ที่น่าห่วงสุดก็คือเด็กที่เรียนจบมาในปีนี้ คือจะต้องสู้และอดทนมากๆเพราะงานตอนนี้หายากมาก
ตำแหน่งที่เปิดรับส่วนใหญ่คือต้องการคนมีความชำนาญประสบการณ์จริงๆ ทำให้เด็กจบใหม่เสียเปรียบในส่วนนี้
ซึ่งคนทำงานมานานแล้วอยากเปลี่ยนงานมีโอกาสมากกว่า แต่ที่น่ากังวลสุดเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดคือ ยังมีโรคระบาดโควิดอีก
ทำให้การหางานยากขึ้น บางคนก็กลัวติดเชื้อจนไม่อยากมาหางานทำในกรุงเทพ หรือต้นทุนไม่พอ
จะหางานทำต่างจังหวัดบ้านเกิดก็ไม่มีอะไรให้ทำ หรือมีก็คือรับยากมาก ได้เงินไม่คุ้ม บางทีให้วันละ200
ซึ่งงานนั้นไม่ได้พัฒนาทักษะอะไรเลย เน้นเป็นพนักงานพวกเสิร์ฟอาหารตามร้านอาหารมากกว่า
เป็นการเหมือนบีบบังคับเด็กให้ไปทางที่ไม่ได้พัฒนาความรู้หรือให้โอกาสเด็กได้ลองสิ่งที่ควรจะได้ลอง
ตอนนี้ปี2020 เศรษฐกิจยังแย่มากๆอีก กระทบหมด คนค้าขายก็แห่กันออกมาชุมนุม
เรียกร้องไห้รัฐบาลแก้ไขปัญหาไม่ว่าจะการควบคุมโรคระบาดและเรื่องของเศรษฐกิจ
และบริษัทรวมถึงโรงงานอุตสาหกรรมก็ได้รับผลกระทบจนถึงขั้นปิดกิจการเลย
มนุษย์เงินเดือนที่ทำงานอยู่ก็มีสิทธิ์ลุ้นแจ๊คพอร์ตว่าบริษัทจะปิดตอนไหน เงินเดือนขึ้นมั้ย โบนัสได้มั้ย
หรือเสี่ยงโดนอัดให้ทำงาน ชั่วโมงเยอะขึ้น แต่เงินเดือนไม่เพิ่ม เหนื่อยมากขึ้น ได้หยุดได้พักผ่อนน้อยลง
จนทำงานขายร่างกายจนป่วยด้วยนโยบาลโอฟรีเพื่อบริษัท โดยการเอาคารมว่าจะขึ้นเงินเดือนให้ตอนสิ้นปีให้
ใครรักบริษัทก็ยอม ใครรักตัวเองก็ต้องหางานอื่นต่อไปเยอะแยะ มีแอบไปสัมภาษณ์งานใหม่ก็เยอะ
ใครทนไม่ไหว แบบว่าฉันจะต้องออกจากที่นี่ก่อนให้ได้ เพราะกดดันทำงานจนเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ทุกข์ใจไปทำงานแบบอมทุกข์ ไม่มีแพสชั่นในการทำงานให้องค์กรแล้ว อยากจะลาออกไปให้พ้นๆ
ทำให้คนตกงานเป็นจำนวนหลักพัน ซึ่งรวมๆแล้วตอนนี้น่าจะเป็นหลักแสน
บางคนทำงานจนป่วย แต่บริษัทก็ไม่เคยเห็นค่า ยังด่าพนักงานอีกหาว่าสำออย หาโอกาสหยุด
เขาจ่ายเงินให้คุณ ไม่ได้แปลว่าคุณต้องยอมทำงานให้ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงห้าทุ่มเที่ยงคืน โอทีก็ชั่วโมงละ 35-50 ทำทุกวันแบบนี้ทั้งปีคุณตายนะ
บริษัทก็ต้องการลดต้นทุนโดยการจ้างออก บางที่บีบให้ออกอีก พนักงานส่วนมากไม่รู้กฎหมายโดยเฉพาะเด็กที่เพิ่งเรียนจบและเพิ่งเริ่มทำงานไม่นาน
มันยังมีกิจการ โรงงานอุตสาหกรรมอีกมากมายที่ปิดกิจการแต่ไม่เป็นข่าว ยังไงก็เอาใจช่วยทุกคนนะ
ช่วงนี้ทำไมคนตกงานเยอะจัง คนที่ทำงานอยู่มีวิธีรับมือยังไงกับเศรษฐกิจตอนนี้
ตำแหน่งที่เปิดรับส่วนใหญ่คือต้องการคนมีความชำนาญประสบการณ์จริงๆ ทำให้เด็กจบใหม่เสียเปรียบในส่วนนี้
ซึ่งคนทำงานมานานแล้วอยากเปลี่ยนงานมีโอกาสมากกว่า แต่ที่น่ากังวลสุดเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดคือ ยังมีโรคระบาดโควิดอีก
ทำให้การหางานยากขึ้น บางคนก็กลัวติดเชื้อจนไม่อยากมาหางานทำในกรุงเทพ หรือต้นทุนไม่พอ
จะหางานทำต่างจังหวัดบ้านเกิดก็ไม่มีอะไรให้ทำ หรือมีก็คือรับยากมาก ได้เงินไม่คุ้ม บางทีให้วันละ200
ซึ่งงานนั้นไม่ได้พัฒนาทักษะอะไรเลย เน้นเป็นพนักงานพวกเสิร์ฟอาหารตามร้านอาหารมากกว่า
เป็นการเหมือนบีบบังคับเด็กให้ไปทางที่ไม่ได้พัฒนาความรู้หรือให้โอกาสเด็กได้ลองสิ่งที่ควรจะได้ลอง
ตอนนี้ปี2020 เศรษฐกิจยังแย่มากๆอีก กระทบหมด คนค้าขายก็แห่กันออกมาชุมนุม
เรียกร้องไห้รัฐบาลแก้ไขปัญหาไม่ว่าจะการควบคุมโรคระบาดและเรื่องของเศรษฐกิจ
และบริษัทรวมถึงโรงงานอุตสาหกรรมก็ได้รับผลกระทบจนถึงขั้นปิดกิจการเลย
มนุษย์เงินเดือนที่ทำงานอยู่ก็มีสิทธิ์ลุ้นแจ๊คพอร์ตว่าบริษัทจะปิดตอนไหน เงินเดือนขึ้นมั้ย โบนัสได้มั้ย
หรือเสี่ยงโดนอัดให้ทำงาน ชั่วโมงเยอะขึ้น แต่เงินเดือนไม่เพิ่ม เหนื่อยมากขึ้น ได้หยุดได้พักผ่อนน้อยลง
จนทำงานขายร่างกายจนป่วยด้วยนโยบาลโอฟรีเพื่อบริษัท โดยการเอาคารมว่าจะขึ้นเงินเดือนให้ตอนสิ้นปีให้
ใครรักบริษัทก็ยอม ใครรักตัวเองก็ต้องหางานอื่นต่อไปเยอะแยะ มีแอบไปสัมภาษณ์งานใหม่ก็เยอะ
ใครทนไม่ไหว แบบว่าฉันจะต้องออกจากที่นี่ก่อนให้ได้ เพราะกดดันทำงานจนเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ทุกข์ใจไปทำงานแบบอมทุกข์ ไม่มีแพสชั่นในการทำงานให้องค์กรแล้ว อยากจะลาออกไปให้พ้นๆ
ทำให้คนตกงานเป็นจำนวนหลักพัน ซึ่งรวมๆแล้วตอนนี้น่าจะเป็นหลักแสน
บางคนทำงานจนป่วย แต่บริษัทก็ไม่เคยเห็นค่า ยังด่าพนักงานอีกหาว่าสำออย หาโอกาสหยุด
เขาจ่ายเงินให้คุณ ไม่ได้แปลว่าคุณต้องยอมทำงานให้ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงห้าทุ่มเที่ยงคืน โอทีก็ชั่วโมงละ 35-50 ทำทุกวันแบบนี้ทั้งปีคุณตายนะ
บริษัทก็ต้องการลดต้นทุนโดยการจ้างออก บางที่บีบให้ออกอีก พนักงานส่วนมากไม่รู้กฎหมายโดยเฉพาะเด็กที่เพิ่งเรียนจบและเพิ่งเริ่มทำงานไม่นาน
มันยังมีกิจการ โรงงานอุตสาหกรรมอีกมากมายที่ปิดกิจการแต่ไม่เป็นข่าว ยังไงก็เอาใจช่วยทุกคนนะ