ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งไม่รู้ว่าจะพิมพ์ยังไงให้น่ากลัว ถ้าพิมพ์ผิดพลาดประการใดขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะครับ
ผมขอตั้งชื่อเรื่องนี้ ว่า 413 อย่ารับสาย มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ผมอายุ18-19ครับ ปัจจุบันทำงานด้วยเรียนด้วย ผมเป็นเด็ก จากชนบทครับ มาเรียนในตัวเมืองและทำงานด้วยส่งตัวเองเรียนให้จบ ในเรื่องนี้ตอนนั้นผมทำงานเป็นผู้ช่วยของผู้จัดการห้องพักครับ ตึกห้องพักนี้มี3ชั้น ผมก็ได้รับสิทธิพิเศษให้อยู่ในห้องใต้บันไดชั้นล่างสุดเลย เป็นห้องที่เล็กกว่าห้องอื่น เก่ากว่าห้องอื่น และเป็นห้องเดียวที่ไม่มีห้องน้ำส่วนตัว เวลาทำธุระส่วนตัวแต่ละทีก็ต้องเดินออกมานอกห้อง ((ก็ทำไงได้หล่ะครับ ผมทำงานด้วยเรียนด้วย อะไรประหยัดได้ก็ประหยัด ค่าห้องเจ้าของเขาให้พักฟรี ก็ดีมากละครับ)) ผิดกับห้องพักในชั้น2และ3ที่ค่อนข้างสวยหรูดูดี ยิ่งในชั้น3 วิวทัศน์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างช่างเหมือนอยู่ในโรงแรมที่หรูๆเลย มองออกไปเห็นป่าแสมคดเคี้ยวลัดเลาะไปตามฝั่งทะเล และด้วยการประดับตกแต่งอย่างดี ทำให้ราคาห้องของชั้น3 ค่อนข้างแพงกว่าชั้นอื่นๆ ซึ่งห้องที่จะเห็นวิวได้ดีที่สุดในห้องพักนั้นมี2ห้องคือ 413 และห้อง 415
ทั้งนี้ทั้งนั้น ห้อง 413เป็นห้องที่มีรุ่นพี่สาวสวยมาพักอยู่เธอเป็นรุ่นพี่ผม อายุประมาณ22-23เนี่ยแหละครับ อยู่ปี4ในมหาลัย กำลังจะเรียนจบ สวยและรวยมาก ถ้าผมจำไม่ผิดนะพี่เขากำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วย วันนั้นวันที่11กรกฏาคม ประมาณ4ทุ่มเศษๆ ฝนตกปรอยๆ ผมเห็นพี่ผ.ญห้อง 413 ยังนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนหน้าป้ายห้องพัก เธอ มองตรงไปทางปากซอยที่มีทางแยกออกไปและเหม่อลอยเหมือนรอใครบางคน การเป็นผู้ช่วยผู้จัดการห้องทำให้เผอิญไปรู้ความเป็นไปในชีวิตประจำวันของผู้เช่าห้องหลายๆห้อง ( ขอย้อนความกลับไปก่อนหน้านั้นประมาณครึ่งเทอม ผมมักเห็นผ.ชคนนึงมาหาพี่ผ.ญที่ห้อง413อยู่บ่อยๆ เป็นผ.ชหน้าตาดีที่ชอบหอบหิ้วช่อดอกไม้มาให้อยู่บ่อยๆ บางครั้งก็เป็นกล่องของขวัญบ้าง ใบเล็กใบใหญ่ แล้วแต่วัน แต่พักหลังๆไม่เห็นเขามาหาเธอเหมือนเคย ดูเหมือนพี่ผ.ญห้อง413กับผ.ชคนนั้นจะห่างเหินกันไป ) กลับมาปัจจุบัน พอถึงประมาณ5ทุ่มผมจะเริ่มปิดไฟหน้าห้องพัก จะหันไปบอกรุ่นพี่คนนั้นให้กลับห้อง แต่เธอก็หายไปจากตรงม้านั่งหินแล้ว ผมก็จ้องที่ม้าหินอยู่ครู่นึง ก่อนจะหันไปที่ประตู ผมตกใจแทบจะวิ่งหนี ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็ในเมื่อเห็นเธอมาโผล่อยู่ตรงหน้าประตู สีหน้าเธอเครียดๆและดุดัน เเววตาเธอคุกคามอย่างประหลาด เธอพูดออกมาเสียงแหบๆว่า พี่ขอฝากมือถือไว้หน่อยได้มั้ยคะ พอดีจะไปทำธุระแป๊บนึง ใครโทรมาอย่ารับนะคะ (ผมก็คิดในใจไปทำธุระทำไมไม่เอาไว้บนห้องวะ แต่ไวกว่าความคิดก็ปากผมเนี่ยแหละ) ไม่รู้อะไรดนใจให้ผมรับปากเธอไป อาจจะเพราะสีหน้าและแววตาของเธอตอนนั้น ดูเหมือนว่าถ้าปฏิเสทไปอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตัวเองเเน่ๆ "ได้สิครับ“ ....พูดไม่ทันจบเธอก็โยนมือถือมาให้ผมเลย แล้วรีบวิ่งหายไปในความมืดของท้องถนนในซอย ผมก็คิดว่าพี่เขาอาจจะไปทำธุระจริงๆก็ได้ เลยไม่ได้ปิดประตูเล็กไว้ พอหยิบมือถือแล้วหันหลังกำลังเดินเข้าห้องเตรียมจะไปนอน ก็มีเสียงมือถือสั่นขึ้น มีคนโทรเข้ามาในเครื่องของเธอ โทรติดๆกันเป็นสิบๆสาย ขึ้นชื่อคนโทรว่า ที่รัก ผมก็คิดในใจแฟนของพี่เขาคงอาจจะกำลังง้ออะไรกันอยู่มั้ง แต่พี่แกดันทิ้งมือถือไว้ที่ผมเนี่ยสิ แต่ผมก็ไม่กล้ารับนะ สั่นอยู่อย่างนั้นประมาณ3นาที ก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป....แล้วก็มีข้อความเด้งขึ้นที่หน้าจอ ’'ขึ้นมาบนห้องที‘‘ เอ? รึพี่ผ.ช.เขาจะอยู่บนห้อง ((ด้วยความขี้
)) ผมเลยรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้น 3 ไปยังห้อง413 ที่พี่ผ.ญคนนั้นอยู่ (เอ๋??) เธอไม่ได้ล็อคประตู เล่นเปิดประตูทิ้งไว้อ้าช่า หื้มชักแปลกๆ(ผมคิดในใจ) ....ผมเลยลองถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องนั้น แต่ก็ไม่เห็นใครในห้อง....แล้วทันใดนั้นผมก็สดุ้งเมื่อมีเสียงข้อความเข้าอีก "มาที่หน้าต่าง“ ผมเลยลองไปยืนที่หน้าต่างแล้วชะเง้อมองออกไป ขณะนั้นก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ท้องฟ้าและทะเลมืดสนิทกลืนเป็นสีดำเชียวจนหาดทรายขาวตรงบริเวณป่าละเมาะทึบดูขาวเรืองขึ้นมา "มองตรงนี้“ ข้อความเด้งมาอีกรอบ ผมก็มองออกไปไกลกว่าเดิม เห็นเงาดำของใครบางคน คนทีดูไม่ออกว่าหญิงรึชาย ยืนอยู่บนเส้นขายหาดสีขาว โบกมือไหวๆ ช้าๆ ก่อนจะมีข้อความเข้า "ช่วยมาตรงนี้หน่อย“ สมองคิด เขาเข้าใจว่าผมคือเธอแน่ๆ เลยรีบกดข้อความตอบไป ผมไม่ใช่เจ้าของเครื่องนะครับ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการห้องหน่ะครับ แล้วก็มีข้อความตอบกลับมา ''ช่วยมาตรงนี้หน่อย“ "ช่วยมาตรงนี้หน่อย“ "ช่วยมาตรงนี้หน่อย“ ส่งซ้ำๆอย่างคุกคามจนผมเริ่มกลัวๆละ เลยรีบตอบกลับไปแค่ว่า จะทิ้งมือถือของเธอไว้ที่ม้านั่งนะครับ มาเอาไปด้วย แล้วก็เอามือถือไปวางที่ม้านั่ง
แล้วมือถือก็มาอยู่ในมือผมอีกครั้ง พร้อมข้อความสุดท้าย "ช่วยด้วย“ ผมสะดุ้งตื่นในตอนสายๆ ใจไม่ดีรีบออกมานอกห้องเห็นมือถือยังวางอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้เอามันไปหรอ? ผมเลยรีบหยิบมือถือขึ้นดู ข้อความที่ส่งมาจากเขาเมือคืนหายไปหมด มีแต่ข้อความของผมที่เขียนส่งไปเเค่ว่า จะทิ้งมือถือของเธอไว้ที่ม้านั่งนะครับ มาเอาไปด้วย แล้วจู่ๆ เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้ง กริ๊งงง กริ๊งงง... เบอร์จาก "ที่รัก“ คราวนี้ผมยอมรับสาย พอรับสายและฟัง ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบ คล้ายตัวอะไรเดินอยู่บนทรายและมีเสียงคลื่นซัดอยู่เป็นระยะๆ
ฮัลโหลครับ ฮัลโหล ได้ยินรึปล่าวครับ ไม่มีเสียงตอบ สงสัยสัญญาณจะไม่ดี ผมเลยเดินออกไปที่ชายหาดทั้งที่ยังยกมือถือแนบหูอยู่ เดินไปจุดที่เห็นเงาเมื่อคืน ไกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เจอโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง อยู่ในป่า มันอยู่ในมือของชายคนหนึ่งที่นั่งเอนหลังพิงต้นไม้ ดวงตาของเขาเบิกจ้องมาที่ผม เห็นเขาขยับปากแต่ไม่ได้ยินดสียงพูด และผมก็ยังได้ยินเสียงกรอบแกรบผ่านหูโทรศัพท์ โทษทีครับ ว่าไงนะครับ "ผมยังถือหูค้าง“ ขณะเดินเข้าไปไกล้ร่างนั้นเริ่มเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไป ร่างนั้นเบิกตาแข็งค้าง ผิดซีดขาวจนเกือบเขียว นิ่งสนิทและเหมือนมีบางอย่างกำลังขยับอยู่ในปาก ทันใดนั้น ก็มีปูดำสองสามตัวไต่ออกมาจากปากเขา ก่อนที่คอจะพับตกเผยให้เห็นแผลเหวอะหวะที่ด้านหลังหัว ทันใดนั้นไวยิ่งกว่าความคิด นั่นก็คือเท้าของผมรีบวิ่งร้องโวยวายกลับห้องเลย วิ่งมาถึงหน้าห้องที่มีผู้จัดการห้องอยู่ ผู้จัดการเห็นผมที่เหงือท่วมตัวนั่งหอบอยู่หน้าประตูเลยถามว่าเกิดไรขึ้น ผมเลยบอกไปว่า คนตายครับเจ้ มีคนตายอยู่ริบชายหาด พร้อมเสียงหอบ เจ้เลยรีบโทรแจ้งตำรวจ เพียงไม่กี่นาทีตำรวจก็มาถึงยังที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพบอกว่าเขาตายตั้งแต่4โมงเย็นของเมื่อวาน คำนวณจากเวลาตาย น่าจะตายก่อนที่ผมได้ข้อความเมื่อคืนและก่อนที่ผมจะได้เห็นร่างเขาจากในห้อง 413 ตำรวจเก็บศพไปชันสูตรพบว่า...เขาตายเพราะถูกตีด้วยท่อนไม้จากทางด้านหลัง คาดว่าคนทำคงลงมือไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเพราะมีร่องรอยของการพยายามที่จะปฐมพยาบาลอย่างเต็มที่แล้วเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้เลยจับเขานั่งพิงหลังกับต้นไม้ไว้ ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ใคร คือเธอนั่นเอง เจ้าของห้อง 413 หลังจากเกิดเหตุ เจ้าของห้อง413 ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่นานFacebookของเธอก็ถูกขุดขึ้นมา มีการแฉเรื่องรักสามเศร้า แรงจูงใจในการฆ่า หรือเหตุว่าเหตุทำไมเธอถึงฆ่าเขสถูกไขกระจ่าง ดดยฝีมือนักเลงคีบอร์ดทั้งหลายที่ข่วยกันปะติดปะต่อเรื่องได้เก่งยิ่งกว่านักสืบของตำรวจซะอีก เพราะเธอดันไปรักผู้ชายที่มีแฟนแล้ว ระหว่างคบกับเธอ เขาสัญญาว่าจะเลิกกับแฟนเก่า แต่ไม่เลิกซักที ไกล้จบปี4 แล้วเธอกำลังไปเรียนต่อต่างประเทศ เลยอยากให้เขาไปด้วย เลยกดดันต่างๆ นานา เพื่อให้เขาเลิกกับแฟนเธอคงทำไม่สำเร็จ เพราะข้อความสุดท้ายจากมือถือเขาที่ส่งหาเธอคือ "เลิกกันเถอะ“
แต่เรื่องที่ว่า...ทำไมผมถึงได้รับข้อความจากเขา ที่ตายไปแล้วหล่ะ? แล้วใครคือคนที่ส่งข้อความพวกนั้นมา และร่างที่โบกมือไหวๆบนชายหาดกลางดึกตอนนั้นคือใคร ผมก็ยังไม่รู้จนถึงตอนนี้
เรื่องผมก็มีเพียงเท่านี้แหละครับอาจจะไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่ในเหตุการณ์ตอนนั้นผมบอกเลย กินไม่ได้นอนไม่หลับไปเป็นเดือนอ่ะ ส่วนชื่อเฟสผ.ญคนนั้นก็ผ่านมานานแล้วนะจำไม่ค่อยได้ จำได้แค่ชื่อหน้า Nitiya อะไรเนี่ยแหละผมจำไม่ได้แล้วอ่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับเดี๋ยวจะเอาเรื่องอื่นๆทั้งของผมและของคนมาให้อ่านกันใหม่ สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ🙏🙏
(ผี) 413 อย่ารับสาย
ผมขอตั้งชื่อเรื่องนี้ ว่า 413 อย่ารับสาย มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ผมอายุ18-19ครับ ปัจจุบันทำงานด้วยเรียนด้วย ผมเป็นเด็ก จากชนบทครับ มาเรียนในตัวเมืองและทำงานด้วยส่งตัวเองเรียนให้จบ ในเรื่องนี้ตอนนั้นผมทำงานเป็นผู้ช่วยของผู้จัดการห้องพักครับ ตึกห้องพักนี้มี3ชั้น ผมก็ได้รับสิทธิพิเศษให้อยู่ในห้องใต้บันไดชั้นล่างสุดเลย เป็นห้องที่เล็กกว่าห้องอื่น เก่ากว่าห้องอื่น และเป็นห้องเดียวที่ไม่มีห้องน้ำส่วนตัว เวลาทำธุระส่วนตัวแต่ละทีก็ต้องเดินออกมานอกห้อง ((ก็ทำไงได้หล่ะครับ ผมทำงานด้วยเรียนด้วย อะไรประหยัดได้ก็ประหยัด ค่าห้องเจ้าของเขาให้พักฟรี ก็ดีมากละครับ)) ผิดกับห้องพักในชั้น2และ3ที่ค่อนข้างสวยหรูดูดี ยิ่งในชั้น3 วิวทัศน์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างช่างเหมือนอยู่ในโรงแรมที่หรูๆเลย มองออกไปเห็นป่าแสมคดเคี้ยวลัดเลาะไปตามฝั่งทะเล และด้วยการประดับตกแต่งอย่างดี ทำให้ราคาห้องของชั้น3 ค่อนข้างแพงกว่าชั้นอื่นๆ ซึ่งห้องที่จะเห็นวิวได้ดีที่สุดในห้องพักนั้นมี2ห้องคือ 413 และห้อง 415
ทั้งนี้ทั้งนั้น ห้อง 413เป็นห้องที่มีรุ่นพี่สาวสวยมาพักอยู่เธอเป็นรุ่นพี่ผม อายุประมาณ22-23เนี่ยแหละครับ อยู่ปี4ในมหาลัย กำลังจะเรียนจบ สวยและรวยมาก ถ้าผมจำไม่ผิดนะพี่เขากำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วย วันนั้นวันที่11กรกฏาคม ประมาณ4ทุ่มเศษๆ ฝนตกปรอยๆ ผมเห็นพี่ผ.ญห้อง 413 ยังนั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนหน้าป้ายห้องพัก เธอ มองตรงไปทางปากซอยที่มีทางแยกออกไปและเหม่อลอยเหมือนรอใครบางคน การเป็นผู้ช่วยผู้จัดการห้องทำให้เผอิญไปรู้ความเป็นไปในชีวิตประจำวันของผู้เช่าห้องหลายๆห้อง ( ขอย้อนความกลับไปก่อนหน้านั้นประมาณครึ่งเทอม ผมมักเห็นผ.ชคนนึงมาหาพี่ผ.ญที่ห้อง413อยู่บ่อยๆ เป็นผ.ชหน้าตาดีที่ชอบหอบหิ้วช่อดอกไม้มาให้อยู่บ่อยๆ บางครั้งก็เป็นกล่องของขวัญบ้าง ใบเล็กใบใหญ่ แล้วแต่วัน แต่พักหลังๆไม่เห็นเขามาหาเธอเหมือนเคย ดูเหมือนพี่ผ.ญห้อง413กับผ.ชคนนั้นจะห่างเหินกันไป ) กลับมาปัจจุบัน พอถึงประมาณ5ทุ่มผมจะเริ่มปิดไฟหน้าห้องพัก จะหันไปบอกรุ่นพี่คนนั้นให้กลับห้อง แต่เธอก็หายไปจากตรงม้านั่งหินแล้ว ผมก็จ้องที่ม้าหินอยู่ครู่นึง ก่อนจะหันไปที่ประตู ผมตกใจแทบจะวิ่งหนี ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็ในเมื่อเห็นเธอมาโผล่อยู่ตรงหน้าประตู สีหน้าเธอเครียดๆและดุดัน เเววตาเธอคุกคามอย่างประหลาด เธอพูดออกมาเสียงแหบๆว่า พี่ขอฝากมือถือไว้หน่อยได้มั้ยคะ พอดีจะไปทำธุระแป๊บนึง ใครโทรมาอย่ารับนะคะ (ผมก็คิดในใจไปทำธุระทำไมไม่เอาไว้บนห้องวะ แต่ไวกว่าความคิดก็ปากผมเนี่ยแหละ) ไม่รู้อะไรดนใจให้ผมรับปากเธอไป อาจจะเพราะสีหน้าและแววตาของเธอตอนนั้น ดูเหมือนว่าถ้าปฏิเสทไปอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตัวเองเเน่ๆ "ได้สิครับ“ ....พูดไม่ทันจบเธอก็โยนมือถือมาให้ผมเลย แล้วรีบวิ่งหายไปในความมืดของท้องถนนในซอย ผมก็คิดว่าพี่เขาอาจจะไปทำธุระจริงๆก็ได้ เลยไม่ได้ปิดประตูเล็กไว้ พอหยิบมือถือแล้วหันหลังกำลังเดินเข้าห้องเตรียมจะไปนอน ก็มีเสียงมือถือสั่นขึ้น มีคนโทรเข้ามาในเครื่องของเธอ โทรติดๆกันเป็นสิบๆสาย ขึ้นชื่อคนโทรว่า ที่รัก ผมก็คิดในใจแฟนของพี่เขาคงอาจจะกำลังง้ออะไรกันอยู่มั้ง แต่พี่แกดันทิ้งมือถือไว้ที่ผมเนี่ยสิ แต่ผมก็ไม่กล้ารับนะ สั่นอยู่อย่างนั้นประมาณ3นาที ก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป....แล้วก็มีข้อความเด้งขึ้นที่หน้าจอ ’'ขึ้นมาบนห้องที‘‘ เอ? รึพี่ผ.ช.เขาจะอยู่บนห้อง ((ด้วยความขี้
แล้วมือถือก็มาอยู่ในมือผมอีกครั้ง พร้อมข้อความสุดท้าย "ช่วยด้วย“ ผมสะดุ้งตื่นในตอนสายๆ ใจไม่ดีรีบออกมานอกห้องเห็นมือถือยังวางอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้เอามันไปหรอ? ผมเลยรีบหยิบมือถือขึ้นดู ข้อความที่ส่งมาจากเขาเมือคืนหายไปหมด มีแต่ข้อความของผมที่เขียนส่งไปเเค่ว่า จะทิ้งมือถือของเธอไว้ที่ม้านั่งนะครับ มาเอาไปด้วย แล้วจู่ๆ เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้ง กริ๊งงง กริ๊งงง... เบอร์จาก "ที่รัก“ คราวนี้ผมยอมรับสาย พอรับสายและฟัง ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบ คล้ายตัวอะไรเดินอยู่บนทรายและมีเสียงคลื่นซัดอยู่เป็นระยะๆ
ฮัลโหลครับ ฮัลโหล ได้ยินรึปล่าวครับ ไม่มีเสียงตอบ สงสัยสัญญาณจะไม่ดี ผมเลยเดินออกไปที่ชายหาดทั้งที่ยังยกมือถือแนบหูอยู่ เดินไปจุดที่เห็นเงาเมื่อคืน ไกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เจอโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง อยู่ในป่า มันอยู่ในมือของชายคนหนึ่งที่นั่งเอนหลังพิงต้นไม้ ดวงตาของเขาเบิกจ้องมาที่ผม เห็นเขาขยับปากแต่ไม่ได้ยินดสียงพูด และผมก็ยังได้ยินเสียงกรอบแกรบผ่านหูโทรศัพท์ โทษทีครับ ว่าไงนะครับ "ผมยังถือหูค้าง“ ขณะเดินเข้าไปไกล้ร่างนั้นเริ่มเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไป ร่างนั้นเบิกตาแข็งค้าง ผิดซีดขาวจนเกือบเขียว นิ่งสนิทและเหมือนมีบางอย่างกำลังขยับอยู่ในปาก ทันใดนั้น ก็มีปูดำสองสามตัวไต่ออกมาจากปากเขา ก่อนที่คอจะพับตกเผยให้เห็นแผลเหวอะหวะที่ด้านหลังหัว ทันใดนั้นไวยิ่งกว่าความคิด นั่นก็คือเท้าของผมรีบวิ่งร้องโวยวายกลับห้องเลย วิ่งมาถึงหน้าห้องที่มีผู้จัดการห้องอยู่ ผู้จัดการเห็นผมที่เหงือท่วมตัวนั่งหอบอยู่หน้าประตูเลยถามว่าเกิดไรขึ้น ผมเลยบอกไปว่า คนตายครับเจ้ มีคนตายอยู่ริบชายหาด พร้อมเสียงหอบ เจ้เลยรีบโทรแจ้งตำรวจ เพียงไม่กี่นาทีตำรวจก็มาถึงยังที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพบอกว่าเขาตายตั้งแต่4โมงเย็นของเมื่อวาน คำนวณจากเวลาตาย น่าจะตายก่อนที่ผมได้ข้อความเมื่อคืนและก่อนที่ผมจะได้เห็นร่างเขาจากในห้อง 413 ตำรวจเก็บศพไปชันสูตรพบว่า...เขาตายเพราะถูกตีด้วยท่อนไม้จากทางด้านหลัง คาดว่าคนทำคงลงมือไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเพราะมีร่องรอยของการพยายามที่จะปฐมพยาบาลอย่างเต็มที่แล้วเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้เลยจับเขานั่งพิงหลังกับต้นไม้ไว้ ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ใคร คือเธอนั่นเอง เจ้าของห้อง 413 หลังจากเกิดเหตุ เจ้าของห้อง413 ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่นานFacebookของเธอก็ถูกขุดขึ้นมา มีการแฉเรื่องรักสามเศร้า แรงจูงใจในการฆ่า หรือเหตุว่าเหตุทำไมเธอถึงฆ่าเขสถูกไขกระจ่าง ดดยฝีมือนักเลงคีบอร์ดทั้งหลายที่ข่วยกันปะติดปะต่อเรื่องได้เก่งยิ่งกว่านักสืบของตำรวจซะอีก เพราะเธอดันไปรักผู้ชายที่มีแฟนแล้ว ระหว่างคบกับเธอ เขาสัญญาว่าจะเลิกกับแฟนเก่า แต่ไม่เลิกซักที ไกล้จบปี4 แล้วเธอกำลังไปเรียนต่อต่างประเทศ เลยอยากให้เขาไปด้วย เลยกดดันต่างๆ นานา เพื่อให้เขาเลิกกับแฟนเธอคงทำไม่สำเร็จ เพราะข้อความสุดท้ายจากมือถือเขาที่ส่งหาเธอคือ "เลิกกันเถอะ“
แต่เรื่องที่ว่า...ทำไมผมถึงได้รับข้อความจากเขา ที่ตายไปแล้วหล่ะ? แล้วใครคือคนที่ส่งข้อความพวกนั้นมา และร่างที่โบกมือไหวๆบนชายหาดกลางดึกตอนนั้นคือใคร ผมก็ยังไม่รู้จนถึงตอนนี้
เรื่องผมก็มีเพียงเท่านี้แหละครับอาจจะไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่ในเหตุการณ์ตอนนั้นผมบอกเลย กินไม่ได้นอนไม่หลับไปเป็นเดือนอ่ะ ส่วนชื่อเฟสผ.ญคนนั้นก็ผ่านมานานแล้วนะจำไม่ค่อยได้ จำได้แค่ชื่อหน้า Nitiya อะไรเนี่ยแหละผมจำไม่ได้แล้วอ่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับเดี๋ยวจะเอาเรื่องอื่นๆทั้งของผมและของคนมาให้อ่านกันใหม่ สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ🙏🙏