แบบนี้ใช่อาการของโรคซึมเศร้าไหมคะ

เราไม่แน่ใจว่าตัวเองเริ่มเข้าค่ายโรคซึมเศร้าหรือแค่ซึมเศร้าปกติอ่ะค่ะ​ คือครั้งแรกที่รู้สึกแบบนี้ก็เมื่อปีที่แล้ว​ ตอนนั้นเรากำลังโดนบูลี่จากเพื่อนที่รร.ค่ะ​หลายคนมาก​แล้วพอกลับบ้านมาก็มาทะเลาะกับคนในครอบครัวทุกวันจนเราเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้วก็ท้อแท้ค่ะ​ ช่วงแรกๆก็แค่รู้สึกเศร้าๆแต่คิดว่าอีกหน่อยมันคงดีขึ้น​ แต่เหตุการณ์พวกนี้มันอยู่กับเรานานมากสำหรับเรา​ จนวันนึงเราเริ่มไม่อยากตื่นค่ะ​ ไม่อยากตื่นมาเจอเหตุการณ์พวกนี้​ ไม่อยากอาหาร​ ไม่ทำอะไรทั้งสิ้นค่ะแล้วก็ชอบแอบไปร้องไห้คนเดียว​ หนักๆเข้าก็คิดฆ่าตัวตายทุกวันค่ะ​ เคยกำลังจะกรีดข้อมือแล้ว​ คิดว่าถ้าเราทำเพื่อนและครอบครัวคงจะรับรู้ถึงความรู้สึกเราบ้างแต่ก็ยังกลัวเจ็บอยู่ค่ะ555​ แล้วก็คิดถึงพ่อแม่ด้วยว่าเค้าจะรู้สึกยังไงเลยไม่ได้ทำลงไปแต่ทำการเขียนระบายลงไปแทนค่ะ​ จนตอนนี้เรากลับไปอ่านเรายังกลัวตัวเองเลยค่ะ​


หลังจากที่ต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองครั้งแรกได้​ ตอนนี้มันก็เริ่มกลับมาอีกครั้งค่ะ

ตั้งแต่ตอนที่โควิด-19เริ่มระบาดเราก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนเลย​ แล้วด้วยความที่บ้านเรากำลังก่อสร้างเลยมีห้องอยู่แค่3ห้องเล็กๆค่ะ​ มันเลยทำให้เรารู้สึกอึดอัดและเครียดเหมือนสัตว์ที่โดนขังในกรงมาหลายเดือนนั่นแหละค่ะ​ พอเราเครียดอาการเลยเริ่มกลับมาอีกครั้งค่ะ​ เริ่มเบื่ออาหารเล็กน้อย​ งานอดิเรกที่ชอบทำก็ไม่ได้ทำ​ ทำไม่ลงค่ะ​ ไม่ว่าจะวาดรูป​ เล่นโทรศัพท์​ ดูหนัง​ บลาๆๆ​
แล้วก็ความรู้สึกที่แย่ที่สุดเริ่มกลับมาแล้วค่ะรู้สึกไม่อยากตื่น​ ไม่ต้องการที่จะตื่นมาเพราะไม่รู้ว่าจะตื่นมาเพื่ออะไร​ ตื่นมาทำไม​ บางทีเราตายๆไปให้จบๆอาจจะดีกว่า​ เราเริ่มกลัวตัวเองจะกลับไปเป็นแบบเก่าเลยเริ่มจะแอบๆถามแม่ค่ะว่าเคยรู้สึกแบบนี้รึป่าว​ แต่ก่อนถามคือเราคิดหนักมากๆว่าเราจะทำให้แม่เครียดรึป่าว​ แม่ต้องมาเครียดเพราะเราหรอ​ ทำไมเราแย่จัง​ เยอะค่ะ

โดยที่ตอนนี้ทุกๆคนรอบตัวยังไม่รู้นะคะว่าเรามีอาการแบบนี้​ ทั้งครั้งแรกและตอนนี้ค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ​ ใครที่เป็นโรคซึมเศร้าอยู่หรือมีความรู้เรื่องนี้บ้างช่วยชี้แนะเราหน่อยนะคะว่านี่เข้าข่ายโรคซึมเศร้ารึป่าว​ แล้วจะแก้ยังไงดี​ เราไม่อยากให้พ่อแม่รับรู้เพราะกลัวเค้าจะมาเครียดกับเราค่ะ​ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ^^