ผมคุยกับน้อง(ผู้ชาย)คนนึงมา 2 เดือนแล้วครับ เคยนัดเจอกัน กินข้าวดูหนัง มาแล้ว 2 ครั้ง (เดือนละครั้ง) สถานะตอนนี้คือผมชอบน้องเค้ามากแบบจริงจังครับ เคยขอเป็นแฟนแล้ว แต่น้องเค้าบอกว่าขอดูกันไปยาวๆ ก่อน ผมก็โอเค จากที่ผ่านๆ มาผมก็พอรู้สึกได้ว่าน้องเขาก็รู้สึกดีและสนใจผมอยู่บ้าง ถึงแม้น้องเค้าจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ชวนคุยไม่เก่ง แต่เวลาผมชวนคุยน้องเค้าก็คุยดีตอบดี บางทีก็มีช่วยต่อบทสนทนาบ้าง เจออะไรน่าสนใจก็ส่งมาให้ผมดู ไปเที่ยวกับเพื่อนกับพ่อแม่ไปกินอะไรก็มีถ่ายรูปส่งมาให้ผมดูบ้าง ทักกันไปทักกันมาเรื่อย ๆ เกือบทั้งวัน คือผมก็สัมผัสได้มาตลอดว่าระหว่างวันน้องเค้าก็ยังนึกถึงผมเรื่อย ๆ ก็เลยทักผมมาเรื่อย ๆ ส่งโน่นนี่มาให้เรื่อย ๆ แต่คือผมก็รู้มาตลอดแหละ ว่าน้องเค้ายังไม่ได้ชอบผมมากเท่ากับที่ผมชอบน้องเค้าหรอก สถานะเลยเหมือนผมเป็นฝ่ายเข้าหาน้องเค้ามากกว่า
ก่อนหน้านี้เราก็เคยมีคุยวางแผนกันล่วงหน้าบ้าง ว่าอนาคตจะไปเที่ยวไหนกันบ้างดี มีนัดไปจะไปดูหนังกันตอนสิ้นเดือนนี้ด้วย แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องโดนเลื่อนออกไปไม่มีกำหนดเพราะ COVID-19 ที่ระบาดหนักขึ้น ทำให้เราอาจไม่ได้เจอกันอีกหลายเดือนหรืออาจจะนานกว่านั้นจนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และตอนนี้ผมก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความห่างเหินระหว่างเรา เนื่องด้วยการที่คุยกันมาทุกวัน 2 เดือนเต็ม ๆ ทำให้เริ่มรู้จักกันมากขึ้น จนเรื่องคุยเรื่องถามทำความรู้จักเริ่มน้อยลง แต่เวลา 2 เดือนนี้มันก็ไม่ได้นานพอที่จะทำให้น้องรู้สึกผูกพันธ์กับผมมากขนาดนั้น แถมยังไม่สามารถชวนคุยเรื่องชวนไปเที่ยวหรือไปเจอกันได้เพราะโรคระบาด ทำให้ช่วงหลัง ๆ แต่ละวันก็มีแค่ทักทายพูดเรื่องจุกจิกหรือเรื่องที่สนใจเหมือนกันนิด ๆ หน่อย ๆ แต่ผมสัมผัสได้เลยว่ามันน้อยลงเรื่อย ๆ เหมือนน้องเค้าเริ่มเกิดความเฉยชา หมดความตื่นเต้นในการคุยกับผม (คล้าย ๆ อาการหมดโปร) และด้วยการที่น้องเค้าก็ยังไม่ได้ชอบผมขนาดนั้น จึงไม่มีแรงผลักดันที่จะพยายามหาเรื่องตั้งใจคุยกับผม บางทีผมรู้สึกเหมือนน้องเค้าขี้เกียจคุยกับผมนิด ๆ ด้วย เพราะไม่ค่อยช่วยต่อบทสนทนาเยอะเหมือนแต่ก่อนแล้ว ส่วนนึงเพราะน้องเขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงด้วย ก็เลยไปให้ความสนใจงานอดิเรกของเค้ามากกว่า จนวัน ๆ ไม่ค่อยนึกถึงผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว
แล้วถ้าจะให้ผมวิ่งเข้าหาน้องเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมันก็คงไม่เวิร์ค คงดูเหมือนไปตามตื้อเสียมากกว่า คือถ้าสถานการณ์ตอนนี้มันปกติผมก็คงสามารถชวนน้องเขาไปเที่ยวไปเจอกันได้ จะได้ไม่ห่างเหินกันไป แต่ ณ ตอนนี้เราไม่สามารถออกไปเที่ยวไปเจอกันได้เลย....
ตอนนี้ผมกำลังลังเลมากว่าจะควรจะทำยังไงต่อไปไม่ให้เราห่างเหินกันไปจนเลิกคุยในที่สุด ผมควรพยายามเป็นฝ่ายทักชวนคุยต่อไป หรือควรทิ้งระยะห่างบ้างดี? อีกใจผมก็กลัวว่าถ้าทิ้งระยะห่างไปบ้าง จะยิ่งกลายเป็นต่างคนต่างเงียบ ห่างกันไปหนักกว่าเดิม
แล้วถ้าเกิดสุดท้ายเราคุยกันน้อยลงจนห่างเหินกันไปจริงๆ ถ้าอนาคตโรคเลิกระบาดสถานการณ์กลับมาปกติแล้ว เราจะยังสามารถกลับไปคุยกันต่อ ชวนไปเที่ยวต่อได้ไหมครับ คือผมกลัวว่าจะกลับมาสานต่อกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว หรือน้องเค้าอาจจะไปมีคนใหม่แล้วก็ได้...
คนคุย คุยมา 2 เดือน เคยเจอกันแล้ว แต่ COVID-19 จะทำให้เราเริ่มห่างกันไปเรื่อยๆ...
ก่อนหน้านี้เราก็เคยมีคุยวางแผนกันล่วงหน้าบ้าง ว่าอนาคตจะไปเที่ยวไหนกันบ้างดี มีนัดไปจะไปดูหนังกันตอนสิ้นเดือนนี้ด้วย แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องโดนเลื่อนออกไปไม่มีกำหนดเพราะ COVID-19 ที่ระบาดหนักขึ้น ทำให้เราอาจไม่ได้เจอกันอีกหลายเดือนหรืออาจจะนานกว่านั้นจนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และตอนนี้ผมก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความห่างเหินระหว่างเรา เนื่องด้วยการที่คุยกันมาทุกวัน 2 เดือนเต็ม ๆ ทำให้เริ่มรู้จักกันมากขึ้น จนเรื่องคุยเรื่องถามทำความรู้จักเริ่มน้อยลง แต่เวลา 2 เดือนนี้มันก็ไม่ได้นานพอที่จะทำให้น้องรู้สึกผูกพันธ์กับผมมากขนาดนั้น แถมยังไม่สามารถชวนคุยเรื่องชวนไปเที่ยวหรือไปเจอกันได้เพราะโรคระบาด ทำให้ช่วงหลัง ๆ แต่ละวันก็มีแค่ทักทายพูดเรื่องจุกจิกหรือเรื่องที่สนใจเหมือนกันนิด ๆ หน่อย ๆ แต่ผมสัมผัสได้เลยว่ามันน้อยลงเรื่อย ๆ เหมือนน้องเค้าเริ่มเกิดความเฉยชา หมดความตื่นเต้นในการคุยกับผม (คล้าย ๆ อาการหมดโปร) และด้วยการที่น้องเค้าก็ยังไม่ได้ชอบผมขนาดนั้น จึงไม่มีแรงผลักดันที่จะพยายามหาเรื่องตั้งใจคุยกับผม บางทีผมรู้สึกเหมือนน้องเค้าขี้เกียจคุยกับผมนิด ๆ ด้วย เพราะไม่ค่อยช่วยต่อบทสนทนาเยอะเหมือนแต่ก่อนแล้ว ส่วนนึงเพราะน้องเขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงด้วย ก็เลยไปให้ความสนใจงานอดิเรกของเค้ามากกว่า จนวัน ๆ ไม่ค่อยนึกถึงผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว
แล้วถ้าจะให้ผมวิ่งเข้าหาน้องเค้าอยู่ฝ่ายเดียวมันก็คงไม่เวิร์ค คงดูเหมือนไปตามตื้อเสียมากกว่า คือถ้าสถานการณ์ตอนนี้มันปกติผมก็คงสามารถชวนน้องเขาไปเที่ยวไปเจอกันได้ จะได้ไม่ห่างเหินกันไป แต่ ณ ตอนนี้เราไม่สามารถออกไปเที่ยวไปเจอกันได้เลย....
ตอนนี้ผมกำลังลังเลมากว่าจะควรจะทำยังไงต่อไปไม่ให้เราห่างเหินกันไปจนเลิกคุยในที่สุด ผมควรพยายามเป็นฝ่ายทักชวนคุยต่อไป หรือควรทิ้งระยะห่างบ้างดี? อีกใจผมก็กลัวว่าถ้าทิ้งระยะห่างไปบ้าง จะยิ่งกลายเป็นต่างคนต่างเงียบ ห่างกันไปหนักกว่าเดิม
แล้วถ้าเกิดสุดท้ายเราคุยกันน้อยลงจนห่างเหินกันไปจริงๆ ถ้าอนาคตโรคเลิกระบาดสถานการณ์กลับมาปกติแล้ว เราจะยังสามารถกลับไปคุยกันต่อ ชวนไปเที่ยวต่อได้ไหมครับ คือผมกลัวว่าจะกลับมาสานต่อกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว หรือน้องเค้าอาจจะไปมีคนใหม่แล้วก็ได้...