อาการที่เป็นอยู่นี่เรียกว่าโรคจิตหรือป่าวค่ะ?แล้วถ้าเป็นจริงๆควรแก้ไขอย่างไรดีค่ะ

คือเราสงสัยแล้วก็กังวลมากๆเลยค่ะอาการที่เราเป็นอยู่คือการที่เราต้องออกไปข้างนอกบ้านต้องไปเจอผู้คนอื่นๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเราเราจะไม่กล้าเผชิญหน้าไม่กล้ามองหน้าเลยค่ะมันจะทำตัวไม่ถูกเหมือนจะกลัวๆแล้วก็นึกว่ามีคนมองเราอยู่ตลอดเวลาออกไปไหนไม่สบายใจเลยค่ะคือถ้าเป็นคนอื่นๆเขาก็อาจจะธรรมดาไม่ได้กลัวคนเหมือนเราค่ะแม่บอกว่าการที่เราเป็นแบบนี้มันเหมือนคนจิตอ่อนเหมือนโรคจิตแล้วมันทำให้เราเสียบุคลิกภาพภายนอกคือการเดินเราจะเดินก้มหน้าตลอดเวลาออกไปข้างนอกถ้าช่วงปิดเทอมเราจะเอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้านไม่กล้าออกไปข้างนอกบ้านแม้กระทั่งร้านค้าใกล้บ้านยังไม่กล้าเลยค่ะอาการแบบนี้มันเป็นมาสองตั้งนานหลายปีแล้วค่ะเวลาที่เราเดินอยู่ตามถนนแถวบ้านธรรมดาแล้วต้องเดินผ่านแม่ค้าหรือคนที่นั่งเล่นอยู่แถวนั้นเราจะไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะเราพยายามที่ทำตัวให้ปกติเราแค่กังวลว่าเขามองเราหรือเปล่าแล้วเราควรทำตัวยังไงต้องมองเขาหรือต้องมองตรงๆไปข้างหน้าหรือจะต้องก้มหน้าคือเราเป็นคนที่คิดมากเลยค่ะเราพยายามแล้วที่จะไม่คิดแล้วอยากจะทำให้มันธรรมดาเหมือนคนอื่นๆเขาแล้วเวลาที่เราเดินไปไหนกับใครเราจะชอบเดินตามอยู่ข้างหลังตลอดค่ะหรือบางที่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็จะก้มหน้ามองพื้นค่ะแล้วเวลาที่เราต้องออกไปยืนอยู่ข้างหน้าหอประชุมต่อหน้าทุกๆคนในร.ร.เราจะพยายามทำหน้านิ่งๆแบบไม่มีชีวิตชีวาแล้วมันก็จะกังวัลมากๆเหงื่อจะออกแล้วก็ตื่นเต้นมากๆแต่เก็บอาการสุดๆแล้วอีกอย่างเราชอบทำหน้านิ่งๆเวลาที่ต้องออกไปข้างนอกตลอดค่ะพยายามทำให้ตัวเองไม่เป็นจุดสนใจค่ะเวลาเลือกเสื้อผ้าก็พยายามเลือกใส่ตัวที่คิดว่าคนจะไม่ชอบมองจะชอบใส่สีทึบๆคิดว่าน่าจะไม่เป็นจุดสนใจเราก็คิดนะคะว่าเราก็ไม่น่าเป็นจุดสนใจของใครแต่เราอาจจะคิดไปเองที่มีคนชอบมองเราจริงๆเราพยายามแล้วค่ะเราเหนื่อยมากเลยเราไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเราพยายามไม่คิดแบบนี้แต่ก็ทำไม่เคยได้เลยค่ะมันเหนื่อยและแย่มากๆที่ต้องเป็นแบบนี้...อาการแบบนี้เราควรไปพบจิตแพทย์ไหมค่ะหรืออาการแบบนี้มันเป็นเพราะตัวเราคิดไปเองเราอาจจะไม่ต้องไปพบจิตแพทย์ค่ะ? 

ปล.ขอบคุณสำหรับคนที่ตั้งใจอ่านแล้วก็ช่วยแสดงความคิดเห็นในทางที่ดีนะคะขอบคุณมากๆค่ะT-T