มีพ่อแม่คนไหนบ้างคะที่ไม่อยากให้ลูกมีเพื่อน เพราะกลัวลูกเสียคน เลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลมโดยสั่งให้ตัดเพื่อนสะเลย. เราโดนเพราะไปทำกับเพื่อนธุระ1ชม. ถึงบ้านตอน 18.30น.
เราขอเกริ่นข้อมูลเราก่อนน่ะ อิสลาม ตอนนี้อายุ22ปีล่ะ. สมัยเรียนไม่เคยมีประวัติเสียๆ เพราะโดนคุมแทบจะ100%ของชีวิตเลย. ไม่เคยมั่วผช./สารเสพติด มึนเมาทุกชนิด กลางคืนไม่เที่ยว ถึงบ้านก่อน18.30น.
เวลา18.30-20.30น. ไปนอกได้ไม่เกิน400เมตร(ร้านค้า)ไม่เกินหน้าปากซอย
20.30น. ต้องอยู่บ้านยาว
ทุกอย่างดีหมด...แต่งงอย่างนึงคือ...อยากรู้เหตุผลว่าทำไมไม่อยากให้เราคบเพื่อน เพื่อนไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เคยพาเราหลงทาง. พ่อแม่ค่อนข้างกลัวมาก เลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เลี้ยงคล้ายๆๆไม่อยากให้รับรู้โลกความจริง เราแทบจะไม่เคยมีโมเม้นนั่งกินกับหมู่เพื่อน เดินซื้อของกินตามตลาดนัด เดินห้างกับเพื่อน. ไม่เคยมีโมเม้นแบบเพื่อนมาหายันบ้านเพื่อชวนไปรีแล็คเล็กๆน้อยๆ.
ตอนอายุ17-18ปี (ม.5-6)
ในชีวิตเรา เราคิดว่าเรามีเพื่อนที่สนิทที่เที่ยวด้วยกันมากที่สุดก็คนที่ชื่อ M ตั้งแต่เกิดมาเคยเที่ยวด้วยกันน่าจะไม่เกิน10ครั้ง เรียนห้องด้วยกันตั้งแต่อนุบาลยันม.6 อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เค้าไม่ค่อยชวนเราเท่าไหร่นะ เพราะพอจะรู้ข้อมูลเราบางส่วน. วันนึงเค้าจะไปทำธุระในเมืองเลยมาชวนเราไป. ไปกัน1ชม. ถึงบ้าน 18.30น. เราโดนแม่บ่น แล้วแม่สั่งให้เราไม่ต้องยุ่งกับเพื่อนคนนี้ โครตเฟลมาก แต่ให้ข้อมูลทุกครั้งว่า " แกเป็นลูกสาว แม่ก็ต้องเป็นห่วงสิ"
หลังจากนั้นเรากับเพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยไปไหนด้วยกันอีกเลย เค้าไปกับอีกคน
ตอนอายุ18ปี (จบม.6)
เรา : หนูอยากเรียนต่อมหาลัยใกล้ๆๆ จ.ติดกันเนี่ย เช่าหอ จะมาก็มาได้ ตังก็พอจะมีสมัครเรียน
แม่ : ไม่ได้ แกอยู่ในการปกครองของพ่อแม่ แกเป็นลูกสาว พ่อแม่เป็นห่วง.
*ตอนนั้นพ่อไม่อนุญาตให้เรียนที่ไหนทั้งสิ้น จบม.6ช่วยกรีดยางพอ. ร้องไห้หนักมาก แต่เราดื้อแอบไปสมัครเรียนต่อ ปวส.ใกล้บ้าน
ตอนอายุ21ปี(จบปวส)
จ.เราเป็นเมืองปิด เมืองตัน หางานโครตยาก ขนาดแค่คนขับรถส่งน้ำแข็งยังเอาวุฒิปวช. งานสมัยนี้ส่วนใหญ่จะเลิกมืดค่ำๆเยอะ สัก6โมง 1ทุ่ม 2ทุ่ม ซึ่งอย่างที่บอกคือแม่ไม่ให้กลับค่ำ(อันนี้เข้าใจน่ะ) แต่แม่ให้หางานเฉพาะอ.ที่เราอาศัยเท่านั้น
อึดอัดมากน่ะ เราไม่ได้อยากให้เค้าปล่อยเลย. แต่เราอยากให้เค้าลดการคุมเป็น ปล่อย50% คุม50% ก็ยังดี. ทุกครั้งแม่ให้เหตุผลว่า "แกเป็นลูกสาว พ่อแม่เป็นห่วงเลยต้องทำงี้" เราหลอนคำนี้มาตลอด20กว่าปี หลายครั้งที่เก็บอาการแต่พยายามสะกิดตัวเองว่า เค้าเป็นห่วง เค้าเป็นห่วง
จนวันนึง... น้องสาวเราเริ่มเข้าสู่ช่วงอายุ17-18ปี เหมือนเราในช่วงนั้น ฐานะอะไรๆๆหลายๆอย่างเหมือนเราหมด แต่ทำไมการเลี้ยงดูไม่เหมือน. สมัยเราสั่งให้ตัดเพื่อน. ส่วนน้องสาวเรานางมีเที่ยวกับเพื่อน ไปกินก๊วยเตี้ยวบ้าง ไปบ้านเพื่อนบ้าง ไปบ้านครูบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แล้วแต่ก็ไม่ด่ารัยน่ะ. ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน นางจะเอาเรื่องมาเม้าส์กับแม่กับแม่สนุกสนานเพราะเป็นคนร่าเริงอยู่แล้ว. นางชอบอ่าาแชทสนทนากับเพื่อนในแก๊งตลกๆๆให้ฟัง ดึงให้เราไปฟังด้วยก็มี. ที่พีคที่สุดคือนางอยากเรียนต่อมหาลัยแม่บอกว่าเรียนสิถ้าอยากเรียนเก็บตัง. ตัดภาพมาที่เรานี่ถึงขั้นหนีไปสมัคร
อาการทุกอย่างที่เราเก็บมาออกมาเป็นน้ำตาเปียกยันเสื้อ. เราไม่ได้ต้องการให้ห้ามเหมือนที่ห้ามเราน่ะ. แต่เราอยากให้แม่ทำกับเราเหมือนทำกับน้อง. หลายๆๆครั้งน่ะที่แอบนั่งร้องไห้คนเดียว ทุกวันนี้อายุ22ปีก็ยังอยู่แบบนี้ เราไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร. แม่พูดตลอดว่าห่วงเพราะเราเป็นผญ. แล้วแบบน้องสาวเรียกว่าอะไร.
ทุกวันนี้เราเปลี่ยนไปเลย จากที่เคยพูดกับแม่เยอะ เรากลายเป็นคนถามคำตอบคำ เราไม่ได้โกรธแต่เราไม่เข้าใจเค้า. แม่ถามตลอดว่าเราเป็นอะไร พอเราถามกลับแม่ก็ให้เหตุผลเดิมคือ "แกเป็นลูกสาวแม่น่ะ แม่เป็นห่วง" เห้อออออ...ฟังยังไงก็ทั้งเจ็บทั่งไม่เข้าใจ
คำถาม.... ใครที่กำลังเป็นพ่อแม่คนรึกำลังจะเป็น ช่วยอธิเราหน่อยได้ไหม เผื่อคุณเป็นพ่อแม่คุณอาจจะเข้าใจสิ่งที่แม่เราทำ. ทุกอย่างมันยอกย้ำตลอด ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบนี้ บวกกับมีน้องสาวมาเม้าชีวิตเพื่อนๆๆ. แล้วใครเคยคิดรึเคยเลี้ยงแบบนี้บ้าง. รึคิดยังไงบอกหน่อย
ขอความคิดเห็น/คำตอบ จากคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่มีลูกสาวหน่อยค่ะ
เราขอเกริ่นข้อมูลเราก่อนน่ะ อิสลาม ตอนนี้อายุ22ปีล่ะ. สมัยเรียนไม่เคยมีประวัติเสียๆ เพราะโดนคุมแทบจะ100%ของชีวิตเลย. ไม่เคยมั่วผช./สารเสพติด มึนเมาทุกชนิด กลางคืนไม่เที่ยว ถึงบ้านก่อน18.30น.
เวลา18.30-20.30น. ไปนอกได้ไม่เกิน400เมตร(ร้านค้า)ไม่เกินหน้าปากซอย
20.30น. ต้องอยู่บ้านยาว
ทุกอย่างดีหมด...แต่งงอย่างนึงคือ...อยากรู้เหตุผลว่าทำไมไม่อยากให้เราคบเพื่อน เพื่อนไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เคยพาเราหลงทาง. พ่อแม่ค่อนข้างกลัวมาก เลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เลี้ยงคล้ายๆๆไม่อยากให้รับรู้โลกความจริง เราแทบจะไม่เคยมีโมเม้นนั่งกินกับหมู่เพื่อน เดินซื้อของกินตามตลาดนัด เดินห้างกับเพื่อน. ไม่เคยมีโมเม้นแบบเพื่อนมาหายันบ้านเพื่อชวนไปรีแล็คเล็กๆน้อยๆ.
ตอนอายุ17-18ปี (ม.5-6)
ในชีวิตเรา เราคิดว่าเรามีเพื่อนที่สนิทที่เที่ยวด้วยกันมากที่สุดก็คนที่ชื่อ M ตั้งแต่เกิดมาเคยเที่ยวด้วยกันน่าจะไม่เกิน10ครั้ง เรียนห้องด้วยกันตั้งแต่อนุบาลยันม.6 อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เค้าไม่ค่อยชวนเราเท่าไหร่นะ เพราะพอจะรู้ข้อมูลเราบางส่วน. วันนึงเค้าจะไปทำธุระในเมืองเลยมาชวนเราไป. ไปกัน1ชม. ถึงบ้าน 18.30น. เราโดนแม่บ่น แล้วแม่สั่งให้เราไม่ต้องยุ่งกับเพื่อนคนนี้ โครตเฟลมาก แต่ให้ข้อมูลทุกครั้งว่า " แกเป็นลูกสาว แม่ก็ต้องเป็นห่วงสิ"
หลังจากนั้นเรากับเพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยไปไหนด้วยกันอีกเลย เค้าไปกับอีกคน
ตอนอายุ18ปี (จบม.6)
เรา : หนูอยากเรียนต่อมหาลัยใกล้ๆๆ จ.ติดกันเนี่ย เช่าหอ จะมาก็มาได้ ตังก็พอจะมีสมัครเรียน
แม่ : ไม่ได้ แกอยู่ในการปกครองของพ่อแม่ แกเป็นลูกสาว พ่อแม่เป็นห่วง.
*ตอนนั้นพ่อไม่อนุญาตให้เรียนที่ไหนทั้งสิ้น จบม.6ช่วยกรีดยางพอ. ร้องไห้หนักมาก แต่เราดื้อแอบไปสมัครเรียนต่อ ปวส.ใกล้บ้าน
ตอนอายุ21ปี(จบปวส)
จ.เราเป็นเมืองปิด เมืองตัน หางานโครตยาก ขนาดแค่คนขับรถส่งน้ำแข็งยังเอาวุฒิปวช. งานสมัยนี้ส่วนใหญ่จะเลิกมืดค่ำๆเยอะ สัก6โมง 1ทุ่ม 2ทุ่ม ซึ่งอย่างที่บอกคือแม่ไม่ให้กลับค่ำ(อันนี้เข้าใจน่ะ) แต่แม่ให้หางานเฉพาะอ.ที่เราอาศัยเท่านั้น
อึดอัดมากน่ะ เราไม่ได้อยากให้เค้าปล่อยเลย. แต่เราอยากให้เค้าลดการคุมเป็น ปล่อย50% คุม50% ก็ยังดี. ทุกครั้งแม่ให้เหตุผลว่า "แกเป็นลูกสาว พ่อแม่เป็นห่วงเลยต้องทำงี้" เราหลอนคำนี้มาตลอด20กว่าปี หลายครั้งที่เก็บอาการแต่พยายามสะกิดตัวเองว่า เค้าเป็นห่วง เค้าเป็นห่วง
จนวันนึง... น้องสาวเราเริ่มเข้าสู่ช่วงอายุ17-18ปี เหมือนเราในช่วงนั้น ฐานะอะไรๆๆหลายๆอย่างเหมือนเราหมด แต่ทำไมการเลี้ยงดูไม่เหมือน. สมัยเราสั่งให้ตัดเพื่อน. ส่วนน้องสาวเรานางมีเที่ยวกับเพื่อน ไปกินก๊วยเตี้ยวบ้าง ไปบ้านเพื่อนบ้าง ไปบ้านครูบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แล้วแต่ก็ไม่ด่ารัยน่ะ. ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน นางจะเอาเรื่องมาเม้าส์กับแม่กับแม่สนุกสนานเพราะเป็นคนร่าเริงอยู่แล้ว. นางชอบอ่าาแชทสนทนากับเพื่อนในแก๊งตลกๆๆให้ฟัง ดึงให้เราไปฟังด้วยก็มี. ที่พีคที่สุดคือนางอยากเรียนต่อมหาลัยแม่บอกว่าเรียนสิถ้าอยากเรียนเก็บตัง. ตัดภาพมาที่เรานี่ถึงขั้นหนีไปสมัคร
อาการทุกอย่างที่เราเก็บมาออกมาเป็นน้ำตาเปียกยันเสื้อ. เราไม่ได้ต้องการให้ห้ามเหมือนที่ห้ามเราน่ะ. แต่เราอยากให้แม่ทำกับเราเหมือนทำกับน้อง. หลายๆๆครั้งน่ะที่แอบนั่งร้องไห้คนเดียว ทุกวันนี้อายุ22ปีก็ยังอยู่แบบนี้ เราไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร. แม่พูดตลอดว่าห่วงเพราะเราเป็นผญ. แล้วแบบน้องสาวเรียกว่าอะไร.
ทุกวันนี้เราเปลี่ยนไปเลย จากที่เคยพูดกับแม่เยอะ เรากลายเป็นคนถามคำตอบคำ เราไม่ได้โกรธแต่เราไม่เข้าใจเค้า. แม่ถามตลอดว่าเราเป็นอะไร พอเราถามกลับแม่ก็ให้เหตุผลเดิมคือ "แกเป็นลูกสาวแม่น่ะ แม่เป็นห่วง" เห้อออออ...ฟังยังไงก็ทั้งเจ็บทั่งไม่เข้าใจ
คำถาม.... ใครที่กำลังเป็นพ่อแม่คนรึกำลังจะเป็น ช่วยอธิเราหน่อยได้ไหม เผื่อคุณเป็นพ่อแม่คุณอาจจะเข้าใจสิ่งที่แม่เราทำ. ทุกอย่างมันยอกย้ำตลอด ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบนี้ บวกกับมีน้องสาวมาเม้าชีวิตเพื่อนๆๆ. แล้วใครเคยคิดรึเคยเลี้ยงแบบนี้บ้าง. รึคิดยังไงบอกหน่อย