สวัสดีค่ะ เราเคยจีบผู้ชายคนหนึ่ง หมอดูหลายคนบอกว่าคนนี้เป็นเนื้อคู่ของเรา เราก็เลยใส่ใจเขาเป็นพิเศษ
เวลาไปเที่ยวที่ไหนก็จะนึกถึงเขา ขนมอะไรที่ในเน็ตรีวิวว่าอร่อย ถึงแม้เราจะคิดว่ามันแพง ถ้าให้ซื้อกินเอง เราคงไม่ซื้อหรอก แต่เราก็ซื้อมาฝากเขาตลอด เวลาเขาไม่สบายเราก็ร้อนใจต้องไปเฝ้าไข้ให้ได้
พยายาม support ทุกอย่างเท่าที่เราทำได้ แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่ค่อยต้องการสักเท่าไหร่ บางทีก็มีทีท่ารำคาญเหมือนเราเข้าไปก้าวก่ายชีวิตเขาเกินไป
แต่ถึงจะรู้อย่างนั้น เราก็อดที่จะไม่ใส่ใจไม่ได้อยู่ดี เราพยายามปรับตัว ทิ้งช่วงห่างมากขึ้น มีแค่นานๆครั้งที่จะเอาขนม เอาหน้ากากอนามัยไปให้เขาบ้าง แต่เขาก็ยังดูเหมือนรำคาญอยู่ดี (อาจจะทำตัวเหมือนแม่เกินไป เพราะอายุของเราก็ห่างกันมากอย่างกับแม่-ลูกเลย)
เราทำอย่างนี้นานอยู่ 4 ปี
ซึ่ง 4 ปีที่ผ่านมาเราก็ค่อยๆทำใจตลอดเวลา มันค่อนข้างเหนื่อย บั่นทอนความรู้สึกเรื่อยๆๆๆ จนในที่สุดเราก็ตัดสินใจทิ้งความรู้สึกทุกอย่าง มันไม่มีความเสียดายในความสัมพันธ์ ไม่สนใจกับคำทำนายที่ว่าเป็นเนื้อคู่กันอีก
เราค่อยๆเงียบหายไป พอเจอหน้ากันก็ไม่พูดไม่จา เหมือนว่าเราโกรธกัน แต่จริงๆแล้วเราไม่ได้โกรธเขา เราแค่อยากตัดขาด ไม่อยากให้เขามีส่วนร่วมในชีวิตเราอีก
เพื่อนในกลุ่มเริ่มอึดอัด เราก็เลยต้องไปเคลียร์กับเขา
เราบอกเขาไปตรงๆว่า เราคิดว่าเขาคือเนื้อคู่ของเรา (ซึ่งเขาก็เคยถามเรื่องเนื้อคู่ของเราเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนั้นเราตอบเฉไฉไปว่าอย่าไปใส่ใจงมงายกับเรื่องดวงมากเลย)
แต่ไม่ว่าจะใช่เนื้อคู่หรือไม่ เรารู้แค่ว่าตลอดเวลาที่เรารู้จักเขา เราไม่มีความสุขเลย และถ้าโชคชะตากำหนดให้กลับมาอยู่ในชีวิตของกันและกันอีก (ซึ่งมีหมอดูเคยทำนายไว้) ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เราขอร้องได้ไหมว่าอย่ากลับมา
เราถามเขาว่า รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ได้โดยไม่ต้องมีเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นสำหรับเราแล้ว
เขาก็บอกว่า เขารู้ (เขาร้องไห้ จนเราร้องตามเลยเนี่ย)
เรางงตรงที่เขาร้องไห้นี่แหละ
เราอยากรู้ว่าที่เขาร้องไห้เพราะอะไร?
เพราะเสียหน้า ทั้งที่ส่วนใหญ่ มีแต่คนมาชอบเขาทั้งนั้นเหรอ
หรือเพราะเสียดาย ที่คนที่หลงเขามาตลอด ไม่ว่าเขาจะทำตัวยังไงก็ไม่เคยบ่น คนนี้จะไม่ยอมเขาแล้ว จะไม่เอาขนมมาให้แล้วงั้นเหรอ
เราใจร้ายไปไหม ที่พูดไปแบบนั้น?
(เราก็แค่พูดไปตามที่เราคิด ไม่ได้มีคำไหนรุนแรง ไม่ได้ใช้อารมณ์ ไม่ได้โวยวาย ไม่ได้ประชดเลย)
ปล. เรายังอวยพรให้เขาอีกต่างหาก ขอให้เขาเจอคนที่ตรงสเป็กของเขาและดูแลเขาได้ดีกว่าเรา (เขากลับร้องไห้หนักไปอีก งงจริง)
เราใจร้ายไปมั้ย
เวลาไปเที่ยวที่ไหนก็จะนึกถึงเขา ขนมอะไรที่ในเน็ตรีวิวว่าอร่อย ถึงแม้เราจะคิดว่ามันแพง ถ้าให้ซื้อกินเอง เราคงไม่ซื้อหรอก แต่เราก็ซื้อมาฝากเขาตลอด เวลาเขาไม่สบายเราก็ร้อนใจต้องไปเฝ้าไข้ให้ได้
พยายาม support ทุกอย่างเท่าที่เราทำได้ แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่ค่อยต้องการสักเท่าไหร่ บางทีก็มีทีท่ารำคาญเหมือนเราเข้าไปก้าวก่ายชีวิตเขาเกินไป
แต่ถึงจะรู้อย่างนั้น เราก็อดที่จะไม่ใส่ใจไม่ได้อยู่ดี เราพยายามปรับตัว ทิ้งช่วงห่างมากขึ้น มีแค่นานๆครั้งที่จะเอาขนม เอาหน้ากากอนามัยไปให้เขาบ้าง แต่เขาก็ยังดูเหมือนรำคาญอยู่ดี (อาจจะทำตัวเหมือนแม่เกินไป เพราะอายุของเราก็ห่างกันมากอย่างกับแม่-ลูกเลย)
เราทำอย่างนี้นานอยู่ 4 ปี
ซึ่ง 4 ปีที่ผ่านมาเราก็ค่อยๆทำใจตลอดเวลา มันค่อนข้างเหนื่อย บั่นทอนความรู้สึกเรื่อยๆๆๆ จนในที่สุดเราก็ตัดสินใจทิ้งความรู้สึกทุกอย่าง มันไม่มีความเสียดายในความสัมพันธ์ ไม่สนใจกับคำทำนายที่ว่าเป็นเนื้อคู่กันอีก
เราค่อยๆเงียบหายไป พอเจอหน้ากันก็ไม่พูดไม่จา เหมือนว่าเราโกรธกัน แต่จริงๆแล้วเราไม่ได้โกรธเขา เราแค่อยากตัดขาด ไม่อยากให้เขามีส่วนร่วมในชีวิตเราอีก
เพื่อนในกลุ่มเริ่มอึดอัด เราก็เลยต้องไปเคลียร์กับเขา
เราบอกเขาไปตรงๆว่า เราคิดว่าเขาคือเนื้อคู่ของเรา (ซึ่งเขาก็เคยถามเรื่องเนื้อคู่ของเราเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนั้นเราตอบเฉไฉไปว่าอย่าไปใส่ใจงมงายกับเรื่องดวงมากเลย)
แต่ไม่ว่าจะใช่เนื้อคู่หรือไม่ เรารู้แค่ว่าตลอดเวลาที่เรารู้จักเขา เราไม่มีความสุขเลย และถ้าโชคชะตากำหนดให้กลับมาอยู่ในชีวิตของกันและกันอีก (ซึ่งมีหมอดูเคยทำนายไว้) ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เราขอร้องได้ไหมว่าอย่ากลับมา
เราถามเขาว่า รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ได้โดยไม่ต้องมีเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นสำหรับเราแล้ว
เขาก็บอกว่า เขารู้ (เขาร้องไห้ จนเราร้องตามเลยเนี่ย)
เรางงตรงที่เขาร้องไห้นี่แหละ
เราอยากรู้ว่าที่เขาร้องไห้เพราะอะไร?
เพราะเสียหน้า ทั้งที่ส่วนใหญ่ มีแต่คนมาชอบเขาทั้งนั้นเหรอ
หรือเพราะเสียดาย ที่คนที่หลงเขามาตลอด ไม่ว่าเขาจะทำตัวยังไงก็ไม่เคยบ่น คนนี้จะไม่ยอมเขาแล้ว จะไม่เอาขนมมาให้แล้วงั้นเหรอ
เราใจร้ายไปไหม ที่พูดไปแบบนั้น?
(เราก็แค่พูดไปตามที่เราคิด ไม่ได้มีคำไหนรุนแรง ไม่ได้ใช้อารมณ์ ไม่ได้โวยวาย ไม่ได้ประชดเลย)
ปล. เรายังอวยพรให้เขาอีกต่างหาก ขอให้เขาเจอคนที่ตรงสเป็กของเขาและดูแลเขาได้ดีกว่าเรา (เขากลับร้องไห้หนักไปอีก งงจริง)