ขอโทษ

สวัสดีครับ ผมชื่อนาย A (นามสมมุติ) ผมขออนุญาติระบายความในใจนะครับ...ผมเป็น นศ.ที่ปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายที่เรียนจบ (ปี4) ได้มีโอกาสไปฝึกงานในบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ช่วงเวลานั้นผมรู้สนุกมากกับการใช้คนเดียวครั้งแรกของ ผมรู้สึกเหมือนเป็นอิสระ หรืออาจจะเรียกว่าเก็บกดก็ได้ พอถึงวันหยุด ส. และ อ. ผมมักจะไม่อยู่ที่ห้องของตัวเองบ่อยครั้งออกไปข้างนอก ไปหาอะไรใหม่ๆที่ผมไม่เคยเจอและทำ(ปกติเวลาที่ผมอยู่ปี1-3ผมมักจะใช้ชีวิตแบบเดิมๆซ้ำๆ คือ ไปเรียน พอเรียนเสร็จต้องโทรบอกที่บ้าน และกลับบ้าน ทำแบบนี้ซ้ำๆ นอกเสียจากว่าจะมีกิจกรรมของม. หรือมีงานกลุ่มผมถึงจะกลับบ้านดึก ซึ่งก็ต้องรายงานที่บ้านด้วย-เพราะจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง) แล้วมีวันหยุดที่ผมได้เจอกับเด็กผู้ชาย น้องเขาเรียนมัธยม รร.อินเตอร์แห่งหนึ่งใกล้ๆ กทม. ครั้งแรกที่เจอกันผมก็คิดว่าน้องเขาน่ารักดี แต่ก็ไม่ถึงขั้นชอบ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขานะครับ ต่อไม่กี่เดือนผมก็มีแฟน ซึ่งผมกับแฟนก็ค่อนข้างที่จะไม่คุยอะไรมากนัก เขาเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย ไม่ค่อยพูด ที่สำคัญน่ารักมากครับ แล้วอยู่มาวันหนึ่งผมก็ได้บังเอิญเจอน้องน่ารักคนนั้นในงานที่อีเว้นท์ที่ผมชอบไปบ่อยๆเมื่อผมรู้ว่าจัดที่ไหน วันนั้นผมก็มองซ้ายมองขวาหาเพื่อนเล่นด้วยแต่ก็เหมือนจะไม่มีใครว่าง แล้วผมก็มองไปเห็นน่ารักคนนั้นดูเหมือนเขาก็จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเหมือนกันผมก็เลยชวนน้องเขามานั่งด้วยกัน พวกเราสนุกกันมาก ถึงแม้ผมจะแพ้น้องเขาก็เถอะ! และสุดท้ายก่อนจะกลับผมก็ขอไอจีน้องเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เราเล่นกัน...หลังจากเราก็คุยกันทางไอจี มันแปลกมากคือ เวลาที่ผมคุยกับน้องเขาผมสนุกและมีความสุขมากๆยิ้มตลอดเวลา ถึงขั้นกับให้เวลาส่วนใหญ่กับน้องเขาเลยทีเดียวเมื่อเปรียบเทียบกับแฟนผมแล้ว ซึ่งผมกับแฟนเราแทบจะไม่ค่อยได้คุยอารมณ์ประมาณนานๆคุยกันที่ และมีวันหนึ่งทางบ.ของผมมีงานไปที่ ตจว. ซึ่งผมก็ต้องไปด้วย 3 วัน ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่ค่อยมีเวลามากเลยครับ ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนและน้องน่ารักคนนั้นด้วย พอหลังจากทำงานเสร็จ พอกลับถึงห้องแล้วรู้ไหมคนแรกที่ผมทักหาคือใคร?....ทุกคนก็คงพอจะเดาได้อยู่แล้วละครับ...ใช่ครับ คนแรกที่ทักหาแล้วโทรคุยด้วยคือน้องน่ารัก ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไม? พอคุยกับน้องเสร็จผมก็บอกกับน้องว่า"พี่ขอไปคุยกับแฟนพี่ก่อนนะ"...วันหยุดทุกครั้งของผมปกติจะธรรมดามากแต่มันมีอยู่สามที่มันไม่ปกติซึ่งมันเป็นวันหยุดที่แสนพิเศษมากสำหรับผมครั้งแรกคือผมกับน้องน่ารักคนนั้นเรานัดกันไปเล่นที่ร้านขายของเล่นแห่งหนึ่งความพิเศษของวันนี้คือผมได้เจอพ่อของน้องเค้าและได้มีโอกาสพูดคุยกับคุณพ่อของน้อง ตอนนั้นรู้สึกเหมือนพ่อแฟนอยากดูตัว(มโนคิดไปเอง จริงๆแล้วพ่อของน้องเขาอยากรู้ว่าออกมาเล่นกับใคร เพราะผมถือว่าเป็นกลัวแปลกหน้าท่านกลัวว่าน้องจะโดน555) ซึ่งผมก็เข้าใจดี แต่ผมก็รู้สึกดีใจ ดีใจมาก วันนั้นผมอยู่กับน้องตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นและพาน้องขึ้น BTS ไปส่งถึงมือของพ่อน้อง ครั้งที่สอง คือผมไปเล่นกับน้องที่บ้าน รอบนี้เจอคุณแม่ และก็เหมือนเดิมครับอาการมโนของผม(เหมือนมาบ้านแฟนและมาไหว้แม่แฟน5555) และวันสุดท้ายเป็นวันสุดท้ายที่ผมชอบที่สุด คือมันเป็นวันสุดท้ายที่ผมอยู่ กทม. วันนั้นผมช่วงตอนเช้าผมใช้เวลาอยู่กับแฟน และบ่ายๆจนถึงเย็นผมก็อยู่กับน้องน่ารักคนนั้น ซึ่งวันนั้นทั้งที่ผมควรจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายอยู่กับแฟนให้นานที่สุดทั้งวัน อ่อออเหมือนวันนั้นเกือบจะได้ไปดูหนังกับแฟนช่วงบ่ายๆแต่เราก็ไม่ได้ไป หลังจากที่ตอนเช้าผมอยู่กับแฟนเสร็จ ผมก็รีบมาหาน้องน่ารักคนนั้นที่ร้านของเล่นร้านเดิม ซึ่งช่วงนั้นแปลกมากผมรู้สึกมีความสุขมากกว่าเวลาอยู่กับแฟนของผมอีก วันนั้นผมกับน้องก็เล่นกันปกตินะ อืมมม ที่แปลกๆหน่อยคือน้องเขาจู่ๆก็มาเล่นเขี่ยขาผมนี่ละมันทำให้ผมรู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้(ผมชอบและเขินมากแต่ก็ทำหน้านิ่งๆปกติแต่ก็ชอบนะครับ) ลืมบอกๆ ไอ้น้องน่ารักคนนี้มันเป็นเด็กที่กวนตีนมาก ดื้อมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็มีข้อดีอยู่บ้างนะ555 ก่อนที่จะแยกกันกับน้องน้องเขาก็กอดผมเพื่อเป็นการบอกลา ซึ่งตอนนั้นผมอยากจะเวลาไว้นานาๆเลยละ และมันทำให้ผมตัดสินอะไรบางอย่างได้ชัดเจนขึ้น ตอนกลางคืนผมก็นั่งรถไฟกลับบ้านผมก็แชทคุยกับแฟนนิดหน่อยแต่กับน้องน่ารักคนนั้นผมโทรคุยด้วยเลยจนบอกฝันดีและนอนไม่กี่วันต่อมาผมก็บอเลิกกับแฟน หลังจากนั้นผมก็ได้รู้ความจริงว่าผมเข้าใจแฟนผิดมาโดยตลอดว่าเขาไม่ค่อยสนใจผมแต่จริงๆแล้วเขาสนใจมากแต่ไม่ค่อยแสดงออก ซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกผิดกับแฟนมาก แต่ผมก็เลือกเลือกที่จะห่างจากแฟน เพราะถ้าผมคบกับไปผมคงทำให้แฟนผมเสียใจมากกว่านี้ผมก็เลยบอกเลิก หลังจากนั้นผมก็โทรบอกน้องน่ารักคนนั้นว่าผมเลิกกับแฟนแล้ว แล้วผมก็วางสายไปเลย จากนั้นผมก็ทำใจอยู่ช่วงหนึ่งจนอาการดีขึ้น จากนั้นผมก็นั่งทำรายงาน โทรคุยเล่นกับน้องปกติจนกระทั่งช่วงหนึ่งผมเริ่มอาการหนักแรกๆผมก็โพสต์แซวเล่นๆและมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ(ผมโพสต์เพ้อละเมอถึงแต่น้องน่ารัก) จนถึงวันนั้นวันที่ผมไม่น่าจะโพสต์เลย ผมโพสต์บอกชอบน้องเขา วันนั้นและหลังจากที่น้องอ่านโพสต์และก็หายจากผมไปเลย ผมโดนบล็อคเฟสกับไลน์ ซึ่งมันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่ผมทำกับน้องเขา และมันก็ตอกย้ำว่ามันคงเป็นกกรมที่ผมทำให้แฟนเจ็บและเสียใจ ซึ่งผมก็สมควรโดน ผมรู้สึกผิด เสียใจ ที่ไปทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องระหว่างผมกับน้องน่ารัก ซึ่งช่วงนั้นผมคงจะทำให้น้องเขาอึกอัดมากกับสิ่งที่ผมทำลงไป ถ้าย้อนเวลาไปได้ผมก็ไม่อยากจะให้แบบนั้นมันเกิดขึ้นเลย ผมคิดถึงน้องเขามาก อยากได้ยินเสียงหัวเราะ อยากให้น้องเขากวนตีนผม อยากคุยกับน้องเขาอีก.....หลายอาทิตย์ต่อมาดูเหมือนว่าผมจะลืมน้องเขาได้แล้วแต่ก็ยังคิดถึงอยู่ซึ่งผมไม่รู้ควรจะทำยังไงดี เพื่อนๆพี่ๆทุกคนสามารถช่วยแนะนำผมได้ไหมครับ หรือผมควรจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเลยแล้วค่อยๆลืม(ทำยากมาก) หรือจะส่งของขวัญทางไปรษณีย์ในวันเกิดน้องเขาแล้วบอกขอโทษและไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาแล้วแต่ยังไม่หายโกรธผมก็จะหายไปจากชีวิตเขาเองและจะไม่ทำให้น้องเขาอึดอัดอีกเลย หรือผมควรจะปล่อยให้เรื่องนี้เงียบๆไปดีครับ ;;