ความสัมพันธ์มาถึงจุดที่ว่า เราต้องยอมทนอยู่เพื่อลูก
ต้องอดทนเพื่อให้ลูกโตประมาณหนึ่งก่อน เพราะทำใจปล่อยลูกเล็กไว้กับเขาไม่ได้

 2-3  ปีที่แล้วเคยจะไปหย่า  แต่สงสารลูกมากๆ ลูกยังเล็ก สภาพเราก็ไม่สามารถส่งเสียเลี้ยงดูลูกๆ ตามลำพังได้
และเขาก็แสดงท่าทีไม่คิดจะให้เราเอาลูกไป  เขาจะยึดไว้หมดทั้งสองคน
ทั้งที่เค้าเองก็ไม่ได้รักลูกเท่ากันเลยด้วยซ้ำ ลูกคนเล็กที่เป็นเด็กชาย เขาไม่ค่อยรักเพราะเขาไม่ยินดีอยากให้เกิดแต่แรกแล้ว  

ทั้งยังต้องพึ่งพาเขาเรื่องเรียนของลูก เพราะเรามีปัญหาเรื่องการมองเห็นที่ไม่สมบูรณ์  ไม่สามารถทำงานทั่วไปได้ เลยต้องอดทนไปก่อนค่ะ
คิดเอาไว้ว่าอยากหลุดไปให้พ้นจากสภาพนี้  ติดที่ยังห่วงลูกๆ ยังเล็ก

และห่วงความปลอดภัยของตัวเองเนื่องจากหลายๆ อย่างที่สามีทำกับเรา ความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ทำให้เราเกลียดผู้ชายคนนี้ จนไม่สามารถจะอยู่ร่วมใกล้ชิด หรือให้เขามาทำอะไรฉันท์สามีภรรยาได้อีก

เคยเกิดเหตุการณ์หนึ่งที่เราสุดจะรับได้ เกิดขึ้น 2 ครั้ง  คือ เรากับลูก 2 คน (คนโต 10 ขวบ หญิง คนเล็ก 5 ขวบ ชาย)
นอนอยู่บนห้อง แล้วสามีเมา พยายามขึ้นมาจะปลุกปล้ำเราต่อหน้าลูกๆ ลูกก็ช่วยกันดึง ช่วยกันทุบ  ปกป้องแม่  เค้าก็ไม่หยุด  สุดท้ายล็อคแขนขาเราไว้อยู่นาน ลูกๆ ก็ร้องไห้
สุดท้ายเขายอมเลิก  แต่ลุกขึ้นมาเงื้อมือจะตบลูกสาว แล้วตะคอกลูกๆ ว่า "ระวังไว้  ระวังไว้  ! "

เป็นความอัปยศที่สุดในชีวิต  นอนน้ำตาไหล คับแค้น เสียใจ เจ็บปวดใจมากๆ 
นอนคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงเรื่องในอดีตก่อนเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

อยากหลุดพ้นสภาพนี้มากๆ ค่ะ
นอนทุกวันก็ภาวนา จะทำยังไงให้เราพ้นไปได้ ไม่ต้องกล้ำกลืนพาลูกๆ จมอยู่ในสภาพนี้  ต้องพึ่งพาอาศัยเขาอยู่อย่างนี้

มีวิธีไหนที่จะปกป้องตัวเองได้มั้ยคะ เช่นการแจ้งความไว้ว่าไม่ให้เค้ามาทำร้ายเรา  จะทำได้มั้ยคะ