จขกทเป็นผู้หญิงตัวโตเต็มวัยอายุครบ 34 ปีบริบูรณ์ไปตั้งแต่ต้นกุมภาที่ผ่านมานี้เองค่ะ สามี 1 คน ลูก 1 คน ชีวิตราบเรียบเสมือนคลื่นทะเลในวันที่ไม่มีลมค่ะ สงบมาก วันนี้พอมีเวลานั่งนิ่งๆดูลูกกับสามีนอนกลางวัน เลยนึกขึ้นได้ว่าเออ เราผ่านมาครึ่งนึงของวัยเกษียณละนะ ที่ผ่านมา ชีวิต ประสบการณ์ มันทำให้เราเหลืออะไรบ้างในวันนี้ เราก็เปิดดูบัญชีธนาคารทันที แล้วรู้เลยว่าไม่เหลือเงินแน่นอน ฮาา แต่วันนี้เราไม่ได้มาชวนคุยเรื่องแผนเกษียณ แต่แค่จะมาชวนคุยว่า พวกเราในวัยทำงาน เหลือคนที่เราเรียกว่าเพื่อนจริงๆกี่คนกัน
ทุกๆวัน เราไปทำงาน ทำงานเสร็จกลับบ้านเพื่อมาอยู่กับคนในครอบครัว พรุ่งนี้ก็ทำแบบเดิม เพิ่มเติมคือถ้าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เราก็แค่ไม่ต้องไปทำงาน แล้วใช้เวลากับครอบครัวเต็มๆก็พอ มันมีช่วงเวลาหลายๆช่วง ที่เรามักจะนึกถึงเพื่อนๆในวัยเรียน ทุกช่วงของวัยเรียน เพื่อบอกตัวเองว่า เออ เราเริ่มแก่แล้วเนอะ แล้วก็คิดถึงเพื่อนๆจัง ในวันนั้นเราสนุกมากแค่ไหนกันนะ ช่วงที่สนุกที่สุดสำหรับเราคือช่วงมหาลัย เป็นผู้หญิงที่ค่อนช้างดื้อ ดิ้นรนไปอยู่หอเพราะอยากใช้ชีวิตมหาลัยให้เต็มที่ สรุป ไม่ได้เต็มที่เท่าไหร่หรอกเพราะมัวแต่ทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเรียนกับค่าหอ ดราม่าสุดช่วงมหาลัยเนี่ย หลุดวงโคจรของหัวข้อที่ตั้งมาพอสมควร กลับเข้าเรื่องได้นับตั้งแต่บรรทัดนี้เป็นต้นไป
เราเป็นคนที่เลือกคบคนพอสมควรค่ะ พื้นฐานครอบครัวไม่อบอุ่น แต่ไม่เคยขาดความรักเลย ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองมากในแบบที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครในการใช้ชีวิต เลยเป็นคนตลก เฮฮา เพื่อนมาก คือเจอใครก็คุยได้ โยนหัวข้อมา เรารับไว้เอง แต่ไม่สนิท และเป็นคนระแวงคน เรื่องนี้คนอื่นไม่รู้ แต่เรารู้ตัวเองดีค่ะ ถ้าเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใช่ในแบบที่ตรงจริตกัน เราเฟดตัวออกได้แบบเนียนมากและไม่เสียเพื่อน ผลสุดท้าย ในวัยมหาลัย เราเหลือเพื่อนที่ให้เกียรติเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ 4 คนถ้วน และทุกวันนี้ กับเพื่อนกลุ่มนี้เรายังคงติดต่อกันอยู่ และสัญญาว่าจะคบกันไปแบบนี้ยันแก่
จำนวนเพื่อนค่อยๆลดลงตามอายุ และประสบการณ์ของชีวิตที่ผ่านมา และผ่านไป แต่เพื่อน 4 คนนี้ยังอยู่ เรานัดเจอกัน 2-4 เดือนครั้ง เพื่อพูดคุย เม้ามอย อัพเดตชีวิตในร้านอาหารอร่อยๆ ร้าน afternoon tea แบบดีๆในแบบที่พวกเราชอบ เรา booking ตั๋วท่องเที่ยวด้วยกันสมัยที่ยังโสด การเงินอู้ฟู่เพราะไม่มีภาระ เที่ยวด้วยกันทั้งใน และต่างประเทศ แต่ในวันนี้ วันที่เรา และเพื่อนอีกคนในกลุ่มก็แต่งงานมีลูก มีครอบครัวแล้ว พวกเราก็ยังคงออกมาเจอกันได้แบบสม่ำเสมอ สามีของพวกเราอนุญาตเพราะเราไม่ได้ออกมาเจอกันบ่อยๆ ก็แค่นานๆที และเขาต้องเป็น single dad ในวันที่แม่ๆต้องการออกไปสังสรรค์กับเพื่อนรักเพื่อชาร์จแบตให้ชีวิต
เราได้งานแรก ในบริษัทที่ดีมากๆ ก็เพราะเพื่อนในกลุ่มนี้ล่ะที่แนะนำ สามีเราเคยแซวว่า เราและกลุ่มเพื่อนทำให้เขานึกถึงซีรีย์เรื่อง Sex and the City มันคือกลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่คบกันมายาวนานมาก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ sex หรืออะไรแบบนั้นหรอก ฮาา
เราคิดว่าอย่างน้อย ในวัยทำงาน 34 ปี ที่นอกจากจะมีครอบครัวที่ดีและอบอุ่นในแบบที่เราเคยนึกฝัน เรายังได้มิตรแท้มาเพิ่มด้วย กัลยามิตรที่ดีสำหรับเรามันทำให้เวลานึกถึงช่วงสมัยเรียน ทำให้เรารู้สึกว่าสกิลการระวังหลังของเราทำให้เราได้เพื่อนกลุ่มนี้มา และเราจะรักษามิตรภาพนี้ให้นานมากที่สุดเท่าที่จะนานได้ พสกเราเคยชนแก้วชาแล้วสัญญากันค่ะ ว่าเราจะคบกันไปแบบนี้ยันแก่เลยนะ
แล้วเพื่อนๆล่ะคะ มีประสบการณ์มิตรภาพที่อิ่มเองแบบไหนบ้าง มาแชร์กันนะคะ ^^
คนในวัยทำงานยังหลงเหลือเพื่อนสมัยเรียนที่เป็นเพื่อนจริงๆกันอยู่บ้างไหม
ทุกๆวัน เราไปทำงาน ทำงานเสร็จกลับบ้านเพื่อมาอยู่กับคนในครอบครัว พรุ่งนี้ก็ทำแบบเดิม เพิ่มเติมคือถ้าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เราก็แค่ไม่ต้องไปทำงาน แล้วใช้เวลากับครอบครัวเต็มๆก็พอ มันมีช่วงเวลาหลายๆช่วง ที่เรามักจะนึกถึงเพื่อนๆในวัยเรียน ทุกช่วงของวัยเรียน เพื่อบอกตัวเองว่า เออ เราเริ่มแก่แล้วเนอะ แล้วก็คิดถึงเพื่อนๆจัง ในวันนั้นเราสนุกมากแค่ไหนกันนะ ช่วงที่สนุกที่สุดสำหรับเราคือช่วงมหาลัย เป็นผู้หญิงที่ค่อนช้างดื้อ ดิ้นรนไปอยู่หอเพราะอยากใช้ชีวิตมหาลัยให้เต็มที่ สรุป ไม่ได้เต็มที่เท่าไหร่หรอกเพราะมัวแต่ทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเรียนกับค่าหอ ดราม่าสุดช่วงมหาลัยเนี่ย หลุดวงโคจรของหัวข้อที่ตั้งมาพอสมควร กลับเข้าเรื่องได้นับตั้งแต่บรรทัดนี้เป็นต้นไป
เราเป็นคนที่เลือกคบคนพอสมควรค่ะ พื้นฐานครอบครัวไม่อบอุ่น แต่ไม่เคยขาดความรักเลย ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองมากในแบบที่ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครในการใช้ชีวิต เลยเป็นคนตลก เฮฮา เพื่อนมาก คือเจอใครก็คุยได้ โยนหัวข้อมา เรารับไว้เอง แต่ไม่สนิท และเป็นคนระแวงคน เรื่องนี้คนอื่นไม่รู้ แต่เรารู้ตัวเองดีค่ะ ถ้าเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใช่ในแบบที่ตรงจริตกัน เราเฟดตัวออกได้แบบเนียนมากและไม่เสียเพื่อน ผลสุดท้าย ในวัยมหาลัย เราเหลือเพื่อนที่ให้เกียรติเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ 4 คนถ้วน และทุกวันนี้ กับเพื่อนกลุ่มนี้เรายังคงติดต่อกันอยู่ และสัญญาว่าจะคบกันไปแบบนี้ยันแก่
จำนวนเพื่อนค่อยๆลดลงตามอายุ และประสบการณ์ของชีวิตที่ผ่านมา และผ่านไป แต่เพื่อน 4 คนนี้ยังอยู่ เรานัดเจอกัน 2-4 เดือนครั้ง เพื่อพูดคุย เม้ามอย อัพเดตชีวิตในร้านอาหารอร่อยๆ ร้าน afternoon tea แบบดีๆในแบบที่พวกเราชอบ เรา booking ตั๋วท่องเที่ยวด้วยกันสมัยที่ยังโสด การเงินอู้ฟู่เพราะไม่มีภาระ เที่ยวด้วยกันทั้งใน และต่างประเทศ แต่ในวันนี้ วันที่เรา และเพื่อนอีกคนในกลุ่มก็แต่งงานมีลูก มีครอบครัวแล้ว พวกเราก็ยังคงออกมาเจอกันได้แบบสม่ำเสมอ สามีของพวกเราอนุญาตเพราะเราไม่ได้ออกมาเจอกันบ่อยๆ ก็แค่นานๆที และเขาต้องเป็น single dad ในวันที่แม่ๆต้องการออกไปสังสรรค์กับเพื่อนรักเพื่อชาร์จแบตให้ชีวิต
เราได้งานแรก ในบริษัทที่ดีมากๆ ก็เพราะเพื่อนในกลุ่มนี้ล่ะที่แนะนำ สามีเราเคยแซวว่า เราและกลุ่มเพื่อนทำให้เขานึกถึงซีรีย์เรื่อง Sex and the City มันคือกลุ่มเพื่อนผู้หญิงที่คบกันมายาวนานมาก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ sex หรืออะไรแบบนั้นหรอก ฮาา
เราคิดว่าอย่างน้อย ในวัยทำงาน 34 ปี ที่นอกจากจะมีครอบครัวที่ดีและอบอุ่นในแบบที่เราเคยนึกฝัน เรายังได้มิตรแท้มาเพิ่มด้วย กัลยามิตรที่ดีสำหรับเรามันทำให้เวลานึกถึงช่วงสมัยเรียน ทำให้เรารู้สึกว่าสกิลการระวังหลังของเราทำให้เราได้เพื่อนกลุ่มนี้มา และเราจะรักษามิตรภาพนี้ให้นานมากที่สุดเท่าที่จะนานได้ พสกเราเคยชนแก้วชาแล้วสัญญากันค่ะ ว่าเราจะคบกันไปแบบนี้ยันแก่เลยนะ
แล้วเพื่อนๆล่ะคะ มีประสบการณ์มิตรภาพที่อิ่มเองแบบไหนบ้าง มาแชร์กันนะคะ ^^