สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยก็ ตามหัวข้อข้างบน เราคือเด็กพิเศษค่ะ(แต่อายุจะ 22ปีนี้ ก็ไม่เด็กแล้วถูกไหมนี่ก็ไม่แน่ใจค่ะ)
ปัจจุบันเรายังคงบำบัดอยู่ค่ะ เวลาไปหาหมอเอง ก็ถามถึงปัญหาในชีวิต การกินยา อะไรแนวๆนี้
แต่พอแม่เราไปบ้าง ทุกครั้งที่แม่เราไปหาหมอเพื่อรับทราบการวินิจฉัยแทนเราเวลาไม่ว่าง เช่น เวลาที่เราติดเรียน ติดไปทำงานนั่นนี่ หมอมักจะบอกกลับมาว่า
"ลูกคุณแม่ เป็นเด็กที่ไปไกลสุดเท่าที่หมอเคยเจอมา และเท่าที่ทั้งสถาบันนี้เคยบำบัด ลูกคุณแม่คือคนที่ประสบความสำเร็จที่สุด ไม่ต่างอะไรกับเคสเด่นของสถาบันเลยค่ะ"
คือ เราสงสัยว่า เราประสบความสำเร็จสูงสุดเหรอคะ เราก็แค่....
1.ถูกส่งไปเรียนร่วมกับเด็กปกติเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเหมือนว่าเราไม่ได้ป่วยอะไร
2.เราสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามระบบระเบียบการสอบเองได้โดยไม่ได้มีการติวพิเศษใดๆ และทุกการสมัครเราเป็นคนทำเองหมดเลย
3.เราพูดภาษาต่างประเทศ(ที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ)ได้ในระดับที่พอสื่อสารรู้เรื่อง
4.เราสามารถวาดรูปได้อยู่ในระดับดี เอ่อ ประมาณแบบนี้ค่ะ(เดี๋ยวใส่ในคอมเมนต์ให้ค่ะ)
5.เราพูดด้วยความเร็วแบบผู้ใหญ่พูดมาตลอดตั้งแต่เราเป็นเด็กอนุบาล-ประถมต้น(ปัจจุบันพูดเร็วมากจนคนฟังเกือบไม่ได้) ใช้ศัพท์ที่สูงกว่าวัยของเด็กที่จะรู้ศัพท์นั้นๆ เช่น ศัพท์ทางวิชาการ ราชาศัพท์ การใช้คำสุภาพเหมือนในจดหมายราชการ เราสามารถอ่านได้คล่องเหมือนเด็กปกติทั้งๆที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นเด็กพิเศษ
6.เราเรียนอะไรยากๆแล้วไปรอดตลอดฝั่ง เช่น วิทยาการคอมพิวเตอร์ การcoding ภาษาที่ยากๆเช่นภาษาญี่ปุ่น ระบบต่างๆที่ซับซ้อนตามลักษณะการเรียนรู้ของเด็กพิเศษที่ชอบอะไรซับซ้อนๆอยู่แล้ว
7.ลักษณะบางอย่างเราผู้ใหญ่เกินไป ไม่เหมาะเป็นเด็กพิเศษหรือไม่เหมาะสมกับวัยหรืออย่างไรก็ไม่ทราบค่ะ เช่น การคิดการตัดสินใจ ส่วนตัวเราคิดว่าอายุ 22 จะคิดแบบวิภาควิจารณ์ คิดเชิงวิเคราะห์ก็ไม่เห็นแปลกเลย
8.เราเข้ากันกับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า เช่น คณาจารย์ ครู รุ่นพี่ หรือบุคลากรในที่ทำงานได้ง่ายกว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน และลักษณะเราจะกลับกันโดยเฉพาะเวลาสื่อสารค่ะ คือ อยู่กับเพื่อนจะค่อนข้างเงียบ อยู่กับผู้ใหญ่ก็จะช่างพูดไปหน่อยแต่ไม่เงียบกริบเหมือนอยู่กับเพื่อน
9.อันนี้น่าจะปกติของคนทั่วไปหรือเปล่า เวลาพูดเรามีโทนเสียงแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดค่ะ เช่น พูดปกติก็จะเสียงห้วนๆหน่อย ออกแนวดุๆ แต่ถ้าพูดรายงานเสียงก็จะเหมือนแอ๊บเสียงพูด ทั้งๆที่นั่นแหล่ะเสียงจริงๆของเรา
10.เราสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้โดยไม่ต้องมีคนมาคอยช่วยเหลือ แม้แต่การทำธุรกรรมของตนเอง การไปธุระสำคัญๆให้ทางบ้าน การไปโรงพยาบาลเอง(แต่ล่าสุดเราไปสถาบันที่บำบัดเราเขาบอกว่า"อายุเลย20ก็ยังต้องพาพ่อแม่มาด้วย"เราแบบ "ห้ะ" เลยค่ะ) แทบ 99%ของการทำกิจวัตรประจำวันและการทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย เราทำด้วยตัวเองค่ะ
เท่าที่เราดูตัวเราก็ประมาณนี้ค่ะ มันความสามารถสูงเกินเด็กพิเศษไปเหรอคะ? หรือว่าเด็กพิเศษทั่วไปเขาเป็นแบบเราใน%ที่น้อยมาก ทั้งๆที่อดีตก็มีพวกนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกอย่างนิวตัน ไอน์สไตน์ เอดิสัน ถูกสันนิฐานว่าเป็นเด็กพิเศษกันมาแล้วทั้งสิ้น
เด็กพิเศษอย่างเราคือความสามารถสูงเกินไปหรือเปล่าคะ
ปัจจุบันเรายังคงบำบัดอยู่ค่ะ เวลาไปหาหมอเอง ก็ถามถึงปัญหาในชีวิต การกินยา อะไรแนวๆนี้
แต่พอแม่เราไปบ้าง ทุกครั้งที่แม่เราไปหาหมอเพื่อรับทราบการวินิจฉัยแทนเราเวลาไม่ว่าง เช่น เวลาที่เราติดเรียน ติดไปทำงานนั่นนี่ หมอมักจะบอกกลับมาว่า
"ลูกคุณแม่ เป็นเด็กที่ไปไกลสุดเท่าที่หมอเคยเจอมา และเท่าที่ทั้งสถาบันนี้เคยบำบัด ลูกคุณแม่คือคนที่ประสบความสำเร็จที่สุด ไม่ต่างอะไรกับเคสเด่นของสถาบันเลยค่ะ"
คือ เราสงสัยว่า เราประสบความสำเร็จสูงสุดเหรอคะ เราก็แค่....
1.ถูกส่งไปเรียนร่วมกับเด็กปกติเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเหมือนว่าเราไม่ได้ป่วยอะไร
2.เราสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามระบบระเบียบการสอบเองได้โดยไม่ได้มีการติวพิเศษใดๆ และทุกการสมัครเราเป็นคนทำเองหมดเลย
3.เราพูดภาษาต่างประเทศ(ที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ)ได้ในระดับที่พอสื่อสารรู้เรื่อง
4.เราสามารถวาดรูปได้อยู่ในระดับดี เอ่อ ประมาณแบบนี้ค่ะ(เดี๋ยวใส่ในคอมเมนต์ให้ค่ะ)
5.เราพูดด้วยความเร็วแบบผู้ใหญ่พูดมาตลอดตั้งแต่เราเป็นเด็กอนุบาล-ประถมต้น(ปัจจุบันพูดเร็วมากจนคนฟังเกือบไม่ได้) ใช้ศัพท์ที่สูงกว่าวัยของเด็กที่จะรู้ศัพท์นั้นๆ เช่น ศัพท์ทางวิชาการ ราชาศัพท์ การใช้คำสุภาพเหมือนในจดหมายราชการ เราสามารถอ่านได้คล่องเหมือนเด็กปกติทั้งๆที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นเด็กพิเศษ
6.เราเรียนอะไรยากๆแล้วไปรอดตลอดฝั่ง เช่น วิทยาการคอมพิวเตอร์ การcoding ภาษาที่ยากๆเช่นภาษาญี่ปุ่น ระบบต่างๆที่ซับซ้อนตามลักษณะการเรียนรู้ของเด็กพิเศษที่ชอบอะไรซับซ้อนๆอยู่แล้ว
7.ลักษณะบางอย่างเราผู้ใหญ่เกินไป ไม่เหมาะเป็นเด็กพิเศษหรือไม่เหมาะสมกับวัยหรืออย่างไรก็ไม่ทราบค่ะ เช่น การคิดการตัดสินใจ ส่วนตัวเราคิดว่าอายุ 22 จะคิดแบบวิภาควิจารณ์ คิดเชิงวิเคราะห์ก็ไม่เห็นแปลกเลย
8.เราเข้ากันกับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า เช่น คณาจารย์ ครู รุ่นพี่ หรือบุคลากรในที่ทำงานได้ง่ายกว่าเพื่อนในรุ่นเดียวกัน และลักษณะเราจะกลับกันโดยเฉพาะเวลาสื่อสารค่ะ คือ อยู่กับเพื่อนจะค่อนข้างเงียบ อยู่กับผู้ใหญ่ก็จะช่างพูดไปหน่อยแต่ไม่เงียบกริบเหมือนอยู่กับเพื่อน
9.อันนี้น่าจะปกติของคนทั่วไปหรือเปล่า เวลาพูดเรามีโทนเสียงแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดค่ะ เช่น พูดปกติก็จะเสียงห้วนๆหน่อย ออกแนวดุๆ แต่ถ้าพูดรายงานเสียงก็จะเหมือนแอ๊บเสียงพูด ทั้งๆที่นั่นแหล่ะเสียงจริงๆของเรา
10.เราสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้โดยไม่ต้องมีคนมาคอยช่วยเหลือ แม้แต่การทำธุรกรรมของตนเอง การไปธุระสำคัญๆให้ทางบ้าน การไปโรงพยาบาลเอง(แต่ล่าสุดเราไปสถาบันที่บำบัดเราเขาบอกว่า"อายุเลย20ก็ยังต้องพาพ่อแม่มาด้วย"เราแบบ "ห้ะ" เลยค่ะ) แทบ 99%ของการทำกิจวัตรประจำวันและการทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย เราทำด้วยตัวเองค่ะ
เท่าที่เราดูตัวเราก็ประมาณนี้ค่ะ มันความสามารถสูงเกินเด็กพิเศษไปเหรอคะ? หรือว่าเด็กพิเศษทั่วไปเขาเป็นแบบเราใน%ที่น้อยมาก ทั้งๆที่อดีตก็มีพวกนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกอย่างนิวตัน ไอน์สไตน์ เอดิสัน ถูกสันนิฐานว่าเป็นเด็กพิเศษกันมาแล้วทั้งสิ้น