ทำงานที่หนึ่งมา2ปีแล้วค่ะมีความคิดจะลาออกแวปเข้ามาในหัวเป็นช่วงๆ
รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งรอบตัว เราทำงานทุกวัน วันหนึ่งเกือบครบ24ชมจนไม่มีเวลาให้กับอย่างอื่นเลย เราเป็นคนทำให้บริษัทเป็นที่รู้จักและมีหลายได้มากขึ้นมาจากเดิมหลายเท่าตัว หัวหน้าเลยนำงานต่างๆมาให้เราทำทุกอย่าง เพราะเราเป็นคนเดียวในแผนกที่สามารถทำได้ จนวันที่ลาไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือวันหยุดก็ต้องทำงานค่ะ หัวหน้าโทรมาสั่งงานตลอด อุปกรณ์ทุกอย่างที่ใช้ทำงานเป็นของส่วนตัว99% คอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์เราใช้ทำงานหนักมากจนพัง หัวหน้าบอกก็ซื้อใหม่ แต่กับพนักงานคนอื่นๆที่อยู่มานานแล้วสามารถสั่งอุปกรณ์ทุกอย่างของบริษัทไปใช้ได้แม้กระทั่งนอกเวลางาน ทั้งๆที่เขาทำงานน้อยกว่าเรา ที่ทำงานไม่ซับพอร์ตเราเลย เคยคิดนะคะว่าเราขยันทำงานต่อไปทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เหมือนความเคยชินของทุกคน ที่พอเรายอมเราไม่เรื่องเยอะ ก็เอาทุกอย่างมากองไว้ที่เราพร้อมเป้าหมาย แต่ไม่มีใครซัพพอร์ตเราเลย
เคยคิดว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ที่นี่คือที่ของเราจริงๆหรอ ในหัวตอนนี้คือเหนื่อยมาก คิดจะลาออกนะคะ จะด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ทำให้เราลังเล งานใหม่น่าจะหายากในช่วงนี้ เราควรสู้ต่อไปเพื่อหรือไปตายเอาดาบหน้าดีคะ
การลาออก กับเศรษฐกิจแบบนี้
รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งรอบตัว เราทำงานทุกวัน วันหนึ่งเกือบครบ24ชมจนไม่มีเวลาให้กับอย่างอื่นเลย เราเป็นคนทำให้บริษัทเป็นที่รู้จักและมีหลายได้มากขึ้นมาจากเดิมหลายเท่าตัว หัวหน้าเลยนำงานต่างๆมาให้เราทำทุกอย่าง เพราะเราเป็นคนเดียวในแผนกที่สามารถทำได้ จนวันที่ลาไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือวันหยุดก็ต้องทำงานค่ะ หัวหน้าโทรมาสั่งงานตลอด อุปกรณ์ทุกอย่างที่ใช้ทำงานเป็นของส่วนตัว99% คอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์เราใช้ทำงานหนักมากจนพัง หัวหน้าบอกก็ซื้อใหม่ แต่กับพนักงานคนอื่นๆที่อยู่มานานแล้วสามารถสั่งอุปกรณ์ทุกอย่างของบริษัทไปใช้ได้แม้กระทั่งนอกเวลางาน ทั้งๆที่เขาทำงานน้อยกว่าเรา ที่ทำงานไม่ซับพอร์ตเราเลย เคยคิดนะคะว่าเราขยันทำงานต่อไปทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เหมือนความเคยชินของทุกคน ที่พอเรายอมเราไม่เรื่องเยอะ ก็เอาทุกอย่างมากองไว้ที่เราพร้อมเป้าหมาย แต่ไม่มีใครซัพพอร์ตเราเลย
เคยคิดว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ที่นี่คือที่ของเราจริงๆหรอ ในหัวตอนนี้คือเหนื่อยมาก คิดจะลาออกนะคะ จะด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ทำให้เราลังเล งานใหม่น่าจะหายากในช่วงนี้ เราควรสู้ต่อไปเพื่อหรือไปตายเอาดาบหน้าดีคะ