คุณคิดว่าการทำงานมันบั่นทอนชีวิตเราไหม

อยากมาแชร์เรื่องราวใน 3 เดือนที่ผ่านมาให้ฟังนะคะ
สรุปเราลาออกจากที่ทำงาน เราไม่ได้ทำงานมา 2 เดือนแล้วค่ะ เราระบายเรื่องราวที่ทำงาน การทำงานที่ผ่านมาให้แฟนฟังโดยปกติจะไม่คุยกันเรื่องนี้เท่าไหร่ สรุปแฟนให้เราเขียนใบลาออก เค้าบอกว่าทึ่งกับระบบการทำงานที่ไทยนิดๆ(แฟนเป็นคนต่างชาตินะคะ) ที่แรกตัดสินใจนานมากคือกลัวไปหมด แต่แฟนก็เชียร์ให้ลาออกแหละค่ะ ในส่วนที่คิดเยอะเพราะต้องให้แฟนส่งเงินให้ใช้มันก็เกรงใจแปลกๆนะคะ สุดท้ายมาได้ข้อสรุปตรงน้อนโควิดมาแฟนเลยยุขึ้นหยุดเชี้อเพื่อชาติพอดี และเพราะโควิดแฟนก็เลยมาไทยปีนี้ไม่ได้เค้าเลยไม่โอเคที่เราต้องอยู่คนละประเทศเพราะไม่รู้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกรึเปล่า(แพนจริงๆแล้วบิน 6 มิย.) เลยมีแพนแต่งงานกันเลยค่ะเร็วที่สุดเมื่อสถานทูตเปิดสายการบินเปิด เลยข้อกำหนดของประเทศเยอรมันถ้าจะทำวีซ่าจดทะเบียนสมรสต้องมีใบการสอบผ่านภาษาเบื้องต้น A1 ก่อน ตอนนี้เลยมาเรียนอย่างเดียวเรียนที่บ้านออนไลน์ มันเรียบง่ายไปอีกแบบ ได้มีเวลากับครอบครัวมากขึ้น ทำอาหารกินเองมากขึ้น ใจเย็นเหมือนได้มีเวลาพักผ่อนสมอง จิตใจ ร่างกาย โดยรวมแล้วก็ต้องขอบคุณแฟนที่ค่อยซับพอตกันมาตลอดทั้งความคิดทั้งเรื่องเงินและขอบคุณตัวเองที่ผ่านเรื่องแย่ๆกล้าตัดสินใจที่จะผ่านมันมาได้(คือการจะลาออกก็กระอักกระอ่วมนะคะบางทีลำบาคใจอยู่เรื่องคชจ.เรื่องอะไรต่างๆ) สุดท้ายนี้ข้อให้ทุกคนที่พบเจอกับปัญญาเล่านี้หาทางออกให้เจอและผ่านวิกฤตโควิดครั้งนี้ไปได้ด้วกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.ที่เขียนมาไม่ได้จะเป็นการอวดแฟนหรืออะไรทั้งสิ้นนะคะ อยากมาแชร์เรื่องราวให้กันฟังเฉยๆค่ะ