ผมอธิบายไม่ถูกว่าจะเริ่มยังไง รู้สึกตัวตอนนี้เหมือนมันจะสายไปแล้ว

ผมมีแฟนอยู่คนนึงคบกันมา 3-4 ปี เราก็รักกันดี แต่ปีนี้ผมมาฝึกงาน เขาอยู่สระบุรี ผมมาอยู่ลพบุรี ระยะทางห่างกันประมา 40 กิโล ผมกลับมาหาเธอทุกอาทิตย์แต่หลังๆผมไม่ค่อยไปหาเธอเพราะผมติดพี่ที่โรงงาน ผมกินเหล้าหนัก จนไม่มีเวลาสนใจเธอเลย เราทะเลาะกัน ส่วนเธอก็ฝึกงานเหมือนกันเธอเช่าหออยู่คนเดียว เธอก็บอกเธอเหงาเธอไม่มีเพื่อนคุย เพราะเพื่อนของเธอก็ต่างฝึกงานเหมือนกันไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน ส่วนผมก็มีพี่ที่โรงงานพาชวนกินเหล้าทุกวัน ผมทำให้เธอเสียใจร้องไห้ทุกวัน  เวลาไปหาเธอผมก็เฉยชาใส่เธอเวลาคุยกันผมก็พูดไม่ดีกับเธอ เวลาเธอโทรมาผมก็อยู่แต่กับพวกพี่เขา จนมีอยู่วันนึงผมพูดรุนแรงกับเธอไป และผมก็ออกมา ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันประมาณเกือบเดือน แรกๆตอนไม่ได้คุยกันมันก็รู้สึกเป็นอิสระดีไม่มีคนมาคอยโทรตามมาจุ้จี้ บ่นตลอด อะไรที่เธอไม่ชอบเธอขอให้ผมอย่าทำ แต่ผมกลับทำมันลงไป ผมพึ่งมารู้สึกนึกคิดทีหลังว่าผมทำอะไรลงไป ประมาณ 3 อาทิตย์ที่เราไม่ได้คุยกัน มันทำให้ผมรู้สึกเหงา และเหงามากผมคิดถึงเธอแต่ผมไม่กล้าทักไป เพราะผมคิดว่าเธอจะทักผมมาเองเมื่อเธอคิดถึงผม แต่ผมคิดผิดผมทำให้เธอเจ็บและเสียใจมาก เธอเลยจึงกลัวและไม่กล้าทักมาหาผม จนมีวันนึงมีเพื่อนที่รู้จักกันบวช เราไปกินงานเลี้ยงเเละเจอกันแต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรคอยมองเธออยู่ห่างๆ ผมคิดถึงเธอมาก ตอนใกล้จะเลิกงานผมจะไปบอกกับเธอว่าจะพากลับบ้าน ตอนนั้นผมก็เมา เธอก็เมามาก ผมเห็นเธอเดินออกมาจากงาน ผมก็ตามออกมากะว่าจะไปส่งพอผมขับรถออกมาเธอก็ไปแล้ว ไปกับใครไม่รู้ ผมเป็นห่วงเลยขับรถตามไปดูแต่ไม่เจอ ผมเลยกับมาที่งาน และผมก็เป็นห่วงเธอจึงโทรไปหา เธอรับสายผม เธอบอกว่าเธออยู่ที่ไหนไม่รู้ ผมก็พยายามถาม เธอบอกว่ามีคนพาเธอนั้นเข้าโรงเเรม ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนกำลังจะศูนย์เสียเธอไป พอผมรู้ว่าโรงแรมนั้นอยู่ไหนผมก็พาเพื่อนผมไป ผมเจอเธออยู่หน้าโรงแรม ผมรู้สึกเสียใจผมถามเธอว่า เธอมากับใครเธอบอกว่าเธอให้พี่ที่โรงงานมารับและเธอก็เมาพี่เขาก็พาเข้าโรงแรม เเต่เธอขัดขืนเธอจึงออกมาได้ ผมยิ่งเสียใจหนักผมพาเธอไปลงบันทึกประจำวันไว้ เเละเราก็กลับมาคุยกันได้ 3วัน แต่ความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนไป เหมือนเธอจะอยากจะลืมผมไปแล้วเพราะผมทำกับเธอไว้มากเธอเลยจำฝั่งใจ ว่าผมนั้นเคยทำอะไรไว้กับเธอรู้สึกได้เลยว่าเธอเปลี่ยนไปชัดเจน แต่กลับเป็นผมที่พึ่งรู้ตัวว่าผมรักเธอมาก เหมือนเราสองคนกลับกัน เป็นผมที่ต้องโดนเธอเฉยฉาใส่ และพยายามทำดีให้เธอเห็นแค่ไหนเธอก็เหมือนจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว กลับเป็นผมที่รับรู้ความรู้สึกของเธอทั้งหมดผมเข้าใจเธอเลยว่าเธอนั้นเป็นยังไงในวันที่ผมทำแบบนั้นกับเธอ ผมพึ่งมาสำนึกได้ตอนนี้มันก็เหมือนจะสายไป ผมบอกกับเธอว่าจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่แต่เธอเหมือนจะไม่เชื่อผมเลย เธอกลัวกลับไปเจ็บ กลัวกลับไปเสียใจ เธอประชดผมด้วยการกลับไปคุยกับคนที่พาเธอเข้าโรงแรมมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เหมือนเธออยากจะตัดผมออกจากเธอ เธอบอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแล้ว ผมพยายามง้อเธอแต่เธอก็ไม่สนใจผมเลย เธอปิดกั้นผมจากตัวเธอเอง ผมควรทำยังไงดี ผมรู้ว่าผมทำกับเธอไว้มากแต่ผมอยากจะขอโอกาสอีกสักครั้งเพื่อกลับตัว แต่รู้สึกเหมือนผมจะรู้ตัวช้าไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีกเลย.