ไปชอบนักดนตรีเข้า ไม่รู้ติสหรืออะไรไม่รู้ยิ่งคุยยิ่งแย่

เริ่มตั้งแต่เจอเลย ว่าเราบังเอิญไปฝึกงานค่ะที่ต่างจังหวัดวิทยาลัย คืนหนึ่งไปเดินตลาดเป็นตลาดชื่อดังในจังหวัดนั้นเลยอยู่ติดวัด ไปนั่งฟังเพลงดนตรีสดเขามีเวทีอยู่หน้าโบสถ์ ไปเจอพี่มือกลองคนหนึ่งกำลังเล่นดนตรีอยู่ เขาน่ารักมาก ครั้งแรกที่เจอคือชอบเลย ดูน่ารักอบอุ่น แล้วก็เล่นดนตรีเก่งมากเลย คืนนั้นก็ถ่ายลงสตอรี่ แล้วบังเอิญมีเพื่อนในเฟสบุ๊ค ทักมาบอกว่าหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอในเฟส ก็ส่งเฟสพี่เขามาให้  เราก็แน่ใจเลยว่าใช่แน่ๆ เราเลยแอตเฟรนไป พี่เขาก็ส่งสติ๊กเกอร์มา เราก็ได้คุยกันหลังจากนั้น อีกวันเราเลยขอขึ่นไปร้องเพลงเลย พี่เขาจะได้จำเราได้  แล้วเขาก็จำได้จริงๆ เราคุยกันมาเรื่อยๆ หลังจากเราเลิกฝึกที่จังหวัดนั้น เราก็กลับมาไม่ได้เจอกันอีก  แต่ยังคุยกันเหมือนเดิม เราบอกพี่เขาว่าเราชอบ เขาก็บอกว่าชอบเหมือนกัน แต่ว่าเขาอยู่ปี4 มันมีอะไรหลายๆอย่างที่เขาต้องทำ เขาก็ยังไม่พร้อม ม่วนเราฝึกงานหนักมากๆเหมือนกัน จากที่เราคุยกับพี่เขา คิอเขาจะตอบช้ามาก คือเราก็อยากคุยเราก็มีน้อยใจบ้าง งอลบ้าง มันกลายเป็นว่า พี่เขาลำบากใจที่จะเห็นเราเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เขารู้สึกแย่เวลาที่เราน้อยใจ  เราก็เฟลมากๆเหมือนกัน เหมือนเราไม่มีเวลาให้กัน โทรไปเขาก็ไม่รับ โทรกลับก็ไม่โทร  ไม่เคยทักหาก่อน  เราทักก่อนตลอด น้อยมากที่จะถามเราว่าเราโอเคมั้ย เป็นยังไงบ้าง เราก็คิดแง่ดีว่าเขาอาจจะเหนื่อย คงไม่อยากรับรู้อะไรใครทั้งสิ้น  จริงๆเขาบอกเราให้หยุดชอบเขาหลายครั้งแล้วน่ะ เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก มากจนเราเคยเลิกคุยกัน  แต่ก็กลับมาคุยกันใหม่เพราะเรานี่แหละที่ทนไม่ได้ ตอนนี้เรารู้ว่าพี่เขาชัดเจนมากๆเลยน่ะ แต่เราต่างหากที่หลอกตัวเอง หรือคิดบวกแบบบวกสุดๆเลยน่ะ เขาแค่ติสไม่มีเวลาจริงๆ นี่ขนาดยังไม่ได้คบยังรู้สึกเฟลมากๆเวลาพี่เขาบอกว่าเขาเหนื่อยใจกับเรา  มันแบบจึ๊กๆมากๆเลยอ่ะ เขาคงเหนื่อยแหละ เขาเลยพูดแบบนั้น เราไปไม่เป็นเลยตอนนี้...ไม่รู้ควรคุยต่อ หรือพอแค่นี้เขาจะได้เจออะไรดีๆมากกว่ามีภาระแบบเราอ่ะ