สวัสดีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียนกรุงเทพ เช่าหออยู่กับรูมแมทที่เคยเรียนด้วยกัน ปกติก็ไม่ค่อยได้คุยกัน อยู่ใครอยู่มัน กินใครกินมัน รูมแมทมักจะไปกินข้าวไปเที่ยวกับเพื่อนเขา ส่วนเรามักจะทำอะไรคนเดียวตลอด เพื่อนในคณะเราก็รู้จักแทบทุกคนแต่ก็แต่ผิวเผิน ไม่ได้สนิทกับใครจริงๆเลย เวลาคุยแชทส่วนใหญ่ก็ทักแค่เรื่องงาน เรื่องที่จำเป็นเท่านั้น เราไม่มีโมเมนต์คุยเล่นนู้นนั่นนี้เลย เรื่องแฟนก็ไม่มี ไม่เคยมีด้วย โซเชียลก็นานๆทีจะอัพที และนั่นก็คือนิสัยของเรา ไม่ได้แคร์ใครเลย ภายนอกดูนิ่งๆเงียบแม้ว่าจริงๆถ้าเราสนิทจะพูดมากด้วย เวลาว่างเราก็มักจะคุยกับแม่มากที่สุด (ไม่ทุกวันแต่ก็เยอะกว่าคนอื่น) เล่านู่นนี้ให้ฟัง
และล่าสุดเราทะเลาะกับแม่ แม่ด่าเราว่าเห็นตัว เพราะเราแค่ย้ำแม่ว่าอย่าลืมโอนค่าหอมาให้ก่อนวันที่ 7 นะ
(พ่อแม่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ของเราตอนนี้แม่คือคนรับผิดชอบ ที่บ้านเราหาเช้ากินค่ำนั่นแหละมันขายของไม่ดี แม่ก็ไม่ค่อยได้ให้เงินเราให้ทีละนิดๆ ซึ่งมันไม่พอหรอกเราก็ใช้อย่างประหยัดและใช้เงินเก็บที่ทำงานตั้งแต่เด็กจนหมด ก่อนหน้านี้เราแทบจะไม่ทวงแม่เลยแต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าเงินเก็บเรากำลังจะหมด เรื่องที่ทะเลาะมันประมาณว่าช่วงนี้เราสอบมิทเทอม จึงไม่ได้คุยกับแม่หลายวัน พอเราว่างนิดหน่อยเราก็โทรไปหาคุยนิดหน่อยก็บอกแม่ว่าไม่มีเงินแล้วนะ แม่ก็ตะโกนเสียงดัง ด่ากลับมาว่าเรามันเห็นแก่ตัว แม่ทำงานเหนื่อยไม่ได้นอนสบายนะ พอเริ่มเสียงดังยายที่อยู่กับแม่จึงแย่งโทรศัพท์จะคุยกับเราแทน เราไม่ไหวจะร้องไห้ก็เลยตัดสายทิ้งไป)
พอ 2 วันต่อมาก็มีเงินโอนเข้าบัญชีก็คงเป็นแม่นั้นแหละแต่เขาก็ไม่ได้ทักมาบอกอะไร และเราก็ไม่สนจะทักไปด้วย
เราเสียใจมากร้องไห้ทุกวันกับแค่คำด่าแค่นั้น แต่มันเจ็บมากเลยนะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าถ้าเราเป็นภาระจะเกิดเราออกมาทำไหม คนที่เลี้ยงเรามาแต่เด็กก็คือยาย แม่เพิ่งจะมาส่งเสียเราตอนเข้ามหาลัยนี้เอง เราดูเป็นลูกอกตัญญูไหมล่ะที่คิดแบบนี้ เรายังแอบคิดเลยว่าเงินที่โอนมาคงอาจจะเป็นยายบอกแม่มากกว่า ตั้งแต่เด็กเราทำงานทุกวันหลังเลิกเรียน ขายของช่วยยายหาตังค์ใช้เองตลอด เราเหนื่อยนะเหนื่อยมากๆแล้วตอนนั้นก็อยู่กับน้าที่ขี้เมาด้วย มีเรื่องเหล้า ยา อาระวาด สารพัด เราขอพักแค่ 4 ปี แค่ตอนเราเรียนมหาลัยไม่ได้เลยหรอ มันหนักหนามากเลยใช่ไหม แต่กลับกันเคยบอกว่าเรียนจบก็ส่งน้องเรียนด้วยนะ คือเราต้องรู้สึกไงหรอ ?? อาจจะสงสัยเรื่องพ่อ แต่ก่อนพ่อก็ไม่ได้ส่งเสียเราหรอกพอมหาลัยเขาก็ช่วยอยู่เดือนละ 1000-2000 บ้างเดือนก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่มีอะไรแน่นอน ก็เพราะไอ้ความไม่แน่นอนนี้แหละที่ทำให้เราต้องย้ำแม่เรื่องค่าห้อง จนถูกด่า
พอย้อนมองดูตอนนี้เราไม่เหลือใครเลย วันๆก็ไม่ได้คุยกับใครแล้ว สุดท้ายมันก็คงเป็นเพราะนิสัยเสียเราเองนิแหละมั้ง
ทุกคนว่าเราควรทำไงดี เราควรปรับตัวใช่ไหม คุยกับคนนู้นบ้าง สนิทกับคนนั้นบ้างใช่ไหม หรือเราควรอยู่ตัวคนเดียวเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบต่อไปดี
ไม่แคร์ใคร อยู่คนเดียวจนแทบไม่มีใครคบ ทำยังไงดี
และล่าสุดเราทะเลาะกับแม่ แม่ด่าเราว่าเห็นตัว เพราะเราแค่ย้ำแม่ว่าอย่าลืมโอนค่าหอมาให้ก่อนวันที่ 7 นะ
(พ่อแม่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ของเราตอนนี้แม่คือคนรับผิดชอบ ที่บ้านเราหาเช้ากินค่ำนั่นแหละมันขายของไม่ดี แม่ก็ไม่ค่อยได้ให้เงินเราให้ทีละนิดๆ ซึ่งมันไม่พอหรอกเราก็ใช้อย่างประหยัดและใช้เงินเก็บที่ทำงานตั้งแต่เด็กจนหมด ก่อนหน้านี้เราแทบจะไม่ทวงแม่เลยแต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าเงินเก็บเรากำลังจะหมด เรื่องที่ทะเลาะมันประมาณว่าช่วงนี้เราสอบมิทเทอม จึงไม่ได้คุยกับแม่หลายวัน พอเราว่างนิดหน่อยเราก็โทรไปหาคุยนิดหน่อยก็บอกแม่ว่าไม่มีเงินแล้วนะ แม่ก็ตะโกนเสียงดัง ด่ากลับมาว่าเรามันเห็นแก่ตัว แม่ทำงานเหนื่อยไม่ได้นอนสบายนะ พอเริ่มเสียงดังยายที่อยู่กับแม่จึงแย่งโทรศัพท์จะคุยกับเราแทน เราไม่ไหวจะร้องไห้ก็เลยตัดสายทิ้งไป)
พอ 2 วันต่อมาก็มีเงินโอนเข้าบัญชีก็คงเป็นแม่นั้นแหละแต่เขาก็ไม่ได้ทักมาบอกอะไร และเราก็ไม่สนจะทักไปด้วย
เราเสียใจมากร้องไห้ทุกวันกับแค่คำด่าแค่นั้น แต่มันเจ็บมากเลยนะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าถ้าเราเป็นภาระจะเกิดเราออกมาทำไหม คนที่เลี้ยงเรามาแต่เด็กก็คือยาย แม่เพิ่งจะมาส่งเสียเราตอนเข้ามหาลัยนี้เอง เราดูเป็นลูกอกตัญญูไหมล่ะที่คิดแบบนี้ เรายังแอบคิดเลยว่าเงินที่โอนมาคงอาจจะเป็นยายบอกแม่มากกว่า ตั้งแต่เด็กเราทำงานทุกวันหลังเลิกเรียน ขายของช่วยยายหาตังค์ใช้เองตลอด เราเหนื่อยนะเหนื่อยมากๆแล้วตอนนั้นก็อยู่กับน้าที่ขี้เมาด้วย มีเรื่องเหล้า ยา อาระวาด สารพัด เราขอพักแค่ 4 ปี แค่ตอนเราเรียนมหาลัยไม่ได้เลยหรอ มันหนักหนามากเลยใช่ไหม แต่กลับกันเคยบอกว่าเรียนจบก็ส่งน้องเรียนด้วยนะ คือเราต้องรู้สึกไงหรอ ?? อาจจะสงสัยเรื่องพ่อ แต่ก่อนพ่อก็ไม่ได้ส่งเสียเราหรอกพอมหาลัยเขาก็ช่วยอยู่เดือนละ 1000-2000 บ้างเดือนก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่มีอะไรแน่นอน ก็เพราะไอ้ความไม่แน่นอนนี้แหละที่ทำให้เราต้องย้ำแม่เรื่องค่าห้อง จนถูกด่า
พอย้อนมองดูตอนนี้เราไม่เหลือใครเลย วันๆก็ไม่ได้คุยกับใครแล้ว สุดท้ายมันก็คงเป็นเพราะนิสัยเสียเราเองนิแหละมั้ง
ทุกคนว่าเราควรทำไงดี เราควรปรับตัวใช่ไหม คุยกับคนนู้นบ้าง สนิทกับคนนั้นบ้างใช่ไหม หรือเราควรอยู่ตัวคนเดียวเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบต่อไปดี