เราควรเลือกทางเดินของตัวเอง หรือ ทำตามที่พ่อ แม่ ต้องการ

 ใครเป็นแบบเราบ้าง เวลาอยู่กับเพื่อนหรืออยู่นอกบ้านอยู่ในที่ ที่ไม่มีพ่อแม่ เราจะมีความสุขมาก ร่าเริงสุดๆ ทำอะไรต่างๆในสิ่งที่พ่อแม่ไม่เคยเห็น เป็นผู้นำคน เป็นหัวหน้างาน เป็นทุกอย่างในห้องเรียน แต่พออยู่ที่บ้าน เรากลับเย็นชา หงุดหงิด ไม่อยากทำอะไร เบื่อ ไม่เคยมีสิทธิออกความคิดเห็น ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นอย่างงั้น อย่างงี้ รักเขามากก็เอามาเป็นลูกเลยสิ เราดีขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ รู้จักลูกเขาดีรึยัง ไปบอกว่าเขาดีอ่ะ พอเราพูดความจริงก็หาว่าเราเถียง ถามจริงแยกไม่ออกเหรอระหว่างเถียงกับอธิบาย เราทำให้ขนาดนี้แล้วตั้งแต่ตอนประถมการเรียนเราอยู่ในระดับที่ดีพอสมควร ได้ที่1-2มาโดยตลอด ได้ไปเป็นตัวแทนแข่งตั้งหลายวิชา ได้เป็นตัวแทนร่วมงานกับโรงเรียนอื่น และอีกมากมาย พวกคุณยังบอกว่าเราไม่เก่ง เราไม่ดี จะเอาอะไนไปสู้กับคนอื่น สิ่งที่เราทำดี คำพูดชมแทบจะไม่มีขนาดสอบได้ที่2ยังด่าเหมือนเราไม่ใช่ลูก เราเกลียด เกลียดพ่อแม่แบบนี้ เราต้องเป็นยังไงถึงจะพอใจ แต่ก่อนเราไม่เคยเล่นเกม แต่พ่อ แม่ ทำให้เราติดเกม เพราะเกมเป็นที่พึ่งทางใจของเราอย่างหนึ่งเพราะมีเพื่อน แม่มีสิทธิอะไรมาว่า ในเมื่อการเรียนเราไม่ได้ตก งานค้างก็ไม่มี ทีคนอื่นชมนักชมหนา หึ มันก็เล่นเกมเหมือนกันนั่นแหละ เห็นที่เราพูดแบบนี้อย่าพึ่งตัดสินว่าเราเป็นคนไม่ดีนะ เรามีเพื่อนเยอะมาก เราค่อนข้างเข้ากับคนง่าย เราเป็นหัวหน้าห้องคนเดียวที่เพื่อนเคารพ และ อยากให้กลับมาเป็นอีก เวลาเราเป็นหัวหน้าห้องเราไม่ค่อยบังคับเพื่อนในห้อง เพราะถ้าเป็นเรา เราก็ไม่ชอบ บางทีเราก็โดนครูดุ เพราะ ไม่อยากจดชื่อเพื่อน

  พ่อ กับ แม่ อยากให้เราเป็นหมอ ทำงานโรงบาล เพราะ อ้างว่าสบาย ตอนเด็กเราก็เชื่อนะ แต่พอเราเริ่มรู้เรื่อง เราก็รู้ว่าเงินเดือนมันเยอะ แต่แรกด้วยเวลากับความเครียด ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดไรเพราะคิดว่าทำตามความหวังของพ่อแม่ แต่พอโตมา เรารู้ว่าเรากลัวเลือด กลัวแผล ไม่ชอบการกดดัน เราเริ่มปฏิเสธความคิดที่อยากเป็นหมอ เราอยากเรียนวิศวะนะ ไม่รู้ว่าทำไม แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นทางที่ใช่ เนื่องจากเราได้มีโอกาสสร้างโมเดลบ้าน ได้ต่อวงจรไฟฟ้า ด้วยระบบต่างๆเช่นการสั่งด้วยเสียง ด้วยอุณหภูมิ และเราก็ได้เป็นหัวหน้างานในการประดิษฐ์และแข่งรถแข่ง เราชอบการต่อมอเตอร์และการออกแบบมากๆมันเป็นตัวเราสุดๆ จนได้รับคำชมทั้งจากครูและเพื่อน เราอยากเลือกทางเดินชีวิตของเราเอง เราไม่อยากถูกกำหนดให้เดินทางที่พวกท่านต้องการ

   เลือกโรงเรียนที่คิดว่าใช่ ที่อยู่ แล้วมีความสุข

ตอนเรากำลังจบ ป.6 เราเรียนอยู่ในกรุงเทพ การแข่งขันเข้า ร.ร ดังๆจึงสูงมาก พ่อกับแม่อยากให้เราเข้า ร.รหนึ่งที่เป็นหญิงล้วนและดังอันดับต้นๆ เราก็ได้ไปลองสอบ พรีเทส ผลสอบเท่ากับว่าเราสามารถเข้าได้เพราะเราได้เป็นอันดับต้นๆ แต่เราคิดว่าถ้าเราเข้าไปมันจะมีความสุขเหรอ เพราะในใจเรามี ร.ร หนึ่งที่เป็น ร.ร สห เรากับเพื่อนผช.กลุ่มหนึ่งคุยกันว่าจะต้องอยู่ห้องคิงที่ ร.รนั้นด้วยกัน(ลืมบอกว่าเราสนิทกับเพื่อนผช. และพวกมันก็เก่งมากด้วย) เราอยากเลือกทางเดินของเราและ เราทะเลาะกับพ่อแม่จนได้ ผ่านไปประมาณ1อาทิตย์ เราถึงได้คุยกับพ่อแม่ เพราะสกิวการพูดเก่งของเรา แต่พวกท่านก็ไม่ค่อยเต็มใจหรอก แต่มันเป็นชีวิตเราเนอะ ความสุขของเรา พ่อบอกว่าม.4ค่อยย้าย อุ้ยเดี๋ยวเจอสกิวการต่อลองของหนูแล้วจะหาข้ออ้างไม่ได้

บางทีเราก็สงสัยนะ ว่าให้เราเข้าโรงเรียนดังๆเพราะหวังดี หรือเพราะอวดคนอื่น เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยติดเกมแล้วติดรูบิคแทนมีเต็มบ้านเลยแทบทุกรูปแบบเพื่อนผช.มันสอนเล่น บางทีเพื่อนผช.มันก็ดีนะ(>_<)