆ ลงรูปกลุ่ม แท็กกันเป็นกลุ่ม เพื่อนๆ ลงรูปรับปริญญา มันกลับทำให้ผมรู้สีกแย่ ผมไม่ได้อิจฉาใครนะครับ  แต่ผมโกรธตัวเองที่ตอนนั้นตัดสินใจลาออกมา เพียงเพราะความไม่รู้จักพอของตนเอง ความไม่รู้จักคิดให้ถี่ถ้วน ถ้าผมเรียนที่เดิมในตอนนั้น ถึงแม้ว่าทางบ้านจะมีปัญหาการเงิน แต่ผมก็สามารถกู้ กยศ และทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยได้ และผมก็คงจะจบพร้อมเพื่อน มีสังคม มีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น  

ผมเอาแต่โทษตัวเองจนเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้ผมไม่สามรถเปิดดูทีวีหรือดูซีรีส์ที่สร้างเกี่ยวกับเรื่องราวในมหาลัยได้เลย เพราะทุกครั้งที่ได้ดู ผมจะเกิดความรู้สึกผิด รู้สึกโกรธตัวเอง รู้สึกเสียดาย รู้สึกคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ สิ่งๆดี ที่เราตั้งใจทิ้งมันไป มันจะย้อนกลับมา มันทำให้ผมเหงา รู้สึกโดดเดี่ยว  ถึงแม้ว่าผมจะได้คุยกับเพื่อนสมัยมัธยม หรือเพื่อนสมัยมหาลัยทักมาคุยกับผมบ้าง ชวนผมกลับไปรวมตัวกินเหล้ากันบ้าง แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกไปแล้ว  ผมไม่กล้าบากหน้ากลับไปหาเพื่อน หรอกครับ เพราะพวกมันเรียนจนจบ แต่ผมลาออกตั้งแต่ปี 1 มันน่าละอายใจเหลือเกินครับ ผมคิดถึงชีวิตสังคมมหาลัยเหลือเกิน ผมจะจบรามปลายปีนี้ เคยคิดจะสมัครเข้าไปเรียนใหม่ในมหาลัยปิด แต่ปีนี้ผมอายุ 24 แล้ว เข้าไปเรียน ทุกคนคงตั้งคำถามว่ามาเรียนทำไมตอนนี้ ทั้งทีจบตรีใบนึงแล้ว แล้วไหนจะเด็ก ปี 1 ที่ส่วนมากอายุ 18 -19 ผมคงมีปัญหาและรู้สึกแปลกแยกแน่ๆ

ไม่มีอะไรหรอกครับ  ผมก้แค่อยากมาระบาย อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหม มันเหงาเหลือเกิน สังคมที่ทำงานมันก้ไม่เหมือนตอนเรียน  เพื่อนเรียนเรียนจบไปเป็นสิบปีก็ยังรวมกลุ่ม มีสังสรรค์ มีงานเลี้ยงรุ่น ให้ทุกคนได้รวมตัวกันรำลึกความหลังสมัยเรียน  แต่สำหรับผมมันคงไม่มีโมเม้นต์อะไรแบบนั้นอีกแล้ว เพราะการเรียนของผมเป็นการเรียนแบบอ่านหนังสือไปสอบเอง  ผมจึงไม่มีเพื่อนไม่มีคนที่รู้จักเลยสักคนตอนไปสอบ ไม่มีโอกาสได้ถ่ายรุปรับปริญญาหมู่กับเพื่อนๆ เศร้าเหลือเกินครับ

ผมอาจจะพิมพ์ยาวไปหน่อย อาจจะมีพิมพ์ผิดบ้าง แต่ผมอยากระบายจริงๆ ครับ อยากรู้ว่าจะมีคนคิดอะไรแบบผมบ้างไหม หรือผมมันบ้าอยู่คนเดียว ไม่ยอมปล่อยวางอยู่คนเดียว ไม่รุ้จักโต มัวแต่คิดถึงอดีตที่ผ่านมา ทำให้เกิดความทุกข์ใจอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่