เรื่องเล่าประสบการณ์ของเซ้นเราค่ะ

สวัสดีค่ะ เราขอใช้นามแฝงว่า พราวนะคะ คือเราก็ไม่ใช่ผญ.จริงๆหรอกเป็นตุ๊ดหัวโปกคนนึง เราเป็นคนที่เห็นอะไรแบบนี้แค่ตอนเด็ก ครั้งแรกที่เคยเห็น เราจำได้ว่าตอนนั้นเรายังอยู่ประมาณ อนุบาลค่ะ เราเป็นเด็กที่ผู้ใหญ่ชอบมาขอหวยละให้แม่นอยู่หลายงวดจนขึ้นชื่อ มีแต่คนมาขอหวย มีอยู่คืนนึงที่บ้านเรา เรานอนกับแม่เลี้ยงค่ะ เราก็เหมือนจ้องไปที่หน้าต่างห้อง คือห้องเราจะอยู่ชั้นล่าง ตรงข้ามก็เป็นสวนต้นไม้เล็กๆของบ้าน เราจ้องไปที่ต้นมะขาม เราก็เห็นหน้าผู้หญิง สวยแต่ดุๆหน่อยค่ะ หน้าไทยๆคล้ายๆอุ้ม ลักขณาค่ะ เขาก็จ้องเรากลับด้วยสายตาดุดัน เราตกใจมากแล้วเราขยับไม่ได้ค่ะ ได้แต่จ้องอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว จนแม่เลี้ยงเรามาสะกิดถึงจะขยับได้  อันนี้เราแค่5-6ขวบเองนะคะ  และเรายังคงเห็นอะไรแบบนี้เรื่อยมา จนเราชอบฝันค่ะ เราเคยฝันว่า พี่ชาย(ลูกชายของแม่เลี้ยง)กลับมาบ้าน ใส่เสื้อสีส้ม แล้วมีเงาผู้หญิงตามมาด้วย แล้วในฝันก็มีเสียงหัวเราะ น่ากลัวมาก เราตกใจตื่น แล้วเราก็เห็นว่าพี่เรากลับมาถึงบ้าน ใส่เสื้อตัวเดียวกับในฝันเดินขึ้นบันไดไป เหมือนในฝันเป๊ะ ต่างกันตรงที่เราไม่เห็นเงาผู้หญิงเหมือนในฝัน พอตอนเช้าเราก็เล่าให้แม่เลี้ยงฟัง นางก็เหมือนจะคิดอะไรในหัวสักอย่าง แต่หลังจากนั้นเราจำไม่ได้แล้วค่ะ เพราะนานมากๆ เรื่องต่อมาอันนี้คนมีเซ้นจะเจอทุกคน เหมือนรับน้อง "โดนผีอำค่ะ"อันนี้เราก็โดนในช่วงอายุ5-6ขวบนี่แหละค่ะประมาณใกล้ๆขึ้นป.1ได้ เราโดนบ่อยมาก จนวันนึง เราชอบสะดุ้งตื่นตอนกลางคืน ละหายใจไม่ออก อาการเหมือนที่หลายๆคนเป็นเลย และเราเรียกแม่เลี้ยงให้มาช่วยเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ยินค่ะแถมไม่มีเสียงของเราลอดออกไปสักนิด เราหายใจลำบากมาก แต่ก็ไม่นานก็หาย แต่พักหลัง ทุกคืน เราจะสะดุ้งตื่นแล้วพบว่าตัวเองนอนคว่ำกับที่นอนละจะขยับอะไรไม่ได้ ซึ่งปกติต่อให้เรานอนดิ้นคนปรกติจะไม่นอนคว่ำหน้าแน่ๆละมีคืนนึง เป็นแบบทุกคืนเลยค่ะ เราสะดุ้งแล้วนอนคว่ำหน้าหายใจไม่ออก แต่วันนี้เราเห็นมีผู้ชายคนนึงร่างใหญ่มาก ใส่โจงกระเบนสีแดง พยายามจะกดทับเรา จำได้ว่ามีดาบด้วย เรานึกถึงสิ่งศักสิทธิ์ ละเราก็เรียกแม่ได้สำเร็จ ละก็เหมือนเป็นแม่มาช่วยต่อสู้กับ ผู้ชายในฝัน สิ่งที่เราได้ยินคือ แม่เราบอกว่า"เมิง จะทำอะไรลูกตู"แล้วถ้าจำไม่ผิดผู้ชายคนนั้นพูดประมาณว่า"เมิงอย่ายุ่ง มันต้องไปกับตู" หลังจากนั้นเราก็สะดุ้งตื่น ละก็ร้องไห้หนักมากเพราะกลัว ละก็เข้าไปนอนกอดแม่ หลังจากคืนนั้น เราจะติดแม่เลี้ยงมากต้องนอนจับมือนอนทุกคืนจนมาเลิกตอนช่วงวัยรุ่น แต่สิ่งที่แปลกคือ นั่นคือความฝัน! ละมันจริงมาก ละเราถามแม่เลี้ยงว่าจำอะไรได้ไหม แม่เราเหมือนไม่รู้อะไรเลย แต่หลังจากนั้นบ้านเราก็พาเราไปทำบุญบ่อยๆแล้วก็เอายันปลาตะเพียนมาห้อย หลังจากนั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้ยอีกเลย แล้วผญ.คนนั้นเป็นใคร?? ถ้าไม่ใช่แม่เลี้ยงเรา เรายังหาคำตอบกับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่มันจะเชื่อมกับเรื่องของแม่แท้ๆของเราในตอนโตค่ะ ตัดไปตอนเราโตเลยนะคะ ช่วงนั้นเรากำลังขึ้นม.ปลาย แต่ปิดเทอมอยู่ คือแม่แท้ๆเราฝากญาติเลี้ยงไว้ ซึ่งก็คือครอบครัวที่เราอยู่ปัจจุบัน เรากลับต่างจังหวัดไปหาแม่หายายและญาติพี่น้องฝ่ายแม่ทุกๆปิดเทอมเป็นประจำ จนรอบนี้แม่เราก็ค่อนข้างคล้ายคนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แกน่าจะเป็นแบบนี้แต่เด็ก เพราะแกขาไม่ดีเพราะคลอดเราเพราะมีเราตอนแก่ แกเลยทำอะไรลำบาก แต่แกจบสูงที่สุดในบรรดาลูกๆของยายแล้ว แต่เวลาที่แกทำอะไรไม่ได้ แกจะทำร้ายตัวเองค่ะ ทุบตี ตัวเอง ซึ่งส่งผลมาที่เราค่ะ เราก็เป็นค่ะ แต่ปัจจุบันไม่เป็นแล้ว เข้าเรื่องเลยค่ะ ช่วงนั้นแม่เราทะเลาะกับน้าค่ะ ตบตีกันรุนแรงมาก แม่เราก็คงคิดถึงลูกค่ะ มีคนเดียว ตอนนั้นเราก็ยังไร้เดียงสา เข้าใจแม่นึกสงสารแม่เลยยอมกลับตจว.ไป ซึ่ง น้าเรากับแม่คุยกันปรกติทุกอย่างเหมือนคนไม่เคยทะเลาะกันเลยค่ะ จนกระทั่งวันนึง กลางวันแสกๆเลยค่ะ แม่จะชอบนอนตรงโต๊ะหน้าบ้าน บ้านแม่เราเป็นสองชั้นค่ะ ชั้นบนเป็นที่ตากับยายปลูกมาตั้งแต่สมัยก่อน แบบเรือนไทยเลย ส่วนชั้นล่างพวกแม่ๆรีโนเวทใหม่ ละก็อยู่กันชั้นล่างค่ะ ชั้นบนตั้งแต่ตาเราเสียก็ไม่มีใครอยู่ค่ะ เพราะยายก็มานอนข้างล่างกับแม่ วันนั้นเลยค่ะ เรากำลังเล่นโทรศัพย์เพลินๆ อยู่ๆเราก็ได้ยินเสียงแม่เรา เป็นเสียงพูดเล็กๆ แบบ ด่าคนด้วยคำหยาบ เราหันไปมองแม่ สิ่งที่เราเห็นคือ แม่เรานอนตาค้าง แต่ตาไม่มองอะไรเลยเหมือนคนอยู่ในภวังอ่ะค่ะ ละก็มีเสียงด่าเล็กๆออกมาพึมพำจากลำคอ เราก็ตกใจ เขย่าๆตัวแม่ ให้แม่ตื่น พอแม่รู้สึกตัว ก็ตกใจ ถามเราว่าแม่หลับไปหรอ เราก็บอกว่าใช่ เราก็เล่าให้ฟังว่าแม่เป็นอะไร แล้วแม่ก็เล่าให้ฟังว่าเป็นแบบนี้มาสักพักละ แม่บอกว่า แม่ชอบฝันถึงผู้ชายตัวใหญ่ๆสองคน รูปร่างเหมือนที่เราเคยเจอตอนเด็ก พยายามจะทำมิดีมิร้ายแม่เราค่ะ แม่บอกว่าแม่สู้จนเหนื่อย และปัจจุบันนี้แม่เราก็เป็นอยู่ค่ะ ตอนกลางคืนแกจะหายใจไม่ออกเลย ต้องนอนเปิดประตูไว้แล้วให้ยายเราเหยียบ เราไม่รู้ว่าอาการบางอย่างเกิดจากที่แม่เราทะเลาะตบตีกับน้าเราหรือเพราะอะไรกันแน่ แต่ทำไมแม่ที่เป็นคล้ายๆเราตอนเด็ก อ่อ พอเราโตขึ้นได้สัก 7-8ขวบเหมือนจะหายๆไปแล้วค่ะ ไม่ค่อยเห็นแล้ว จริงๆมีอีก ถึงจะไม่เห็นแต่กูมีเรื่องแนวๆนี้เข้ามาในชีวิตอยู่ค่ะ ว่างๆเดี๋ยวจะมาต่อนะคะ