ออกตัวก่อนเลยนะครับว่าเป็นกระทู้แรก ผิดพลาดตรงไหนขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยนะครับ
คือผมเป็นนักศึกษาแล้วมีแฟนตอนปี1ครับ เจอกันตั้งแต่วันแรก เขาทักมาหาเพระว่าอยู่ห้องเดียวกัน ตอนแรกๆก็ไม่ได้คิดอะไรครับ แต่พออยู่ด้วยกันแค่2คน ทำอะไรไปไหนด้วยกันตลอด มันก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวครับ สุดท้ายก็ตกลงคบกัน ช่วงแรกๆที่คบกันเขาดูแลผมดีมากครับ (แฟนผมเป็นผญนะครับ) เขาเทคแคร์ใส่ใจผมทุกอย่าง มีทะเลาะกันบ้าง แต่สาเหตุที่ทะเลาะก็มาจากความเอาแต่ใจของผมทั้งนั้น ยกตัวอย่างเหตุการณที่จำได้นะครับ คือ วันนั้นเรากำลังจะไปมอกัน แล้วแฟนผมเขาไม่ใส่เสื้อซับในอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่เสื้อในตัวนั้นมันมีขอบที่เป็นสีดำ (ปกติเวลาไปมอเขาจะใส่สีขาว เพราะตกลงกันเอาไว้) ผมเลยบอกให้เขาไปเปลี่ยน เขาไม่ยอม เพราะว่าแต่งตัวเสร็จหมดแล้ว และสายมากแล้ว เลยเสนอใส่เสื้อกันหนาวคลุม ตัวผมในตอนนั้นก็ยังไม่ยอม ยังดื้อดึงอ้างเหตุผลต่างๆนาๆ ว่าถ้าอาจารย์ให้ถอดทำกิจกรรมล่ะ จะทำยังไง สุดท้ายก็เป็นเรื่องใหญ่โต ทำเราเสียน้ำตาทั้งคู่ เหตุการณ์ทะเลาะเล็กๆน้อยและลามไปใหญ่โตมีบ่อยมากครับ และผมก็มาคิดได้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมด 80% มากจากความเอาแต่ใจของผมเอง เวลาผ่านไปถึงช่วงใกล้ๆเคาท์ดาวน์ครับ ช่วงนั้นผมและแฟนเครียดกันมาก เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม แต่ก็ยังมีการทะเลาะกันอยู่เรื่อยๆ และบวกกับช่วงนั้นเครียดหนักเลยเป็นเรื่องใหญ่โต จนแฟนผมเขาไม่ไหว เลยขอแยกกันอยู่ โดยให้ผมกลับมาอยู่บ้าน และผลัดวันไปหาเขาบ้าง แต่มันก็เกิดเรื่องอีกแล้ว เพราะก็ทะเลาะกันหนักอีก ครั้งนี้หนักจริงๆ จนเขาขอเลิก แต่เป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจกันนะครับ ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้ ทะเลาะกันหนักจนเขาขอเลิก ผมกอดเขาและขอให้เขาลองปรับกันอีกครั้ง แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ครับ คือตั้งแต่ครั้งนี้ แฟนผมเขาก็ดูเปลี่ยนไป เย็นชากว่าที่เป็น แล้วพอเขาเป็นแบบนี้ผมเลยระแวง เลยจู้จี้เขามากขึ้น จนเขาขอพื้นที่ส่วนตัวมากกว่าเดิม โดยคุยกันว่าเราจะไม่ล็อกอินแอคเคาท์โซเชียลของอีกคนไว้ในเครื่องตัวเอง พอยิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งระแวงหนักเลย จนผิดใจกันเรื่องนี้ครับ และมันก็บานปลาย จนเรากับแฟนตกลงกันว่าให้ต่างคนต่างพักหัวใจ คือจะคุยจะทำอะไรแค่เวลาเจอกันตัวจริง ส่วนในโซเชียบคือจะไม่คุยกัน เหมือนเว้นที่ให้เขาได้มีที่หายใจบ้าง ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจครับ แต่เพราะผมมารู้ตัวเองที่หลังว่าผมบีบเขาเกินไป สาเหตุก็มาจากความเอาแต่ใจที่ผมไม่รู้ตัวอีกแหละครับ พอมาเป็นแบบนี้ผมรู้เลยว่าเขาเปลี่ยนไปเลย สรรพนามที่เขาเรียกก็เปลี่ยนบ้างบางครั้ง เช่น คือเราเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะครับ การเรียกกู เลยไม่หยาบเท่าไหร่ แต่พอคบกันเราจะเรียกแทนอีกคนว่าเธอ แต่เหมือนเขาพยายามจะให้สถานการณ์เหมือนเพื่อนคุยกันมากกว่า จนแล้วจนรอดมันก็ทะเลาะกันอีกครับ เพราะผมซึมเศร้าด้วยส่วนนึงมั้งครับ บางเวลาเลยไม่อยากอยู่คนเดียว อยากจะอยู่กับเขาบ้าง แต่พอทักไปเขาก็จะรำคาญครับ ผมก็เข้าใจว่าเขาคงทำงานมาเหนื่อยๆ จนคืนนี้เขาตัดสินใจบอกผมว่าให้กลับมาเป็นเพื่อนกัน ผมก็เลยดิ่งไปหาเขาที่ห้อง ยื้อสุดๆจนมันยื่อไม่ไหวแล้ว เขาให้เหตุผลกับผมว่า ผมมาแคร์มาสนใจเขสตอนนี้มันไม่ทันแล้ว มันสายไปแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกกับผมแบบเดิมอีกแล้วครับ เลยตัดสินใจกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่คือทั้งกลุ่มมีแค่4คนครับ ญ3 ช1 ซึ่งผมทำตัวไม่ถูกเลย แต่เหมือนมันกระทันหันเกินไปสำหรับผมมาก พฤติกรรมของผมบางอย่างเลย ทำเหมือนเขายังเป็นแฟนผมอยู่ เลยทไให้เขาไม่พอใจครับ จนมันแย่เกินไปสำหรับผมจนเกินรับไหวบวกกับที่ผมเป็นซึมเศร้า เลยตัดสินใจจะหายไปจากโลกครับ และฝากมือถือไว้กับเขาก่อน แต่เขาไม่ยอม ไปฟ้องแม่ของผม แต่ผมก็บอกเขาว่าผมตัดสินใจดีแล้ว แต่เขากลับปล่อยโฮร้องไห้อย่างหนักต่อหน้าผม พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับแม่ตัวเองว่า เขาอึดอัด เขาโดนบีบจากเพื่อน (แม่เขาไม่รู้นะครับว่าผมคบกัน) เขาอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว แม่เขาให้คำปรึกษาว่า เพื่อนไม่ดีก็ไม่ต้องไปคบมัน ไม่ต้องแคร์มันขนาดนั้น เขาตอบกลับแม่ไปว่า เขารู้แล้ว และเขาก็จะไม่ให้แม้ความเป็นเพื่อนกับผม ผมได้ยินแบบนั้นและจุกครับ จนแวบนึงในหัวว่า ทำไมเขาถึงได้ทุกข์กับผมมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ ทำให้ผมลืมความรู้สึกอยากทำร้ายตัวเองไปชั่งขณะ เป็นเวลาเดียวกันที่แม่ทักและโทรมาหาผมว่า ให้อยู่เพื่อเขา ให้รักตัวเอง ผมเลยตัดสินใจคุยกับเธอตรงๆว่า ให้กลับมาเป็นเพื่อนกัน และผมจะไม่ทำให้มันเกินกว่าเพื่อนจริงๆ ให้เขาเท่าที่ให้เพื่อนทุกคน แต่เขากลับส่ายหน้าร้องไห้แล้วบอกว่า “ไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว กูบอกแล้วว่าถ้าคิดแบบนี้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่มีให้” ผมทำไรไม่ถูกเลยครับ แค่คิดว่าต้องเจอกันที่มอเกือบทุกวันแต่ไม่คุยกัน แค่นี้ผมก็อึดอัดแล้ว ผมควรทำไงดีครับ ควรให้เวลาเขาได้พักใจแล้วกลับไปขอคืนดีมั้ยครับ แต่วิธีนี้ก็เหมือนไม่ค่อยมีวี่แววเป็นไปได้เลย เหมือนเขายังติดภาพกับการที่ร้องไห้เสียใจเพราะผมอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่านิสัยเอาแต่ใจของผมมันทำทุกอย่างพัง และผมอยากแก้ไขทุกอย่าง ผมเคยอ่านมาว่า ถ้าจะกลับมาคบกันต้องเริ่มหนังสือเล่มใหม่ ไม่ใช่ต่อจากหน้าเดิม เริ่มพัฒนาความรู้สึกกันใหม่ มีใครใช่วิธีนี้แล้วได้ผมบ้างมั้ยครับ ผมอึดอัดมากจริงๆ ขอบคุณสำครับความคิดเห็นล่วงหน้าครับ 🙏🏻
เลิกกับแฟนแต่กลับยังต้องอยู่กลุ่มเพื่อนเดียวกัน อึดอัดมาก แต่ก็อยากกลับไปคบ ทำไงดีครับ?
คือผมเป็นนักศึกษาแล้วมีแฟนตอนปี1ครับ เจอกันตั้งแต่วันแรก เขาทักมาหาเพระว่าอยู่ห้องเดียวกัน ตอนแรกๆก็ไม่ได้คิดอะไรครับ แต่พออยู่ด้วยกันแค่2คน ทำอะไรไปไหนด้วยกันตลอด มันก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวครับ สุดท้ายก็ตกลงคบกัน ช่วงแรกๆที่คบกันเขาดูแลผมดีมากครับ (แฟนผมเป็นผญนะครับ) เขาเทคแคร์ใส่ใจผมทุกอย่าง มีทะเลาะกันบ้าง แต่สาเหตุที่ทะเลาะก็มาจากความเอาแต่ใจของผมทั้งนั้น ยกตัวอย่างเหตุการณที่จำได้นะครับ คือ วันนั้นเรากำลังจะไปมอกัน แล้วแฟนผมเขาไม่ใส่เสื้อซับในอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่เสื้อในตัวนั้นมันมีขอบที่เป็นสีดำ (ปกติเวลาไปมอเขาจะใส่สีขาว เพราะตกลงกันเอาไว้) ผมเลยบอกให้เขาไปเปลี่ยน เขาไม่ยอม เพราะว่าแต่งตัวเสร็จหมดแล้ว และสายมากแล้ว เลยเสนอใส่เสื้อกันหนาวคลุม ตัวผมในตอนนั้นก็ยังไม่ยอม ยังดื้อดึงอ้างเหตุผลต่างๆนาๆ ว่าถ้าอาจารย์ให้ถอดทำกิจกรรมล่ะ จะทำยังไง สุดท้ายก็เป็นเรื่องใหญ่โต ทำเราเสียน้ำตาทั้งคู่ เหตุการณ์ทะเลาะเล็กๆน้อยและลามไปใหญ่โตมีบ่อยมากครับ และผมก็มาคิดได้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมด 80% มากจากความเอาแต่ใจของผมเอง เวลาผ่านไปถึงช่วงใกล้ๆเคาท์ดาวน์ครับ ช่วงนั้นผมและแฟนเครียดกันมาก เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม แต่ก็ยังมีการทะเลาะกันอยู่เรื่อยๆ และบวกกับช่วงนั้นเครียดหนักเลยเป็นเรื่องใหญ่โต จนแฟนผมเขาไม่ไหว เลยขอแยกกันอยู่ โดยให้ผมกลับมาอยู่บ้าน และผลัดวันไปหาเขาบ้าง แต่มันก็เกิดเรื่องอีกแล้ว เพราะก็ทะเลาะกันหนักอีก ครั้งนี้หนักจริงๆ จนเขาขอเลิก แต่เป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจกันนะครับ ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้ ทะเลาะกันหนักจนเขาขอเลิก ผมกอดเขาและขอให้เขาลองปรับกันอีกครั้ง แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ครับ คือตั้งแต่ครั้งนี้ แฟนผมเขาก็ดูเปลี่ยนไป เย็นชากว่าที่เป็น แล้วพอเขาเป็นแบบนี้ผมเลยระแวง เลยจู้จี้เขามากขึ้น จนเขาขอพื้นที่ส่วนตัวมากกว่าเดิม โดยคุยกันว่าเราจะไม่ล็อกอินแอคเคาท์โซเชียลของอีกคนไว้ในเครื่องตัวเอง พอยิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งระแวงหนักเลย จนผิดใจกันเรื่องนี้ครับ และมันก็บานปลาย จนเรากับแฟนตกลงกันว่าให้ต่างคนต่างพักหัวใจ คือจะคุยจะทำอะไรแค่เวลาเจอกันตัวจริง ส่วนในโซเชียบคือจะไม่คุยกัน เหมือนเว้นที่ให้เขาได้มีที่หายใจบ้าง ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจครับ แต่เพราะผมมารู้ตัวเองที่หลังว่าผมบีบเขาเกินไป สาเหตุก็มาจากความเอาแต่ใจที่ผมไม่รู้ตัวอีกแหละครับ พอมาเป็นแบบนี้ผมรู้เลยว่าเขาเปลี่ยนไปเลย สรรพนามที่เขาเรียกก็เปลี่ยนบ้างบางครั้ง เช่น คือเราเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะครับ การเรียกกู เลยไม่หยาบเท่าไหร่ แต่พอคบกันเราจะเรียกแทนอีกคนว่าเธอ แต่เหมือนเขาพยายามจะให้สถานการณ์เหมือนเพื่อนคุยกันมากกว่า จนแล้วจนรอดมันก็ทะเลาะกันอีกครับ เพราะผมซึมเศร้าด้วยส่วนนึงมั้งครับ บางเวลาเลยไม่อยากอยู่คนเดียว อยากจะอยู่กับเขาบ้าง แต่พอทักไปเขาก็จะรำคาญครับ ผมก็เข้าใจว่าเขาคงทำงานมาเหนื่อยๆ จนคืนนี้เขาตัดสินใจบอกผมว่าให้กลับมาเป็นเพื่อนกัน ผมก็เลยดิ่งไปหาเขาที่ห้อง ยื้อสุดๆจนมันยื่อไม่ไหวแล้ว เขาให้เหตุผลกับผมว่า ผมมาแคร์มาสนใจเขสตอนนี้มันไม่ทันแล้ว มันสายไปแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกกับผมแบบเดิมอีกแล้วครับ เลยตัดสินใจกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่คือทั้งกลุ่มมีแค่4คนครับ ญ3 ช1 ซึ่งผมทำตัวไม่ถูกเลย แต่เหมือนมันกระทันหันเกินไปสำหรับผมมาก พฤติกรรมของผมบางอย่างเลย ทำเหมือนเขายังเป็นแฟนผมอยู่ เลยทไให้เขาไม่พอใจครับ จนมันแย่เกินไปสำหรับผมจนเกินรับไหวบวกกับที่ผมเป็นซึมเศร้า เลยตัดสินใจจะหายไปจากโลกครับ และฝากมือถือไว้กับเขาก่อน แต่เขาไม่ยอม ไปฟ้องแม่ของผม แต่ผมก็บอกเขาว่าผมตัดสินใจดีแล้ว แต่เขากลับปล่อยโฮร้องไห้อย่างหนักต่อหน้าผม พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับแม่ตัวเองว่า เขาอึดอัด เขาโดนบีบจากเพื่อน (แม่เขาไม่รู้นะครับว่าผมคบกัน) เขาอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว แม่เขาให้คำปรึกษาว่า เพื่อนไม่ดีก็ไม่ต้องไปคบมัน ไม่ต้องแคร์มันขนาดนั้น เขาตอบกลับแม่ไปว่า เขารู้แล้ว และเขาก็จะไม่ให้แม้ความเป็นเพื่อนกับผม ผมได้ยินแบบนั้นและจุกครับ จนแวบนึงในหัวว่า ทำไมเขาถึงได้ทุกข์กับผมมากขนาดนี้ ทำไมเขาถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ ทำให้ผมลืมความรู้สึกอยากทำร้ายตัวเองไปชั่งขณะ เป็นเวลาเดียวกันที่แม่ทักและโทรมาหาผมว่า ให้อยู่เพื่อเขา ให้รักตัวเอง ผมเลยตัดสินใจคุยกับเธอตรงๆว่า ให้กลับมาเป็นเพื่อนกัน และผมจะไม่ทำให้มันเกินกว่าเพื่อนจริงๆ ให้เขาเท่าที่ให้เพื่อนทุกคน แต่เขากลับส่ายหน้าร้องไห้แล้วบอกว่า “ไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว กูบอกแล้วว่าถ้าคิดแบบนี้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่มีให้” ผมทำไรไม่ถูกเลยครับ แค่คิดว่าต้องเจอกันที่มอเกือบทุกวันแต่ไม่คุยกัน แค่นี้ผมก็อึดอัดแล้ว ผมควรทำไงดีครับ ควรให้เวลาเขาได้พักใจแล้วกลับไปขอคืนดีมั้ยครับ แต่วิธีนี้ก็เหมือนไม่ค่อยมีวี่แววเป็นไปได้เลย เหมือนเขายังติดภาพกับการที่ร้องไห้เสียใจเพราะผมอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่านิสัยเอาแต่ใจของผมมันทำทุกอย่างพัง และผมอยากแก้ไขทุกอย่าง ผมเคยอ่านมาว่า ถ้าจะกลับมาคบกันต้องเริ่มหนังสือเล่มใหม่ ไม่ใช่ต่อจากหน้าเดิม เริ่มพัฒนาความรู้สึกกันใหม่ มีใครใช่วิธีนี้แล้วได้ผมบ้างมั้ยครับ ผมอึดอัดมากจริงๆ ขอบคุณสำครับความคิดเห็นล่วงหน้าครับ 🙏🏻