ฉันเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนเล็กๆ มีนักเรียนไม่ถึงริอยคน ในหมู่บ้าน บ้านฉันเป็นบ้านนอกอยู่โซนภาคเหนือ โรงเรียนติดกับทุ่งนา บ้านอยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนัก บางวันพ่อหรอแม่ก็ไปส่ง บางวันก็เดินหรือปั่นจักยานไปเอง ตอนนั้นฉันอยู่อนุบาล1 มีเพื่อนร่วมห้อง 20 คน อนุบาล1-2 เรียนห้องเดียวกัน ตั้งแต่วันวันแรกที่เข้าเรียนตื่นเต้นมากที่เข้าอนุบาล แต่มันกลับแย่กับสิ่งที่เจอ ฉันร้องไห้เหมือนกับเพื่อนคนอื่นที่ไม่อยากไปโรงเรียน ต่อหน้าแม่ฉันครูอนุบาลคนนั้นปลอบฉันว่าอย่าร้องไห้นะ มีพี่ตุ๊กตามาด้วย เดี๋ยวเอาไว้กอดนอนกลางวันนะ มีเพื่อนเล่นด้วยเยอะแยะ ฉันรับฟัง หยุดร้องไห้ พอพ่อกลับไป เขากลับพูดว่า ไม่ใช่น่ารักอย่างคนอื่นไม่ต้องมาร้อง ฉันเดินหนีไปนั่งอยู่ข้างสนามเด็กเล่นคนเดียว พอช่วงบ่ายหลังจากกินข้าวเสร็จก็มานอน ฉันจึงไปเอาตุ๊กตาที่อุ้มมาด้วยมานอนกอด ครูพูดขึ้นว่า เอาไปเก็บซะตุ๊กตาของเธอดูสกปรกมากขยะแขยง ฉันก็ไปโรงเรียนทุกวันเขามักให้ฉันนอนแยกจากเพื่อนเสมอ เขาว่าฉันดูสกปรกน่าจะเป็นเหา แต่ไม่เลย เขาไม่ให้เพื่อนที่เป็นผู้หญิงเล่นกับฉัน ฉันจึงไม่มีเพื่อน และสุดท้ายที่เป็นเหาคือเพื่อนผู้หญิงในห้องทุกคนยกเว้นฉัน เพราะตอนนอนเขาแยกฉันไปไกลจากทุกคน เวลาเขาแจกดินน้ำมันมักแจกอันใหม่สีสวยงามให้ทุกคนเสมอ พอถึงของฉัน เขาเอาดินน้ำมันสีผสมกันที่ดำๆมาให้ แล้วพูดกลางห้องว่า คนดำๆก็เอาอันดำๆไป เพื่อนก็พากันหัวเราะทั้งห้อง ฉันจึงเอาดินน้ำมันมานั่งเล่นคนเดียว ให้มันหมดวันไป บางวันได้ระบายสีก็แจกสีกล่องสวยให้คนอื่นฉันก็มักได้สีที่หักเสมอ เขาสอนคนอื่นระบายดี พร้อมระบายให้ดูว่าระบายแบบนี้นะลูก ฉันไม่ได้ไปดูหรอก เขาไม่ค่อยให้ไปไกล้เขา พอเขาเดินผ่านมาเห็นฉันระบายสีไปคนละทิศละทาง เขาก็ตีฉันจนสีในมือกระเด็นและบิดหูว่าเมื่อกี้สอนไปทำไมไม่ดูไม่ฟัง จะดูได้ยังไง ในเมื่อครูไม่เคยให้ฉันใกล้เลย นี่เป็นเหตุการณ์อีกมากมายที่ฉันจำได้ และไม่ได้เอามาเขียนลง ที่เกิดขึ้นตอนอนุบาล พอเวลาผ่านไปจนถึง ป.1 ตอนเช้าเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ ครูคนนั้นก็บอกเราไปหน้าเสธง และบอกกับทุกคนในโรงเรียนว่านี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี สกปรกผมเผ้าไม่หวี ดูไม่ได้ ไม่น่าคบ ผิวดำมีแต่ขี้ไคร คือที่จริงแล้วเราผิวดำ ผมฟู แต่ระเบียบโรงเรียนให้ไว้ผมสั้น ผมฟูหวียังไงก็ไม่เรียบหรอกเป็นอะไรที่อายมาก ไม่มีใครเล่นด้วยหรอกมีแต่ญาติที่มาเล่นด้วยเท่านั้น
จากวันนั้นผ่านมาวันนี้มันก็สิบกว่าปีแล้ว เรียนจนจบป.ตรีแล้ว แต่เหตุการณ์ในวันนั้นยังจำได้ดี จึงอยากเอามาเผยแพร่ว่าตอนอนุบาลคือช่วงวัยที่จดจำอะไรได้ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากท่าใดที่เป็นครูอนุบาลหรือกำลังเรียนอยู่นั้นอย่าให้ท่านอยู่ในความทรงจำแย่ๆของเด็กคนนึงเลย เพราะนึกถึงทีไรก็น้ำตาไหลทุกที มันรู้สึกแย่ที่เขาไม่ปฏิบัติกับเราเช่นเด็กคนอื่น แต่เราไม่โกรธท่านหรอก ท่านอาจฝึกให้เราเข็มแข็งมั้ง
ทำไมความทรงจำฉันมันแย่
ฉันเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนเล็กๆ มีนักเรียนไม่ถึงริอยคน ในหมู่บ้าน บ้านฉันเป็นบ้านนอกอยู่โซนภาคเหนือ โรงเรียนติดกับทุ่งนา บ้านอยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนัก บางวันพ่อหรอแม่ก็ไปส่ง บางวันก็เดินหรือปั่นจักยานไปเอง ตอนนั้นฉันอยู่อนุบาล1 มีเพื่อนร่วมห้อง 20 คน อนุบาล1-2 เรียนห้องเดียวกัน ตั้งแต่วันวันแรกที่เข้าเรียนตื่นเต้นมากที่เข้าอนุบาล แต่มันกลับแย่กับสิ่งที่เจอ ฉันร้องไห้เหมือนกับเพื่อนคนอื่นที่ไม่อยากไปโรงเรียน ต่อหน้าแม่ฉันครูอนุบาลคนนั้นปลอบฉันว่าอย่าร้องไห้นะ มีพี่ตุ๊กตามาด้วย เดี๋ยวเอาไว้กอดนอนกลางวันนะ มีเพื่อนเล่นด้วยเยอะแยะ ฉันรับฟัง หยุดร้องไห้ พอพ่อกลับไป เขากลับพูดว่า ไม่ใช่น่ารักอย่างคนอื่นไม่ต้องมาร้อง ฉันเดินหนีไปนั่งอยู่ข้างสนามเด็กเล่นคนเดียว พอช่วงบ่ายหลังจากกินข้าวเสร็จก็มานอน ฉันจึงไปเอาตุ๊กตาที่อุ้มมาด้วยมานอนกอด ครูพูดขึ้นว่า เอาไปเก็บซะตุ๊กตาของเธอดูสกปรกมากขยะแขยง ฉันก็ไปโรงเรียนทุกวันเขามักให้ฉันนอนแยกจากเพื่อนเสมอ เขาว่าฉันดูสกปรกน่าจะเป็นเหา แต่ไม่เลย เขาไม่ให้เพื่อนที่เป็นผู้หญิงเล่นกับฉัน ฉันจึงไม่มีเพื่อน และสุดท้ายที่เป็นเหาคือเพื่อนผู้หญิงในห้องทุกคนยกเว้นฉัน เพราะตอนนอนเขาแยกฉันไปไกลจากทุกคน เวลาเขาแจกดินน้ำมันมักแจกอันใหม่สีสวยงามให้ทุกคนเสมอ พอถึงของฉัน เขาเอาดินน้ำมันสีผสมกันที่ดำๆมาให้ แล้วพูดกลางห้องว่า คนดำๆก็เอาอันดำๆไป เพื่อนก็พากันหัวเราะทั้งห้อง ฉันจึงเอาดินน้ำมันมานั่งเล่นคนเดียว ให้มันหมดวันไป บางวันได้ระบายสีก็แจกสีกล่องสวยให้คนอื่นฉันก็มักได้สีที่หักเสมอ เขาสอนคนอื่นระบายดี พร้อมระบายให้ดูว่าระบายแบบนี้นะลูก ฉันไม่ได้ไปดูหรอก เขาไม่ค่อยให้ไปไกล้เขา พอเขาเดินผ่านมาเห็นฉันระบายสีไปคนละทิศละทาง เขาก็ตีฉันจนสีในมือกระเด็นและบิดหูว่าเมื่อกี้สอนไปทำไมไม่ดูไม่ฟัง จะดูได้ยังไง ในเมื่อครูไม่เคยให้ฉันใกล้เลย นี่เป็นเหตุการณ์อีกมากมายที่ฉันจำได้ และไม่ได้เอามาเขียนลง ที่เกิดขึ้นตอนอนุบาล พอเวลาผ่านไปจนถึง ป.1 ตอนเช้าเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ ครูคนนั้นก็บอกเราไปหน้าเสธง และบอกกับทุกคนในโรงเรียนว่านี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี สกปรกผมเผ้าไม่หวี ดูไม่ได้ ไม่น่าคบ ผิวดำมีแต่ขี้ไคร คือที่จริงแล้วเราผิวดำ ผมฟู แต่ระเบียบโรงเรียนให้ไว้ผมสั้น ผมฟูหวียังไงก็ไม่เรียบหรอกเป็นอะไรที่อายมาก ไม่มีใครเล่นด้วยหรอกมีแต่ญาติที่มาเล่นด้วยเท่านั้นจากวันนั้นผ่านมาวันนี้มันก็สิบกว่าปีแล้ว เรียนจนจบป.ตรีแล้ว แต่เหตุการณ์ในวันนั้นยังจำได้ดี จึงอยากเอามาเผยแพร่ว่าตอนอนุบาลคือช่วงวัยที่จดจำอะไรได้ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากท่าใดที่เป็นครูอนุบาลหรือกำลังเรียนอยู่นั้นอย่าให้ท่านอยู่ในความทรงจำแย่ๆของเด็กคนนึงเลย เพราะนึกถึงทีไรก็น้ำตาไหลทุกที มันรู้สึกแย่ที่เขาไม่ปฏิบัติกับเราเช่นเด็กคนอื่น แต่เราไม่โกรธท่านหรอก ท่านอาจฝึกให้เราเข็มแข็งมั้ง