เราทำงานในองค์กรรัฐวิสาหากิจมานานมากๆค่ะ เกือบ 10 ปีแล้ว เงินเก็บมีไม่มาก มีใน Provident fund ที่ก็หักเต็มที่มาตลอด กับ ในหุ้นนิดๆหน่อยๆ
เงินเดือนเพิ่งเลยเลขสี่มานิดเดียว ตำแหน่ง ความก้าวหน้าก็ถือว่าเรื่อยๆ ไม่ได้ดี ไม่ได้แย่ ทุกอย่างเป็นตามสเต๊ป ตาม seniority
และตอนนี้กำลัง Burnt Out สุดๆจากการทำงานเพราะทำที่เดิม ตำแหน่งเดิมมาเป็นเวลาแสนนาน และเราไม่รับรู้ว่าเราเก่งขึ้นเลยในแต่ละวัน เพราะทำซ้ำๆเดิม อาจจะมีเปลี่ยนรุปแบบไปบ้าง แต่ไม่หนีจากเดิม แล้วที่นี่ไม่มีระบบ coaching ใดๆ ก็คือเราเรียนรู้ทุกอย่างจากตัวเราเองมาเรื่อยๆ ถูกบ้าง ผิดบ้าง มีรุ่นพี่แนะนำบ้าง แต่ไม่ได้เป็นกิจจะลักษณะ เราไม่รู้สึกพัฒนาเลยแต่อย่างใด แต่ที่ทำมาได้นาน เพราะกลัวค่ะ กลัวที่จะออกจาก comfort zone ที่บ้านเป็นข้าราชการ ก็จะบอกว่าข้าราชการ รัฐวิฯ ดีที่สุด เงินอาจจะน้อยแต่แรก แต่อยู่ไปสบาย ทำไรก็ได้ไม่มีใครไล่ออก ค่ารักษาพยาบาลฟรี
แต่ ณ วันนี้ เราวนเวียนคิดเรื่องนี้มานาน 2-3ปี แต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆ เขย่งขาเข้าๆออกๆ จนเรารู้สึกว่าสายไปไหม ที่จะเริ่มใหม่ และ เริ่มคิดว่าไม่ควรใช้ชีวิตที่ยึดติดกับครอบครัวมากนัก (ครอบครัวในที่นี่คือพ่อแม่พี่น้อง เรายังไมไ่ด้แต่งงานค่ะ) เราควรใช้ชีวิตของตัวเองซะ
เรามีความฝันนึงเราอยากทำงานต่างประเทศมาตลอด คือโดยพื้นฐานเรามีภาษาอังกฤษที่อยู่ในระดับโอเค จบปริญญาตรีในคณะและมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในไทย ตอนจบใหม่ๆเรากำลังจะสมัครงานในตปท พอดี แต่ช่วงนั้นเกิดวิกฤติเศรษฐกิจมีการ lay off คนออกจากประเทศนั้นมากมาย ชะตาชีวิตเราเลยได้มาทำที่ที่ปัจจบันแทนค่ะ
แต่ตอนนี้ เรากลับรู้สึกว่าอยากกลับไปสานฝัน แต่มันก็ช่างเสี่ยงเหลือเกินที่จะออกจากงานด้วยวัยขนาดนี้ แต่เรารู้สึกหดหู่กับชีวิตการทำงานทุกวันนี้เหลือเกิน
พื้นฐานต้องบอกเราเป็นคนสู้และหัวดีตั้งแต่ตอนเรียน แต่ยิ่งทำงานเรารู้สึกยิ่งโง่ลงๆ เฉาลงๆ ทุกวี่วัน เรากลัวว่าเราจะอยู่ที่นี่จนอายุมาก และกลายเป็นแค่ไม้ผุแก่ๆที่ไม่ได้รังสรรค์ประโยชน์ใดๆให้องค์กร เหมือนคนอายุเยอะๆหลายๆคนในองค์กรเรา ที่ทำงานเหมือนทำไปวันๆ มาอยู่ให้ครบ 8ชม แล้วกลับบ้าน เรารู้สึกตัวเองกำลังเดินเข้าวิถีทางนั้น มันฟังดูสบายนะนั่งๆทำงานบ้างไม่ทำบ้าง ก็ได้เงิน ได้สวัสดิการในระดับที่ดี แต่เราคิดว่าคุณค่าของชีวิตมันควรถูกขับเคลื่อนด้วยอะไรที่มากกว่านั้น เพราะฉะนั้นแล้ว ที่เราตั้งกระทู้นี้ เพราะอยากถามความคิดเห็นของหลายๆในพันทิพ ว่ามีความเห็นอย่างไร หรือใครเคยผ่านประสบการณ์แบบเราบ้าง ว่าเราควรทำอย่างไร ควรอยู่ใน comfort zone ต่อ หรือจะลองก้าวซึ่งก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
อยากจะออกจาก Comfort Zone ในการทำงานมากค่ะ ขอความเห็นหน่อยนะคะ
เงินเดือนเพิ่งเลยเลขสี่มานิดเดียว ตำแหน่ง ความก้าวหน้าก็ถือว่าเรื่อยๆ ไม่ได้ดี ไม่ได้แย่ ทุกอย่างเป็นตามสเต๊ป ตาม seniority
และตอนนี้กำลัง Burnt Out สุดๆจากการทำงานเพราะทำที่เดิม ตำแหน่งเดิมมาเป็นเวลาแสนนาน และเราไม่รับรู้ว่าเราเก่งขึ้นเลยในแต่ละวัน เพราะทำซ้ำๆเดิม อาจจะมีเปลี่ยนรุปแบบไปบ้าง แต่ไม่หนีจากเดิม แล้วที่นี่ไม่มีระบบ coaching ใดๆ ก็คือเราเรียนรู้ทุกอย่างจากตัวเราเองมาเรื่อยๆ ถูกบ้าง ผิดบ้าง มีรุ่นพี่แนะนำบ้าง แต่ไม่ได้เป็นกิจจะลักษณะ เราไม่รู้สึกพัฒนาเลยแต่อย่างใด แต่ที่ทำมาได้นาน เพราะกลัวค่ะ กลัวที่จะออกจาก comfort zone ที่บ้านเป็นข้าราชการ ก็จะบอกว่าข้าราชการ รัฐวิฯ ดีที่สุด เงินอาจจะน้อยแต่แรก แต่อยู่ไปสบาย ทำไรก็ได้ไม่มีใครไล่ออก ค่ารักษาพยาบาลฟรี
แต่ ณ วันนี้ เราวนเวียนคิดเรื่องนี้มานาน 2-3ปี แต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆ เขย่งขาเข้าๆออกๆ จนเรารู้สึกว่าสายไปไหม ที่จะเริ่มใหม่ และ เริ่มคิดว่าไม่ควรใช้ชีวิตที่ยึดติดกับครอบครัวมากนัก (ครอบครัวในที่นี่คือพ่อแม่พี่น้อง เรายังไมไ่ด้แต่งงานค่ะ) เราควรใช้ชีวิตของตัวเองซะ
เรามีความฝันนึงเราอยากทำงานต่างประเทศมาตลอด คือโดยพื้นฐานเรามีภาษาอังกฤษที่อยู่ในระดับโอเค จบปริญญาตรีในคณะและมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในไทย ตอนจบใหม่ๆเรากำลังจะสมัครงานในตปท พอดี แต่ช่วงนั้นเกิดวิกฤติเศรษฐกิจมีการ lay off คนออกจากประเทศนั้นมากมาย ชะตาชีวิตเราเลยได้มาทำที่ที่ปัจจบันแทนค่ะ
แต่ตอนนี้ เรากลับรู้สึกว่าอยากกลับไปสานฝัน แต่มันก็ช่างเสี่ยงเหลือเกินที่จะออกจากงานด้วยวัยขนาดนี้ แต่เรารู้สึกหดหู่กับชีวิตการทำงานทุกวันนี้เหลือเกิน
พื้นฐานต้องบอกเราเป็นคนสู้และหัวดีตั้งแต่ตอนเรียน แต่ยิ่งทำงานเรารู้สึกยิ่งโง่ลงๆ เฉาลงๆ ทุกวี่วัน เรากลัวว่าเราจะอยู่ที่นี่จนอายุมาก และกลายเป็นแค่ไม้ผุแก่ๆที่ไม่ได้รังสรรค์ประโยชน์ใดๆให้องค์กร เหมือนคนอายุเยอะๆหลายๆคนในองค์กรเรา ที่ทำงานเหมือนทำไปวันๆ มาอยู่ให้ครบ 8ชม แล้วกลับบ้าน เรารู้สึกตัวเองกำลังเดินเข้าวิถีทางนั้น มันฟังดูสบายนะนั่งๆทำงานบ้างไม่ทำบ้าง ก็ได้เงิน ได้สวัสดิการในระดับที่ดี แต่เราคิดว่าคุณค่าของชีวิตมันควรถูกขับเคลื่อนด้วยอะไรที่มากกว่านั้น เพราะฉะนั้นแล้ว ที่เราตั้งกระทู้นี้ เพราะอยากถามความคิดเห็นของหลายๆในพันทิพ ว่ามีความเห็นอย่างไร หรือใครเคยผ่านประสบการณ์แบบเราบ้าง ว่าเราควรทำอย่างไร ควรอยู่ใน comfort zone ต่อ หรือจะลองก้าวซึ่งก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร