ทำไมคนสมัยนี้ยอมเสี่ยงผ่อนบ้านผ่อนรถที่เป็นหนี้ระยะยาว ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะผ่อนไหวมั้ยเยอะจัง?

เห็นมาเยอะแล้วที่เงินเดือนไม่ถึงสามหมื่นแต่ผ่อนบ้านหลังละ 2-3 ล้าน
หรือไม่ก็ออกรถราคา 1.5-2 ล แต่เงินเดือนสองหมื่นกว่านิดๆ 
ผ่อนบ้าน ผ่อนคอนโด แต่ทำงานประจำ หลายคนคงรู้ว่ามันไม่มั่นคง
บริษัทจะปิดหนีตอนไหน หรือโดนไล่ออกหรือทนแรงกดดันจากงานเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้
แล้วก็มาปวดหัวกับค่าใช้จ่ายทีหลัง เรารู้สึกว่าคนแบบนี้อยากได้อยากมีแต่ไม่ค่อยคิดก่อนซื้อเท่าไหร่
สุดท้ายเงินที่ผ่อนไปก็เสียฟรี ถูกยึดกลับคืนไป สังคมไทยมีคนแบบนี้เยอะ
 
บางคนจะถือคติคำสอนใจนี้ว่า ไม่สร้างหนี้ก็ไม่มี สร้างหนี้เพื่อสร้างแรงผลักดัน เราว่ามันใช้ไม่ได้กับทุกคน 
มันใช้ได้แค่กับคนที่มีขยันจริงๆ ทำมาค้าขายเก่งมีความสามารถ ได้รับการสนับสนุนจากสังคมและเศรษฐกิจมากกว่า และส่วนมากเป็นเจ้าของกิจการ
ส่วนที่มีแรงผลักดัน แต่ตัวเองยังเป็นมนุษย์เงินเดือน ซึ่งมีความเสี่ยงจะตกงานหรือโดนไล่ออกหรือหางานใหม่และหาไม่ได้
ก็กลายเป็นคนตกงานอีก เงินเดือน 2-3หมื่น รถก็ต้องผ่อน บ้านก็ต้องผ่อน บัตรเครดิต บลาๆ ฯลฯ มันจะพอไหมหนอ

ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ด้วย จะโดนเลิกจ้างได้ง่ายๆ จะสอบข้าราชการก็มีคู่แข่ง 1:1000 เพื่อที่จะอยากเข้าไปทำงานเพราะหลวงเลี้ยงจนตาย
ไม่โดนไล่ออกง่ายๆ ได้หยุดเสาร์-อาทิตย์ (บางหน่วยงาน) อาชีพข้าราชการ เด็กรุ่นใหม่สนใจไม่ต่างกับผู้ใหญ่เจน Baby boomer
เพราะตอนแก่แม้ไม่ได้ทำงานก็ยังมีเงินกินทุกเดือนไปจนตาย แต่ตอนทำงานก็ได้เงินเดือนน้อยแต่มั่นคง

ผิดกับเอกชนที่ได้เงินเดือนเยอะแต่ทำงานหนัก แต่พอหมดประโยชน์ก็ถูกเชิญออกไปตามระเบียบ ถ้าทำงานมานาน
กว่าจะถึงจุดนั้น ถ้าเก็บเงินเก่งก็คงมีไม่ต่ำกว่าหลักล้าน แต่ส่วนมากจะติดกับดักเงินเดือนเยอะ สร้างหนี้เยอะ พอถึงจุดนี้ก็ตาย มีให้เห็นไม่น้อย 
 
คนที่เอาตัวรอดได้มีอยู่หยิบมือ แต่คนที่ก่อหนี้เกินตัวแล้วมาเจ็บตัวทีหลังมีเยอะมากในสังคมไทย ธนาคารยึดบ้านเดือนๆนึงไม่รู้กี่หลัง
ต้องปล่อยขายในราคาเท่านั้นเท่านี้ เหมือนจะยอมให้มันถูกลงกว่าที่คาดหมายไว้ ไม่งั้นก็ขายไม่ออก