คิดว่ามาชวนคุยแล้วกันค่ะ
ออกตัวก่อนว่าเป็นคนที่ไม่ได้รับผลกระทบมากเท่าไหร่นักจากโควิด ยังมีงานการทำปกติแค่เปลี่ยนมาทำที่บ้าน บริษัทเรียกได้ว่ามั่นคงประมาณนึง รายได้ยังได้รับตามปกติ กระทบแค่เรื่องทริปท่องเที่ยวที่จองเอาไว้ 3 ทริป ซึ่งก็คงเทียบไม่ได้เลยกับหลายๆคนที่กระทบถึงรายได้และชีวิตประจำวัน เลยมานั่งคิดว่าหลังจากที่เราจัดการกับโควิดได้แล้ว (ซึ่งไม่รู้ว่าจะเมื่อไหร่) ตัวเราเองจะช่วยกระตุ้นเศรฐกิจและสังคมแบบไหนที่มันจะเห็นผลเร็วสุดคะ
ก่อนที่จะเริ่มปิดนู่นนี่นั่น ตอนที่ไทยยังเจอผู้ป่วยไม่ถึงร้อยคน ก็พยายามจะไปห้างบ้าง ไปซื้ออาหาร ซื้อขนมมาทาน เห็นห้างร้านเงียบๆก็สงสารพนักงาน สงสารเจ้าของร้าน ไม่ก็สั่ง Grab สั่ง Lineman ให้ซื้อชานมไข่มุกมาให้บ้าง (ของมันต้องกินอ่ะเน๊อะ)
ก่อนที่จะ WFH ก็พยายามจะซื้ออาหารจากพ่อค้าแม่ค้าหลังตึกมากิน แทนที่จะเตรียมมาจากบ้าน เลี่ยงเวลาลงไปซื้อตอนก่อนเที่ยงหน่อยที่คนน้อยๆไม่แออัดแล้วเอาขึ้นมากินบนออฟฟิส พ่อค้าแม่ค้าก็คอยถามว่าที่ออฟฟิสให้ WFH เมื่อไหร่ เค้าจะได้วางแผนว่าจะมาขายดีมั้ย เพราะคนซื้อก็น้อยลงทุกวัน
พอตอนนี้ทำงานอยู่บ้าน ก็สั่งอาหารมาส่งบ้าง พาแม่ออกไปตลาดซื้อกับข้าวอาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง วันก่อนมีความจำเป็นต้องออกไปซื้อของที่ห้าง เห็นห้างปิดไฟมืด ร้านค้ามาตั้งโต๊ะรับออเดอร์สั่งกลับบ้าน มันใจหายมากจริงๆ
นี่เลยมานั่งคิดว่า ถ้าจัดการกับโควิดได้แล้ว เราเริ่มใช้จ่ายตรงไหนที่มันจะช่วยได้เร็วสุด จริงอยู่ที่เราคนเดียว ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรที่เห็นผลชัดเจนมากนัก แต่เผื่อถ้าเป็นไอเดียให้หลายๆคนที่ไม่ได้รับผลกระทบมากนักแบบเรา ช่วยๆกันออกมาจับจ่ายใช้สอย ก็น่าจะทำให้บางส่วนได้ฟื้นกลับมาได้ไวขึ้นน่ะค่ะ
สงสัยว่าระหว่างการที่เราซื้อของตลาดนัด เงินก็ถึงแม่ค้าเลย กับการที่เราไปซื้อของตามห้าง หรือร้านอาหารในห้างที่มีการจ้างพนักงานเนี่ย แบบไหนมันจะช่วยได้มากกว่ากันคะ แบบหลังมันก็จะช่วยให้มีการจ้างงาน ซึ่งพนักงานเหล่านั้นก็จะเอาเงินไปใช้จ่ายที่ตลาดนัดอีกที แบบนี้จะดีกว่าหรือเปล่า จริงๆพิมไปพิมมา ไม่ได้มีอะไรเลย WFH มากๆก็ฟุ้งซ่าน อยากให้วิกฤติคราวนี้มันจบไปเร็วๆ สงสารทุกคนเลย ชาวบ้านก็ไม่มีรายได้ ภาคธุรกิจเล็กใหญ่ก็จะตายกันหมด T-T
หลังโควิดจบลง คิดว่าเราจะสามารถช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจและสังคมด้วยวิธีไหนที่จะเห็นผลเร็วที่สุดคะ
ออกตัวก่อนว่าเป็นคนที่ไม่ได้รับผลกระทบมากเท่าไหร่นักจากโควิด ยังมีงานการทำปกติแค่เปลี่ยนมาทำที่บ้าน บริษัทเรียกได้ว่ามั่นคงประมาณนึง รายได้ยังได้รับตามปกติ กระทบแค่เรื่องทริปท่องเที่ยวที่จองเอาไว้ 3 ทริป ซึ่งก็คงเทียบไม่ได้เลยกับหลายๆคนที่กระทบถึงรายได้และชีวิตประจำวัน เลยมานั่งคิดว่าหลังจากที่เราจัดการกับโควิดได้แล้ว (ซึ่งไม่รู้ว่าจะเมื่อไหร่) ตัวเราเองจะช่วยกระตุ้นเศรฐกิจและสังคมแบบไหนที่มันจะเห็นผลเร็วสุดคะ
ก่อนที่จะเริ่มปิดนู่นนี่นั่น ตอนที่ไทยยังเจอผู้ป่วยไม่ถึงร้อยคน ก็พยายามจะไปห้างบ้าง ไปซื้ออาหาร ซื้อขนมมาทาน เห็นห้างร้านเงียบๆก็สงสารพนักงาน สงสารเจ้าของร้าน ไม่ก็สั่ง Grab สั่ง Lineman ให้ซื้อชานมไข่มุกมาให้บ้าง (ของมันต้องกินอ่ะเน๊อะ)
ก่อนที่จะ WFH ก็พยายามจะซื้ออาหารจากพ่อค้าแม่ค้าหลังตึกมากิน แทนที่จะเตรียมมาจากบ้าน เลี่ยงเวลาลงไปซื้อตอนก่อนเที่ยงหน่อยที่คนน้อยๆไม่แออัดแล้วเอาขึ้นมากินบนออฟฟิส พ่อค้าแม่ค้าก็คอยถามว่าที่ออฟฟิสให้ WFH เมื่อไหร่ เค้าจะได้วางแผนว่าจะมาขายดีมั้ย เพราะคนซื้อก็น้อยลงทุกวัน
พอตอนนี้ทำงานอยู่บ้าน ก็สั่งอาหารมาส่งบ้าง พาแม่ออกไปตลาดซื้อกับข้าวอาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง วันก่อนมีความจำเป็นต้องออกไปซื้อของที่ห้าง เห็นห้างปิดไฟมืด ร้านค้ามาตั้งโต๊ะรับออเดอร์สั่งกลับบ้าน มันใจหายมากจริงๆ
นี่เลยมานั่งคิดว่า ถ้าจัดการกับโควิดได้แล้ว เราเริ่มใช้จ่ายตรงไหนที่มันจะช่วยได้เร็วสุด จริงอยู่ที่เราคนเดียว ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรที่เห็นผลชัดเจนมากนัก แต่เผื่อถ้าเป็นไอเดียให้หลายๆคนที่ไม่ได้รับผลกระทบมากนักแบบเรา ช่วยๆกันออกมาจับจ่ายใช้สอย ก็น่าจะทำให้บางส่วนได้ฟื้นกลับมาได้ไวขึ้นน่ะค่ะ
สงสัยว่าระหว่างการที่เราซื้อของตลาดนัด เงินก็ถึงแม่ค้าเลย กับการที่เราไปซื้อของตามห้าง หรือร้านอาหารในห้างที่มีการจ้างพนักงานเนี่ย แบบไหนมันจะช่วยได้มากกว่ากันคะ แบบหลังมันก็จะช่วยให้มีการจ้างงาน ซึ่งพนักงานเหล่านั้นก็จะเอาเงินไปใช้จ่ายที่ตลาดนัดอีกที แบบนี้จะดีกว่าหรือเปล่า จริงๆพิมไปพิมมา ไม่ได้มีอะไรเลย WFH มากๆก็ฟุ้งซ่าน อยากให้วิกฤติคราวนี้มันจบไปเร็วๆ สงสารทุกคนเลย ชาวบ้านก็ไม่มีรายได้ ภาคธุรกิจเล็กใหญ่ก็จะตายกันหมด T-T