เราได้คุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่เราเคยแอบชอบตอนนี้เขาเป็นทหารเขาทักมาคุยตอนแรกก็ดีอยู่หรอก เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เราฟังเราก็ทำให้เราได้รับรู้สิ่งใหม่ๆที่ไม่เคยรู้
แต่พอคุยไปนานๆจากที่เขาเล่าก็กลายเป็นบ่น
เขาบ่นทุกอย่าง ปวดอึก็บ่น ทำไรมาก็บ่น บ่นให้ทุกอย่างที่เขาเจอแต่ละวันที่เขารู้สึก ทุกครั้งที่ได้คุยกันเขาจะพูดแต่ของตัวเองความทุกข์ใจที่เขามี ให้เราฟังไม่ถามสักคำว่าอยากรู้มั้ย บางครั้งเราก็ไม่อินอ่ะเราไม่อยากรู้ทุกเรื่องขนาดนั้น บางเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจเราก็ไม่อยากรับรู้ ส่งแต่พลังลบออกมาใครจะไปอยากรับ ไม่เคยถามเราสักครั้งว่าเป็นยังไง แต่ละวันใช้ชีวิตทำอะไรบ้างไม่มี ขนาดคำว่า กินข้าวยัง ตั้งแต่คุยมานับคำนี้ได้ไม่ถึง4ครั้งด้วยซ้ำ พอเราลองบ่นบ้างว่าเราเหนื่อยเบื่อ เขาก็ไม่สนใจสิ่งที่เราพูดไปเขาก็เอาแต่เรื่องของตัวเองเหมือนเดิม หลักจากนั้นมาเราก็ไม่อยากตอบแชทเขาอีกเลย เขาก็ยังทักมาบ่น เราทำได้แค่ให้กำลังใจ เรารู้ว่าเขาเหนื่อยแต่ก็ไม่จำเป็นต้องส่งแต่พลังลบออกมาก็ได้ เล่าเรื่องดีๆที่ทำให้เรายิ้มบ้างก็ได้ป่ะ555
คุณคิดอย่างไรกับคนที่ชอบพูดแต่เรื่องของตัวเองโดยไม่สนเรื่องของคนอื่นเลยว่าจะเป็นยังไง
แต่พอคุยไปนานๆจากที่เขาเล่าก็กลายเป็นบ่น
เขาบ่นทุกอย่าง ปวดอึก็บ่น ทำไรมาก็บ่น บ่นให้ทุกอย่างที่เขาเจอแต่ละวันที่เขารู้สึก ทุกครั้งที่ได้คุยกันเขาจะพูดแต่ของตัวเองความทุกข์ใจที่เขามี ให้เราฟังไม่ถามสักคำว่าอยากรู้มั้ย บางครั้งเราก็ไม่อินอ่ะเราไม่อยากรู้ทุกเรื่องขนาดนั้น บางเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจเราก็ไม่อยากรับรู้ ส่งแต่พลังลบออกมาใครจะไปอยากรับ ไม่เคยถามเราสักครั้งว่าเป็นยังไง แต่ละวันใช้ชีวิตทำอะไรบ้างไม่มี ขนาดคำว่า กินข้าวยัง ตั้งแต่คุยมานับคำนี้ได้ไม่ถึง4ครั้งด้วยซ้ำ พอเราลองบ่นบ้างว่าเราเหนื่อยเบื่อ เขาก็ไม่สนใจสิ่งที่เราพูดไปเขาก็เอาแต่เรื่องของตัวเองเหมือนเดิม หลักจากนั้นมาเราก็ไม่อยากตอบแชทเขาอีกเลย เขาก็ยังทักมาบ่น เราทำได้แค่ให้กำลังใจ เรารู้ว่าเขาเหนื่อยแต่ก็ไม่จำเป็นต้องส่งแต่พลังลบออกมาก็ได้ เล่าเรื่องดีๆที่ทำให้เรายิ้มบ้างก็ได้ป่ะ555