ชีวิตวัยรุ่นมันเหงา

สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 15 ปี จบ ม.3 รอต่อ ม.4 ตามหัวข้อกระทู้ สิ่งที่ผมประสบมาคือ ไม่มีเพื่อนที่แบบคุยได้ทุกเรื่อง ไม่มีเดินกอดคอ ไม่มีพากันไปเที่ยว ไม่มีคนให้ของขวัญวันวาเลนไทน์ ตัวผมเองเวลามีคนขอความช่วยเหลือผมก็เต็มใจช่วยตลอด มีคนขอยืมของก็ให้ตลอด คนอื่นก็ทำดีแค่ให้เราสบายใจหรือทำแบบจริงใจจริงๆ ผมก็แสดงออกทางกายว่าอืมโอเคร เราไม่เป็นไร กายผมรับไหว แต่ใจคือทรุดลงไปแล้ว ตอนอยู่ รร. ผมก็อยู่คนเดียว เวลาทำงานกลุ่มเป็นหัวหน้าก็ทำคนเดียวคือตัวแบกประมาณนั้น ทำไม ทำไม ทำไม ไม่มีคนทักมาแบบ เห้ยสบายดีมั้ย เป็นไงบ้าง ส่วนใหญ่ก็ทักมาแต่เรื่องงาน ขอนู่นขอนี่ พูดถึงรสนิยม ความชอบของผมจะต่างกับคนอื่น แบบเพื่อนฟังเพลงไทย เราฟังสากล เกมที่ผมเล่นเพื่อนไม่เล่น ก็ไม่รู้จะคุยกับใครเรื่องอะไร พอจะตั้งใจทำงานเพื่อนก็ทำงานกันเล่นๆ

เอาเถอะผม จบ ม.3 เเล้ว แต่ยังคิดทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ พยายามอยู่คนเดียวให้ชิน แต่คือแบบเหงาอะ จะร้องไห้ ผมเอาใจ สนใจคนอื่นมากแต่ทำไมไม่มีคนสนใจผมเลย ผมกลัวคนอื่นเกลียดผม ขยะแขยงผม ถ้าผมโพสต์ขอกำลังใจ จะดูเป็นเรียกร้องความสนใจไปรึเปล่า จะทักไปคุยเรื่องสัพเพเหระกับเพื่อนก็กลัวว่าเพื่อนจะยุ่ง


พี่ ๆ ครับ ผมเหงา กลัว เครียดเรื่องสอบต่อ ม.4 รร. อื่น(เพราะอยากจะเริ่มต้นใหม่) ไม่มีกำลังใจ ผมพยายามจุดประกายกำลังใจให้ตัวเองแต่มันเหมือนฝืนใจตัวเอง

จะคิดว่าผมบ่นก็ได้นะ(เพราะมันแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว)

ชีวิตวัยรุ่นมันควรจะเป็นแบบนี้จริง ๆหรอครับ ผมควรกลับไปคิดทบทวนกับตัวเองแบบไหน ผมอยากรักตัวเองบ้าง

พึ่งเคยตั้งกระทู้ได้ไม่นาน หากผิดพลาดขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยครับ