สวัสดีค่ะ วันนี้ดิฉันขอมาระบายและขอคำแนะนำจากเพื่อนๆในพันทิปหน่อยนะคะ
เข้าเรื่องนะคะ เราอายุประมาณ 20 ต้นๆๆ พึ่งเรื่องจบ ทำงานมาได้สักพักนึ่งแระ เข้ามาทำงานในตัวเมืองของจังหวัด ต้องเช่าหออยู่คนเดียว เราไม่มีแฟน เพื่อนที่สนิทสมัยเรียนเขาก็ไม่ค่อยว่างคุยกะเรา คือพวกเขาก้มีแฟนกันหมดเหลือเราคนเดียว มันไม่รู้จะคุยกะใคร คือเรามีความรู้สึกว่าชีวิตมันไม่มีความสุข เวลาเรายิ้มกับคนอื่นที่ไม่สนิท กับจะยิ้มแบบยิ้มเฉพาะปาก ตาไม่ยิ้ม มันดูไม่เป็นธรรมชาติ เรารู้สึกนะ ซึ่งตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดมาก คือเราก็ไม่ได้มีความทุกข์อยู่ในใจนะ ไม่ได้เกลียดอะไรกับคนที่ส่งยิ้มให้เรา แต่มันเป็นอย่างนั้นมาเอง เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ไม่ชอบเลย มันอึดอัด แล้วบางทีเหมือนเพื่อนที่ทำงานเขาเล่าอะไรตลกๆๆกัน ทุกคนหัวเราะ บางเรื่องเราไม่ตลก ได้แต่ยิ้ม แต่นัยตาคือแบบฝืนมากๆๆเรารู้สึกได้เลย แล้วก็รู้ว่าคนอื่นก็มองออกว่าฝืนยิ้ม คือเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครนะ ไม่ได้มีเรื่องทุกข์ใจใหญ่หลวงมาก แต่ทำไมเราถึงมีอาการแบบนี้ แล้วก็เวลาที่เราคุยกับคนที่เราไม่สนิท หรือ เราเกรงๆเขา นัยตาเราจะแบบแปลกๆๆอ่ะ เรารู้สึกได้เลย มันเป็นนัยตาของความกังวลและกลัว แฝงด้วยความเศร้าๆลงไปด้วย มันเหมือนคนมีความเครียดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีนะ แล้วเวลาสนธนากับคนอืนแล้วเขาเล่าตลกๆ เราก็อยากหัวเราะไปกับเขาด้วย เเต่มันก็เป็นแบบฝืนๆๆยังไงไม่รู้ เราสัมผัสได้เลย บางครั้งต้องทำกิจกรรมของบริษัท แล้วถ้ามีการเล่นเกมส์กัน หรือต้องออกไปแนะนำตัว คือใจเราจะสั่นมากๆๆๆ พูดเร็ว มีความกังวลโดยออกผ่านทางสีหน้า ทั้งๆที่คนร่วมกิจกรรมคือเพื่อนที่รู้จักกะชันทั้งนั้น ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ไม่ชอบเรย มันอึดอัด เรากลัวคนอื่นจะอยู่ใกล้เราแล้วเขาอึดอัดไปด้วย บางครั้งก็คิดนะ ว่าเราควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย หรือว่าเราอยู่คนเดียวมากเกินไป เราไม่เคยมีแฟน บางที่ชีวิตเราก็เฉาๆๆไปนะ จะเที่ยวก็สงสารตังค์ในกระเป๋า ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง หรือใครมีวิธีเสนอแนะอะไรบ้างช่วยเราหน่อยนะ ขอบคุณมากค่ะ
รู้สึกชีวิตของฉันไม่ค่อยมีความสุขเหมือนเมื่อก่อน
เข้าเรื่องนะคะ เราอายุประมาณ 20 ต้นๆๆ พึ่งเรื่องจบ ทำงานมาได้สักพักนึ่งแระ เข้ามาทำงานในตัวเมืองของจังหวัด ต้องเช่าหออยู่คนเดียว เราไม่มีแฟน เพื่อนที่สนิทสมัยเรียนเขาก็ไม่ค่อยว่างคุยกะเรา คือพวกเขาก้มีแฟนกันหมดเหลือเราคนเดียว มันไม่รู้จะคุยกะใคร คือเรามีความรู้สึกว่าชีวิตมันไม่มีความสุข เวลาเรายิ้มกับคนอื่นที่ไม่สนิท กับจะยิ้มแบบยิ้มเฉพาะปาก ตาไม่ยิ้ม มันดูไม่เป็นธรรมชาติ เรารู้สึกนะ ซึ่งตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดมาก คือเราก็ไม่ได้มีความทุกข์อยู่ในใจนะ ไม่ได้เกลียดอะไรกับคนที่ส่งยิ้มให้เรา แต่มันเป็นอย่างนั้นมาเอง เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ไม่ชอบเลย มันอึดอัด แล้วบางทีเหมือนเพื่อนที่ทำงานเขาเล่าอะไรตลกๆๆกัน ทุกคนหัวเราะ บางเรื่องเราไม่ตลก ได้แต่ยิ้ม แต่นัยตาคือแบบฝืนมากๆๆเรารู้สึกได้เลย แล้วก็รู้ว่าคนอื่นก็มองออกว่าฝืนยิ้ม คือเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครนะ ไม่ได้มีเรื่องทุกข์ใจใหญ่หลวงมาก แต่ทำไมเราถึงมีอาการแบบนี้ แล้วก็เวลาที่เราคุยกับคนที่เราไม่สนิท หรือ เราเกรงๆเขา นัยตาเราจะแบบแปลกๆๆอ่ะ เรารู้สึกได้เลย มันเป็นนัยตาของความกังวลและกลัว แฝงด้วยความเศร้าๆลงไปด้วย มันเหมือนคนมีความเครียดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีนะ แล้วเวลาสนธนากับคนอืนแล้วเขาเล่าตลกๆ เราก็อยากหัวเราะไปกับเขาด้วย เเต่มันก็เป็นแบบฝืนๆๆยังไงไม่รู้ เราสัมผัสได้เลย บางครั้งต้องทำกิจกรรมของบริษัท แล้วถ้ามีการเล่นเกมส์กัน หรือต้องออกไปแนะนำตัว คือใจเราจะสั่นมากๆๆๆ พูดเร็ว มีความกังวลโดยออกผ่านทางสีหน้า ทั้งๆที่คนร่วมกิจกรรมคือเพื่อนที่รู้จักกะชันทั้งนั้น ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ไม่ชอบเรย มันอึดอัด เรากลัวคนอื่นจะอยู่ใกล้เราแล้วเขาอึดอัดไปด้วย บางครั้งก็คิดนะ ว่าเราควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย หรือว่าเราอยู่คนเดียวมากเกินไป เราไม่เคยมีแฟน บางที่ชีวิตเราก็เฉาๆๆไปนะ จะเที่ยวก็สงสารตังค์ในกระเป๋า ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง หรือใครมีวิธีเสนอแนะอะไรบ้างช่วยเราหน่อยนะ ขอบคุณมากค่ะ