คือตอนนี้หนูเริ่มไม่ไหวเเล้วมันหายไปเเล้วมันกลับมา หนูต้องการออกจากบ้านหลังนี้ ใครพอมีที่อยู่มูนิธิเชียงใหม่บ้างค่ะ หนูมีพ่อเเม่พี่สาวน่ะ เเต่กับพี่สาวหนูเริ่มทนไม่ได้ละกลัววันหนึ่งจะทำร้ายร่างกายเขา ถ้าใครมีมูนิธิให้อยู่บอกหน่อยน่ะค่ะ หนูช่วยทำงานได้น่ะหนูอายุ17 บ้างครั้งการที่หนูจะมาพิมพ์อะไรเเบบนี้ มันก็หนักใจอยู่น่ะ เพราะคิดว่าจะมีคนเขามาสมเพชเรา เเต่เราไม่อยากอยู่ที่นี่เเล้ว จิตใจเราย่ำเเย่ มันไม่โอเคร. งานก่ไม่มีไปทุกที่ เเต่ไม่รับบางที่อายุไม่ถึงบางที่พนักงานเต็ม เราไปมาหมดก่อนจะเกิดโรคขึ้น ไปkfc เเมคโดนัล โลตัล เเมคโค. บิ๊กซี สเว่นเซ่น เคอรี่ กาดสวนเเก้ว. เเม้กระทั้งงานเเม่บ้านยังรับอายุ18 เราคิดเสมอไม่คิดมากไม่ต้องท้อ เราจะเก็บเงิน ไปต่อจุฬาให้ได้ ถ้าติดหนูก็พร้อมไปมีเงินเก็บ
เเต่สุดท้ายถึงได้รู้ความจริงว่าเรา ปกปิดความเศร้าความท้อไว้ ไม่ได้หรอก เราพยายามคิดเสมอ มองโลกในเเง่ดี เกิดมาต่อสู้ เเต่เราเริ่มหมดกำลังเเล้วล่ะทุกคน เริ่มไม่มีเเรงที่จะหายใจเเล้ว เราไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เเต่ทำไมเราชั่งอ่อนเเอ่ มีคนเคยบอกถ้าเหนื่อยก็พัก เราก็พักเเต่ในทุกๆครั้ง เราหลับตื่นๆ หรือหลับนานไปเลย เช่นหลับ3ทุ่มตื่นมาตื่น1 ตี2 รองไห้ เเล้วคนที่บ้านก็จะบอกเสมอตื่นเช้าๆบ้างทั้งที่บ้างครั้งเราพึ่งได้นอนเเต่เขานอนอิ่มเเล้ว เเล้วเมื่อวันที่24 มีนา. ที่ผ่านมาเราคิดว่าประมาณเวลา22.30เราจะไปกระโดดน้ำตาย เป็นช่วงที่ทุกคนกักตัวอยู่ ดีจะได้ไม่มีใครช่วยได้ เเต่เเล้วเราลองนึกเราพยายามรักษาผิดน้ำเหลืองเเล้วเริ่มหายดี เราพยายามลดความอ้วน เเละก็ยังมีหนังวายที่เราชอบ ทำไมเราจะต้องไปเเคร์คนอื่นเเต่สุดท้าย ความจริงก็คือความจริงทุกคน มันก็เหมือนเดิม. คงมีสักวันที่เราจะฆ่าตัวตายจริงๆ ถึงวันนั้นเราจะมาบอกน่ะมาเราชื่อจริงอ่ะไร เราเขียนไออารี่เล่มหนึ่ง เราได้เขียนไว้เสมอว่าร่างกายของเรายกเเก่โรงพยาบาลส่วนไหนที่ใช่ได้เราอนุญาติ
สุดท้าย เราอาจไม่ได้เรียนต่อ รึอาจทำงาน รึไม่ก็ตาย. ขอบคุณที่มาอ่าน อย่างน้อยก็รู้ว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ
มีมูนิธิรับคนไปพักไหมค่ะ ช่วยทำงานได้ขอมีที่อยู่ ที่กิน?
เเต่สุดท้ายถึงได้รู้ความจริงว่าเรา ปกปิดความเศร้าความท้อไว้ ไม่ได้หรอก เราพยายามคิดเสมอ มองโลกในเเง่ดี เกิดมาต่อสู้ เเต่เราเริ่มหมดกำลังเเล้วล่ะทุกคน เริ่มไม่มีเเรงที่จะหายใจเเล้ว เราไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เเต่ทำไมเราชั่งอ่อนเเอ่ มีคนเคยบอกถ้าเหนื่อยก็พัก เราก็พักเเต่ในทุกๆครั้ง เราหลับตื่นๆ หรือหลับนานไปเลย เช่นหลับ3ทุ่มตื่นมาตื่น1 ตี2 รองไห้ เเล้วคนที่บ้านก็จะบอกเสมอตื่นเช้าๆบ้างทั้งที่บ้างครั้งเราพึ่งได้นอนเเต่เขานอนอิ่มเเล้ว เเล้วเมื่อวันที่24 มีนา. ที่ผ่านมาเราคิดว่าประมาณเวลา22.30เราจะไปกระโดดน้ำตาย เป็นช่วงที่ทุกคนกักตัวอยู่ ดีจะได้ไม่มีใครช่วยได้ เเต่เเล้วเราลองนึกเราพยายามรักษาผิดน้ำเหลืองเเล้วเริ่มหายดี เราพยายามลดความอ้วน เเละก็ยังมีหนังวายที่เราชอบ ทำไมเราจะต้องไปเเคร์คนอื่นเเต่สุดท้าย ความจริงก็คือความจริงทุกคน มันก็เหมือนเดิม. คงมีสักวันที่เราจะฆ่าตัวตายจริงๆ ถึงวันนั้นเราจะมาบอกน่ะมาเราชื่อจริงอ่ะไร เราเขียนไออารี่เล่มหนึ่ง เราได้เขียนไว้เสมอว่าร่างกายของเรายกเเก่โรงพยาบาลส่วนไหนที่ใช่ได้เราอนุญาติ
สุดท้าย เราอาจไม่ได้เรียนต่อ รึอาจทำงาน รึไม่ก็ตาย. ขอบคุณที่มาอ่าน อย่างน้อยก็รู้ว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ