ระยะทางมันสามารถพังได้ทุกความสัมพันธ์เลยหรอ?

ใจความคร่าวๆก็คือ คนคุยขอตัดความสัมพันธ์ เพราะเราต้องไปเรียนต่างจังหวัด ซึ่งเป็นคนละที่กับที่เขาเรียน แต่มันเป็นจังหวัดใกล้เคียงอยู่ติดกันเลย เดินทาง 1 ชม.เศษๆก็ถึงแล้ว คือเราพยายามจะเซอร์ไพรส์เลื่อนสถานะเป็นแฟนกับเขาเมื่อต้นปี เพราะเห็นความพยายาม ความเอาใจใส่ของเขามาหลายเดือน ซึ่งเราก็โอเคกับเขา แต่เขากลับชิงเซอร์ไพรส์เราก่อน!!! นั่นก็คือขอจบความสัมพันธ์เพียงเท่านี้โดยไม่มีสัญญาณว่าจะขอเลิกคุยเลยก่อนหน้านี้ คุยกันปกติ จนกระทั่งใกล้เรียนจบม.ปลาย อยู่ดีๆเขาก็ทักมาบอกว่าทำใจไม่ได้ที่ต้องไกลกัน ถึงแม้เราจะทำใจได้ แต่เขาไม่โอเคที่ต้องมาระแวงกลัวเรามีคนอื่น และกลัวตัวเองห้ามใจไม่ได้เวลาอยู่ใกล้คนอื่นที่ใกล้ตัวกว่า แต่เราก็พยายามหาทางออกของปัญหาเสมอ คือ บอกเขาว่าจะกลับบ้านมาหาทุกสุดสัปดาห์ อาจจะติดกิจกรรมแค่ช่วงแรกๆ พอว่างเมื่อไหร่จะมาหาแน่นอน ระหว่างที่เรียนจันทร์-ศุกร์ ก็จะแชทคุย โทรหาตลอด และเราเป็นคนประเภทนิ่งๆ น้อยคนที่เราจะสนใจอย่างเช่น เขา ซึ่งเรารู้ตัวเองดีว่าใจเราไม่วอกแวก ไม่มีคนอื่นแน่นอน ถึงแม้จะอยู่ในสภาพสังคมใหม่ เจออะไรใหม่ๆ แต่ใจมันรักเขา ตั้งใจจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ไปเรื่อยๆจนโตไปด้วยกันเราบอกเขาแบบนี้เสมอ และสิ่งไหนที่พูดไปแล้วแสดงว่าทำจริง ทำได้แน่นอนถึงได้สัญญา และขอให้เขาไว้ใจเราได้เลย แต่เขาก็ห่วงแต่ความรู้สึกตนเองว่าจะรับไม่ได้ คิดมากไปหมด เขาเลยขอตัดความสัมพันธ์ไปครั้งนึงแบบฉับพลัน ไม่ทันได้ถามไถ่ ปรับความเข้าใจ หรือแม้แต่ให้ร่ำลา ตอนนั้นเราไม่ได้เตรียมใจไรเลย ช็อคหนักมาก ต้องรีบฮีลตัวเองให้เร็วที่สุด มันเคว้งแบบบอกไม่ถูก (เขาเป็นคนแรกที่เข้ามาได้นานสุดเท่าที่เคยเจอ และท่าทีของเขาก็ดูจริงจัง เราเลยหวังกับความสัมพันธ์นี้ว่าจะตั้งใจรักให้ยืนยาว) จนกระทั่งผ่านไป 1 เดือน เราเริ่มมูฟออนได้แล้ว ก็ใช้ชีวิตปกติ จนกระทั่งเขากลับมาคุยด้วยใหม่ ทักแชท โทรหา เหมือนมาเริ่มจีบกับใหม่ แล้วเขาก็ทำเหมือนว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ลึกๆใจเราก็รอให้เขากลับมาอยู่แล้ว เลยคิดว่าครั้งนี้จะปรับความเข้าใจ คุยแก้ปัญหากัน เพื่อที่จะให้ระยะทางไม่มีผลต่อความสัมพันธ์ ซึ่งเขาก็รับฟังและเหมือนจะเข้าใจ เหมือนจะทำใจยอมรับได้แล้ว จนกระทั่งพอกลับมาคุยกันได้แค่ 1 เดือน เราก็จะขอเขาเป็นแฟนแบบทางการซักที จะได้มีสิทธิ์ดูแล เอาใจใส่เต็มที่ไปเลย แต่เขาก็บอกว่าอย่าพึ่งพูดตอนนี้ เพราะเขาเริ่มไม่แน่นอนกับอนาคต และแล้ว...เขาก็เกิดฟีลเดิม โดยรอบที่แล้วพวกเรา2 คนไม่ได้เปิดใจคุยกันต่อหน้า หรือโทรหาเลย รอบนี้เลยจะขอให้เขามาเจอกันบ้างแต่เขาก็เลือกที่จะไม่มา และไม่ให้โทรหา ให้ทำแค่เพียงพิมพ์บอกลากันในแชท แล้วบอกว่าเหนื่อยที่จะต้องทำแบบนั้น แบบนี้ เขาบอกเขาไม่มีเงินที่จะเดินทางไปหาบ่อยๆ แต่เราก็บอกเขาว่าไม่ต้องลำบากก็ได้ เพราะเราจะมาหาเองทุกสัปดาห์ แต่เขาก็บอกว่าถึงระหว่างนั้นเขาก็คงมีคนอื่น ละกลัวทำเราเสียใจ เราเลยพยายามเกลี้ยกล่อม พิมพ์แนะทางออกว่าเราจะแก้ไขยังไง พยายามผลักดันpositiveให้เขา ไม่ให้คิดมาก ตีตนก่อนไข้ทั้งๆที่ยังไม่เกิดขึ้น เพราะเราเชื่อเสมอว่าทุกปัญหามีทางแก้ เราพยายามยื้อเท่าที่จะทำได้ แต่เขาก็จะไปอย่างเดียว โดยได้บอกมาประโยคนึงว่า "มันจะดีกว่านี้ ถ้าเองไม่ไปเรียนที่นั่น" เราเลยอธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ได้เลือกที่เดียวกับเขา แล้วทำไมถึงไปเรียนนู้น(ซึ่งเราก็ไม่รู้มาก่อนด้วยแหละว่าเขาจะเรียนที่นั่น รู้อีกทีเราก็เลือกเรียนที่ตจว.ไปแล้ว) เขาจึงบอกเชิงประชดว่า "ก็ถูกแล้วที่เองจะเลือกอนาคตที่ดีกว่า" เขาก็ได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ดี และไล่ให้เราไปเจอคนที่ดีกว่า ทั้งๆที่เราอยากพาเขาไปเจอสิ่งดีๆด้วยกันมากกว่าที่จะมาไล่กันแบบนี้ จนสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไป และขอจบความสัมพันธ์แค่นี้ เราเลยสงสัยว่าการที่เราเรียนตามสิ่งที่ตัวเองอยากเรียน มันผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราแค่ไปเรียน ไม่ได้ไปหาคู่ เพราะยังไงก็กลับบ้านมาหาอยู่แล้วทุกครั้งที่มีโอกาส..เขาพูดเหมือนเป็นความผิดของเราที่เราห่างเขาไปเรียนที่อื่น (นี่เลยมานั่งทบทวนว่ามันเหมือนเขาเอาแต่ใจไปมั้ย เขากลัวแค่ตัวเองจะเสียใจ จะทำใจไม่ได้ แต่ไม่นึกเลยหรอว่าถ้ามาตัดจบแบบนี้ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังรู้สึกเขาจะเสียใจแค่ไหน เขาจะทำใจได้มั้ย เพราะเราจริงจังกับเขาและมีเขาในแพลนไว้ทุกอย่าง และไม่คิดว่าจะจบเร็วขนาดนี้ นั่นอาจจะประกอบกับการที่เขาหมดใจแล้วด้วยแหละมั้ง เพราะยังไงคนที่รู้สึกมากกว่าก็เจ็บกว่าอยู่แล้ว) ไม่คิดเลยว่าความสัมพันธ์จะมาจบลงเพราะระยะทาง คือมันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยใช่มั้ยที่จะคบกันไปได้นานทั้งๆที่เรียนอยู่คนละที่ คนละจังหวัดกัน เพราะใครๆก็มักจะบอกเสมอว่า"รักแท้แพ้ระยะทาง"