สวัสดีค่ะ พอดีมีเรื่องที่เป็นปัญหากับตัวเองในตอนนี้มากๆ เพราะมันส่งผลต่อชีวิตเหลือเกิน อยากจะเข้ามาขอคำแนะนำขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในพันทิป ผู้เชี่ยวชาญ หรือผู้ที่มีประสบการณ์ รวมถึงคนอื่นๆที่อยากแนะนำนะคะ
ขอเล่าอย่างย่อๆและบางส่วนนะคะ คือเราเติบโตมาในครอบครัวที่เขาเคยลำบากมาก่อน เป็นครอบครัวคนจีนทั้งฝั่งพ่อและฝั่งแม่ พ่อเราเป็นคนที่เคยลำบากมาก่อนมากๆ เขาผ่านปัญหาชีวิตครอบครัวเขามามากมายในวัยเด็ก ทำให้ต้องรับผิดชอบทำงานหนักมากๆเพื่อหาเงินช่วยครอบครัว เรียกว่าเป็นเสาหลักของบ้านเลี้ยงดูน้องๆอีกหลายคน ลำบากมากๆค่ะ ทำให้บุคลิกเขากลายเป็นคนค่อนข้างแข็ง พูดหวานไม่เป็น แสดงความรักไม่เป็น มีความหัวโบราณ เขารักลูกมากๆค่ะ แต่วิธีการสอนไม่ค่อยเป็น คือ อย่างเช่นตอนเด็กอายุประมาณ 4-6 ขวบไม่แน่ใจค่ะ เราเคยโดนบังคับให้ท่องศัพท์ภาษาอังกฤษ ถ้าท่องไม่ได้ไม่ให้นอน แต่แกจะไม่ยิ้มเลยนะคะ มาแบบตรงๆ เลยดูน่ากลัว แล้วเราจำได้ว่าเราเครียดมากๆและไม่เคยท่องได้เลยเพราะกลัว และเด็กมากๆยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องบังคับ ส่วนแม่เป็นคนชิวๆบ้านๆ มีความหัวอ่อน จิตใจดี ขี้สงสาร และอ่อนไหวมากๆ
เรามีพี่ชาย 1 คน อายุห่างกันไม่ถึงปี (หัวปีท้ายปีค่ะ) เมื่อสมัยวัยเด็กมากๆเราจำความได้ว่าเรารักกันมากๆ เราเรียกเขาว่าเฮีย และอขาเรียกเราว่าน้องสาว เขาเป็นพี่ที่ดูอ่อนโยน ใจดีกับเรา แต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาแปบเดียว พอโตขึ้นเริ่มรู้ภาษาประมาณ 10 ปีขึ้น เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เป็นคนโมโหร้าย พูดจาฟังไม่ได้ ชอบดูถูก และเหยียดเราเสมอ พี่เราเป็นคนกลัวพ่อมากๆ เวลาโดนพ่อสอน ซึ่งอย่างที่บอกค่ะว่าพ่อเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้ม เวลาสอนเขาจะดูดุมาก หลายๆเหตุการณ์ที่พี่เราโกรธเวลาโดนพ่อเอ็ดหรอสอนอะไร แล้วเค้ามาระบายอารมณ์กับเรา เช่น
1. ตอนนั้นเราอายุประมาณ 10-12 ปี (ไม่แน่ใจอายุนะคะ นานมากแล้ว) เค้าช่วยพ่อที่ร้าน เรายังนอนไม่ตื่นน่าจะประมาณ 7 โมงกว่าๆ ไม่รู้ไปโกรธหรือหงุดหงิดอะไรมาก ถือขันน้ำสาดผ่านมุ้งที่เรากำลังนอนอยู่จนเราสะดุ้งตื่น เราจะหงุดหงิดจากโดนพ่อเอ็ดอะไรซักอย่าง ตอนนั้นเราสะดุ้งตื่นแบบหน้ามีแต่น้ำ แต่ตอนนั้นเราปล่อยผ่านรีบตื่นมาอาบน้ำใช้ชีวิตปกติต่อ
2. ตอนนั้นเรานอนหลับอยู่เช่นกัน อายุน่าจะช่วง 10-14 ปี แบบว่านอนช่วงกลางวันวันหยุดไม่มีเรียน นอนอยู่หน้าทีวีค่ะ หลับที่พื้น แต่สะลืมสะลือ เห็นพี่เราเดินมาหน้าเครียดๆ ดูหงุดหงิด ซักพักไม่ทันที่เราจะเบิกตาเต็มที่เขามุ้งมาที่เราและเตะที่ขาเราอย่างแรง ท่าเหมือนแตะฟุตบอลแรงๆอ่าค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเจ็บมสกๆ ปวดชาไปทั้งขา แล้วนอนร้องไห้เลยค่ะ แต่จำไม่ได้ว่าตอนนั้นได้บอกแม่มั้ย คือมีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะที่เค้าใช้กำลังกับเรา รวมถึงคำพูดเหยียด เช่น กูอยากมีน้องชาย ยิ่งเวลาโมโหหิวจะด่ากราดมาก เคยด่าเราว่ากูสมเพช พ่อแม่มีลูกอย่างน่าสมเพชมาก ด่าจนเราร้องไห้จนไม่มีเสียง โทรมาตามด่าเหมือนคนสติแตก เราโกรธเลยบล็อกเบอร์บล็อกไลน์เขา มันก็ไปซื้อซิมใหม่ส่งข้อความมาก่าเราอีกว่า ถ้ากูตายจะเป็นผีมาหักคอเรา ซึ่งในขณะที่เราโดนด่า แต่เรายังเป็นห่วงมีสติโทรบอกแม่ เพราะกลัวมันทำอะไรตัวเอง เรารู้สึกว่าเราดูไม่เด็ดขาดเลย ดูไม่มีค่า เขาด่าขนาดนี้ยังเป็นห่วงมันทำไม ดูเป็นคนแคร์ทุกคน และเราพยายามจัดการกับตัวเองเพราะสำคัญที่สุดคือเราเป็นห่วงความรู้สึกพ่อแม่ กลัวเขาไม่สบายใจ กลัวเขาคิดมากว่าพี่น้องไม่รักกัน เราแคร์ทุกคนมากๆโดนเฉพาะแม่ แต่ทุกคนรู้มั้ยคะการที่เราแคร์ทุกคน แต่ตัวเราเองกลับอ่อนแอลงเรื่อยๆ
เมื่อเราเติบโตขึ้น เรารู้สึกว่าชีวิตเราก็ผ่านอะไรหลายๆอย่างมาได้ด้วยความเป็นคนอดทน ไม่เคยเอาคืน ไม่แสดงพฤติกรรมต่ำๆแบบมัน แต่ทุกคนรู้มั้ยคะว่าอะไรที่มันติดตัวเรามาและเป็นปัญหาในชีวิตเรามากๆ ซึ่งสิ่งนั้นก็คือ เรากลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองมากๆ เป็นคนขี้กลัว กังวลเกินเหตุ เป็นคนอ่อนไหวมากๆๆๆ ร้องไห้ง่าย คิดมากสุดๆ คิดหยอมแหยม มีอาการย้ำคิดย้ำทำ ไม่ค่อยเห็นคุณค่าในตัวเอง คือกลัวว่าคนอื่นเค้าจะมองเรายังไง และเรามักมีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ คือด้วยความที่เราเป็นคนคิดมาก แคร์ความรู้สึกคนอื่น เรามักเป็นคนยังไงก็ได้จนผ่านมาซักพักก็จะโดนเอาเปรียบหลายๆอย่าง เพื่อนบางคนไม่ค่อยเห็นค่าเรา ตัวอย่างนะคะวันเกิดเพื่อนที่เราคิดว่าคบกันมานาน เราซื้อเค้ก ทำขนมให้ ซื้อของขวัญให้ พอวันเกิดเรามันเฉยๆเงียบไปเลย เราไม่ได้อยากได้อะไรนะคะ แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยมีคุณค่าเลย เรากลายเป็นคนที่คนมักคบเราที่ผลประโยชน์ เช่น เมื่อเดือดร้อนไม่มีใครจะคิดถึงเรา เมื่อได้ดีมีความสุขเราจะเป็นหมาทันที แต่เรื่องเพื่อนเรามีสติขึ้นค่ะเด๋วนี้ เราโฟกัสกับเพื่อนที่จริงใจกับเราจริงๆเท่านั้นตอนนี้ ไม่ค่อยสนคนที่เห็นเราเป็นผักเป็นปลาแล้ว แต่สิ่งที่อยากขอคำแนะนำกับเพื่อนๆวันนี้คือเรื่องของความคิด ความทรงจำ จิตใต้สำนึก ที่เราเคยโดนพี่เราทำร้ายร่างกายและจิตใจ มันหลอกหลอนและทำร้ายเรามากๆ เราเจ็บปวดมากๆทุกครั้งที่เรานึกถึง บางทีเราไม่ไหวต้องร้องไห้ ในวันที่เราเข้มแข็งและรู้สึกรักตัวเองมากๆ เราจึงมีความรู้สึกเจ็บใจที่เขามาทำกับร่างกายและจิตใจเราแบบนี้ เขาไม่มีสิทธ์ เราเคยเล่าให้พ่อแม่ฟังแต่ท่านไม่เชิงเข้าใจเรามาก เล่าให้พ่อฟังไม่หมดเพราะกลัวท่านจะคิดมาก กับแม่ก็รับฟังอยู่เคียงข้าง แต่เขาก็ดูลำบากใจ และอย่างที่บอกแม่เป็นคนอ่อนไหวมาก เล่ามากก็กลัวเขาจะไม่สบายใจ เราแคร์และรักพ่อแม่มาก เราไม่อยากโกรธพ่อแม่ เพราะหลายอย่างที่ทำให้เรามีโอกาสดีๆได้เรียนสูงๆ ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เพราะพ่อแม่สนับสนุน เราจึงพยายามให้อภัยพี่ เพื่อให้ครอบครัวมีความสุข เพื่อรอยยิ้มของพ่อแม่ อยากให้เขาแข็งแรงอยู่กับเราไปนานๆ
คำถาม
1. เราจะจัดการกับความเจ็บปวด กับความทรงจำแย่ๆมี่มันตามหลอกหลอนเราทุกวันยังไงดีค่ะ
2. เราจะให้อภัยเขาได้จริงมั้ย ถ้าเราไม่ให้อภัยเขาเราจะบาปมั้ยคะ (เราเป็นคนชอบอ่านธรรมะ กับเป็นคนอ่อนไหวง่าย ยิ่งกลัวบาปง่ายทำให้เราแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง จนบางครั้งดูไม่มีเหตุผล)
3. เราจะทำยังไงให้ชีวิตเรามีคุณค่าจริงๆ ดึงตัวเองกลับมายังไงให้เดินต่ออย่างเข้มแข็ง
4. เราควรคงไว้หรือประบปรุงตัวเองในเรื่องอะไรบ้างคะ สามารถพูดตรงๆได้เลยค่ะ เราอยากได้คำแนะนำจริงๆ
5. เราจะใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขบ้าง เราอยากเป็นคนมีความมั่นใจ เป็นคนที่ไม่โดนดูถูก เป็นคนที่เป็นที่ยอมรับ
สุดท้ายนี้ อยากขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำและคอมเม้นต์ต่างๆ คอมเม้นต์ของทุกคนจะเป็นประโยชน์กับเรา และขออภัยในการเขียน หากอ่านยากหรือเยอะเกินไป นี่พยายามย่อมากๆแล้ว 1 ใน 10000000 เลยค่ะ อยากหยุดตรงนี้แล้วไปต่อแล้ว ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าค่ะ ^_^
เคยถูกพี่แท้ๆทำร้ายร่างกายในวัยเด็ก จะเยียวยาจิตใจตัวเองยังไง
ขอเล่าอย่างย่อๆและบางส่วนนะคะ คือเราเติบโตมาในครอบครัวที่เขาเคยลำบากมาก่อน เป็นครอบครัวคนจีนทั้งฝั่งพ่อและฝั่งแม่ พ่อเราเป็นคนที่เคยลำบากมาก่อนมากๆ เขาผ่านปัญหาชีวิตครอบครัวเขามามากมายในวัยเด็ก ทำให้ต้องรับผิดชอบทำงานหนักมากๆเพื่อหาเงินช่วยครอบครัว เรียกว่าเป็นเสาหลักของบ้านเลี้ยงดูน้องๆอีกหลายคน ลำบากมากๆค่ะ ทำให้บุคลิกเขากลายเป็นคนค่อนข้างแข็ง พูดหวานไม่เป็น แสดงความรักไม่เป็น มีความหัวโบราณ เขารักลูกมากๆค่ะ แต่วิธีการสอนไม่ค่อยเป็น คือ อย่างเช่นตอนเด็กอายุประมาณ 4-6 ขวบไม่แน่ใจค่ะ เราเคยโดนบังคับให้ท่องศัพท์ภาษาอังกฤษ ถ้าท่องไม่ได้ไม่ให้นอน แต่แกจะไม่ยิ้มเลยนะคะ มาแบบตรงๆ เลยดูน่ากลัว แล้วเราจำได้ว่าเราเครียดมากๆและไม่เคยท่องได้เลยเพราะกลัว และเด็กมากๆยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องบังคับ ส่วนแม่เป็นคนชิวๆบ้านๆ มีความหัวอ่อน จิตใจดี ขี้สงสาร และอ่อนไหวมากๆ
เรามีพี่ชาย 1 คน อายุห่างกันไม่ถึงปี (หัวปีท้ายปีค่ะ) เมื่อสมัยวัยเด็กมากๆเราจำความได้ว่าเรารักกันมากๆ เราเรียกเขาว่าเฮีย และอขาเรียกเราว่าน้องสาว เขาเป็นพี่ที่ดูอ่อนโยน ใจดีกับเรา แต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาแปบเดียว พอโตขึ้นเริ่มรู้ภาษาประมาณ 10 ปีขึ้น เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เป็นคนโมโหร้าย พูดจาฟังไม่ได้ ชอบดูถูก และเหยียดเราเสมอ พี่เราเป็นคนกลัวพ่อมากๆ เวลาโดนพ่อสอน ซึ่งอย่างที่บอกค่ะว่าพ่อเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้ม เวลาสอนเขาจะดูดุมาก หลายๆเหตุการณ์ที่พี่เราโกรธเวลาโดนพ่อเอ็ดหรอสอนอะไร แล้วเค้ามาระบายอารมณ์กับเรา เช่น
1. ตอนนั้นเราอายุประมาณ 10-12 ปี (ไม่แน่ใจอายุนะคะ นานมากแล้ว) เค้าช่วยพ่อที่ร้าน เรายังนอนไม่ตื่นน่าจะประมาณ 7 โมงกว่าๆ ไม่รู้ไปโกรธหรือหงุดหงิดอะไรมาก ถือขันน้ำสาดผ่านมุ้งที่เรากำลังนอนอยู่จนเราสะดุ้งตื่น เราจะหงุดหงิดจากโดนพ่อเอ็ดอะไรซักอย่าง ตอนนั้นเราสะดุ้งตื่นแบบหน้ามีแต่น้ำ แต่ตอนนั้นเราปล่อยผ่านรีบตื่นมาอาบน้ำใช้ชีวิตปกติต่อ
2. ตอนนั้นเรานอนหลับอยู่เช่นกัน อายุน่าจะช่วง 10-14 ปี แบบว่านอนช่วงกลางวันวันหยุดไม่มีเรียน นอนอยู่หน้าทีวีค่ะ หลับที่พื้น แต่สะลืมสะลือ เห็นพี่เราเดินมาหน้าเครียดๆ ดูหงุดหงิด ซักพักไม่ทันที่เราจะเบิกตาเต็มที่เขามุ้งมาที่เราและเตะที่ขาเราอย่างแรง ท่าเหมือนแตะฟุตบอลแรงๆอ่าค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเจ็บมสกๆ ปวดชาไปทั้งขา แล้วนอนร้องไห้เลยค่ะ แต่จำไม่ได้ว่าตอนนั้นได้บอกแม่มั้ย คือมีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะที่เค้าใช้กำลังกับเรา รวมถึงคำพูดเหยียด เช่น กูอยากมีน้องชาย ยิ่งเวลาโมโหหิวจะด่ากราดมาก เคยด่าเราว่ากูสมเพช พ่อแม่มีลูกอย่างน่าสมเพชมาก ด่าจนเราร้องไห้จนไม่มีเสียง โทรมาตามด่าเหมือนคนสติแตก เราโกรธเลยบล็อกเบอร์บล็อกไลน์เขา มันก็ไปซื้อซิมใหม่ส่งข้อความมาก่าเราอีกว่า ถ้ากูตายจะเป็นผีมาหักคอเรา ซึ่งในขณะที่เราโดนด่า แต่เรายังเป็นห่วงมีสติโทรบอกแม่ เพราะกลัวมันทำอะไรตัวเอง เรารู้สึกว่าเราดูไม่เด็ดขาดเลย ดูไม่มีค่า เขาด่าขนาดนี้ยังเป็นห่วงมันทำไม ดูเป็นคนแคร์ทุกคน และเราพยายามจัดการกับตัวเองเพราะสำคัญที่สุดคือเราเป็นห่วงความรู้สึกพ่อแม่ กลัวเขาไม่สบายใจ กลัวเขาคิดมากว่าพี่น้องไม่รักกัน เราแคร์ทุกคนมากๆโดนเฉพาะแม่ แต่ทุกคนรู้มั้ยคะการที่เราแคร์ทุกคน แต่ตัวเราเองกลับอ่อนแอลงเรื่อยๆ
เมื่อเราเติบโตขึ้น เรารู้สึกว่าชีวิตเราก็ผ่านอะไรหลายๆอย่างมาได้ด้วยความเป็นคนอดทน ไม่เคยเอาคืน ไม่แสดงพฤติกรรมต่ำๆแบบมัน แต่ทุกคนรู้มั้ยคะว่าอะไรที่มันติดตัวเรามาและเป็นปัญหาในชีวิตเรามากๆ ซึ่งสิ่งนั้นก็คือ เรากลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตัวเองมากๆ เป็นคนขี้กลัว กังวลเกินเหตุ เป็นคนอ่อนไหวมากๆๆๆ ร้องไห้ง่าย คิดมากสุดๆ คิดหยอมแหยม มีอาการย้ำคิดย้ำทำ ไม่ค่อยเห็นคุณค่าในตัวเอง คือกลัวว่าคนอื่นเค้าจะมองเรายังไง และเรามักมีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ คือด้วยความที่เราเป็นคนคิดมาก แคร์ความรู้สึกคนอื่น เรามักเป็นคนยังไงก็ได้จนผ่านมาซักพักก็จะโดนเอาเปรียบหลายๆอย่าง เพื่อนบางคนไม่ค่อยเห็นค่าเรา ตัวอย่างนะคะวันเกิดเพื่อนที่เราคิดว่าคบกันมานาน เราซื้อเค้ก ทำขนมให้ ซื้อของขวัญให้ พอวันเกิดเรามันเฉยๆเงียบไปเลย เราไม่ได้อยากได้อะไรนะคะ แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยมีคุณค่าเลย เรากลายเป็นคนที่คนมักคบเราที่ผลประโยชน์ เช่น เมื่อเดือดร้อนไม่มีใครจะคิดถึงเรา เมื่อได้ดีมีความสุขเราจะเป็นหมาทันที แต่เรื่องเพื่อนเรามีสติขึ้นค่ะเด๋วนี้ เราโฟกัสกับเพื่อนที่จริงใจกับเราจริงๆเท่านั้นตอนนี้ ไม่ค่อยสนคนที่เห็นเราเป็นผักเป็นปลาแล้ว แต่สิ่งที่อยากขอคำแนะนำกับเพื่อนๆวันนี้คือเรื่องของความคิด ความทรงจำ จิตใต้สำนึก ที่เราเคยโดนพี่เราทำร้ายร่างกายและจิตใจ มันหลอกหลอนและทำร้ายเรามากๆ เราเจ็บปวดมากๆทุกครั้งที่เรานึกถึง บางทีเราไม่ไหวต้องร้องไห้ ในวันที่เราเข้มแข็งและรู้สึกรักตัวเองมากๆ เราจึงมีความรู้สึกเจ็บใจที่เขามาทำกับร่างกายและจิตใจเราแบบนี้ เขาไม่มีสิทธ์ เราเคยเล่าให้พ่อแม่ฟังแต่ท่านไม่เชิงเข้าใจเรามาก เล่าให้พ่อฟังไม่หมดเพราะกลัวท่านจะคิดมาก กับแม่ก็รับฟังอยู่เคียงข้าง แต่เขาก็ดูลำบากใจ และอย่างที่บอกแม่เป็นคนอ่อนไหวมาก เล่ามากก็กลัวเขาจะไม่สบายใจ เราแคร์และรักพ่อแม่มาก เราไม่อยากโกรธพ่อแม่ เพราะหลายอย่างที่ทำให้เรามีโอกาสดีๆได้เรียนสูงๆ ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เพราะพ่อแม่สนับสนุน เราจึงพยายามให้อภัยพี่ เพื่อให้ครอบครัวมีความสุข เพื่อรอยยิ้มของพ่อแม่ อยากให้เขาแข็งแรงอยู่กับเราไปนานๆ
คำถาม
1. เราจะจัดการกับความเจ็บปวด กับความทรงจำแย่ๆมี่มันตามหลอกหลอนเราทุกวันยังไงดีค่ะ
2. เราจะให้อภัยเขาได้จริงมั้ย ถ้าเราไม่ให้อภัยเขาเราจะบาปมั้ยคะ (เราเป็นคนชอบอ่านธรรมะ กับเป็นคนอ่อนไหวง่าย ยิ่งกลัวบาปง่ายทำให้เราแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง จนบางครั้งดูไม่มีเหตุผล)
3. เราจะทำยังไงให้ชีวิตเรามีคุณค่าจริงๆ ดึงตัวเองกลับมายังไงให้เดินต่ออย่างเข้มแข็ง
4. เราควรคงไว้หรือประบปรุงตัวเองในเรื่องอะไรบ้างคะ สามารถพูดตรงๆได้เลยค่ะ เราอยากได้คำแนะนำจริงๆ
5. เราจะใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขบ้าง เราอยากเป็นคนมีความมั่นใจ เป็นคนที่ไม่โดนดูถูก เป็นคนที่เป็นที่ยอมรับ
สุดท้ายนี้ อยากขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำและคอมเม้นต์ต่างๆ คอมเม้นต์ของทุกคนจะเป็นประโยชน์กับเรา และขออภัยในการเขียน หากอ่านยากหรือเยอะเกินไป นี่พยายามย่อมากๆแล้ว 1 ใน 10000000 เลยค่ะ อยากหยุดตรงนี้แล้วไปต่อแล้ว ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าค่ะ ^_^