เหตุการณ์ที่โคราช กระทบจิตใจเรามากกว่าที่คิด

คือเรา ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะคะ 
และไม่ได้อยู่ในจังหวัดนั้น 
แต่เราติดตามข่าวตลอด 
ปรากฏว่า ผู้ก่อเหตุโดนวิสามัญ ไปแล้ว ทุกอย่างน่าจะจบลงด้วยดี 

แต่ว่า สื่อบางช่อง ได้เผยภาพผู้เสียชีวิตพร้อมคำบรรยายอันน่าสลดใจ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ผู้เสียชีวิตแม่ลูก พร้อมคำบรรยาย รูปว่า ลูกเสียชีวิตคาอ้อมอกแม่ ขณะให้นม เพราะลูกร้อง 

นี่แหละ คือกระทบจิตใจเรามาก สำหรับเราเป็นภาพที่น่าสงสาร จับขั้วหัวใจ ไม่คิดว่า จะมีคนที่ใจร้ายทำพวกเค้า ได้ลงคอ แม้เค้าไม่คิดจะต่อสู้ก็ตาม 

ผลที่ตามมาติด ตอนนี้ อาการเราแย่มาก 
ปกติเราเป็นคนหลับง่ายนะคะ
เรียกว่า หัวถึงหมอน ก็แทบจะหลับเลย 

แต่พอเราปิดไฟ ห้องเริ่มอยู่ในความมืด 
เราเอาแต่คิดว่า 
ถ้าเราอยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นเราจะทำยังไงเราจะซ่อนที่ไหน 
เราจะไว้ใจใครได้บ้าง 
เราจะติดต่อใครดี ที่เขาจะมาช่วยเราแบบไม่มีสื่อมายุ่ง 

คิดกระทั่งว่า เราจะไม่ติดต่อใครเลยดีมั้ย จนกว่าจะเช้า จนกว่าจะเที่ยง จนกว่าในข่าวจะบอก ว่าคนร้ายหนีไปแล้ว จับได้แล้ว หรือ วิสามัญไปแล้ว

คิดกระทั่งว่า ถ้าเราซ่อนกับคนอื่น แล้วเค้ามีลูกเล็กที่งอแง หรือ เด็กเอาแต่พูดไม่หยุด เราจะทำไงดี 

คิดกระทั่งว่า ถ้ามีคนมาเคาะเรียก บอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่ มาช่วยเหลือ เราจะไม่ยอมออกไป เพราะเรากลัวไม่ใช่เจ้าหน้าที่ 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้น่าจะเป็นผลจากการที่ไปอ่านบทความ ของผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์

คิดกระทั่งว่า ถ้าลูกค้าเราไม่พอใจ (เราทำงานให้บริการ) แล้ววันหนึ่งเค้าบุกมากรรดยิงเราที่บริษัทจะทำยังไง

คิดกระทั่งว่า การที่เรานอนอยู่ที่หอ มีคนบุกเข้ามา ยึดหอ แล้วไล่ยิงทีละห้อง เราจะทำยังไง

ตอนนี้เรากลายเป็นคนวิตกจริต กลัวการไปอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ 
แม้กระทั่ง วันที่ชาวโคราชไหว้ย่าโมกัน หลังเหตุการณ์ เราเกือบจะทักไปหาเพื่อนเรา (ที่อาศัยอยู่โคราช) ว่าให้เค้ากลับบ้าน อย่าไป อันตราย (แต่ไม่ได้ทักไปนะคะ แค่เกือบ) 
กลายเป็นวิตกไปหมด อาการแย่มาก

ตอนนี้เราพยายามหยุดเสพข่าวอาชญากรรมสักพัก แต่ด้วยความที่งานอยู่กับเฟสตลอด ไม่ข่าวเดิมก็ข่าวใหม่ สังคมเรารุนแรงขึ้นทุกวัน 

คือปกติเราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ทำไมรอบนี้เรารู้สึกว่ามันใกล้ตัว (ทั้งที่ สถานที่เกิดเหตุไม่ได้ใกล้เลย) 

ปล. กระทู้นี้มิได้จะล่วงเกินผู้เสียชีวิตแต่อย่างใด หากอ่านแล้วไม่สบายใจ ต้องขออภัยด้วยนะคะ