สวัสดีค่ะ คือเรามีปมค้างคาใจ เรื่องราวร้อยพันที่เข้ามาในชีวิตของเรา เราว่ามันไม่ยุติธรรมกับชีวิตเรา เราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่แยกทางกันค่ะ อยู่กับญาติค่ะ เป็นบ้านที่มีคนอยู่กันเยอะหน่อย ตั้งแต่เด็ก ทั้งสองฝั่งพ่อกับแม่ต่างไปมีครอบครัวกันทั้งคู่ พ่อไม่เคยมาหาเราเลยค่ะ เพราะเราอยู่มากับครอบครัวทางฝั่งแม่ แม่มีครอบครัวใหม่ อยู่อีกจังหวัดนึง ส่วนเราก็อยู่อีกจังหวัดนึง แม่มีลูกสาวค่ะ เป็นน้องสาวคนละพ่อ แม่รักเขามากค่ะ เขาอยู่ที่กรุงเทพค่ะ การศึกษาการเรียนดูดีไปหมด ชีวิตความเป็นอยู่ทุกอย่าง แม่ให้เขาทุกอย่าง เขาดูเพรียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ตอนเราเป็นเด็กเราเรียนค่อนข้างอ่อนคะ แม่บอกว่าเราโง่ ยังห้ามมาเจอกับแม่ที่กรุงเทพ แต่พอถึงตอนนี้พอน้องเรียนอ่อนบ้าง แม่บอกว่าต้องปรับตัวกับการเรียน เรามีเฟสบุ๊คของแม่นะคะ เวลาเราเปิดไปเห็นเวลาแม่ไปไหนมาไหน ก็จะมีน้องสาวไปด้วย เป็นภาพที่น่าอิจฉามากๆเลยคะ จำได้คะว่ามีอยู่ครั้งนึง เราไปกรุงเทพกับตา ตอนนั้นประมาณ 9 ปีค่ะ หน้าตาเราค่อยข้างขี้ริ้วขี้เหร่ แล้วแม่ก็เหมือนพูดประชดประชัดว่า พาเรามาทำไม เขาทำเหมือนเขาไม่ได้รักเราเลยคะ เสียความรู้สึก เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แม่ไม่รักเราเลย เราเครียด นอนร้องไห้แทบทุกคืน กับความรู้สึกที่มันเจ็บปวด เราอยากถามว่าการกระทำของแม่ แม่ยังรักและยังสนใจเราอยู่ไหม เราคงหวังให้แม่รักเรามากไม่ได้ แต่แค่อยากรู้ว่ารักสักนิดนึงอ่ะคะ แม่ยังรักอยู่ไหม ควรทำไงให้ไม่เครียด และไม่คิดมาก
แม่ไม่รัก ?