"หึ...!
ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วล่ะ
ผมจะโดนอะไรก็รีบๆบอกมาดีกว่าไหม"
โทรศัพท์มือถือของคุณอิทซึกิเกิดสั่นขึ้นมา
"คุณอิทซึกิ...?"
อิทซึกิ : "เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ"
"คุณโอกะคุระ ฟังผมนะ
เมื่อกี้เป็นสายจากรพ.ที่ คุณยาบุกิ มิโดริ
ที่พวกเราพูดถึงกันเมื่อกี้พักรักษาตัวอยู่"
"คุณยาบุกิ
ตายแล้วครับ"
"คุณโอกะคุระ คุณไม่มีอะไรต้องปกปิดหรือปกป้องอีกต่อไปแล้วล่ะ...!
อันที่จริงสิ่งที่คุณควรทำ ไม่ควรเป็นการปิดปากเงียบ"
"เธอคนนั้นถูกตราหน้าว่าเสพยา
ซ้ำยังถูกลบออกจากทั้งเรื่องงานและทางสังคม"
"สิ่งที่คุณต้องทำน่ะ
ไม่ใช่การพูดอะไรสักอย่างเพื่อเธออย่างงั้นเหรอ"
"ไม่มีประโยชน์หรอก
เพราะไม่มีใครจำได้หรอก...เรื่องของมิโดริน่ะ"
"เรื่องยาเสพติดกับงานของเรา
มันเป็นของคู่กันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา"
"ผมย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้วล่ะ
ช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับมิโดริ..."
"ช่วงเวลาแห่งความสุข"
"ผมกับเธอคนนั้น
เราสัญญาถึง อนาคต กันเอาไว้"
"ถ้าผมไม่เกิดดังเป็นพลุแตกแบบนี้
พวกเราก็จะแต่งงานและสร้างครอบครัวด้วยกันไปแล้ว"
.
.
"ขอโทษนะ มิโดริ
ผมพยายามเกลี้ยกล่อมท่านประธานแล้วแต่ไม่ได้ผลเลย
ดูเหมือนว่างานแต่งงานของพวกเราคงต้องเลื่อนออกไปอีกแล้วล่ะ"
มิโดริ : "ไม่เป็นไรหรอก จุน"
"นี่! จริงๆแล้วฉันมี ความฝัน อยู่นะ"
"ดูนี่สิ นี่เป็น บทละคร ที่ฉันเขียนเองเลยนะ
เป็นแนวแฟนตาซีย้อนยุคล่ะ"
จุน : "สุดยอดเลย ไปเขียนตอนไหนล่ะเนี่ย"
มิโดริ : "จริงๆมีอีกนะ"
"ฉันว่าฉันเขียนเอาไว้เยอะแล้วล่ะ
ไว้จะลองส่งประกวดดู"
"แต่คงใช้นามแฝงแหละ
เพราะถึงจะเป็นนักแสดงหน้าใหม่ แต่ฉันก็มีสังกัดอยู่ก่อนแล้ว"
จุน : "ต้องไปได้สวยแน่ๆ ลองดูสิ"
"ถึงตอนนั้น...ให้จุนเป็นพระเอกดีไหมนะ"
จุน : "แหงสิ ใส่ชื่อผมลงไปเลย"
(ถึงจะไม่มีใครรู้เรื่องของเรา...
แต่พวกเราก็มีความสุข)
(และแล้ววันหนึ่ง...)
"ช่วงนี้เห็นจุนงานยุ่งก็เลยไม่ได้พูด
แต่เอาเข้าจริงมันก็พูดลำบากด้วยแหละ"
"ฉันตั้งท้องล่ะ"
"ตะ-แต่ว่าถ้าจุนไม่โอเค
ฉัน..."
"ดะ-ดีใจเหรอ...?"
จุน : "แหงอยู่แล้วสิ
สัญญาของผมเองก็ใกล้หมดแล้วล่ะ"
"ถึงเวลานั้น
เราสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"
มิโดริ : "อื้ม...!"
"หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น
เธอ พลัดตก จากบันไดอพาร์ตเมนท์
ตำรวจสันนิษฐานว่าเธอ เสพยา จนเกิดภาพหลอนนำไปสู่ อุบัติเหตุ"
"ผมเสีย ลูก ของผมไปในตอนนั้นเอง..."
"มิโดริ"
"ดูข่าวนี่สิ
บทละครที่เธอเขียนได้รางวัลชนะเลิศด้วยล่ะ
ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ"
"เอ่อ...แล้วก็จะได้เป็นละครเวทีด้วยนะ
แต่น่าเสียดายที่ตัวเอกเป็นผู้หญิงหมดเลย
ผมคงเป็นได้แค่ตัวประกอบชายที่โดนฆ่าแล้วล่ะมั้ง...?"
"ฮะฮะ..."
"นี่...
ทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนั้นกันล่ะ"
"ได้โปรดเถอะ
ลืมตาขึ้นมาทีเถอะนะ..."
"ถ้าผมต้องเสียคุณไปอีกคน...
ผมคง...!"
"อพาร์ตเมนท์แห่งนั้น
มีห้องที่ เจ้าพวกนั้น เช่าเอาไว้อยู่
ผมเลยลองเข้าหา ริว โอโนเดระ ที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้น"
"ปีก่อน
มีนักแสดงหญิงคนหนึ่งพลัดตกจากบันได
ได้รับบาดเจ็บสาหัสกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ใช่ไหม"
ริว : "อะ-เอ๊ะ! ใช่ครับ..."
จุน : "เขาว่ากันว่าที่ตึกนั้น
มีห้องของกลุ่มพวกนายอยู่
นั่นน่ะจริงหรือเปล่า"
"คะ-ใครเอาไปบอกเนี่ย!"
จุน : "ไม่มีอะไรหรอก ยังไงก็ช่วยเล่าให้ฉันฟังทีนะ"
"เอานี่ไปก่อนก็ได้"
ริว : "อ๊า! นี่มันเยอะมากเลยนะครับ ให้ผมรับไว้มันจะดีเหรอครับ"
จุน : "อื้อ เพราะอย่างงั้น..."
"ใช่แล้วล่ะ
ห้องนั้น โซตะ กับ โคกิ ใช้เป็นที่ ข่มขืน อายาโนกิ รุกะ หลังจากที่มอมยาแล้วน่ะครับ"
"หลังจากนั้นเจ้าพวกนั้นก็ขอให้รุกะช่วยหาเหยื่อรายใหม่มาให้"
(แต่ผู้หญิงที่เป็น รุ่นน้อง ของรุกะเนี่ย
ทำเอาพวกเราวุ่นวายกันไปหมดเลยล่ะ!
โดนพวกเรา อัดยา ให้ซะขนาดนั้น ก็ยังจะ...)
"อ๊ะ! ไปไหนแล้ว..."
"โฮ่ย! ซวยแล้วสิ"
"เจอแล้ว! อยู่ตรงนั้น"
"รีบพากลับเข้ามาเร็ว...!"
มิโดริ :
(ไม่นะ...
ต้องรีบหนี...)
(ปล่อยเอาไว้แบบนี้
ลูกในท้องจะ...)
"จะหนีไปไหนของแก
กลับมานี่เดี๋ยวนี้...!
"เฮ้ย!? แก...!"
"ปะ-ปล่อยนะ อ๊ะ..."
จุน
I
.
.
.
.
" อ๊า . . . ! ! "
.
.
"วินาทีนั้น ความตายของพวกมันก็ได้ถูกตัดสินแล้ว"
"ผมจะฆ่าพวกมันทั้งหมดด้วยบทละครที่เขียนด้วย
เลือดของ "ปีศาจเลือดสีน้ำเงิน"--!"
คินดะอิจิ 37 - ลำนำแห่งโศก บทส่งท้ายของ "ปีศาจเลือดสีน้ำเงิน"