สวัสดีคะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
พอดีเราคบกับแฟน3ปี หมั้นกันแล้ว อยู่ด้วยกันเกือบปีได้ แต่มีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆ เราอยู่ด้วยกัน ซึ่งเขาทำงานและเรียนด้วยอาทิตย์ละครั้ง ส่วนเราเรียนอย่างเดียวจะจบปี1แล้วแต่ดันมีปัญหากันเลยไม่จบ
ทะเลาะกันก่อน เพียงเพราะเราเป็นภาระของเขา บ่นว่าเราอย่างงู้อย่างงี้ เป็นภาระ ค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่ช่วยประมาณนี้
ความที่ว่า ที่บ้านเราให้เงินเราอาทิตย์ละ1000บาทต่ออาทิตย์ แม่เราคิดว่าผู้ชายคนนี้คงจะดูแลเราอยู่ ซึ้งเราไม่เคยขอซื้อของแพงๆ วันครบรอบก็ไม่ได้อะไร
ไม่เคยขออะไรแพง ขอแค่เงินซื้อข้าวในอาทิตย์ที่เงินหมด
แค่นั้น
ก่อนหน้านั้นเราเคยอยู่ด้วยกันเราหมั้นกันแล้วคงไม่มีปัญหาอะไร เพราะเรายังไม่รุ้ว่าการใข้ชีวิตคู่มันต้องเจอไรบ้าง แต่แล้วเรามีปัญหากันเราไม่ชอบที่เขาไปกินเหล้าปิดเครื่อง ไปไหนไม่บอกโกหกเราจะกลับแล้ว แต่นางไม่กลับห้องเลยวันนั้น เราร้องให้ทุกวันเราเหนื่อยทำกิจกรรมกลับห้องดึกเราไม่ได้กินข้าวเราทนไม่ได้ที่เจออะไรนี้ยากมากเราเลยขอเลิก แต่เลิกนางก็โทรมาง้ออย่างงู้อย่างงี้ให้อยู่แบบนี้ไปก่อน เราไม่ชอบกับการที่ต้องให้รอเหมือนเป็นแบบสำรองเราใว้เพราะเราเคยโดนนางโกหกว่าให้อยู่แบบนี้ไปก่อนเฟสบล็อคเราแต่ส่งข้อความหาผู้หญิงคนใหม่ครั้งก่อน
หลังจากนั้น2วันไอจีก็มีผู้หญิงทักมาหานาง เพราะเรายังค้างไอจีเค้าใว้ เราก็เลยโทรไปด่านางว่าให้เรารอทำไมทำไมทำแบบนี้ คำตอบนางคือเรื่องของตู่ เลิกกับกูแล้วสิทธิ์ของตู่ อยากเลิกกับตู่เอง ไม่ต้องโทรมาไม่ต้องอะไร แล้วก็วางบล็อคเบอร์เราไปเลย เราก็ไปตามขอขอเคลียร์ดูไร้ค่ามากๆ บอกเราอย่างมายุ่งกับแฟนใหม่ อะไรแบบนี้ เราเสียใจมากๆ เหมือนเค้าไม่เสียใจที่เลิกกับเรา
คบกับแฟนใหม่ไม่กี่วัน ก็มีไรกันแล้ว แต่เราไม่อะไรมันสิทธิ์ของเขา หลังจากนั้นเราเลยเลิกตามกำลังทำจะทำใจ เค้าก็มาง้อขอโทษเรื่องวันที่ทำกับเราวันนั้น เรา
ดันใจอ่อนรักมากคะ แต่ครอบครัวเราไม่ปล้ืมเท่าไหร่ เราก็กลับไปคบกัน แล้วเราก็จะย้ายไปอยู่ด้วยกันอิกตามเคย จู่ๆเป็นอะไรอยากได้รถกะบะขึ้นมา เราก็บอกว่าให้เราเรียนจบก่อนไหมจะได้ช่วยกัน นางก็ด่าว่าไม่ต้องยุ่งเดี๋ยวจัดการเอง เพราะเราก็อยากช่วยเราก็ไม่ไดทำงาน ลำพังเรียนอย่างเดียวก็เกินพอถ้าทำงานด้วยเรียนไปด้วยเราไม่ใว้ไหวสำหรับเรา (อย่าด่าเรานร้าแล้วแต่ความคิดการวางแผนชีวิตคนเรา) เราก็บ่นๆเรื่องรถทุกวันอย่าเพิ่งเอาได้ไหม เราบ่นเราทะเลาะบ่อยมากเรื่องแบบนี้ ภาระมันหนักนะ เราก็ว่าไป อยู่ไม่ถึงสิ้นเดือนก็หมดค่าส่งแล้ว นางก็บอกว่า
จะช่วยกูไหมละ อย่ามายุ่งอะไรแบบนี้ เราสตั้น นางเคยบังคับเราไปทำงานด้วย เราก็บอกนางว่ามันไม่ได้ ถ้าหลังเรียนจบค่อยว่ากันก็ได้ ค่อยออก เรายังไม่มีเรายังไม่พร้อม เราเด็กเกินที่จะมารับภาระแบบนี้ เราเคยคิดว่า ถ้าหลังเรียนจบจะช่วยกันเก็บเงินสร้างไปด้วยกัน
และเข้าสู่ขั้นวิกฤต โรงงานปิด กิจการอะไรก็เริ่มปิดตัวลง เราก็พูดอิก ค่อยออกนะ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี เราก็เตือน นางก็บอกไม่ต้องยุ่งไม่ต้องอะไีร นางก็เริ่มไม่มีเวลาให้เรา เราก็เข้าใจนะว่าอยากมีรถ ทำงานเสริมขับแกร็ปไปด้วย แล้วหนึ่งนางไม่กลับไม่ติดต่อได้เลย เพราะนางเริ่มกลับไปกินเหมือนแต่ก่อน เราก็บ่นอิกว่าจะออกรถแล้ว อย่าทำตัวแบบนี้ เราทะเลาะหนักมาก เราไม่ใว้ใจ เรากลัวเขามีคนอื่น อะไรแบบนี้ จนวันหนึ่ง นางไม่ได้กลับห้องแต่นอนห้องพี่ตื่นมาไปทำงานเลย เราก็โทรหา นางโทรกลับมา นางมาบ่นว่าเราเป็นภาระ ไม่ออกอะไรเลย เราก็งง เราก็ร้องให้ออกมา เราก็ว่าอยากเลิกใช่ไหมถ้าพูดมาขนาดนี้ นางก็บอกแล้วแต่จะคิด เราเลยสติหลุดขาดสอบหนีออกมาแล้วเราก็ออกมา ของอะไรก็ยังไม่ขนมา เราก็ไม่ได้มีความสุขการเรียนด้วย เราทนอยู่เพราะนางคนเด่ว เราเลยออกมาคิดกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ขอเวลาพักสมองพักเรื่องเคลียด นางก็โทรมาง้อขอโทษ เราก็แบบโกรธเนาะแต่ก็ต้องโทษตัวเองด้วยที่ใจร้อนไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ตัดสินใจมาแล้ว วันนี้โทรคุยกันเรื่องเรียนใหม่ ป้าๆแม่ๆพี่ๆก็อยากให้เรียนอยู่นี้เราก็ไม่อยากเรียนเราไม่ชอบเจอคนที่เรารู้จักถามเรา เรารู้สึกผิดกับตัวเองมากเลยที่ไม่ฟังใครสมควรคะ.
นางโทรมาเรื่องที่เรียนว่าเรียนไหนหรือยังไงเราก็บอก อยากเรียนต่างจังหวัดอย่างงู้อย่างงี้ ถ้าเรากลับไปอยู่กับนาง ก็มีปัญหาอิกแน่ๆ แล้วนางก็พูดเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าไฟคือเราก็เคยบอกนางว่า เดือนนี้แม่ไม่จ่ายให้นะเพราะออกมาจากห้องเก่าก่อนกำหนดแม่เลยไม่จ่ายให้เคยบอกแล้ว นางก็บ่นอยู่ฟรีหรอไม่ช่วยเลยหรอ คือแบบ ค่าห้องแม่นางจ่ายให้
นางก็ออกแค่ค่านำค่าไฟ นางก็แบบพูดอยู่แบบนั้นเราก็ตัดปัญหาแบบ ให้มันออกมาก่อนเหอะ เด่วบอกแม่โอนให้
นางก็เปิดแอร์นะคะ ตอนเราออกมา คือตอนเราอยู่เราใช้พัดลม นางเปิดแอร์ไม่รุ้เปิดทุกวันไหมเพราะแบบไหนๆคิดว่าเราจะจ่ายมั้ง ก็เออ แล้วเราคิดว่าถ้ากลับไปอยู่ด้วยกันจะมีปัญหาอิกหรือเปล่าเพื่อความแน่ใจ เพื่อความสบายใจ เราก็บอกว่ากลับไปก็มีปัญหา กันอิก เราก็ถามแบบอยากมีเราในชีวิตหรือเปล่า ((ประมาณมาณคำถามที่ผู้หญิงก็ต้องถามว่าในชีวิตทุกการวางแผนหรืออะไรก็ตามในอนาคตยังแบบจะแต่งงานหรือสร้างครอบครัวไรแบบนนี้คะ))ก็ไม่ได้คำตอบเอาแต่พูดว่า อยากให้มาอยู่ เพราะแบบนี้ อยู่ไกลก็เป็นนี้ อยู่ใกล้ก็มีเวลาให้กัน อยู่ไกลไม่มีเวลาให้กันเลยนะ เราก็บอก ยังไงสุดท้ายก็ได้แยกกันอยู่ เพราะถ้านางเรียนจบหรือเปลี่ยนงานไปทำกับพี่เรา เพราะเงินมันดี เราก็ถามว่าถ้าทำจะส่งให้ไหม ก็บอกไม่แน่ใจ ต้องดูก่อน ถ้าได้จะให้แม่ก่อาค่ารถ แล้วก็ตัวเอง แล้วค่าห้องไม่ออกช่วยหรอให้อยู่คนเด่วไม่ไหวหรอกนะ ครึ่งนึงของเงินเดือนแม่เราเลยนะ นางก็ด่าจะอะไร เราก็บอกหอก็ไม่ได้ถูกนะในย่านกรุงเทพ ให้ไปเรียนนั้นสุดท้ายก็ได้อยู่คนเด่ว เพราะไหนๆก็หมั้นกันแล้ว ออกค่าห้องให้ก็ได้ เพราะอยากให้ไปเรียนนั้น เพราะที่ผ่านมาเราก็ไม่ได้แบบเป็นผู้หญิงหน้าเงิน อยากได้อะไรก็ต้องซื้อให้ ของแพงๆของขวัญหรืออะไรวันครบรอบก็ไม่ได้นิเรา เพราะคุยกันไม่ลงเลย เราก็รู้เลยว่า เราเอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่ไม่สนใจอะไร สนใจในสิ่งที่ตนเองจะมี ไหนเรียนจบจะแต่งเราก็มาคิดทบทวนอิกที เราต้องเลิกเด็ดขาดไหม เพราะถ้าใช้ชีวิตคู่เรากลัวมากๆ เพราะวันนึ่งพลาดขึ้นมา กลัวว่าเค้าไม่รับผิดชอบอะไรเลย แค่ขอเงินร้อยสองร้อยยังบ่นของใช้เราก็ซื้อ พอหมดขอซื้อได้ไหม ก็ว่าไม่มีเงินทั้งที่มีเงิน ทำอย่างอื่น เราก็ทำตัวเหมือนแม่บ้าน ทำงานบ้าน ซักผ้าให้ อะไรก็ทำให้ เราไม่ชอบคนกินแล้วไม่เก็บเราตามเก็บทุกวัน เราก็ได้เรียนรู้ว่ากว่าจะเป็นชีวิตคู่มีครอบครัวไม่ง่ายเลย ขนาดหมั้นกันอยู่ด้วยกันสันดานเริ่มออก ยังขนาดนี้ถ้ามีครอบครัวเราจะโดนหนักไหม ควรเลิกเลยไหม หรือเราผิดอะไรหรือเปล่าช่วยแนะนำหน่อยคะ ขอบคุณคะ
ต้องเลิกกับแฟนคนนี้ไหม
พอดีเราคบกับแฟน3ปี หมั้นกันแล้ว อยู่ด้วยกันเกือบปีได้ แต่มีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆ เราอยู่ด้วยกัน ซึ่งเขาทำงานและเรียนด้วยอาทิตย์ละครั้ง ส่วนเราเรียนอย่างเดียวจะจบปี1แล้วแต่ดันมีปัญหากันเลยไม่จบ
ทะเลาะกันก่อน เพียงเพราะเราเป็นภาระของเขา บ่นว่าเราอย่างงู้อย่างงี้ เป็นภาระ ค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่ช่วยประมาณนี้
ความที่ว่า ที่บ้านเราให้เงินเราอาทิตย์ละ1000บาทต่ออาทิตย์ แม่เราคิดว่าผู้ชายคนนี้คงจะดูแลเราอยู่ ซึ้งเราไม่เคยขอซื้อของแพงๆ วันครบรอบก็ไม่ได้อะไร
ไม่เคยขออะไรแพง ขอแค่เงินซื้อข้าวในอาทิตย์ที่เงินหมด
แค่นั้น
ก่อนหน้านั้นเราเคยอยู่ด้วยกันเราหมั้นกันแล้วคงไม่มีปัญหาอะไร เพราะเรายังไม่รุ้ว่าการใข้ชีวิตคู่มันต้องเจอไรบ้าง แต่แล้วเรามีปัญหากันเราไม่ชอบที่เขาไปกินเหล้าปิดเครื่อง ไปไหนไม่บอกโกหกเราจะกลับแล้ว แต่นางไม่กลับห้องเลยวันนั้น เราร้องให้ทุกวันเราเหนื่อยทำกิจกรรมกลับห้องดึกเราไม่ได้กินข้าวเราทนไม่ได้ที่เจออะไรนี้ยากมากเราเลยขอเลิก แต่เลิกนางก็โทรมาง้ออย่างงู้อย่างงี้ให้อยู่แบบนี้ไปก่อน เราไม่ชอบกับการที่ต้องให้รอเหมือนเป็นแบบสำรองเราใว้เพราะเราเคยโดนนางโกหกว่าให้อยู่แบบนี้ไปก่อนเฟสบล็อคเราแต่ส่งข้อความหาผู้หญิงคนใหม่ครั้งก่อน
หลังจากนั้น2วันไอจีก็มีผู้หญิงทักมาหานาง เพราะเรายังค้างไอจีเค้าใว้ เราก็เลยโทรไปด่านางว่าให้เรารอทำไมทำไมทำแบบนี้ คำตอบนางคือเรื่องของตู่ เลิกกับกูแล้วสิทธิ์ของตู่ อยากเลิกกับตู่เอง ไม่ต้องโทรมาไม่ต้องอะไร แล้วก็วางบล็อคเบอร์เราไปเลย เราก็ไปตามขอขอเคลียร์ดูไร้ค่ามากๆ บอกเราอย่างมายุ่งกับแฟนใหม่ อะไรแบบนี้ เราเสียใจมากๆ เหมือนเค้าไม่เสียใจที่เลิกกับเรา
คบกับแฟนใหม่ไม่กี่วัน ก็มีไรกันแล้ว แต่เราไม่อะไรมันสิทธิ์ของเขา หลังจากนั้นเราเลยเลิกตามกำลังทำจะทำใจ เค้าก็มาง้อขอโทษเรื่องวันที่ทำกับเราวันนั้น เรา
และเข้าสู่ขั้นวิกฤต โรงงานปิด กิจการอะไรก็เริ่มปิดตัวลง เราก็พูดอิก ค่อยออกนะ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี เราก็เตือน นางก็บอกไม่ต้องยุ่งไม่ต้องอะไีร นางก็เริ่มไม่มีเวลาให้เรา เราก็เข้าใจนะว่าอยากมีรถ ทำงานเสริมขับแกร็ปไปด้วย แล้วหนึ่งนางไม่กลับไม่ติดต่อได้เลย เพราะนางเริ่มกลับไปกินเหมือนแต่ก่อน เราก็บ่นอิกว่าจะออกรถแล้ว อย่าทำตัวแบบนี้ เราทะเลาะหนักมาก เราไม่ใว้ใจ เรากลัวเขามีคนอื่น อะไรแบบนี้ จนวันหนึ่ง นางไม่ได้กลับห้องแต่นอนห้องพี่ตื่นมาไปทำงานเลย เราก็โทรหา นางโทรกลับมา นางมาบ่นว่าเราเป็นภาระ ไม่ออกอะไรเลย เราก็งง เราก็ร้องให้ออกมา เราก็ว่าอยากเลิกใช่ไหมถ้าพูดมาขนาดนี้ นางก็บอกแล้วแต่จะคิด เราเลยสติหลุดขาดสอบหนีออกมาแล้วเราก็ออกมา ของอะไรก็ยังไม่ขนมา เราก็ไม่ได้มีความสุขการเรียนด้วย เราทนอยู่เพราะนางคนเด่ว เราเลยออกมาคิดกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ขอเวลาพักสมองพักเรื่องเคลียด นางก็โทรมาง้อขอโทษ เราก็แบบโกรธเนาะแต่ก็ต้องโทษตัวเองด้วยที่ใจร้อนไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ตัดสินใจมาแล้ว วันนี้โทรคุยกันเรื่องเรียนใหม่ ป้าๆแม่ๆพี่ๆก็อยากให้เรียนอยู่นี้เราก็ไม่อยากเรียนเราไม่ชอบเจอคนที่เรารู้จักถามเรา เรารู้สึกผิดกับตัวเองมากเลยที่ไม่ฟังใครสมควรคะ.
นางโทรมาเรื่องที่เรียนว่าเรียนไหนหรือยังไงเราก็บอก อยากเรียนต่างจังหวัดอย่างงู้อย่างงี้ ถ้าเรากลับไปอยู่กับนาง ก็มีปัญหาอิกแน่ๆ แล้วนางก็พูดเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าไฟคือเราก็เคยบอกนางว่า เดือนนี้แม่ไม่จ่ายให้นะเพราะออกมาจากห้องเก่าก่อนกำหนดแม่เลยไม่จ่ายให้เคยบอกแล้ว นางก็บ่นอยู่ฟรีหรอไม่ช่วยเลยหรอ คือแบบ ค่าห้องแม่นางจ่ายให้
นางก็ออกแค่ค่านำค่าไฟ นางก็แบบพูดอยู่แบบนั้นเราก็ตัดปัญหาแบบ ให้มันออกมาก่อนเหอะ เด่วบอกแม่โอนให้
นางก็เปิดแอร์นะคะ ตอนเราออกมา คือตอนเราอยู่เราใช้พัดลม นางเปิดแอร์ไม่รุ้เปิดทุกวันไหมเพราะแบบไหนๆคิดว่าเราจะจ่ายมั้ง ก็เออ แล้วเราคิดว่าถ้ากลับไปอยู่ด้วยกันจะมีปัญหาอิกหรือเปล่าเพื่อความแน่ใจ เพื่อความสบายใจ เราก็บอกว่ากลับไปก็มีปัญหา กันอิก เราก็ถามแบบอยากมีเราในชีวิตหรือเปล่า ((ประมาณมาณคำถามที่ผู้หญิงก็ต้องถามว่าในชีวิตทุกการวางแผนหรืออะไรก็ตามในอนาคตยังแบบจะแต่งงานหรือสร้างครอบครัวไรแบบนนี้คะ))ก็ไม่ได้คำตอบเอาแต่พูดว่า อยากให้มาอยู่ เพราะแบบนี้ อยู่ไกลก็เป็นนี้ อยู่ใกล้ก็มีเวลาให้กัน อยู่ไกลไม่มีเวลาให้กันเลยนะ เราก็บอก ยังไงสุดท้ายก็ได้แยกกันอยู่ เพราะถ้านางเรียนจบหรือเปลี่ยนงานไปทำกับพี่เรา เพราะเงินมันดี เราก็ถามว่าถ้าทำจะส่งให้ไหม ก็บอกไม่แน่ใจ ต้องดูก่อน ถ้าได้จะให้แม่ก่อาค่ารถ แล้วก็ตัวเอง แล้วค่าห้องไม่ออกช่วยหรอให้อยู่คนเด่วไม่ไหวหรอกนะ ครึ่งนึงของเงินเดือนแม่เราเลยนะ นางก็ด่าจะอะไร เราก็บอกหอก็ไม่ได้ถูกนะในย่านกรุงเทพ ให้ไปเรียนนั้นสุดท้ายก็ได้อยู่คนเด่ว เพราะไหนๆก็หมั้นกันแล้ว ออกค่าห้องให้ก็ได้ เพราะอยากให้ไปเรียนนั้น เพราะที่ผ่านมาเราก็ไม่ได้แบบเป็นผู้หญิงหน้าเงิน อยากได้อะไรก็ต้องซื้อให้ ของแพงๆของขวัญหรืออะไรวันครบรอบก็ไม่ได้นิเรา เพราะคุยกันไม่ลงเลย เราก็รู้เลยว่า เราเอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่ไม่สนใจอะไร สนใจในสิ่งที่ตนเองจะมี ไหนเรียนจบจะแต่งเราก็มาคิดทบทวนอิกที เราต้องเลิกเด็ดขาดไหม เพราะถ้าใช้ชีวิตคู่เรากลัวมากๆ เพราะวันนึ่งพลาดขึ้นมา กลัวว่าเค้าไม่รับผิดชอบอะไรเลย แค่ขอเงินร้อยสองร้อยยังบ่นของใช้เราก็ซื้อ พอหมดขอซื้อได้ไหม ก็ว่าไม่มีเงินทั้งที่มีเงิน ทำอย่างอื่น เราก็ทำตัวเหมือนแม่บ้าน ทำงานบ้าน ซักผ้าให้ อะไรก็ทำให้ เราไม่ชอบคนกินแล้วไม่เก็บเราตามเก็บทุกวัน เราก็ได้เรียนรู้ว่ากว่าจะเป็นชีวิตคู่มีครอบครัวไม่ง่ายเลย ขนาดหมั้นกันอยู่ด้วยกันสันดานเริ่มออก ยังขนาดนี้ถ้ามีครอบครัวเราจะโดนหนักไหม ควรเลิกเลยไหม หรือเราผิดอะไรหรือเปล่าช่วยแนะนำหน่อยคะ ขอบคุณคะ