สวัสดีค่ะ ผิดพลาดอย่างไรขอโทษด้วยนะคะ
ก็ตามหัวข้อเลยค่ะ. แม่ทำให้เราเป็นคนเลว. เราชอบด่าแม่ในใจมากๆค่ะ เพราะไม่กล้าด่าต่อหน้า เราทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ด่าในใจ
เรา คิดว่าแม่เรา ไม่น่าเป็นแม่คนด้วยซ้ำ ตั้งแต่เราเด็ก เราโดนแม่เราบีบคอ บีบจนเราเกลือบตาย ไม่ให้เราบอกใคร ไม่มีใครรู้
ตอนเราอายุ8ขวบ ให้เราปั่นจักรยาน ขายของ เราก็ทำ ให้เราขายผลไม้ แต่ตัวเองไปเที่ยว ตอนนั้น10ขวบเองค่ะ ผลไม้เต็มรถ
กับเราคนนึง แม่เคยเอาแก้วเควี้ยงใส่เรา ให้เราไปตามแฟนเขามา (ไม่ใช่พ่อเรานะคะ) ตอนนั้นเขาทะเลาะกัน. เราเลยวิ่งหนีไปบ้านคนรู้จักตอน3ทุ่ม
ให้ไปส่งเราบ้านยายที ตอนนั้น13ขวบแล้ว พอแม่มาเจอเราบ้านยาย ก็ด่าเรา ว่าเราอกตัญญู ด่าสาระพัด
จนวันนึงแม่เราเข้าคุก เพราะเรื่องยา เราก็ต้องออกจากโรงเรียน เพราะไม่มีคนไปเยี่ยมแน่ๆ เราก็ทำงานอาทิตย์นึงก็ไปเยี่ยม 1-2วัน
วันไหนเขาอารมดีกดี วันไหนเขาอารมไม่ดีก็ด่า ตอนแม่ติดคุก เราสบายใจมากๆ ถึงแม่ตอนนั้นรอบข้างจะไม่มีอะไรดีเลย
แต่เราอิสระ ไม่มีคนด่า คนตี. พอวันที่แม่จะออก มีคนพูดมาว่า เวลาแห่งความสุขจบแล้ว จบจิงๆค่ะ. แรกๆเขาก็เหมือนปรับตัวไหม่
พอสักพักก็เหมือนเดิม. แม่เราเป็นคนใช้เก่งมาก อะไรนิดนึงก็ใช้. อยู่ใกล้ก็ใช้ เราก็ทำงานกับแม่ค่ะ ที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัว ก็ยังไม่ได้เรียน
เราก็ถูๆไถๆมาตลอด กับการโดนด่าทุกวัน. จนวันนึงตาเราเข้าโรงพยาบาลค่ะ หมอบอกเป็นอัมพฤก. แรกๆคนมาดูแลตาเยอะมาก. พอมาทุกวันนี้
การดูแลตา กลายเป็นหน้าที่เรา เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวตา ทุกอย่างคือเรา. แม่เรามาเปิดร้านขายของ. ให้เราเป็นคนขาย ขายเสร็จเย็นต้องกลับบ้านไปดูตา
เราเลยตัดสินใจเรียนต่อ วันอาทิตย์วันเดียว. มีวันนึงยายให้พาไปข้างนอก. เรากลับมาดูตาช้า แม่เราพูดมาว่า ถ้าไม่มีตาคนอย่างก็ไม่มีค่าอะไรเลย
ตอนนั้น เราอยากตายมากๆค่ะ ทำไมเราต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้. เราก็ทำดีที่สุดแล้วเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ แล้วให้เราดูแลตา เรากับตาไม่สนิทกัน
เราเป็นเด็กผู้หญิง ต้องเห็นไอ้นั่นของผู้ชาย ไม่เคยเห็นมีใครถามเราเลย ว่าโอเคไหม ตาเรามีลูก ลูกก็ไม่เข้ามาดูสักคน. มีหลาน ก็ไม่เคยมีหลานคนไหนเข้ามาดู. พอช่วงหลัง เราไม่ได้ ทำงานแล้ว เพราะมันขายไม่ดี +กับ ต้องดูตากับยาย เขาก็จะด่าเราทุกวัน ว่าอยู่บ้านเฉยๆไม่ทำมาหา- ขี้เกียดสันหลังยาว แต่เราจะไปหางานทำ ไม่ได้เราหา เราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน พอเราไปข้างนอก โทรตามแล้ว ขอไปไหนทีก็ด่า เราเหนื่อย เราไม่รู้จะเล่ายังไง ทุกคนต้องคิดแน่ๆเลย ว่ามันแค่นี้เอง เราโดนด่าแม่
ทอง อี
อีสารเลว บางวันเราหลับ ก็ปลุกเรามาด่าด้วยคำแรงๆ เราคิดถึงพ่อจัง พี่เราอยากได้อะไรได้หมด แต่พอซื้อให้พี่เสร็จ ก็จะมาพาลที่เรา อะไรก็เรา พี่เราไม่เคยต้องทำอะไรเลย เรียนอย่างเดียว ไปอยู่หอ เรื่องที่บ้านไม่ต้องรับรู้ เวลาพี่กลับมาบ้าน ก็ไม่ต้องทำอะไร. อย่างตอนนั้นไปเที่ยว เราหลับ พี่หลับ พอถึงที่พักแม่จะให้ลงไปติดต่อ. เขาเรียนเรา เราเลยปลุกพี่ เขาก็ด่าว่าจะไปปลุกเขาทำไม อะแหละทำไปเลย
คุณรู้ไหม แม่ทำให้เราคิดอยากฆ่าตัวเองไม่รู้กี่รอบ. บางทีเราก็คิดว่า เราเก็บกดจนสภาพจิตเราน่าจะมีปัญหา. เราเคยไปหาหมอรักษาเรื่องต่อมไร้ท่อ แม่จะนัดทุกเดือน นัดทีนึงก็ 3,000-5,000 แม่เราก็จะด่าเรา ตอนพยาบาลก็มานัด ก็ด่าพยาบาล จนพยาบาลถามเราว่าใครรับสาย.เราเลยเลิกรักษา เพราะตัดปัญหาโดนด่า เคยเอาจานเขวี้ยงใส่หน้าคนจนเขาต้องผ่าตัด แม่ไม่รู้สึกผิด อะมด่าเราอีกที่ไปเยี่ยมเขา เราอยากเรียนต่อมหาลัย ก็ไม่อยากให้เราเรียน ไปบอกคนนู้นคนนี้ ว่าดูมันมีงานที่บ้านให้ยังจะไปเรียนให้เสียเวลา ทำไมพี่เราเรียนได้ ทำไมพอเราจะเรียนบ้างมีปัญหาตลอด. เรียนเกรดดีที่บ้านไม่เคยชม มีอะไรเราก็พูดไม่ได้ ทำได้แค่ด่าในใจ แล้วก็ทำร้ายตัวเอง เสื้อในกางเกงในแม่ เราก็ต้องซักให้ ทำทุกอย่าง แม่เราคิดว่าเวลาเรามีอะไรคุยกับเขาทุกเรื่อง แต่ที่เขารู้ยังไม่ได้20%เลย เขาไม่เคยรู้ว่าเรารู้สึกยังไงริดอะไร เราอยากหนีออกตากบ้าน แต่ใจเราไม่แข็งสักที เราก็ไม่รู้จะเล่ายังไง ทุกคนอาจจะคิดว่ามันธรรมดา. แต่ที่เราเจอทุกวันๆ เราก็ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ด่าจิกหัวเราสารพัดทั้งที่เราก็โตแล้ว. ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ มีอะไรติได้เลยนะตะ
แม่ทำให้เราเป็นคนเลว
ก็ตามหัวข้อเลยค่ะ. แม่ทำให้เราเป็นคนเลว. เราชอบด่าแม่ในใจมากๆค่ะ เพราะไม่กล้าด่าต่อหน้า เราทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ด่าในใจ
เรา คิดว่าแม่เรา ไม่น่าเป็นแม่คนด้วยซ้ำ ตั้งแต่เราเด็ก เราโดนแม่เราบีบคอ บีบจนเราเกลือบตาย ไม่ให้เราบอกใคร ไม่มีใครรู้
ตอนเราอายุ8ขวบ ให้เราปั่นจักรยาน ขายของ เราก็ทำ ให้เราขายผลไม้ แต่ตัวเองไปเที่ยว ตอนนั้น10ขวบเองค่ะ ผลไม้เต็มรถ
กับเราคนนึง แม่เคยเอาแก้วเควี้ยงใส่เรา ให้เราไปตามแฟนเขามา (ไม่ใช่พ่อเรานะคะ) ตอนนั้นเขาทะเลาะกัน. เราเลยวิ่งหนีไปบ้านคนรู้จักตอน3ทุ่ม
ให้ไปส่งเราบ้านยายที ตอนนั้น13ขวบแล้ว พอแม่มาเจอเราบ้านยาย ก็ด่าเรา ว่าเราอกตัญญู ด่าสาระพัด
จนวันนึงแม่เราเข้าคุก เพราะเรื่องยา เราก็ต้องออกจากโรงเรียน เพราะไม่มีคนไปเยี่ยมแน่ๆ เราก็ทำงานอาทิตย์นึงก็ไปเยี่ยม 1-2วัน
วันไหนเขาอารมดีกดี วันไหนเขาอารมไม่ดีก็ด่า ตอนแม่ติดคุก เราสบายใจมากๆ ถึงแม่ตอนนั้นรอบข้างจะไม่มีอะไรดีเลย
แต่เราอิสระ ไม่มีคนด่า คนตี. พอวันที่แม่จะออก มีคนพูดมาว่า เวลาแห่งความสุขจบแล้ว จบจิงๆค่ะ. แรกๆเขาก็เหมือนปรับตัวไหม่
พอสักพักก็เหมือนเดิม. แม่เราเป็นคนใช้เก่งมาก อะไรนิดนึงก็ใช้. อยู่ใกล้ก็ใช้ เราก็ทำงานกับแม่ค่ะ ที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัว ก็ยังไม่ได้เรียน
เราก็ถูๆไถๆมาตลอด กับการโดนด่าทุกวัน. จนวันนึงตาเราเข้าโรงพยาบาลค่ะ หมอบอกเป็นอัมพฤก. แรกๆคนมาดูแลตาเยอะมาก. พอมาทุกวันนี้
การดูแลตา กลายเป็นหน้าที่เรา เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวตา ทุกอย่างคือเรา. แม่เรามาเปิดร้านขายของ. ให้เราเป็นคนขาย ขายเสร็จเย็นต้องกลับบ้านไปดูตา
เราเลยตัดสินใจเรียนต่อ วันอาทิตย์วันเดียว. มีวันนึงยายให้พาไปข้างนอก. เรากลับมาดูตาช้า แม่เราพูดมาว่า ถ้าไม่มีตาคนอย่างก็ไม่มีค่าอะไรเลย
ตอนนั้น เราอยากตายมากๆค่ะ ทำไมเราต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้. เราก็ทำดีที่สุดแล้วเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ แล้วให้เราดูแลตา เรากับตาไม่สนิทกัน
เราเป็นเด็กผู้หญิง ต้องเห็นไอ้นั่นของผู้ชาย ไม่เคยเห็นมีใครถามเราเลย ว่าโอเคไหม ตาเรามีลูก ลูกก็ไม่เข้ามาดูสักคน. มีหลาน ก็ไม่เคยมีหลานคนไหนเข้ามาดู. พอช่วงหลัง เราไม่ได้ ทำงานแล้ว เพราะมันขายไม่ดี +กับ ต้องดูตากับยาย เขาก็จะด่าเราทุกวัน ว่าอยู่บ้านเฉยๆไม่ทำมาหา- ขี้เกียดสันหลังยาว แต่เราจะไปหางานทำ ไม่ได้เราหา เราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน พอเราไปข้างนอก โทรตามแล้ว ขอไปไหนทีก็ด่า เราเหนื่อย เราไม่รู้จะเล่ายังไง ทุกคนต้องคิดแน่ๆเลย ว่ามันแค่นี้เอง เราโดนด่าแม่
คุณรู้ไหม แม่ทำให้เราคิดอยากฆ่าตัวเองไม่รู้กี่รอบ. บางทีเราก็คิดว่า เราเก็บกดจนสภาพจิตเราน่าจะมีปัญหา. เราเคยไปหาหมอรักษาเรื่องต่อมไร้ท่อ แม่จะนัดทุกเดือน นัดทีนึงก็ 3,000-5,000 แม่เราก็จะด่าเรา ตอนพยาบาลก็มานัด ก็ด่าพยาบาล จนพยาบาลถามเราว่าใครรับสาย.เราเลยเลิกรักษา เพราะตัดปัญหาโดนด่า เคยเอาจานเขวี้ยงใส่หน้าคนจนเขาต้องผ่าตัด แม่ไม่รู้สึกผิด อะมด่าเราอีกที่ไปเยี่ยมเขา เราอยากเรียนต่อมหาลัย ก็ไม่อยากให้เราเรียน ไปบอกคนนู้นคนนี้ ว่าดูมันมีงานที่บ้านให้ยังจะไปเรียนให้เสียเวลา ทำไมพี่เราเรียนได้ ทำไมพอเราจะเรียนบ้างมีปัญหาตลอด. เรียนเกรดดีที่บ้านไม่เคยชม มีอะไรเราก็พูดไม่ได้ ทำได้แค่ด่าในใจ แล้วก็ทำร้ายตัวเอง เสื้อในกางเกงในแม่ เราก็ต้องซักให้ ทำทุกอย่าง แม่เราคิดว่าเวลาเรามีอะไรคุยกับเขาทุกเรื่อง แต่ที่เขารู้ยังไม่ได้20%เลย เขาไม่เคยรู้ว่าเรารู้สึกยังไงริดอะไร เราอยากหนีออกตากบ้าน แต่ใจเราไม่แข็งสักที เราก็ไม่รู้จะเล่ายังไง ทุกคนอาจจะคิดว่ามันธรรมดา. แต่ที่เราเจอทุกวันๆ เราก็ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ด่าจิกหัวเราสารพัดทั้งที่เราก็โตแล้ว. ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ มีอะไรติได้เลยนะตะ