แม่ไม่รักลูกไปหมดหรอก

วันนั้นเป็นวันปกติวันนึง พี่ชายโทรบอกแม่ว่าจะมาเยี่ยมที่บ้านเราคนเป็นน้องไม่ได้เจอพี่ตั้งหลายปีก็ดีใจ พอวันที่พี่มาเยี่ยมืแม่เราจัดเตรียมของทึกอย่างไว้ให้พี่ได้ใช้ทเราก้ช่วย พอพี่มาแล้วแม่ดูมีความสุขมาก แม่พูดกับพี่อย่างดี หลังจากที่พี่กลับแล้ว แม่ก็บ่นว่าเราไม่ทำการทำงานอะไร แล้วเริ่มด่าเรา พอเช้าขึ้น เราตื่นมา แม่เราก็ด่าๆๆๆเรา แล้วไล่เราออกจากบ้าน เราอายุ13ปี แล้วตอนที่แม่ไปซื้อของพ่อก็มาพูดกับเราว่าทนไหวมั้ยถ้าไม่ไหวย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกับพ่อมั้ย เป็นทุกคนนะคิดยังไงแม่ไล่ออกจากบ้านแล้วพ่อถามว่าจะไปอยู่ที่อื่นกับพ่อ พ่อถามเราว่าจะอยู่กับพ่อหรือแม่ เราก็ตอบไม่ได้ เราร้องไห้มาทั้งวันแล้ว แล้วแม่เราเห็นเห็นวัวดีกว่าเราอีก เช้ามาแม่ก็เรียกวัวว่าลูกมั่ง คอยรักคอยห่วงวัวเสมอมา ต่างกับเราแม่ไม่เคยดูดำดูดีกับเราเลย ในสายตาแม่ไม่เคยเห็นเราเลย เราพยายามฆ่าตัวตายมาหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ วันนึงที่แม่เราแช่งเราให้ตายๆไปที แล้วทุกคืนเราก็จะแอบร้องไห้อยู่คนเดียว บางทีก็เอามีดหรือคัตเตอร์มากรีดแขนตัวเองจนบางทีแม่เราเห็นลูกพี่ลูกน้องเราดีกว่าเราอีก แม่เราจะพูดดีกับลูกพี่ลูกน้องเราทุกอย่างิจนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้า เราอยากตายไปให้พ้นๆจะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้ใครอีกถ้าแม่เรายังไม่เห็นเราในสายตา ยังไล่เราไม่หยุด ยังแช่งเรา ยังด่าเรา บางคนที่ไม่เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไง อยู่ที่บ้านก็โดนแม่ด่า อยู่ที่ร.ร.ก็โดนเพื่อนบูลลี่ชีวิตเราโคตรแย่ เราควรทำไงดีคะ