อยากจะขอคำแนะนำและอ่านประสบการณ์ของคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตหน่อยคะ
เมื่อก่อนเราเคยมีบ้านที่อบอุ่นมากคะ แม้ในตอนนั้นเราจะไม่อยากอยู่ที่นั่นเลย
มีพ่อ แม่ พี่ ย่าและเรา มันดูความสุขมาก
เวลาจะกินก็ได้กิน เวลาจะใช้ก็ได้ใช้
หัวเราะ ดูทีวี อาบน้ำ นอนอย่างสบาย
จนตอนนี้เราไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าเราต้องเสียบ้านไป เรารู้สึกผูกพันกับมันและรักมันมากๆก็วันที่เสียมันไปนี่แหละ
ชีวิตครอบครัวของเราล้มลง
ต้องมาอาศัยอยู่ในบ้านไม้เล็กๆแคบๆ
เป็นสวนที่สุดท้ายที่มีเหลืออยู่ตอนนี้
แม่เป็นเสาหลักของบ้านเพราะพ่อติดสุรามากและไม่ค่อยจะช่วยแม่ทำงานเพราะพ่อไม่เคยปลง ให้กับสิ่งที่เสียไป ส่วนย่าย้ายไปอยู่กับป้า พี่ชายไม่เอาไหนก็ไปทำงานต่างจังหวัดแต่ยังแบมือขอเงินแม่
ทุกอย่างมันหนักมาก แม่ติดหนี้ เงินดอก ต่างๆทั้งนอกและในระบบ ทำงานเท่าไรก็ต้องเอาไปจ่ายให้เขา ไม่มีจ่ายก็ต้องไปยืมคนอื่น จนหนี้มันฟูมาก ชีวิตของเราไม่มีความสุขเลย ต้องมาเห็นแม่คอยนั่งกังวลว่าจะเอาเงอนที่ไหนมาจ่ายเงินดอก จ่ายค่ากินต่างๆนาๆในครอบครัวแต่ละวัน วันไหนหาไม่ได้แทบไม่มีจะกินเลย แม้แต่เศษสตางค์ในกระเป๋ายังไม่มี แต่พอหนี้เริ่มเบาลง เราก็พอได้กินบ้างจ่ายบ้าง แต่มันก็ยังต้องดิ้นรนหาอยู่เช่นเดิม บางวันต้องคอยมานั่งฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกัน จนเราเกลียดเสียงนี้มาก เรากลัวเสียงดัง จะว่ามันเป็นปมก็ได้ จนแม่เริ่มทนไม่ไหว ตัดสินใจไปทำงานรับจ้างต่างจังหวัดเพื่อหวังจะส่งเงินมาให้เราและจ่ายหนี้บางส่วน พ่อก็ยังเมาไม่รับผิดชอบเช่นเดิม เราต้องไปอยู่บ้านญาติคนนู่นนี่ตลอด จนแม่คุยกับเราว่าจะให้พ่อขึ้นไปช่วยแม่ทำงานที่โน่นสักหนึ่งปี เพื่อหวังให้หมดหนี้สิน และให้เราเรียนต่อที่โน่นหากจบจากที่นี่แล้ว
จนพ่อตัดสินใจไป ( ปกติพ่อติดสุราถ้าหากขาดไปก็จะมีอาการความจำเสื่อม สั่นเทา สติไม่อยู่กับตัวจำอะไรไม่ได้ ) ซึ่งแม่กับเราไม่คิดว่าพ่อจะมีอาการแบบนี้เพราะพ่อไม่ได้แสดงอาการ ก็ได้แต่นิ่งนอนใจ
จนพ่อไปถึงที่แม่ ได้เพียงสองวัน ( จังหวัดน่าน) ระหว่างวันแรกที่ถึงไปพ่อก็เริ่มแสดงอาการ จำไม่ได้ คิดว่าแม่เป็นเพื่อนที่อยู่ทางบ้าน แม่ก็ได้แต่เฝ้า และจะพาไปรักษาแต่ต้องรอ ใบอะไรสักอย่างจากแพทย์ที่เคยรักษาทางบ้านส่งไปยังที่โน่น แต่แล้วพอเข้าวันที่สอง แม่ไปล้างจานหันหลังให้พ่อแค่ไม่นาน แม่กลับมาดูพ่อก็หายไปแล้วโดยไม่พกบัตรประชาชนไปด้วยเพราะอยู่ในกระเป๋า ซึ่งไม่ได้พกติดตัวไป ในตัวพ่อมีเงินแค่600บาท กับเสื้อผ้า ตั้งแต่วันนั้นก็ประกาศหาทั้งในป่าและในเมือง ผ่านเฟสบุ๊ค ผ่านเพจ แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแส ทราบเพียงว่ามีคนมาบอก พ่อไปโบกมือจะกลับบ้านที่สงขลา เป็นภาษาใต้ซึ่งคนๆนั้นก็ไม่เข้าใจและไม่ทราบว่าพ่อคือคนที่กำลังตามหาตัวอยู่ ทำให้พลาดกัน จนผ่านไปหาวันทุกคนหยุดหาในป่าเพราะมันไม่เจอและจริงๆ แม่ก็อยู่ที่นั่นสักพักก็กลับมาอยู่กับเรา เพราะเราอยู่คนเดียว ซึ่งก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลยเรื่องข่าวของพ่อเลยรอให้ทางตำรวจติดต่อมาเพื่อแจ้งเบาะแส หากได้รับกลับมา ตอนนี้ผ่านมาได้3เดือนแล้วคะ
ก็ยังไม่ได้รับอะไรกลับมา เราเป็นห่วงมากๆแม่และญาติบางคนเช่นกัน
ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ที่ไหน อยู่กินยังไง ยิ่งช่วงนี้โรคก็กำลังระบาดอยู่ เขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ซึ่งเราไม่รู้เลยได้แต่ภาวนาขอให้พ่อปลอดภัยและกลับมาหาพวกเรา พ่อเป็นคนผิวคล้ำ ผมหยักโศก ไม่มีฟัน สักรูปขวดเหล้าที่แขนขวา ส่วนสูงประมาณ 160 พูดภาษาใต้ หากเพื่อนๆพบเห็นลักษณะคล้ายๆก็ขอช่วยดูๆหน่อยนะคะ ขอบคุณนะคะ
ระบายเรื่องราวในชีวิตและฝากถามหาคนหายคะ
เมื่อก่อนเราเคยมีบ้านที่อบอุ่นมากคะ แม้ในตอนนั้นเราจะไม่อยากอยู่ที่นั่นเลย
มีพ่อ แม่ พี่ ย่าและเรา มันดูความสุขมาก
เวลาจะกินก็ได้กิน เวลาจะใช้ก็ได้ใช้
หัวเราะ ดูทีวี อาบน้ำ นอนอย่างสบาย
จนตอนนี้เราไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าเราต้องเสียบ้านไป เรารู้สึกผูกพันกับมันและรักมันมากๆก็วันที่เสียมันไปนี่แหละ
ชีวิตครอบครัวของเราล้มลง
ต้องมาอาศัยอยู่ในบ้านไม้เล็กๆแคบๆ
เป็นสวนที่สุดท้ายที่มีเหลืออยู่ตอนนี้
แม่เป็นเสาหลักของบ้านเพราะพ่อติดสุรามากและไม่ค่อยจะช่วยแม่ทำงานเพราะพ่อไม่เคยปลง ให้กับสิ่งที่เสียไป ส่วนย่าย้ายไปอยู่กับป้า พี่ชายไม่เอาไหนก็ไปทำงานต่างจังหวัดแต่ยังแบมือขอเงินแม่
ทุกอย่างมันหนักมาก แม่ติดหนี้ เงินดอก ต่างๆทั้งนอกและในระบบ ทำงานเท่าไรก็ต้องเอาไปจ่ายให้เขา ไม่มีจ่ายก็ต้องไปยืมคนอื่น จนหนี้มันฟูมาก ชีวิตของเราไม่มีความสุขเลย ต้องมาเห็นแม่คอยนั่งกังวลว่าจะเอาเงอนที่ไหนมาจ่ายเงินดอก จ่ายค่ากินต่างๆนาๆในครอบครัวแต่ละวัน วันไหนหาไม่ได้แทบไม่มีจะกินเลย แม้แต่เศษสตางค์ในกระเป๋ายังไม่มี แต่พอหนี้เริ่มเบาลง เราก็พอได้กินบ้างจ่ายบ้าง แต่มันก็ยังต้องดิ้นรนหาอยู่เช่นเดิม บางวันต้องคอยมานั่งฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกัน จนเราเกลียดเสียงนี้มาก เรากลัวเสียงดัง จะว่ามันเป็นปมก็ได้ จนแม่เริ่มทนไม่ไหว ตัดสินใจไปทำงานรับจ้างต่างจังหวัดเพื่อหวังจะส่งเงินมาให้เราและจ่ายหนี้บางส่วน พ่อก็ยังเมาไม่รับผิดชอบเช่นเดิม เราต้องไปอยู่บ้านญาติคนนู่นนี่ตลอด จนแม่คุยกับเราว่าจะให้พ่อขึ้นไปช่วยแม่ทำงานที่โน่นสักหนึ่งปี เพื่อหวังให้หมดหนี้สิน และให้เราเรียนต่อที่โน่นหากจบจากที่นี่แล้ว
จนพ่อตัดสินใจไป ( ปกติพ่อติดสุราถ้าหากขาดไปก็จะมีอาการความจำเสื่อม สั่นเทา สติไม่อยู่กับตัวจำอะไรไม่ได้ ) ซึ่งแม่กับเราไม่คิดว่าพ่อจะมีอาการแบบนี้เพราะพ่อไม่ได้แสดงอาการ ก็ได้แต่นิ่งนอนใจ
จนพ่อไปถึงที่แม่ ได้เพียงสองวัน ( จังหวัดน่าน) ระหว่างวันแรกที่ถึงไปพ่อก็เริ่มแสดงอาการ จำไม่ได้ คิดว่าแม่เป็นเพื่อนที่อยู่ทางบ้าน แม่ก็ได้แต่เฝ้า และจะพาไปรักษาแต่ต้องรอ ใบอะไรสักอย่างจากแพทย์ที่เคยรักษาทางบ้านส่งไปยังที่โน่น แต่แล้วพอเข้าวันที่สอง แม่ไปล้างจานหันหลังให้พ่อแค่ไม่นาน แม่กลับมาดูพ่อก็หายไปแล้วโดยไม่พกบัตรประชาชนไปด้วยเพราะอยู่ในกระเป๋า ซึ่งไม่ได้พกติดตัวไป ในตัวพ่อมีเงินแค่600บาท กับเสื้อผ้า ตั้งแต่วันนั้นก็ประกาศหาทั้งในป่าและในเมือง ผ่านเฟสบุ๊ค ผ่านเพจ แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแส ทราบเพียงว่ามีคนมาบอก พ่อไปโบกมือจะกลับบ้านที่สงขลา เป็นภาษาใต้ซึ่งคนๆนั้นก็ไม่เข้าใจและไม่ทราบว่าพ่อคือคนที่กำลังตามหาตัวอยู่ ทำให้พลาดกัน จนผ่านไปหาวันทุกคนหยุดหาในป่าเพราะมันไม่เจอและจริงๆ แม่ก็อยู่ที่นั่นสักพักก็กลับมาอยู่กับเรา เพราะเราอยู่คนเดียว ซึ่งก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลยเรื่องข่าวของพ่อเลยรอให้ทางตำรวจติดต่อมาเพื่อแจ้งเบาะแส หากได้รับกลับมา ตอนนี้ผ่านมาได้3เดือนแล้วคะ
ก็ยังไม่ได้รับอะไรกลับมา เราเป็นห่วงมากๆแม่และญาติบางคนเช่นกัน
ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ที่ไหน อยู่กินยังไง ยิ่งช่วงนี้โรคก็กำลังระบาดอยู่ เขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ซึ่งเราไม่รู้เลยได้แต่ภาวนาขอให้พ่อปลอดภัยและกลับมาหาพวกเรา พ่อเป็นคนผิวคล้ำ ผมหยักโศก ไม่มีฟัน สักรูปขวดเหล้าที่แขนขวา ส่วนสูงประมาณ 160 พูดภาษาใต้ หากเพื่อนๆพบเห็นลักษณะคล้ายๆก็ขอช่วยดูๆหน่อยนะคะ ขอบคุณนะคะ