เป็นคนที่โดนครูดุ โดนด่าแรงๆในที่สาธารณะแล้วไม่ร้องไห้
แต่พอกลับมาที่บ้านพ่อดุนิดเดียวร้องเลย แบบหนักมากอะ
คือไม่อยากให้ใครเห็นตัวเองใดท้านที่อ่อนแอ ก็คือถ้าแม่อยู่ตรงนั้นจะช่วยปลอบตลอด แต่ถ้าเวลาแม่ไม่อยู่บ้านคือเหมือนคนเก็บกด พ่ออยากให้เราเข้มแข็งด้วยความที่เป็นเด็กผู้หญิง เค้าพูดตลอดว่าถ้าโดนครูด่าแรงกว่านี้จะทนไหวหรอ นี่ก็เถึยงไปว่า ไม่ร้องหรอก  คือเหมือนไม่อยากให้ใครเห็นเราร้องไห้ ยกเว้นคนที่ไว้ใจก็คือครอบครัว แต่กลับทำให้เราไม่ไว้ใจใครนอกจากแม่แล้ว คิดมาตลอดว่าเรามันไม่ใช่ลูกรักเขาหนิ ลูกรักเขาคือเขาให้ท้ายตลอด ไม่เคยซ้ำเติมเลย เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขา นี่เคยเถียงจนเขาเอาไม้แขวนเสื้อตีเป็นรอยจนเคยคิดอยากตาย เราโกรธเขามากแต่ทำไงได้ เขาเป็นพ่ออะ จะไม่คุยด้วยแม่ก็พยายามทำให้เราคุยให้ได้ เราโครตเกลียดเขาอะ เราเคยอยู่ในกลุ่มที่เสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้ามากๆ เราอยากเลิกร้องไห้แบบนี้สักทีอยากเข้มแข็งแต่สุดท้ายมันทำไม่ได้เลย