คือเรื่องคือผมเป็นเด็กม.ต้นมีน้อง1คนเป็นน้องชายครับ ผมชอบทะเลาะกับผมประจำเพราะว่าน้องเป็นคนที่ชอบดูถูกเหยียดหยามคนอื่นครับ เช่นว่าถ้าดูถูกคนเก็บขยะเเละพูดทำนองว่าดูสิเรียนได้นี้ก็ทำได้เเค่นี้เเหละ ผมก็พูดกับน้องว่าอย่าดูถูกใครนะทุกคนมีหน้าที่ของเขาในสังคมถ้าขาดสิ่งได้สิ่งหนึ่งไปก็ขาดบางอย่างไป เราทะเลาะกันด้วยการที่ความเห็นไม่ตรงกันอยู่บ่อยครั้ง
เเม่ผมจะคอยจบเรื่องนี้เสมอ เช่นหยุดทั้งคู่
พอเเล้ว หรือให้อีกคนไปอยู่ที่อื่น



ปีนี้เป็นปีที่น้องผมกำลังเข้าม.1พอดี น้องผมเรียนโรงเรียนเอกชนพอน้องจบป.6ก็พ่อก็อยากให้น้องเรียนโรงเรียนเดียวกับผมเพราะเป็นโรงเรียนที่ดีมีการศึกษาเเละค่าใช้จ่ายของพ่อเเละเเม่ก็จะได้ลดลงอีกด้วย
  ผมเเอบได้รู้บางอย่างว่าเเม่ย้ายทะเบียนบ้านให้น้องเพราะจะได้เป็นเด็กในเขตเพื่อที่จะได้เข้าได้ง่ายขึ้น น้องผมมาบอกพ่อเเละเเม่ว่าอยากเข้าโรงเรียนสวน.....พ่อบอกว่าถ้าอยากเข้าก็จะสนับสนุน ผมเห็นด้วยเพราะว่าเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง จนวันนึ่งพ่อพูดขึ้นมาในรถระหว่างทางกลับบ้านว่า"ถ้าไม่ที่นั้น...ก็ต้องมาสอบเข้าโรงเรียนที่ผมอยู่ให้ได้นะ"น้องพูดกลับมาว่า ไอโรงเรียนที่ผมอยู่อะขอเป็นตัวเลือกสุดท้ายถ้าเลือกไม่ได้เเล้ว




ผมโกรธน้องมากเพราะปีที่ผมสอบเข้ายากมากเเละพ่อกับเเม่ก็ไม่ได้ย้ายผมเข้าหรือฝากเข้าผมต้องติวหนักมากทุกวันเครียด...ร้องไห้....เเต่ก็ยังกัดฟันจนเข้ามาได้เเล้วปีน้องคือพ่อทำทุกอย่างอะเพื่อที่จะให้น้องเข้าได้ ผมโกรธจึงตะคอกใส่น้องว่า ถ้าไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียนไม่อยากเข้าก็ไม่ต้องเข้าจากนั้นเราก็เถียงกันจนพ่อต้องหยุดเราทั้งคู่




วันนี้ในวงกินข้าวตอนเย็นน้องก็พูดเรื่องนี้อีกเหมือนทุกอย่างซ้ำรอยเดิมเเม่ก็หยุด ทุกคนเงียบเเละอึมครึมพ่อเดินไปเก็บจาน อาบน้ำทุกคนยังเงียบอยู่ พ่อเดินจากห้องน้ำ เมื่อก่อนนะป๊ากับม้าสองผัวเมียเนี้ย นึกว่าเกอดมาจะได้ลูกดี วันนี้คิดใหม่ละ ไม่เคยทำใจพ่อเเม่สบายใจ จากนี้พวกก็อยู่กันเองละกัน กูจะไม่สนพวกเเล้วอยู่กันเองละกัน อยากจะเข้าโรงเรียนอะไรพวกก็ทำของเอง ประโยคอันโหดร้ายเสียด เเทงใจผมผมพลางคิดในใจ อ้าวผมมันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอผมมันเป็นลูกที่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อเเม่ภูมิใจเลยหรอ ตอนนี้ผมจิตตกจริงๆครับพูดกันยังไม่ได้เลยตอนนี้ขอคำเเนะนำดีๆหน่อยครับ