เราไม่รู้ว่าความรักของเราทุกวันนี้สำหรับเขามันยังเรียกว่าความรักมั้ย หรือมันเป็นแค่ความผูกพัน ตั้งแต่วันแรกที่แฟนเราไปเป็นทหาร(ปี62 ผลัด1 สมัคร1ปี) จนถึงวันนี้เกือบๆจะ1ปีล้ะที่เราไม่ได้เจอกัน เราสัญญากับเขานะว่าเราจะรอ ช่วง3-4เดือนแรกเรารู้สึกได้เลยว่าเราและเขาคิดถึงกันมาก จากคนที่อยู่ด้วยกันอ่ะเนอะ พอฝึกเสร็จเขาจำหน่ายนางก็ออกมาอยู่บ้านส่วนเรามาทำงานตจว.เขาจะชอบบ่นที่เราทำงานร้านเหล้าแค่เด็กเสิร์ฟนะ เขาไม่ชอบที่เราทำงานแบบนี้เพราะเจอผช.เยอะอันตราย นางจะบอกเราตลอดว่าให้กลับมาอยู่บ้านหางานที่บ้านทำดีกว่า เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากๆแต่เราก็พยายามอธิบายให้เขาเข้าใจกับงานเรานะ ช่วงหลังๆมานี่ก็ทะเลาะกันเรื่องอื่นบ้างทะเลาะทีไรก็บล็อคเฟสบล็อคไลน์หนีตลอดแต่เราก็ตามง้อนะ555เพราะเราคิดว่าเรารักเขามากเราหนีไปไหนไม่ได้หรอก จะเป็นแบบนี้ตลอด จากคนที่แบบใส่ใจเราเขาก็เริ่มเฉยๆขึ้น จนบางครั้งก็รู้สึกท้อเหมือนกันที่ต้องคอยตามเขาตลอด ทุกวันนี้เรากับเขาแทบจะไม่ได้คุยกันเลยเวลาทักหาเขาก็จะตอบมั่งถามคำตอบคำบางครั้งอ่านไม่ตอบ อาจจะเป็นเพราะทำงานเวลาไม่ตรงกันด้วยหรือเพราะเขาอาจจะเบื่อๆที่เราไม่ได้กลับไปหาเขาเลยตลอดเวลาเกือบๆปี แต่เราให้สัญญากับตัวเองว่าเราจะง้อเราจะตามจนกว่าจะถึงวันที่เขาปลดทหารตามสัญญาที่เราให้เขาไว้ว่ารอวันที่เธอปลดแล้วเราจะกลับมาอยู่ด้วยกัน เราเลือกที่จะไม่เดินออกมาเพราะเรารู้สึกเสียดายเวลาที่รู้จักกันเราไม่อยากเริ่มทำความรู้จักกับคนใหม่อาจจะเพราะความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมาแต่ที่แน่ๆคือเรามั่นใจว่าเรายังรักเขาด้วยไม่ใช่แค่ผูกพันอย่างเดียว
คุณเชื่อมั้ยที่มีคนบอกว่าที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ นี่ไม่เชื่อนะ นี่เชื่อว่ามีรักไม่ทุกข์หมดรักต่างหากที่ทุกข์