สามีเมินเฉย ต้องทำอย่างไร 05-03-2020

สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากระบาย ขอคำปรึกษาจากเพื่อนในโซเชียลหน่อยค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า เรากับสามีคบหากันมาได้ประมาน3 ปีแล้วมีลูกด้วยกัน 1 คน(แต่ไม่ได้แต่งงานกัน) เมื่อก่อนก่อนที่จะมีลูกด้วยกัน สามีเราเคยเจ้าชู้มาก แอบคุยกับผญ.เราจับได้แต่ก็ให้อภัยมาตลอด จนมาช่วงนึงที่เค้ามีปัญหาหนักสุดในชีวิต แต่นเราก็ยังอยู่ข้างๆเค้าไม่ไปไหน จนกระทั้งเค้าผ่านมันไปได้ช่วงแรกก็ยังมีนอกลู่นอกทางอยู่บ้างประปราย เราจับได้ก็ขอเลิกเพระาไม่อยากทนอีกต่อไปแล้วแต่เค้าไม่ยอมเลิกสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวแม่เค้าบอกเราว่าให้เห็นแก่ลูกเราเลยให้โอกาสอีกครั้งนึง หลังๆมาเค้าก็เริ่มปรับปรุงตัวไปในทางที่ดีขึ้นจริง ตามใจเราทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่าง เราอยากได้อะไรเค้าก็หามาให้ จนกระทั่งเราต้องกลับไปทำงาน งานเราทำจันทร์-เสาร์ ซึ่งบ้านที่เราอยู่(บ้านพ่อแม่เค้า)อยู่ไกลจากที่ทำงานเรา มากๆใช้เวลาขับรถไปประมาณ2 ชม.ไม่นับรวมช่วงรถติด คือหนักหน่วงมากเราเลยต้องไปพักอาศัยกับพี่สาวที่คอนโดไกล้ที่ทำงาน  เราจะกลับไปบ้านทุกๆวันศุกร์-อาทิตย์ ทำให้ไม่มีเวลาให้ครอบครัวเหมือนแต่ก่อนแต่หากวันไหนคิดถึงลูกมากก็ยอมขับรถฝ่ารถติดกลับมาบ้านเพื่อให้ได้เจอพวกเค้าไม่กี่ชม.ก็ำยังดี เช้าค่อยตื่นขับรถกลับไปทำงาน ส่วนสามียังไม่มีงานประจำรับหน้าที่ดูแลลูกในตอนเช้าอาบน้ำ ป้อนข้าวพาลูกไปส่งเนอร์สเซอรรี่และเค้าก็ต้องไปช่วยกิจการพ่อแม่เค้า หาของมาขายออนไลน์ บ่ายคล้อยก็กลับบ้าน เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ2 เดือน จนเริ่มมีปัญหาเพระาลำพังเงินเดือนเราไม่พอเพราะเราต้องจ่ายค่ารถ ส่งให้ที่บ้าน เงินที่เค้าหามาได้จากการขายของออนไล์เก็บได้พอประมาณอาศัยความขยันและเก็บออม เค้าเป็นคนหัวไว ฉลาด ยอมรับว่าหาเงินเก่ง เค้าก็ช่วยซัพพอร์ตเราตลอดเวลาที่เราไม่มี ตัวเรามีภาระที่ต้องรับผิดชอบทางบ้านเราแยกส่วนนี้ออกไม่อยากให้เค้ามารับภาระตรงนี้ แต่เค้าไม่มีภาระอะไรนอกจากค่าใช้จ่ายลูกที่เกิดกับเรา กระทั่งสามีก็บอกว่าเค้าต้องทำงานเพื่อหาเงินให้ได้มากขึ้นแล้วตอนนี้ เราก็รับฟังแต่ยังไม่ออกความเห็นอะไร จนกระทั่งเค้าไปเจอสังคม เพื่อนฝูงชวนกันไปลงทุนทำธุรกิจหลังจากนั้นเริ่มกลับบ้านดึกขึ้นเรื่อยๆจนเราเริ่มน้อยใจรู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป เริ่มติดเพื่อนไม่สนใจจากเดิมที่เคยทักโทรหาเรา คอยรับเรากลับบ้านก็เริ่มไม่มี วันเสาร์อาทิตย์ที่เคยเป็นวันครอบครัววันที่เค้าเคยให้เวลาเต็มที่ พาเราและลูกไปนั้นไปนี่ ก็ไม่ค่อยมีเค้าบอกเราว่ารับงานไว้ต้องไปทำงานเราคุยกับเค้าตรงๆถึงปัญหานี้แต่ก็ยังเหมือนเดิม  เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นมีแต่คำพูดทำร้ายน้ำใจใส่กัน จนเค้าหนีไปไม่กลับบ้านเรานั่งรอเค้ากลับบ้านทั้งคืน แต่ก็ไม่กลับ+กับเราเป็นคนอารมณ์ร้อนและคิดไปว่าเค้าต้องมีผญ อื่น เรายอมรับว่าเราระแวงและฝังใจกับสิ่งที่เค้าเคยหักหลังเรา เลยพาลูกกลับบ้านตั้งใจว่าจะเลี้ยงเองแต่สุดท้ายก็ต้องพากลับมาเพราะพ่อกับแม่เราสงสารหลานไม่อยากให้ถึงขั้นเลิกรา เราเริ่มเย็นลงพาลูกกลับมาบ้านเจอหน้าเค้าพยายามที่จะพูดคุยแต่ก็ไม่เป็นผล ต่างคนต่างเมินใส่กัน อีโก้สูงกันทั้งคู่สุดท้ายก็ทะเลาะกันอีก จนเค้าระบายออกมาว่า เค้าเครียด เหนื่อยกับการวิ่งหาเงิน อยากได้กำลังใจจากเราแต่ไม่เคยมี มีแต่คำด่าต่างๆนาๆ หาว่าเค้ามีผญแต่เค้าก็ยืนยันว่าไม่มี เราฟังแล้วก็มาคิดว่าก็จริงตามที่นางพูดเราเลยยอมขอโทษนาง เรายอมรับผิดว่าเราก็มีส่วนงี่เง่า เราลืมนึกถึงความรู้สึกตรงนี้ไปเวลาที่เค้าทำอะไรให้ เราเลยปรับปรุงตัว ให้กำลังใจเค้าคอยถามเหนื่อยมั้ย จับมือถามตลอดว่าเป็นยังไงบ้าง เค้าเริ่มร้องไห้เรารับรู้ได้ว่าเค้าเหนื่อยมากจริงๆ  หลังจากนั้นเค้าเริ่มอ่อนลงแต่ก็ยังมีแอบตึงๆใส่อยู่บ้าง เวลาคุยโทรศัพท์จากที่เคยพูดกวนเล่นๆใส่กัน ตอนนี้เหมือนมีเส้นอะไรมากั้นเค้าไม่คุยเหมือนเดิม เราถามอะไรก็ไม่ค่อยอยากตอบ ตัดบทสนทนาไปเฉยๆ มันทำให้เรารู้สึกอึดอัด เราถามเค้าว่าเค้าต้องกลับบ้านดึกแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ เค้าบอกไม่รุ้เหมือนกัน เราแค่อยากให้เค้ามีเวลาให้ครอบครัวเหมือนแต่ก่อน เข้านอน เจอหน้ากันมีเวลาให้กันแค่นั้นเอง ตเราต้องทำยังไงดี หรือต้องอดทนต่อไปอีกเรื่อยๆจนกว่าเค้าจะรู้สึกถึงสิ่งที่เราสื่อให้เค้ารับรู้