อยู่บ้านแล้วไม่มีความสุขเลย อยากให้โควิดหายไปเร็วๆ

ปกติเราไม่ชอบอยู่บ้านอยู่แล้ว พอมีโควิดเราก็ต้องกลับบ้านก่อนปิดเทอมเป็นเดือน กลายเป็นต้องอยู่บ้านยาวๆจนกว่าจะเปิดเทอมใหม่ เรียนออนไลน์ก็ไม่สนุกเท่าเรียนกับครูจริงๆ ครูบางคนก็กลายเป็นไม่สอนเลย สั่งงานอย่างเดียว บางทีนั่งเรียนอยู่ก็โดนใช้ไปทำนู่นทำนี่ ทั้งๆที่เราก็บอกแล้วว่าวันนี้มีเรียนนะ มันยังไม่ใช่ปิดเทอม ถ้าช่วงบ่ายๆทำงานเสร็จแล้วจะเรียกใช้ยังไงเราก็ไม่ว่า เขาคิดว่าเราเปิดคอมเล่นเกมคุยกับเพื่อน เหนื่อยกว่าตอนเรียนที่มหาลัยอีก มันสบายกายก็จริงแต่มันเหนื่อยใจ มีอะไรมารบกวนตลอดเวลา ไม่เกินห้าทุ่มเราก็หลับแล้วทั้งๆที่ปกตินอนดึกได้ แต่มันอยากให้ทุกวันผ่านไปเร็วๆ ภาวนาว่าเมื่อไหร่จะได้ไปเรียน อึดอัดกับการอยู่ที่บ้านมาก ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย มันมีอะไรที่ไม่น่าจรรโลงใจมาให้ฟังทุกวัน หยิบจับทุกเรื่องมาด่า บางทีก็อยากพาทั้งบ้านไปพบจิตแพทย์เลย แต่ก็ทำไม่ได้ ปกติไม่ใช่คนขยันเลย ดองงานเก่งมาก แต่ช่วงนี้คือพยายามหางานมาทำบางทีก็เอางานที่ส่งไปแล้วมาทำใหม่อีกเพราะไม่อยากคุยกับใคร พอไม่รู้จะทำอะไรก็อยากหลับท่าเดียว ระบายกับใครก็ไม่ได้ มีแต่คนบอกให้อดทนแต่ไม่มีใครบอกเลยว่าต้องอดทนไปถึงเมื่อไหร่