เหตุเกิดจากงานที่เราทำอยู่ มีแรงกดดันสูง ทั้งหัวหน้าที่เอางานมาให้แก้บ่อยๆ แก้แล้วแก้อีก เพราะยังไม่เป็นสไตล์ที่เค้าอยากได้ , เพื่อนร่วมงานที่หวังแต่ผลประโยชน์ ว่างเมื่อไหร่เป็นจิกกัด อยู่ท่ามกลางสังคมเสือสิงห์กระทิงแรดที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน หรือเรียกสั้นๆว่า ลูปชีวิตมนุษย์เงินเดือน
หลายครั้งที่อยากจะลาออกจากงานที่ทำอยู่ แต่ก็ยังทำไม่ได้ เพราะมีหนี้สินที่ทำเพื่อครอบครัวค้ำคออยู่ จนตอนนี้กลายเป็นลาออกจากความเป็นตัวตนของตัวเองแทน คิดแล้วก็เศร้า แล้วแว๊บนึงของความคิด ก็คือการย้อนวันวานไปหาช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด ก็คือวัยเด็ก ชีวิตที่ไร้เดียงสา ไม่มีอะไรให้คิดมาก ช่วงปิดเทอมก็เปิดทีวีดูไปสิ ตั้งแต่ มาสเตอร์คีย์ >> ก่อนบ่ายคลายเครียด >> ภ.จีน ตำนานรักดอกเหมย (องค์ชายห้า 555) >> อิคคิวซัง >> เปาปุ้นจิ้น >> ชินจัง&มารูโกะ >> ละครภาคค่ำ ไม่ใช่แค่ดูทีวีนะ ยังมีเวลาวาดรูประบายสี วิ่งเล่นกับพี่น้องอีกด้วย...
และภาพก็ตัดกลับมาที่งานตรงหน้า.. ซึ่งมันไม่ใช่เราเลย(เว้ยยยย) หันไปซ้าย-ขวา คือความว่างเปล่า เพราะคนที่เราเคยคิดว่ามันเป็นเพื่อน(ที่ดี ทั้งมิตรภาพความเป็นเพื่อน และเพื่อนร่วมงาน) ทุกอย่างคือภาพลวงตา ที่มันปรากฏธาตุแท้ให้เราได้รู้จัก ทุกคนล้วนใส่หน้ากากเข้าหากัน และหัวหน้างานที่มีความเป็นตัวตนสูง จนเราเข้าไม่ถึง.. ก็คงไม่แปลก ที่เราจะท้อแท้บ้าง นั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียวบ้าง แต่ แต่ แต่ เราจะพยายามอดทน เพราะงานหายากกกกกกกก และตั้งความหวังว่า สักวันเราจะต้องดีดตัวเองออกจากตรงนี้ พยายามหาลู่ทางทำมาหากินกับครอบครัว ถึงจะลำบากหน่อย แต่สุขใจแน่นอน ไม่ต้องทำหน้ายิ้ม แต่หัวใจร้องไห้ทุกวันแบบนี้ แอร๊ยยยย คิดแล้วเครียดดดด อยากจะลางานไปกระโดดน้ำตกเล่นให้หายบ้า ต่อด้วยร้องคาราโอเกะแข่งกับเสียงคลื่นทะเล จบแล้วนอนดูดาว.. เพ้อๆไปก่อนนน มีจังหวะเผลอๆเมื่อไหร่ หนีไปแน่นอนนนนน
**ขอบคุณที่ทุกคนทนอ่านมาถึงจุดนี้ / ขอบคุณค๊าาาาาาาาาาาา
ปล.มีใครอยากระบายความในใจเล่าสู่กันฟังได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
นั่งทำงานแล้วเครียด จนทำให้ความคิดแว๊บนึงคิดถึงวัยเด็กกันบ้างมั๊ยคะ?
หลายครั้งที่อยากจะลาออกจากงานที่ทำอยู่ แต่ก็ยังทำไม่ได้ เพราะมีหนี้สินที่ทำเพื่อครอบครัวค้ำคออยู่ จนตอนนี้กลายเป็นลาออกจากความเป็นตัวตนของตัวเองแทน คิดแล้วก็เศร้า แล้วแว๊บนึงของความคิด ก็คือการย้อนวันวานไปหาช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด ก็คือวัยเด็ก ชีวิตที่ไร้เดียงสา ไม่มีอะไรให้คิดมาก ช่วงปิดเทอมก็เปิดทีวีดูไปสิ ตั้งแต่ มาสเตอร์คีย์ >> ก่อนบ่ายคลายเครียด >> ภ.จีน ตำนานรักดอกเหมย (องค์ชายห้า 555) >> อิคคิวซัง >> เปาปุ้นจิ้น >> ชินจัง&มารูโกะ >> ละครภาคค่ำ ไม่ใช่แค่ดูทีวีนะ ยังมีเวลาวาดรูประบายสี วิ่งเล่นกับพี่น้องอีกด้วย...
และภาพก็ตัดกลับมาที่งานตรงหน้า.. ซึ่งมันไม่ใช่เราเลย(เว้ยยยย) หันไปซ้าย-ขวา คือความว่างเปล่า เพราะคนที่เราเคยคิดว่ามันเป็นเพื่อน(ที่ดี ทั้งมิตรภาพความเป็นเพื่อน และเพื่อนร่วมงาน) ทุกอย่างคือภาพลวงตา ที่มันปรากฏธาตุแท้ให้เราได้รู้จัก ทุกคนล้วนใส่หน้ากากเข้าหากัน และหัวหน้างานที่มีความเป็นตัวตนสูง จนเราเข้าไม่ถึง.. ก็คงไม่แปลก ที่เราจะท้อแท้บ้าง นั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียวบ้าง แต่ แต่ แต่ เราจะพยายามอดทน เพราะงานหายากกกกกกกก และตั้งความหวังว่า สักวันเราจะต้องดีดตัวเองออกจากตรงนี้ พยายามหาลู่ทางทำมาหากินกับครอบครัว ถึงจะลำบากหน่อย แต่สุขใจแน่นอน ไม่ต้องทำหน้ายิ้ม แต่หัวใจร้องไห้ทุกวันแบบนี้ แอร๊ยยยย คิดแล้วเครียดดดด อยากจะลางานไปกระโดดน้ำตกเล่นให้หายบ้า ต่อด้วยร้องคาราโอเกะแข่งกับเสียงคลื่นทะเล จบแล้วนอนดูดาว.. เพ้อๆไปก่อนนน มีจังหวะเผลอๆเมื่อไหร่ หนีไปแน่นอนนนนน
**ขอบคุณที่ทุกคนทนอ่านมาถึงจุดนี้ / ขอบคุณค๊าาาาาาาาาาาา
ปล.มีใครอยากระบายความในใจเล่าสู่กันฟังได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ