ฉัน...ไม่ต้องการ จะเอื้อนเอ่ย มันอีกครั้ง
มิต้องการ จะเอื้อนเอ่ย ถึงอีกครั้ง
ปล่อยลำพัง (ความทรงจำ) ให้นิ่งและคงอยู่
มีเพียงเธอ (และฉัน) เท่านั้น ที่รับรู้
อยากให้ดู กันและกัน ด้วยห่วงใย
โปรดอย่ามา ทำร้าย ด้วยคำผูก(พัน)
เพราะเหมือนเข็ม แทงกระดูก ใต้หัวไหล่
หยุดทีเถิด หยุดคำลวง หลอกนอกใจ
เปรียบเหมือนไฟ ผลาญเผา ท่วมทั่วกาย
ฉันยังพอ เหลือจิตใจ ให้คงอยู่
อย่าให้ใย เกินสานกู่ จบขาดหาย
หากมิหยุด ความรู้สึก กลับย้อนกลาย
ล่มสลาย แค่เพียงคำ ว่าเพื่อนกัน
เธอกับฉัน เปรียบเหมือนดั่ง ทางขนาน
แบ่งเส้นผ่าน ม่านชีวิต สุดเขตกั้น
ยากสานต่อ สมานฟื้น เวลาวัน
ปล่อยคืนผัน ผ่านจินต์ สิ้นทรงจำ ฯ
.........
ทั้งบทเพลงทั้งบทกลอนกวีร้อยเรียงเป็นกระทู้ขึ้น
เกิดจากความทราบซึ้งในดนตรีสมัยเก่าก่อน
อารมณ์และความรู้สึกในจิตใจที่มีให้แก่ผู้ผ่านมาพบกระทู้นี้นั้น มั่นคง เหมือนเดิมนะครับ
------
1 ขอขอบคุณ บทกวีจากคุณจินตกาล ผ฿้น้อยขออนุญาตปรับสำนวนมาที่นี้
2 ขอขอบคุณ ภาพเขียนแสนงดงาม จาก ig : naytonmai มาที่นี้เช่นกันครับ
ผมแก้ ประจำ
** I Don't Want To Talk About It **